Vikan - 11.07.1963, Blaðsíða 48

um, sem lá til einhverrar vistar-
veru fyrir neðan kinnunginn.
Honum fylgdu tveir menn. Þeir
heilsuSu Goforth með ánægju-
brosi, en lokuSu og læstu dyrun-
um á eftir sér og buSu honum
ekki meS sér til aS sjá þessa vist-
arveru. Hann aS sínu leyti kunni
ekki viS aS spyrja, en seinna um
daginn skoSaSi hann dekkiS fyr-
ir ofan hana og sá aS þaS sem í
fljótu bragSi liafSi virzt fljót-
færnislegt krossviSardek'k var
raunverulega lúgugat mjög sniS-
uglega faliS.
Á næstu dögum velti Goforth
því fyrir sér, hvaS þessi vistar-
vera innihéldi. Svo gleymdi hann
henni næstum því, því aS hann
naut skipsferSarinnar svo inni-
lega og ekkert gat komiS i veg
fyrir þá ánægju. Hann var ánægS-
ari núna en hann hafSi veriS
mánuSum saman. ÞaS var ekki
vegna þess aS liann væri kominn
á sjóinn aftur heldur hélt hann
þaS vera af því, aS hann tók hlut-
deild meS hinum í mikilli og dá-
samlegri lífsreynslu. ÞaS var
jafnvel eins og þeir þarna um
horS í „FrelsiS IV“ hefSu stofn-
aS nýtt borgarafélag — og því-
lfkt félag! Jafnvel sá meSlimur-
inn, sem hafSi þaS virSingarlitla
starf meS höndum aS aSstoSa
kokkinn, var vanur aS gera dag-
lega viSskiptasamninga, upp á
milljónir.
Þeir voru aS leita einhvers. í
viku sigldu þeir í mlklum lilykkj-
um, alltaf án þess aS sjá land,
en Goforth hafSi ekki minnstu
vitneskju um, livar þeir voru, og
fannst ekki rétt aS spyrja um
þaS. Voru þeir e. t. v. aS elta
uppi storm til aS gefa þeim tæki-
tæri til aS reyna viS sjóinn? Hann
var ekki viss. Og þó fannst hon-
um ckkert atliugavert viS aS biSa
og sjá til, því aS hvert andartak
um horS i „FrelsiS IV“ var þrung-
iS hamingju og lífi.
Á áttunda degi skynjaSi hann
snögga breytingu. ÞaS var næst-
um þvi áþreifanlegt eftirvænting-
ar andrúmsloft um borS, hraSari
skref og hreyfingar, sneggri
bros og hlátrar, sem minnti hann
skringilega mikiS á andrúmsloft
á fundi hjá stjórnarmeSIinuim
fyrirtækis, þegar lokaátakiS i
einhverjum samningaatriSum er
yfirstigiS. Hann áleit, aS áhöfn-
in hefSi skipzt á einhverjum orS-
um, þegar hann, byrjandinn,
hafSi ekki veriS viSstaddur.
Hvers vegna? Honum var alveg
sama núna. HvaS svo sem þaS
væri, hafSi liann nú aflaS sér
sjálfsþótta og styrks og vissi, aS
hann myndi taka á sinar herSar
hverja þá raun, sem honum væri
ætluS meS öllum þeim styrk og
kjarki, sem lífiS hafSi fært hon-
um.
„FrelsiS IV“ hafSi nú breytt
um átt og stefndi i austurátt til
þokuslæSu sem lá undir skýja-
þykkni. Goforth hélt að e. t. v.
lægi vindurinn í þessa átt og
beið eftir að verða hans var. Það
var enginn, en hann varð hissa
við að sjá annað skennntisiglinga-
skip koma í áttina til þeirra, og
vonaði, að það væri að koma frá
vigvöllum þeim, sem „Frelsið IV“
væri að fara í áttina til.
Hann athugaði skýin. Skýja-
bólstrarnir svifu fram og til baka,
svo þéttust þeir við og við og
sást þá i bláan og tæran himin-
inn. Hann andvarpaði þegar hann
sá það, og leit í krignum sig á
hina af áhöfninni til að gá hvort
þeir væru ekki hálf ruglaSir eins
og hann.
En það var engin vonbrigði að
sjá á andlitum þeirra. I þess stað
virtist spennan, sem alltaf hafði
legið yfir þeim, nú hafa náð þeim
punkti að hún virtist ekki geta
aukizt meira. Mennirnir stóðu
stífir og með hvern vöðva spennt-
an, andlitsdrættir harðlegir,
augu þeirra hvöss og leitandi um
leið og þeir störðu út yfir sjóinn.
Hann leitaði í örvæntingu eftir
einhverjum skilningi i andlitum
þeirra, og meðan hann smátt og
smátt fór að skilja hvað í lnifi
var fannst honum vitneskjan
grípa sig með ómótstæðilegri
æsingakennd.
Hann fylgdist með af óskiptum
áhuga, en án undrunar, um leið
og lúgugatið fremst opnaðist og
beðið var eftir þvi, sem myndi
koma upp um það. Hann virti
einnig fyrir sér með ekki minni
áhuga áhöfnina, þar sem hún
hljóp fram með fimi, sem kom
af margra tima æfingu. Hann
steig til hliðar, því gð hann vissi
núna, að hann myndi þurfa þjálf-
unar við, áður en hann kynni
hlutverk sitt, en eftir að eitt skot
úr fallbyssunni hafði gert stærð-
ar holu á hlið skemmtisiglinga-
skipsins á móti, stökk hann einn-
ig fram eins liðlega og hinir til
að þrífa einn af rifflunum, sem
var deilt út á milli mannanna;
og um leið og „FrelsiS IV“ sigldi
beint á móti andstæðingunum
blönduðust ánægjuöskur hans við
öskur félaga hans, og skotin
drundu hávært og glaðlega yfir
hinn bergmálandi sjó. Þ. B.
Glæpir og dauðarefsing.
Framhald af bls. 29.
verið varpað upp moldarstétt
ferstendri, og er húrí átta álnir
á hvern veg. í kringum stéttina
eru gerðar grindur með staurum,
sem reknir eru í jörðina, og eru
negldar slár á milli þeirra. Á
stéttina er stokkur dreginn
rauðu klæði og hökuskarð í hann
öðrum megin. Á þennan stað eru
komnir stefndir 140 bændur úr
næstu byggðum, og standa þeir
kringum aftökustaðinn í þremur
hringum. Þegar allt var svo und-
irbúið, las fógetinn á aftöku-
staðnum upp allramildilegastan
hæstaréttardóm, genginn 25. júni
f. á., í máli því, sem af réttvís-
innar hálfu var höfðað gegn
bandingjunum Friðriki Sigurðs-
syni frá Katadal, Agnesi Magnús-
dóttur og Sigríði Guðmundsdótt-
ur frá Illugastöðum m. fl„ fyrir
morð, brennu og þjófnað m.m.,
og eru þessar þrjár manneskjur
dæmdar til að hálshöggvast og
og höfuðin að setjast á stjaka.
Síðan var lesið upp allrahæst
bréf til amtmannsins yfir Norð-
ur- og Austuramti fslands frá 16.
ágúst f. á. þess efnis, að fyrj;-
nefndri Sigríði GuðmundsdóttuT
sé allramildilegast gefin upp líf-
látshegning sú, sem hún var
dæmd í með fyrrnefndum hæsta-
réttardómi gegn því, að hún sé
sett í vinnu undir strangri gæzlu
í tyftunarhúsinu í Kaupmanna-
höfn, en að því er snertir hin
tvö dæmdu, Friðrik Sigurðsson
og Agnesi Magnúsdóttur, skuli
hæstaréttardómurinn óraskaður
standa. Sakamennirnir Friðrik
Sigurðsson og Agnes Magnús-
dóttir voru í dag fluttir úr varð-
haldinu á aftökustaðinn, og
fylgdu þeim á staðinn þeir prest-
arnir síra Magnús Árnason, síra
Jóhann Tómasson, síra Gísli
Gíslason og síra Þorvarður Jóns-
son, aðstoðarprestur. Sakamenn-
irnir höfðu óskað eftir því, að
hinir tveir síðarnefndu öðrum
fremur byggju þá undir dauðann.
Eftir að presturinn Tómasson
hafði lokið áminningarræðu sinni
til sakamannsins Friðriks Sig-
urðssonar, var höfuð hans af tek-
ið með einu axarhöggi. Gjörði
það bóndinn Guðmundur Ketils
son, sem til þess var af amtinu
skipaður böðull, og vann hann
þetta verk, sem honum var fal-
ið, með handlægni og ódeigum
huga. Sakamaðurinn Agnes
Magnúsdóttir, sem meðan á þessu
stóð hafði verið geymd á af-
viknum stað, þar sem hún gat
ekki séð til aftökustaðarins, var
næst sótt, og eftir að aðstoðar-
presturinn síra Þorvarður Jóns-
son áður tilhlýðilega hafði búið
hana undir dauðann, var höfuð
hennar einnig afhöggvið af sama
böðli og með sömu lægni og
þeirri, er að framan getur. Höf-
uð hinna líflátnu voru því næsi
sett á tvo stjaka, sem reistir
höfðu verið í því skyni á aftöku-
staðnum, en líkin voru látin í
tvær kistur úr ólituðum fjölum
og jörðuð á aftökustaðnum af
nokkrum áður þar til kvöddum
mönnum. Meðan á gerðinni stóð,
frá því hún hófst og þar til henni
lauk, var tilhlýðileg kyrrð og
regla, og lauk henni með stuttri
ræðu prestsins síra Magnúsar
Árnasonar til þeirra, sem nær-
staddir voru.
Actum ut supra.*
Blöndahl, R. Olsen, Á. Árnason."
Þannig skýra réttarbækur frá
síðustu aftökum á íslandi. Við
þá skýringu er litlu að bæta.
Brandstaðarannáll getur þess, að
Friðrik hafi brugðizt sérstaklega
karlmannalega við dauða sínum.
Fram skal tekið, að árið 1934
voru dysjar þeirra Friðirks og
Agnesar rofnar og jarðneskar
leifar þeirra fluttar í vígða mold..
Var í þeim efnum stuðzt við
drauma og ósjálfráða skrift.
Böðullinn, Guðmundur Ketils-
son, sem í fógetaréttinum fær
gott orð fyrir handlagni og mik-
inn kjark, var bróðir hins myrta
Natans.
Hafði reynzt mjög torvelt að
fá hæfan mann til starfsins. Talið
er, að Guðmundur hafi þurft að
* Fram farið, eins og að ofan grelnir.
— VIKAK 28. tbl.