Vikan - 18.07.1963, Blaðsíða 9

— Maður er alinn upp í þessu.
— Hvernig er það; okkur langar að komast þarna út eftir, þar sem þeir eru að vinna með loftpressuna. Það er ekki
vogandi að fara fjöruna fyrir grjótfluginu frá ykkur?
— Við hættum bara á meðan. Talið þið við flaggmanninn þarna niðri við skúrana, þá gefur hann okkur merki um að
hætta, meðan þið skjótist fyrir.
Á leiðinni niður komum við að máli við jarðýtumennina. Það er hlífðarþak yfir húsi jarðýtunnar, ef ske kynni að
steinn kæmi óforvarendis niður úr fjallinu. Ýtumennirnir voru tveir, og þeir sátu báðir upp á vélarhúsi ýtunnar, þegar
við komum að. Annar gaf sig fúslega á tal við okkur. Hann sagði að þetta væri leiðindaverk. Þeir verða að byrja þó
nokkuð fyrir ofan þar sem vegurinn á að koma og sneiða sig niður að hinu eiginlega vegarstæði.
— Hafið þið fengið grjót á hana? j
— Já, hérna hinum megin. Og hann sýnir okkur, hvar grjót hefur beglað vélina rétt ofan við beltið hinum megin,
fast framan við húsið, og sprengt um leið rúðu í húsinu. I
Meðan við stóðum þarna, kom sá þriðji að. Hann var varla fyrr kominn, en þeir tóku eftir því, að þeir uppi í hlíðinni
voru að því komnir að sprengja. Niðri við skúrana var sá, sem við töluðum við í upphafi, kominn fram á tóna sína
með rautt flagg á skafti. Jarðýtumaðurinn flýtti sér að færa ýtuna svolítið lengra frá, og sá nýkomni þaut inn í ýtuna
til þess að komast í næsta tiltæka skjól. Við Kristján stóðum kyrrir á bersvæði ásamt hinum ýtustjóranum. Hann var
rólegur, og við smituðumst af.
— Kastast nokkuð hingað? spurði ég.
ySSS r/'Vf/t " " " "
...

Það er gott að
labba heim í
Gvendarbrunna
og fá sér
kaffisopa.
<<
Hér til hliðar er
mynd af klettin-
um, sem þeir
ætluðu að fara
að sprengja, og
hér nær er mynd
af sama stað eftir
sprenginguna.
Þá mynd tók
Ingi Jensen.
Mælingamennirnir að störfum. Það cr Jón Birgir, sem horfir Séð fyrir Ólafsvíkurcnni í áttina til Ólafsvíkur. Fremst á myndinni er
í kílcinn. steyptur bálkur I fjörunni, til hægðarauka fyrir ferðir eftir fjörunni.
— Ojá, það getur komið fyrir.
Við fengum ekki lengri tíma í bili til þess að grufla yfir þessum (ef til vildi) síðustu andartökum ævinnar, því karl-
arnir þarna uppi tóku að benda og pata og æpa. Ég skildi ekki fyrst í stað, hvað fyrir þeim vakti, en ýtustjórinn skildi
það. Hann rauk til fram á bakkann og tók einnig að pata, benda og æpa. Þar var sem sé maður á ferð og fór sér ekki
óðslega. Hann leit þó upp við öll þessi læti og brá á sprett undan væntanlegri grjóthríð. Og í sama bili buldi við brestur,
blár reykur gaus upp í hlíðinni og grjótið hrundi niður alla hlíð, alveg ofan í sjó. Það kom ekkert nálægt okkur, og sá
sem flúði inn í ýtuna kom út aftur.
Við héldum áfram niður á bakkann til flaggmannsins, og sögðum honum frá leyfi Karls til þess að láta stöðva vinnuna,
meðan við skytumst eftir fjörunni út fyrir Kerlingu. Hann leit til okkar þurrlega og sagði aðeins: — Þið hefðuð þá
átt að fara strax. Samt brá hann veifu sinni aftur á loft og við héldum af stað út eftir grýttri fjörunni, með annað
augað á hlíðinni, ef ske kynni að einn klettur eða svo kæmi fljúgandi í áttina til okkar.
En allt fór vel. Það kom ekki svo mikið sem ein einasta vala. Hjá Kerlingu námum við aðeins staðar til þess að
taka mynd af dynamitkassastafla, sem hlaðið hafði verið í skúta neðan til í honum, en svo héldum við áfram þangað
sem sprengingaflokkurinn var að hola helvíta mikinn klett að innan og fylla hann af dýnamiti í staðinn •— það er að
segja, þeir boruðu djúpar holur í klettinn og tróðu þær fullar af sprengiefni. Höskuldur sprengjustjóri tók að sér að
fara með okkur til mælingamannanna, og hljóp á undan okkur stall af stalli á klettum og í skriðum, þangað til við ^ raninalCl
komust upp á snösina ofan við Kerlingu, en þar sátu þeir Gísli ísleifsson, verkfræðingur frá Almenna byggingafélaginu a bls. 37.
VIKAN 29. tbl. — 0