Vikan - 11.07.1963, Blaðsíða 35

undir að þjóta af stað á stund-
inni, þegar neyðarkallið kæmi
frá Adam. Einhverra hluta
vegna var eins og allt hring-
snerist í höfðinu á mér og það
var eitthvað svo skrítið bragð
af kaffinu. Ég las myndasögurn-
ar og reyndi að leysa krossgát-
una, en þá tóku stafirnir upp á
þvi að dansa um alla blaðsið-
una. Liklega var ég orðin tauga-
óstyrk af allri þessari bið.
KLUKKAN þrjú var barið að
dyrum. Þegar ég lauk upp stóð
Pétur fyrir utan. — Mér datt
bara í hug að spyrjast fyrir um,
hvernig Bakteríu-Bellu liði,
sagði hann. — Á ég að ná í súpu-
spón hingað upp, svo við getuin
leikið soltinn ref meðan við
biðum þess, að stálmaðurinn
veikist?
— Súpuspón? endurtók ég
kjánalega.
•—• Já, með ætisveppum. Og
pylsu.
Allt í einu fannst mér, að ef
nokkuð væri til i þessum heimi,
sem ég vildi fyrir hvern mun
vera laus við, þá væri það súpa
með svcppum og pylsu.
— Pétur, sagði ég. Ég . . .
ég . . . Svo hneig ég niður.
Fyrst hélt ég hann væri orð-
inn brjálaður. Hann lyfti mér
upp og fór að bera mig um
herbergið. — Bella, sagði hann.
— Þú ert sjóðandi af sótthita.
Liggðu kyrr, meðan ég sæki
hann Jóa hingað.
Eftir það man ég ekki neitt,
nema sprautustungu, einhverjar
töflur og glas af köldu vatni,
sem ég skolaði þeim niður með,
en Pétur hélt undir liöfuðið á
mér á meðan.
Þegar ég leit upp, sat Pétur í
bezta hægindastólnum minum,
sem ekki er beinlínis gerður
fyrir svo háfættar manneskjur.
— Hvað er klukkan? spurði
ég þreytulega.
— Mánudagur. Jói leit inn
fyrir stundarkorni, og fullviss-
aði mig um, að eftir nokkra
daga værirðu orðin fær um að
stökkva yfir einbýlishús.
■—• Þá mega þau vera litil.
Hvers vegna ertu annars ekki
við vinnu þina?
— Ég bar það fyrir mig, að
ég yrði að fara með seppa minn
til dýralæknis.
— Þakka þér fyrir lofsyrðin.
— Þú getur reynt að rísa á
fætur og laga þig svoiitið til, ef
þér sýnist, meðan ég reyni að
útbúa eitthvað ætilegt.
Aldrei á ævi minni hef ég
smakkað svo góða súpu. Þegar
ég hafði gleypt í mig síðasta
spóninn, spurði hann: — Á ég
að liringja til stálmannsins
þíns og biðja hann að koma til
að halda í liöndina á þér?
— Ég held þú sért ekki með
■öllum mjalla, svaraði ég.
— Svona eins og ég er útlitandi.
— Föl en falleg, sagði Pétur.
— Þakka þér fyrir, þetta var
vel að orði komizt. En við bíð-
um þangað til á morgun.
Daginn eftir hringdi ég til
Adams. Þvi miður, því miður
varð hann að mæta á afskaplega
mikilvægri ráðstefnu, einmitt
þetta kvöld. En hann lofaði að
reyna að losna svo fljótt sem
hann gæli og lcoma til að heilsa
upp á mig. Hann huggaði mig
með þvi að segjast ætla að
senda mér gjöf í millitíðinni.
Og gjöfin kom — nýtízku mál-
verk sem hafði verið á síðustu
sýningu hans.
Uin liádegisbilið kom Jói með
nellikuvönd og Pétur með fal-
lega dægradvöl.
— Hver þremillinn er nú
þetta? spurði Pétur þegar hann
rak sig á gjöf Adams. Nashyrn-
ingur í hálfrökkri?
— Þú liefur ekki auga fyrir
list, svaraði ég ákveðin.
— Jú, .það er einmitt það sem
ég hel'. Sjáðu, ef ég sný lienni
öfugt, verður myndin að diski
með plómuhrauk.
Jói varð að flýta sér aftur til
sjúkrahússins, en Pétur varð
eftir til að laga eitthvað handa
mér að borða. — Ég þykist vita
að stálmaðurinn sé á næstu grös-
um, fyrst þú hefur bundið borða
um hárið, sagði Pétur þegar
liann kom inn með bakkann.
— Hann ætlaði að reyna að
koma, sagði ég og roðnaði.
Pétur lagaði til i herberginu,
lét nellikurnar frá Jóa i vasa
við rúmið og lagaði hrúgu af
plötum hjá plötuspilaranum.
— Ég er að setja góðan svip
á allt, sagði hann og úðaði
margra dollara virði af dýra
Kölnarvatninu mínu um alla
stofuna. — Og nú laumast ég
burt, svo litið ber á.
Líklega hefur það verið tón-
listinni að kenna, en um átta-
leytið var ég gráti nær. Ég tók
til við dægradvölina meðan ég
beið eftir Adain. Klukkan hálf
liu var ég nærri búin að raða
saman öllu þakinu á húsmynd
sjiilsins. Auðvitað hafði Adam
ekki lofað fortakalaust að koma.
Stundarfjórðungi síðar stakk
Pétur höfðinu inn úr gættinni.
— Lyfjabúðin mælti með rjóma-
ís í súkkulaðisósu. Ég ætla bara
að skilja liann eftir og liverfa
svo þegjandi og hljóðalaust.
— Ekki að tala um, svaraði
ég. — Þú sezt hérna og lijálpar
mér að finna bláan bút sem
stendur heima hér við reykháf-
inn á myndinni.
DAGINN eftir gat ég farið á
fætur, en hnén voru grútmátt-
laus. ' Eigi að siður var ég
ákveðin í að laga sjálf miðdegis-
matnn. Pétur liafði þegar eytt
alltof mildum tíma í mínar þarf-
ir. Ég ætlaði að vera búin að
borða þegar hann kæmi og láta
hann fara undir eins aftur.
Scnnilega hafði hann haft sam-
vizkubit, vegna þess að liann átti
eiginlega hugmyndina að göngu
okkar í rigningunni.
Skelfing fannst mér þessi
dagur langur.
Klukkan fimm fór ég fram i
eldakompuna og bjó mér til
eggjahræru.
•—- Þakka þér fyrir að þú
skyldir lita inn, Pétur, ætlaði
ég að segja þegar hann kæmi.
En nú er sjúklingurinn orðinn
frár og fleygur. Síðan myndi
hann fara leiðar sinnar.
Ég gætti á klukkuna og ég
gætti að eggjahrærunni. Þar
næst hellti ég þvi siðarnefnda i
vaskinn, fór inn í stofu og lagð-
ist ujiji í sófann.
Pétur kom og ég heilsaði hon-
um með veiku brosi. — Held-
urðu að þú getir komið niður
svolitlum matarbita? spurði
hann.
-—• Ég skal reyna, svaraði ég
hressilega.
Þegar hann kom inn með
bakkann, lá á honum einhver
lítill jiakki í laglegum umbúð-
um. Þetta leit helzt út fyrir að
vera frá einhverjum skartgrijia-
sala og ég opnaði það með eft-
ir væntingu. Inni í bögglinum
var — sardínudós. Það var sjálf-
sagt þreytan sem olli þvi, að
mér lá við að fara að háskæla.
— Þetta er einmitt það sem
ég hef alltaf þráð, sagði ég.
— Þú skalt fá dós upji á
livern einasta dag, meðan þú
lifir, ef þú villt deila ævikjör-
um með mér um alla framtið,
sagði hann.
— Ó, Pétur, sagði ég kjána-
lega.
Rétt í þessu hringdi síminn
svo við tókumst á loft. Ég greij)
tólið, svaraði og hlustaði.
— Hvernig vildi það til?
spurði ég. Já, ég skil það, en ég
er fárveik sjálf og get ómögu-
lega komið.
— Þa ... það var Adam, sagði
ég, svo barðist ég við grátinn
og hláturinn samtímis. — Hann
sneri á sér fótinn. Var að fara
niður af barstól. Hann vildi að
ég kæmi og hjálpaði sér.
Svo gat ég ekki stillt mig leng-
ur, en hnijiraði mig saman i
sófanum og hló þangað til ég
fór að gráta. Eða var það öfugt.
Ég veit ekki vel, livort heldur
var.
Pétur sagði ósköp lágt:
— Ertu þá viss um að þú viljir
ekki fara til hans.
Ég settist upp flötum beinum
og horfði bara á hann. — Ég
vil livorki vera lijúkrunarkona
eða neitt annað hjá manni, sem
hefur eina stúlku á mánudögum,
aðra á föstudögum og þriðju á
laugardöguin. Varaskeifa skal ég
þó aldrei verða.
Pétur liló af ánægju út að
báðum eyrum. Rauði hárlubb-
inn stóð út i allar áttir og svei
mér ef hann var ekki álfalegur
á svipinn. — Borðaðu nú súp-
una, áður en hún verður köld,
sagði hann.
Ég bragðaði á lienni. — Er
þetta ekki hænsnakjötsseyði
með hrisgrjónum? sjiurði ég efa-
biandinn.
— Að minnsta kosti stóð það
á miðanum. Ég fann dósina inni
í búri hjá þér.
Ég leit til hans ásökunaraug-
um. — Ég hef nú aldrei lieyrt
annað eins. Hér liefur þú verið
að gæða mér á minum eigin
matföngum . . .
— Ekki voru sardínurnar frá
þér, svaraði hann. Og þá gaf
ég honum með hlýjum vörum
minum, nokkrar milljónir af
infhiensubakteríum i staðinn.
Það leit út fyrir að vera hið
bezta sem liægt væri að gefa
honum. J. B.
Ungfru yndisfrið
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ö A.
HVAR E R ORKIN HANS NOA?
I»að cr alltaf sami leikurinn í hénni Ynd-
isfríð nkkar. Hún hefur falið örkina hans
Nóa einhvers staðar í blaðinu og heitir
góðum verðlaunum handa þeim, sem getur
fundið örkina. Verðlaunin cru stór kon-
fcktkassi, fullur af bezta konfekti, og
framleiðandinn cr auðvitað S.Telgætisgcrð-
in Nóio
Nafn
Ilcimili
Örkin cr á bls.
Síðast cr dregið var hlaut verðlaunin:
REGÍNA ÚLFARSDÓTTIR,
Álafossi.
Vinninganna má vitja á skrifstofv
Vikunnar.
VIKAN 28. tbl. —