Vikan - 04.07.1963, Blaðsíða 40

d
ura-
g
»
oss
Fullkomnið snyrtingu yðar með silkimjúk-
um Dura-GIoss varalit — og hinu sterka
djúpgljáandi Dura-Gloss naglalakki. —
Hvorutveggja fáanlegt í 18 tízkulitum, sem
gefa yður ótakmarkaða möguleika til fjöl-
breytni.
Dura-GIoss varalit-
urinn heldur sínum
upprunalega litblæ
— hann er mjúkur
án þess að vera feit-
ur.
HALLDÓR JÓNSSON
Heildverzlun. — Hafnarstræti 15. — Símar 12586 og 23995.
NÚ ferð þú að stíga út úr á-
ætlunarbílnum og leggur á
göngu heim. Þú flýtir þér, það er
farið að frysta, ég sé það á
gluggarúðunum. Ég læt sem ég
gangi við hlið þér og skjálfi. Ég
vil alltaf vera með þér, því ég
elska þig svo heitt, og ég elska
þig enn meira núna en á sekúnd-
unni sem var að líða, því ást mín
til þín eykst í sífellu.
Ég fylgi þér inn og sezt hjá
þér á sængurstokkinn, þegar þú
ert háttaður. Svo strýk ég hægt
yfir hár þitt, þá hlýtur þér að
skiljast að hjá mér getur þú fund-
ið frið og ró. Og ég slekk ljósið
á lampanum þínum, svo þú þurf-
ir ekki að fara upp úr rúminu
og láta þér verða kalt á fótunum,
og til þess að það þurfi ekki að
raska ró þinni. Síðan syng ég við
þig í myrkrinu og klappa þér
hljóðlega þangað til þú sofnar.
Góða nótt, ástin mín.
Þín María.
Glas af sherry.
Framhald af bls. 13.
Hún sat og hlustaði. „Ég veit,
ég veit ...“ sagði hún einu sinni.
„Þegiðu, og lofaðu mér að
klára!“ sagði Edwin.
Hún beið þess að hann lyki
við upptalninguna.
„Þú hefur eytt nær því sef.'cíu
og fimm þúsund dollurum í
þennan dásamlega dansleik
þinn,“ sagði hann að lokum.
„En þú skilur ekki,“ sagði hún.
„Hljómsveitirnar, skemmtikraft-
arnir, kostnaðurinn við borðhald-
ið og ... og svo alls konar kostn-
aður, sem ég átti alls ekki von á.“
Hún fann sjálf, að afsakanir
hennar dugðu ekki til. Þetta var
óheyrilega há upphæð. Hún hafði
alls ekki átt von á, að þetta væri
svona mikið. Og svo hafði Edwin
vel efni á þessu. Verðbréfafyrir-
tæki hans í Wall Street var eitt
bezt þekkta fyrirtækið í landinu.
„Höfum við kannski ekki efni
á því?“ hætti hún á að spyrja.
„Ég er ekki að rífast út af pen-
ingunum núna,“ sagði hann,
grimmdarlega. „Þessir peningar
eru farnir. Allt hefur verið borg-
að. Maður, sem ekki getur borg-
að reikninga sína er betur settur
dauður!“
Henni brá ónotalega við þetta
svar. „Edwin, ég ...“
„Þú hefur verið mjög heimsk
kona í peningamálum," sagði
hann. „Og ég hefi hingað til látið
það óátalið. En ekki lengur. Nú
ætla ég að kenna þér lexiu í f jár-
málaspeki, sem þú kemur ekki
til með að gleyma fyrsta kastið.“
Þetta hafði verið upphafið að
þáttaskilum í lífi hennar. Fyrst
þjónustuliðið, — allir nema
Hattie voru látnir fara. Hún varð
að fella sig við enn fleiri „sparn-
aðarráðstafanir11, eins og það a5
loka þremur efstu hæðunum
hússins, og kúldrast í sex her-
bergjum á neðstu hæðinni. Edwin
seldi Rollsinn, — „hennar“ bíl,
og tók sér heldur bíl á leigu, ef
hann þurfti á því að halda. Þau
steinhættu að hafa boð inni hjá
sér, og aðeins í örfá skipti fékk
hún að fara með honum á fínni
veitingahúsin, ef hann var með
mikilvæga viðskiptavini í mat.
Nafn hennar hvarf úr slúður-
dálkum dagblaðanna, og andlit
hennar hætti að birtast á mynd-
um, sem teknar voru á betri
veitingahúsum borgarinnar. Hún
reyndi að lifa með sjálfri sér í
tómleika viðburðasnauðs lífsins.
Kvöld eitt, ári seinna, stóðst
hún ekki lengur mátið.
„Edwin, hvað á þetta að ganga
svona lengi til?“
„Þangað til ég ákveð, að þú
sért búin að læra lexíuna þína,“
sagði hann.
„Ég er búin að læra,“ sárbað
hún. „Ég er búin að læra!“
„Það er allt of snemmt að
segja um það enn,“ sagði hann.
Síðan sagði hann: „Vertu þolin-
móð,“ næstum því vingjarnlega.
Einhverntíma seinna hafði hún
spurt hann: „Edwin, það er ekk-
ert að, er það?“ og þegar hún
sá snöggt viðbragð hans flýtti
hún sér að bæta við: „Ég meina
með fyrirtækið. Það hefur ekki
... þú hefur ekki tapað miklum
peningum, er það?“
Edwin hafði glórt á hana. „Tal-
aðu ekki eins og asni!“ sagði hann
reiðilega.
Þá hafði hún byrjað að hata
hann, hata þessa hræðilegu hegn-
ingu, sem hann beitti hana, og
braut heilann um, hvort það væri
mögulegt, að aldurinn — Edwin
var að verða sextugur — gæti
breytt mönnum svona herfilega.
Hann hafði alltaf verið örlátur
við hana. En nú var hann orðinn
eins og nirfill, sem vakti yfir
hverjum einseyring, og lá yfir
kvöldvinnu, stritandi eins og
þræll, bara til þess að græða
meiri peninga, sem hann gæti
svo haldið frá henni, og gert
hegningu hennar enn óbærilegri.
Fyrsta hjartaslag Edwins hafði
komið yfir hana eins og reiðar-
slag, og hún mundi hvað hún
hafði verið hrædd um, að hann
myndi deyja, og síðan hin veika
von, um að hann myndi hverfa
af sjónarsviðinu. Og enn síðar,
sterkari von um að hann dæi,
sem endaði með þessari meistara-
ráðagerð, sem nú var fram-
kvæmd.
„Edwin,“ sagði hún, og reis á
fætur. „Edwin, klukkan er yfir
sjö,“ sagði hún, og færði sig nær
honum. „Viltu ekki fá þér eitt-
hvað að borða?“
Dagblaðið féll niður við snert-
ingu hennar.
Höfuð Edwins Weston hafði
fallið fram á bringuna, og það
skein í skallann á milli þunnra,
sléttgreiddra háranna. Hann hélt
ennþá á dagblaðinu í höndum
sér.
Hún fékk loksins vissu sína.
— VIKAN 27. tbl.