Vikan - 04.07.1963, Blaðsíða 48

JSili
Sölubörn!
Fyrir að selja 20 blöð af VIKUNNI fimm
sinnum í röð eða 100 blöð alls í fjögur skipti,
fáið þið í verðlaun:
FERÐ TIL AKRANESS
MEÐ M.S. AKRABORG
Þetta verður spennandi sjóferð. Farið verður á sunnudegi, skoðað
sig um á Akranesi og komið aftur með skipinu um kvöldið.
komin inn, og hafði ég því tíma
til þess að losa mig við veskið.
„Hver eruð þér?“ spurði hún,
og var auðséð, að henni varð
hverft við.
Það var ekki laust við, að mér
yrði sjálfum hverft við. Þetta var
heljarmikill kvenmaður. Þótt
hún væri á flatbotnuðum strand-
skóm, námu hulin augu hennar
næstum því við sömu hæð og
mín. Ég brosti inn í dökk gler-
augun, og sagði henni sömu sög-
una og ég sagði Damis.
„Pabbi hefur aldrei leigt
strandhúsið út áður.“
„Það lítur út fyrir að hann
hafi skipt um skoðun í því máli.“
„Já, og ég veit hvers vegna.“
Hún var mjóróma, og virtist það
enn meira áberandi, vegna þess
hve stór hún var.
„Af hverju?“
„Það kemur yður ekki við.“
Hún tætti af sér gleraugun, og
afhjúpaði þannig skuggalegt
SICILDAE
SátyU'*c
MEÐ Ú MYN DUM
FÁST í NÆSTU
VERZLUN.
augnaráð. Ég sá nú af hverju
faðir hennar var svo viss um, að
enginn karlmaður gæti elskað
hana af heilum hug og um lengri
tíma. Hún var allt of lík honum
sjálfum.
Hún virtist vita þetta; ef til
vill fór þessi vitneskja aldrei úr
huga hennar. Hún bar silfurlakk-
aða fingurna fyrir andlit sér, eins
og til þess að lagfæra ljótleik-
ann.
Ég bað innilega afsökunar á
því, að hafa ráðizt inn í híbýli
hennar, og bætti við um leið í
hljóði afsökun á þeirri stað-
reynd, að hún var ekki falleg,
og fór aftur upp. Unnusti hennar,
ef hann þá var það, smurði blá-
um lit á strigann með kíttisspaða.
Hann var kófsveittur, og virtist
sem í öðrum heimi.
Ég stóð fyrir aftan hann, og
fylgdist með þegar hann vann.
Þetta var eitt af þeim málverk-
um, sem aðeins málarinn sjálfur
gat sagt til um hvenær var full-
unnið. Ég hafði aldrei séð neitt
þessu líkt áður. Heildarsvipur-
inn var eins og dökkt ský; svart-
ar hugsanir, þar sem einstaka
ljós strik skáru sig úr eins og
von eða ótti.
Skyndilega lagði hann frá sér
spaðann, steig aftur, og rakst á
mig. Hann snéri sér eldsnöggt
við, með hvössu augnaráði.
Augnaráðið mildaðist, er ég
horfðist í augu við hann.
„Fyrirgefðu. Ég vissi ekki að
þú værir þarna. Hvernig lízt þér
á staðinn?“
„Mjög vel. Hvenær sögðuð þér
að þér flyttuð út?“
„Ég veit það ekki fyrir víst.
Það fer eftir ýmsu. Vinnusvipur-
inn hvarf úr andliti hans fyrir
áhyggjublæ. „Þú ætlar ekki að
fá húsið fyrr en í ágúst hvort
sem er.“
„Það gæti verið.“
Stúlkan mælti til okkar úr
efstu tröppunni í stiganum. „Þér
getið verið áhyggjulaus. Herra
Damis flytur héðan út fyrir
vikulokin.“
Hann snéri sér að henni með
sjálfshæðnisbrosi. „Er þetta skip-
un, fröken höfuðsmaður."
„Auðvitað ekki, elskan mín.
Ég gef aldrei skipanir. En þú
manst hverjar fyrirætlanir okk-
ar eru.“ Hún flýtti sér til hans,
á sama hátt og barn flýtir sér
til móður sinnar. „Þú ætlar ekki
að segja mér að þú sért búinn
að skipta um skoðun aftur?“
Áhyggjusvipurinn hafði nú
breiðzt út frá augunum yfir allt
andlitið. „Fyrirgefðu vinan. Ég
á ekki gott með að taka ákvarð-
anir þessa stundina, sérstaklega
ekki þegar ég er að vinna. En
allt er óbreytt."
„Það er dósamlegt. Þú gerir
mig svo hamingjusama.“
„Það er auðvelt að gera þig
hamingjusama."
„Þú veizt, að ég elska þig.“
Hún hallaði sér í áttina til hans,
stærri en hann nú, þegar hún
var komin á háa hæla, og kyssti
hann á munninn. Hann stóð
þarna, naut ástaratlota hennar,
en hélt kámugum höndunum
langt út frá fötum hennar. Hann
leit farmhjá henni og á mig.
Augu hans voru galopin, og frek-
ar döpur.
Þegar hún sleppti honum, sagði
hann: „Var það nokkuð fleira,
herra Archer?“
„Nei. Þakka yður fyrir. Ég kem
aftur seinna.“
Harriet leit á mig, íhugandi.
„Er nafn yðar Archer?"
Ég staðfesti að svo væri,
smeygði mér út og hugsaði með
mér, hvort það hefði verið vitur-
leg ráðstöfun að birtast í eigin
persónu þarna í strandhúsinu.
Rétt á eftir komst ég að raun um,
að það hafði það ekki verið.
Harriet kom hlaupandi á eftir
mér, og hælar hennar smullu á
malbikinu.
„Þér komuð hingað til þess að
njósna um okkur!“ hrópaði hún
upp yfir sig.
Hún þreif í handlegg mér og
hristi hann ofsalega. Slöngu-
skinnveskið hennar féll á jörð-
ina á milli okkar. Ég tók það
upp og rétti henni það, eins og til
friðmælingar. Hún reif það af
mér. „Pabbi réði yður til þess
að stía mér og Burke í sundur,
er það ekki? Ég hleraði það, þeg-
ar hann hringdi í yður í gær.“
„Það virðist ekki vera áhættu-
laust að tala í síma á yðar heim-
ili.“
„Ég hlýt þó að hafa rétt til
þess að bera hönd fyrir höfuð
mér, þegar allir leggjast á eitt
gegn mér.“
— VIKAN 27. tbl.