Vikan - 18.07.1963, Blaðsíða 7

Það fyrsta, sem ég heyrði um Ólsara (Ól-
afsvíkinga) og Sandara (Hellissandara), var
það, að þeim þætti mjög gaman að slást, en
þó ekki nema hvorum við annan. Ólsarar
hefðu til dæmis enga ánægju af því að berja
Grundfirðinga né heldur Sandarar af því
að berja Borgnesinga, svo dæmi séu tekin.
Einnig var mér sagt, að þessir tveir aðilar
létu einskis ófrestað til þess að hittast, en
að hittast þýddi þá sama og að slást. f trausti
þess, að þeir myndu ekki bregða af vananum,
fór ég á dansleik í Ólafsvík í fyrsta sinn,
sem ég kom þar. Datt ekki annað í hug, en
Sandarar myndu mæta þar með fríðu liði
til þess að berja á Ólsurum. En um þennan
dahsleik er það að segja, að hann fór mjög
friðsamlega fram, enda fjölmenntu hvárir
tveggju á dansleik hinum megin við Fróð-
árheiðina, svo ekki voru aðrir eftir til þess
að fylla danshúsið á Ólafsvík en liðleskjur
til bardaga, gestir og séx konur.
Samt var húsfyllir.
Aðstæður Ólsara og Sandara til þess að
elda gráa silfrið hafa þó lengst af verið held-
ur lakar. Annað hvort hafa þeir orðið að
fara sjóveg til þess að hittast, eða síðan
bílvegur kom að aka fyrir jökul, — eða þá
að fara fjöruna undir Ólafsvíkurenni, sem
oft hefur verið torsótt, þegar þar þurfti að
fara og að mörgu leyti hættuleg leið. Þar
þurfti iðulega að sæta sjávarföllum, og þegar
brimaði, gekk sjórinn alveg upp í klettana.
Þar við bættist svo, að grjóthrun er mikið
úr Enninu og hélt fjöruförum oft við lim-
lestingum vegna þess.
En þar kom, að þetta þótti ekki nógu hag-
stætt, og vegayfirvöld þessa lands ákváðu
að leggja akfæran veg utan í Ennið milli
þessara staða. Annað hvort hefur það átt
að vera til þess að koma á betra samkomu-
lagi milli þessara byggðarlaga eða til þess
að auðvelda þeim að slást, því eftir því sem
maður heyrir, hefur dofnað svolítið yfir
slagsmálunum upp á síðkastið. En svo mikið
er víst, að vegurinn á að koma, og það er
byrjað að leggja hann. Þess vegna fórum við
vestur einn dag í áliðnum júní til þess að
líta á vegs-ummerkin.
Það er búið að leggja veg vestur úr þorp-
inu vestur að Enni. (Eða Renni, eins og far-
arstjóri í hópferð kallaði það fyrir nokkrum
árum), Þann hluta verksins sér vegagerðin
um, en það er Efra fall samsteypa Almenna
byggingafélagsins og E. Phil & Sön, sem sér
um lagninguna í sjálfu enninu. Á flötunum
alveg úti við skriðurnar standa nokkrir kof-
Svona er dýnamitinu troðið í klettinn.
>
Hérna sést aðstaðan. Vegurinn á að koina þar sem
mennirnir eru á ferð.
ar við þennan nýlagða veg, og á bökkunum þar fyrir neðan enn aðrir kofar.
Þar bárum við kennsl á bíl, sem Efra fall hefur fyrir vinnuflokkinn,
og lögðum leið okltar þangað.
Hátt uppi í hlíðinni og nokkru fyrir utan okkur voru nokkrir menn við
vinnu. Hlíðin var brött, og einn var í bandi að losa steina með járni svo
þeir skoppuðu í loftköstum niður í fjöru. Tveir sátu nokkru ofar og héldu
í bandið, en einn enn fór utan með og pjakkaði stein og stein. Allir voru
með hvíta hjálma.
Það var fátt um manninn niðri við skúrana. Einn mann fundum við þó. Hann
stóð yzt á grasbalanum og horfði út yfir ennið. Auk mannanna í hlíðinni sáum
við stóra, brúna loftpressu undir klettum utar með enninu, og skammt
fyrir ofan okkur var gul jarðýta að verki. Hún skar sneiðar utan úr enninu
og bruddi þær undir sig — þar var vegurinn kominn af stað.
Við buðum manninum góðan dag. Hann tók undir. Við spurðum eftir
verkstjóranum. — Hann er þarna uppi í hlíðinni. Við vildum fá að vita,
hvort það væri leyfilegt að fara þangað; höfðum reyndar slæma samvizku,
því við höfðum farið fram hjá skilti, þar sem á stóð að óviðkomandi væri
bannaður aðgangur. Jú, það átti svo sem að vera allt í lagi.
Við fórum okkur að engu óðslega upp hlíðina. Sá bandlausi með pjökkuna
fór nú á kostum utan í fjallinu og sendi heil björg niður í sjó. Að lokum
komumst við alla leið upp til þeirra, sem héldu í bandið, og spurðum eftir
verkst j óranum.
— Það er hann, þarna, þessi sem er að losa grjótið. Hann er bandlaus.
— Kemur hann ekki upp bráðum?
— Jú, ef hann veltur ekki niður.
— Er svolítið gaman að þessu?
— Já.
Betra að hafa góða viðspyrnu?
— Já.
— Hvað eruð þið með þarna í plastpokanum?
■— Dynamit.
Þurfið þið að sprengja hérna?
Guðbrandur hrepp-
stjóri — steinninn
skall í fjöruna við
tagl liestsins.