Vikan - 11.07.1963, Blaðsíða 47

rann það upp fyrir Goforth að
hann niyndi engu tapa vi'ð að
segja Marshall frá áhyggjum
sinum. Marshall var eldri í raun
og veru; e. t. v. gæti hann gefið
honum góð ráð.
Og síðan hóf Goforth að tala
um veikindi sín, liinn hæggenga
liata, og hversu hann væri mót-
fallinri að vinna með sama hrað-
anum og ákafanum og áður, jafn-
vel þetta óskiljanlega hjá honum,
að láta starfsfólkinu í té of
mikla ábyrgð — og það sem
undarlegast var af öllu, hversu
alveg sama honum var um það
allt.
Marshall hlustaði með athygli,
og kinkaði kolli i þögulum skiln-
ingi, eins og hann hefði heyrt
tugi svipaðra frásagna.
Að lokum liafði Goforth sagt
allt sem honum lá á hjarta. Hann
horfði með dálitilli undrun á
Marshall.
„Jæja“, sagði Marshall rólega,
„svo þér finnst viðskiptalifið ekki
eins spennandi og það var áður“.
Það fór í taugarnar á Goforth
hversu mjög sami kcimurinn var
af samræðum Marshalls og fyrr,
þegar þeir töluðu saman. „Nei“,
svaraði hann stuttlega.
Marshall leit skarplega, en um
leið glaðlega við Goforth. Hann
virtist jafnvel sigri hrósandi, og
Goforth sá eftir að hafa sagt
honum nokkuð. Þá hallaði Mars-
hall sér áfram og sagði:
„Ifvað myndirðu segja, ef þér
væri boðin innganga i siglinga-
klúbbinn?“
Gofortli starði á hann: „Mein-
arðu þetta?“
„Fullkomlega".
Nú var komið að Goforth að
vera ánægður. „Sjáðu, ef þú hefð-
ir stungið upp á þessu fyrir
tveimur árum hefði ég stokkið
upp í loft, en núna . . .“
„Já?“ Marshall virtist alls ekki
verða hissa.
„En núna virðist það ekki hafa
neitt að segja fyrir mig. Þetta er
ekki sagt af ókurteisi, mundu
þa,“.
„Ég skil þig fullkomlega".
„Ef ég á að vera fullkomlega
hreinskilinn við þig, mér er ná-
kvæmlega sama“.
Marshall brosti. „Fyrirtak!
sagði hann. „Það er nákvæmlega
]>að, sem gerir þig hæfan fyrir
klúbbinn.“ Hann veifaði til Go-
forths eins og samsærismaður.
„Við erum allir með sams konar
hugsunarhátt. Við þjáumst allir
af þessum sama sjúkdómi.“
„En ég er frískur núna.“
Marshall liló með sjálfum sér.
„Það segja læknarnir. En þú
veizt það hezt sjálfur, ekki satt?“
Hann hló. „Eina lækningin er
að fylgja eftir meðþjáninga-
hræðrum sinum ... Siglinga-
klúbbnum.“
Hann hélt áfram að tala um
siglingaklúbbinn. Flest af því
hafði Goforth þegar heyrt áður.
Meðlimirnir voru sextán, nógu
margir til þess að geta verið á-
liöfn á skemmtisiglingaskipi
klúbbsins á hinum árlegu sumar-
ferðum þess. Einn af þessum
sextán var nýlega dáinn og Go-
forth myndi ])egar i stað verða
útnefndur til þess að fylla upp
auða rúmið.
Goforth hlustaði kurteislega en
hann hafði vissan fyrirvara.
Marshall sagði honum ekki ná-
kvæmlega hvað klúbburinn gerði
á þessum siglingum sínum, og
iGoforth samþykkti hálf þyngsla-
lega að það væri ekki þess virði
að ræða um. Að öllum líkindum
drykkju meðlimirnir of mikið og
syngju gamla skólasöngva —
varla hægt að segja að það væri
öfundsverð samkunda.
Marshall truflaði liugsanir
hans. „Ég lofa þér einu“, sagði
hann, alvarlegur i bragði. „Þér
mun ekki leiðast.“
Það var cinhver sérstök ákefð
í röddinni; Goforth furðaði sig
á iþvi, siðan yppti hann öxlum
og hætti að hugsa um það. Hvers
vegna ekki? IJann andvarpaði og
brosti: „Allt i lagi. Auðvitað er
mér mikill heiður að þessu,
Marsall“.
Siglingaferðin var ákveðin
síðast í júlí. Kvöldið áður ók
Marshall Goforth langt út með
ströndinni til býlis eins af með-
limunum, sem geymdi skipið í
sinni eigin einkahöfn. Þegar þeir
konm þangað voru allir hinir
komnir, og Goforth eins og vera
bar var kynntur sem nýr með-
limur.
Iiann þekkti þá alla þegar,
annað hvort sem kunningja eða
af umtali. Þetta voru margir
mjjg voldugir menn og miklu
frægari en fyrirtækin eða bank-
arnir, sem þeir veittu forstöðu.
Það voru nokkrir valdaminni en
Gofortli, en enginn fyrir neðan
Goforth i virðingu, og enginn var
þar sem ekki átti lieima þar.
Hann var ánægður við að kom-
ast að raun um, að allir höfðu
þeir barizt við að koma sér á-
fram gegnum samkeppnisárin, al-
veg eins og hann hafði gert, og
svo, eftir þvl sem fór að líða á
kvöldið ikomst hann einnig að
annarri staðreynd — að enginn
þessara manna hafði áunnið sér
nolckuð sérstakt síðastliðin ár.
Hann varð svolitið ánægðari við
að komast að þessu. Ef einliver
skringileg þreyta var fallin yfir
hann, þá var þessu einuig þaun-
ig varið með þá. Marshall hafði
augsýnilega haft rétt fyrir sér.
Hann var meðal þjáningar-
bræðra. Þessi hugsun gladdi
hann og fjörgaði og hann gekk
léttari skrefum frá hópi til hóps
masandi með eins miklu sjálfs-
öryggi eins og hann hefði verið
meðlimur klúbbsins í fleiri ár.
Honum hafði þegar verið sagt,
að skipið væri tilbúið og að hóp-
urinn myndi sigla af stað fyrir
sólarupprás næsta dag, og þess
vegna varð hann ekki undrandi
þegar gestgjafinn, risastór gam-
all maður, kallaður kennarinn,
stakk upp á kl. 9 að þeir skildu
hvíla sig.
„Hefur nýi meðlimurinn skráð
sig?“ spurði einhver.
„Ekki ennþá,“ sagði kennarinn.
Hann benti til Goforth með stórri,
hárlausri hendi. „Þessa leið,
vinur minn,“ sagði hann. Hann
leiddi Goforth inn i samliggjandi
herbergi með nokkrum hinna
fylgjandi á eftir, og eftir að hafa
opnað peningaskáp i vegg dró
hann þaðan út stórt, svart rit,
sem var svo ellisnjáð orðið að
nokkuð af bandinu hékk i
flygsum.
Hann lagði ritið á borðið, fletti
# Ljúffengasti mjólkúrrétturiun
NOUGAT# #####"#
####### VANILLU
SÚKKULAÐI #####
####### ÁVAXTA
gegnum það og kallaði að lokum
á Goforth yfir að borðinu og rétti
honum penna. Goforth tók eftir,
að gamli maðurinn hafði lagt
dökkt bréfspjald yfir efri hluta
síðunnar: nöfnin, sem stóðu fyrir
neðan voru nöfn hinna klúbb-
meðlimanna.
„Skrifaðu nafn þitt undir lög-
in, sjómaður,“ sagði kennarinn
hrjúflcga, stæling á gamaldags
skipstjóra.
iGoforth glotti og beygði sig
yfir blaðið, þó að liann á samri
stundu fyndi til þráa við að
undirrita eitthvað, sem hann ekki
væri búinn að kynna sér áður.
Hann leit á andlitin í kringum
sig. Rödd bak við hann sagði:
„Þú getur lesið þetta allt, ef þú
vilt —- eftir sjóferðina."
Það var um ekkert annað að
gera en að skrifa undir, svo hann
skrifaði nafn sitt stórum stöfum
og miklu útflúri og sneri sér síð-
an til að taka í hendurnar sem
voru útréttar að honum. „Vel
gert,“ sagði einhver. Síðan þyrpt-
ust þeir allir kringum bókina
til að skrifa uppliafsstafi sina
við nafn hans sem vottar, og
Kennarinn stakk upp á, að þeir
skáluðu við nýja mcðliminn i
koníaki, sem þeir gerðu kátir í
bragði og fóru siðan til hvilu.
Goforth fannst með sjálfum sér
að athöfnin öll hefði verði hálf
unggæðisleg, en samt yljaði hún
honum og fyllti hann vinatilfinn-
ingu.
Velmegunartilfinning hans ent-
ist til næsta morguns, þegar hann
var vakinn fyrir sólarupprás og
i flýti klæddi sig, til að taka þátt
í morgunverðinum ineð hinum.
Það var ennþá dimmt, þegar
þeir fóru niður til skips, hver
um sig berandi sinn sjópoka.
Þegar Goforth liafði klifrað um
borð gat hann greint á fram-
stafni skipsins nafn málað með
livítum stöfum. Frelsið IV.
Þar sem hann hafði reynzlu að
baki sér, var honum fenginn
starfi uppi á deklki, og þegar liann
hóf störf við hlið hinna við að
draga upp seglin skynjaði hann,
að framkoma klúbbfélaganna var
breytt.
Klúbburinn hafði orð á sér
fyrir að vera tilviljunarkenndur,
og svo sannarlega höfðu klúbb-
meðlimirnir kvöldið áður virzt i
meira lagi áhugalausir, en þetta
var breytt núna. Sérhver mað-
ur framkvæmdi verk sitt fljótt
og örugglega með miklum alvöru-
svip og án þess að láta nokkra
hreyfingu fara til ónýtis, svo að
á skömmum tima var „Frelsið
fjórða“ komið á fleygiferð með
þöndum seglum í austurátt fram
með ströndinni í áttina að hinni
risandi sól. Goforth var undr-
andi og ánægður. Það var sjó-
mennskuandi og reglusemi um
borð í þeessu skipi, og hann dró
ánægður í bragði til baka þá
imyndun sina, að þeir hefðu
ekkert annað fyrir stafni á þess-
um ferðum sínum en að spila
og drekka.
Ánægður í bragði ráfaði hann
í hægðum sinum um skipið og
athugaði allt, sem fyrir augun
bar. Allt var i röð og reglu, bæði
uppi á dekki og undir þiljum, i
svefnsalnum og lestinni. „Kenn-
arinn, sem virtist vara skipstjór-
inn, hafði smákáetu fremst og
hún var einnig afar snyrtileg og
vel frá gengin. Goforth stakk
hausnum inn til að dást að henni.
„Kennari" var ekki þar, en
augnabliki síðar kom hann inn
um mjóar dyr fremst á búlkan-
VIKAN 28. tbl. — 43