Vikan - 11.07.1963, Blaðsíða 12

í klúbbnum var
eingöngu áhrifafólk
í þjóðfélaginu.
Margir allra
frægustu menn vildu
hafa lagt stg í
framkróka til að fá
tækifæri til að gerast
þátttakendur í hin-
um dularfullu
siglingum þeirra.
AF öllum hinúm betri klúbbum í
borginni var sá bezti samt minnst
kunnur meðal þeirra, sem ekki
voru félagar hans. Þetta var lítill
hópur af virSulegum uppruna en
án forrnlegs fyrirkomulags. Satt bezt aS segja
var klúbburinn nafnlaus, jafnvel þótt hann
væri venjulega nefndur Siglingaklúbburinn,
því aS eina framkvæmd lians var stutt sigl-
ingaferS hvert sumar. ÞaS voru engir fund-
ir, engar veizlur, enginn önnur starfsemi —
raunverulega var ekkert fundarliús heldur,
svo aS það var jafnvel erfitt aS flokka hann
sem klúbb.
Siglingaklúbburinn var félag nokkurra kaup-
sýslumanna. MeSlimir lians voru áhrifamestu
menn í borginni og margur háttsettur fram-
k.væmdastjóri myndi hafa fórnaS miklu til
að fá tækifæri til aS vera meSlimur í klúbbn-
um. Jafnvel þeir, sem engan áhúga höfSu
fyrir siglingum hefSu glaðir tekiS þátt i
margra klukkutíma æfingum í siglingum, ef
klúbburinn hefSi gefiS smá bendingu, Nokkr-
um var samt boðiS. MeSlimirnir voru ekki
fleiri en svo aS væri hægt aS halda skemmti-
siglingaskipinu á ferð, og þaS var ekki nema
ef einhver félaganna féll úr vegna andláts
e-Sa veikinda að öSrum félaga var bætt viS.
Hverjir voru þeir, sem voru í þessum út-
valda hópi? Það var nærri þvi ómögulegt að
fá vissu um það. í fyrsta lagi hafSi klúbbur-
inn engan lagalegan tilverurétt svo ekki var
hægt aS lesa sér til um hann í „Hver er
maSurinn?" né neinni annarri uppsláttarbók.
Auk þess voru þeir tregir til aS tala á ,al-
manna færi. í miSdegisverSarboSum eSa
kvöldsamkvæmum, til dæmis, var oft minnzt
á klúbbinn, en þeir, sem minntust á hann
voru venjulega þeir, sem ekki voru meSlimir,
og hvaS viSvék þessum iilédrægu, fínu mönn-
um sem hliSruSu sér hjá aS segja nokkurt
orS, þegar á klúbbinn var minnzt, hver gat
sagt um, hver þeirra væri meSlimur í klúbbn-
um? Þeir gætu veriS meSlimir og
jjeir gætu einnig veriS að taka á
sig virSulegri blæ til þess aS vera
álitinn einn af meSlimunum.
AuSvitaS gerSi þefta leyndar-
dómsfulla andrúmsloft það aS
verkum að þaS varS ennþá ákjós-
anlegra en ella fyrir t. d. upp-
rennandi kaupsýslumenn aS ger-
ast hluthafar og þeir biðu þess
dags í ofvæni, er þeim yrSi boSin
þátttaka. Þeir gerSu sér grein
fyrir, aS takmarkiS var iangt i
burtu og vonir þeirra litlar, en
hver um sig geymdi þá leyndu von
í brjósti aS einn dag myndu þeir
fá þessa umbun fyrir ævilangt
starf.
Einn af þessum framkvæmda-
mönnum, Joh Goforth, gat án
þess aS sýna nokkra framlileypni
bent á sjálfan sig sem óvenjulega
æskilegan sem meSlim klúbbsins.
Hann hafSi, fyrst og fremst, náS
miklum og góSum árangri i viS-
skiptaheiminum. Jafnvel þótt
hann væri ekki ennþá fimmtug-
ur, var hann formaSur umsvifa-
mW illa samtaka, sem voru fram-
arlega á ýmsum sviSum vegna
samruna ýmissa fyrirtækja, sem
hann hafSi sjálfur samiS viS.
MeS ári hverju stækkuSu sam-
tökin og færðu út kvíarnar í nýj-
ar áttir undir hinni góSu stjórn
Jolin Goforth; hann steypti und-
an lítilfjöriegum keppinautum en
hvatti hina til æSisgenginnar
samkeppni.
Fyrrum hafSi John Goforth
veriS varkár. Jafnvel kviSafullur,
en frá ári til árs jókst sjálfs-
traust hans svo, aS tiann tók
liverri nýrri ábyrgS meS þökk-
um, alveg eins og hann tók meS
glöSu geSi viS aS vinna úr öllum
viSskiptaárekstrum, þar sem al-
varleg mistök gátu valdiS ]jví, aS
fyrirtæki eyðilagSist og yrSi aS
engu. Hinn skjóti frami hans
hafSi ekki dregiS úr ákafa hans,
þvert á móti hafði aukiS liann.
t ríkara og r.íkara mæli lét hann
vanabundin störf í hendur undir-
manna sinna, en hann tók sjálf-
ur af enn þá meiri áhuga viS þeim
störfum, sem kröfSust mikillar
hæfni og áhættu. Hann komst aS
raun um, aS ekki einungis var
árangurinn góSur hjá honum
heldur var hann sjálfur orSinn
valdamikill; hann var maSur,
sem vakti athygli. Og þegar hann
gekk gégnum anddyri klúhbanna
var hvíslaS allt i kring af aS-
dáun og öfundsýki.
Þetta var líf, sem hann elskaSi
og aSalkrafa hans til þess var aS
fá viSurkenningu af áhrifamesta
og bezta klúbb borgarinnar, Sigl-
ingaklúbbnum. ÞaS var annar
hlutur, sem lionum fannst aS
hlyti aS hafa áhrif til góSs fyrir
liann; hans ævilanga ástundun
viS siglingar og sjóinn.
Þegar hann var lítill strákur
liafSi hann staðiS í fjöruborSinu
o’g staraS út yfir brimiS til fjar-
lægra skipa. Stundum ímyndaSi
hann sér aS hann væri skipstjóri
á einhverju af þessum fjarlægu
skipum; þá imyndaSi hann sér
stundum aS leikfangakarfan, sem
hann bar á handleggnum væri
sjónauki eSa sveSja sjóræningja
og hann notaSi reyrstöngina sína
sem toppveifu eSa sem hiS svarta
og ógnvekjandi flagg meS haus-
kúpu og beinamerkinu, sem sjó-
ræningjar nota svo oft. Þegar
hann var tíu ára liafSi hann lært
aS sigla og notaSi til þess veru
sína i sumarbústaS foreldra sinna
viS ströndina. Seinna fékk hann
leyfi til aS taika bát föSur sins
einsamall — og enn seinna, þeg-
ar hann var kominn á mennta-
skólaaldurinn var hann kosinn
til aS vera við stjórn eins bátsins,
sem þátt tók í kappsiglingu. Hann
var nú farinn aS líta á sjóinn sem
voldugan mótstöSumann í har-
áttu, sem var því meira spennandi
því hætlulegri sem hún var, og
þaS var alls ekki hægt heldur aS
reiSa sig á, hvenær hættuna
myndi bera aS höndum þvi aS á
hverju sumri fórst a. m. k. einn
djarfur sjómaSur langt frá landi
og jafnvel stæSilegur bátur gat
horfiS algjörlega eftir aS hafa
haldiS í skemmtisiglingu nieS
sumarleyfisfólk innanborSs.
Nú, þegar John var orSinn miS-
aldra maSur fannst honum sjór-
inn vera annaS og meira en hress-
andi viSfangsefni til líkamsæfing-
ar. Hann var þaS aS visu ennþá,
en honum fannst sjórinn einnig
vera ótæmandi orkulind til hvatn-
ingar fyrir hann sjálfan, og þeg-
ar sjávaröldurnar sveifluSu báti
hans til með krafti sínum, vöktu
þær sams konar kraftatilfinningu
hjá honum sjálfum. Á þessum
andartökum — eins og á öSrum
stundum, þegar hann t. d. varS
aS velja og hafna í viSskipta-
hciminum — fannst honum hann
sjálfur vera goSnm likur, tak-
markalaus, þegar hann lifSi sig
inn í grafkyrrS hafsins og hina
æSisgengnu sameiningu hafs og
vinds, sólar og himins.
Þegar tímar liSu framvarþátt-
taka í Siglingaklúbbnum eina
takmarkiS sem John Gofforth
þráSi en öðlaSist ekki. Hann
sagSi við sjálfan sig: — nei, nei,
ekki ennþá! En auSvitað vissi
hann, að hann myndi alls ekki
endilega verSa heiSursins aS-
njótandi, þrátt fyrir ákafar til-
raunir á þá átt. Iiann reyndi aS
m