Vikan - 04.07.1963, Blaðsíða 42

FÁLKlNNiHiF.
m ... u
Laugavegi 24 — Reykjavík.

LÍTILL, EN RÚMGÓÐUR
RÖSKUR OG RAMMBYGGÐUR
LEIKANDI LIPUR, STÖÐUGUR
BER 5 MENN OG FARANGUR
ÞÆGILEGUR OG BJARTUR
SPARNEYTINN OG VANDAÐUR
ÓSKABÍLL FJÖLSKYLDUNNAR
KOMIÐ, 0 G SKOÐIÐ
PRINZINN
SÖLUUMBOÐ A AKUREYRI:
LÚÐVÍK JÓNSSON & CO.
„Þetta er nú ekki eins vonlaust
og það hljómar," sagði hann. „Ef
peningunum er vel varið í verð-
bréfum, þá getur þú lifað þægi-
legu lífi af afrakstrinum." Hann
tók sér hvíld, en hélt svo áfram.
„Það myndi ekki gefa miklar
tekjur. Þú yrðir að fara mjög
varlega. Gæta vel að þér í öllum
útgjöldum ...“
Hvað hafði Edwin sagt, að hún
hefði eytt í „FETE“? Næstum
því sextíu og fimm þúsund doll-
urum. Helene fann sjálfa sig
brosa. „Þakka þér fyrir, Ken,“
sagði hún. „Þú hefur verið mér
mjög vingjarnlegur."
Hún stóð á fætur, og gætti þess
vel, að krumpa ekki dragtina, því
henni yrði hún að skila. Einnig
hattinum, tuttugu og átta dollara
hönzkunum, og ítalska króku-
dílaskinnveskinu, sem hún hafði
látið eftir sér að kaupa.
Hún var komin fram að dyrum,
þegar hann stöðvaði hana.
„Helene," sagði hann. „Ed
reyndi eins og hann gat.“
„Ég veit það, Ken. Þú þarft
ekki að afsaka hann fyrir mér.“
„Það sárgrætilegasta við þetta
allt saman er, að þetta,“ hélt hann
áfram, „að Ed var að koma í
gegn einhverjum stórum við-
skiptum í Suður-Ameríku, og
allt virtist vera að koma saman.
Síðast þegar ég sá Ed, lék hann
við hvern sinn fingur, og var kát-
ari en ég hef séð hann í mörg ár.
Hann var að sleppa úr skuldum,
og eftir einn eða tvo mánuði
hefði hann verið kominn alveg
í sama sess og áður. Jafnvel betri
en áður. Ed sagði mér, að þetta
væru alveg stórkostleg viðskipti.
Hann myndi hafa grætt mill-
jónir!“
Hún sagði ekkert.
„Nú er ég hræddur um að allt
fari út um þúfur, því Ed var aðal-
driffjöðrin á bak við þetta allt
saman,“ sagði Ken. Eftir drykk-
langa stund sagði hann, eins og
við sjálfan sig: „Ef hann hefði
aðeins getað lifað svolítið leng-
ur, þá hefði hann komið því öllu
í gegn. Ég er viss um það.“
„Já,“ sagði Helene að lokum.
„Er það ekki synd.“ fth.
Er bókmenntaþjóðin
rugluð í ríminu?
Framhald af bls. 6.
á þeim, því allir ljóðavinir vita,
að það er afar „klént“ að vera illa
að sér í kenningum. Síðan voru
fundin mottó, ákveðið með imd-
irleik hljóðfæra á einstaka stað
og bókin tileinkuð tengdamóður
skáldsins. Þegar þar var komið
sögu, var langt liðið á síðara
kvöldið. ____
Næst var að ákveða, hvað gert
skyldi við handritið. Á ritstjórn
Vikunnar komu margar tillögur
fram í því efni, m. a. að reyna
að selja það útgefendum, fara
með það til útgefenda og fá
þeirra dóm. Líka kom það til
greina, að gefa bókina strax út
og senda hana gagnrýnendum
blaðanna og bíða þar til eitthvað
yrði skrifað um hana. En það
þótti ekki víst, að mikill eða
merkilegur árangur yrði að því,
svo það var ákveðið að fá ein-
hvern ungan mann til að taka
á sig gervi Jóns Kára, atóm-
skálds, og ganga með handritið
milli nokkurra þekktra manna.
Valdir voru ellefu menn, sem
Jón Kári skyldi heimsækja. Þeir
eru allir þekktir á vettvangi rit-
listar og ljóðagerðar og sumir
hafa látið mikið að sér kveða.
Jón Kári skyldi koma til þeirra
og leita ráða. Skyldi hann sýna
þeim handritið og biðja þá að
yfirfara og kveða upp dóm:
Hvort þeir teldu skáldskap hans
góðan, hvort þeir ráðlegðu hon-
um að gefa út og hvað þeir segðu
um einstök kvæði. Til þessa verks
var valinn Sigurgeir Jónsson,
tvítugur kennaraskólanemi úr
Vestmannaeyjum. Hann fór með
handritið frá manni til manns og
var tekið með kostum og kynj-
um. M. a. sýndi hann ljóðin
blaðamanni við eitt dagblaðanna
og fékk sá eitt ljóðið til birtingar
í sunnudagsútgáfu blaðsins. Ó-
þarft er að rifja upp umsögn bók-
menntamannanna hér, því það er
í aðalatriðum tilgreint á bls. 8—9.
Jafnframt var annað handrit sett
í setningu og bókin sett saman
í Prentsmiðjunni Hilmi h.f.
Snorri Friðriksson, útlitsteiknari
Vikunnar, gerði teikningu af
bókinni. Prentuð voru 250 tölu-
sett eintök og að lokum komu
höfundarnir saman að nýju og
luku verkinu með því að setja
handþrykk af flötum lófa fram-
an á bókina.
Ætla má, að einhver af bók-
menntamönnunum ellefu telji
sig vera sárt leikinn og þetta sé
hin mesta ósvífni. Því er til að
svara, að illt er að skera mein-
semdir án þess að svíði undan.
En eins og hver annar góður
læknir hefur Vikan notað deyfi-
lyf. Nöfn snillinganna eru ekki
nefnd og í stað ljósmynda notað-
ar ógreinilegar „silhouettur". Það
þarf enginn að sjá, hverjir þessir
menn eru. En vera má, að sum-
um verði þetta holl áminning.
Nú kann vel að vera, að einhverj-
ir þessara manna haldi því fram,
að ljóðin séu þrátt fyrir allt góð.
Hér sé um ósvikna list að ræða.
Og víst er um það, að Þokur eru
að flestra dómi álíka góð list og
megnið af þeim ljóðabókum, sem
sér dagsins ljós um þessar mund-
ir. Höfurnarnir, Jakob og Gylfi,
segja: „Ef þetta er list, sem við
höfum sett saman í flimtingum
yfir tafli á tveim kvöldum, þá
lýsum við því hérmeð yfir, að
42 — VIKAN 27. tbl.