Vikan - 18.07.1963, Blaðsíða 18

ÁÐUR KOMIÐ: Archer leynilögreglumaður segir söguna. Til hans kemur frú Rockwell og segir hon-
um, að maður hennar hyggist með öllum ráðum að koma í veg fyrir að Harriet, dóttir hans, — stjúp-
dóttir hennar —- giftist núverandi unnusta sínum, Burke Damis, listmálara, vegna þess, að hann sé
aðeins á höttunum eftir peningunum hennar, en hún á von á miklum arfi. Áður en hún kemst fylli-
lega að erindinu, kemur maður hennar og hún fer. Rockwell ræður Archer til þess að komast fyrir
um fortíð og fyrirætlanir Damiss og lætur hann m. a. hafa iykla að sumarhúsi sínu, en í því dvelur
Damis um þessar mundir. Archer fer þangað, hittir bæði, en lízt betur á Damis en ungfrúna, sem er
harla óaðlaðandi, en virðist hafa ofsafengna skapgerð föður síns. Hann fer undir fölsku flaggi, en
Harriet sér í gegn um það og kemur hlaupandi á eftir honum, þegar hann fer. Hann spyr hana, hví
raksettið í baðherberginu sé merkt B.C., en þá snýr hún burt án þess að svara. Hann bíður þess að
hjúin fari en veitir þeim þá eftirför. Hann missir af þeim, en finnur þau aftur heima hjá Rockwell,
og kemur þangað rétt í tæka tíð til að koma í veg fyrir að Rockwell skjóti Damis með tvíhleyptri
haglabyssu. Þessu fylgja orðaskipti og hjúin fara. Archer tekur að ræða við frú Rockwell og spyrja
hana um fortíð þeirra hjónanna, og kemst að því, að fyrri kona Rockwells býr með núverandi eigin-
manni sínum í Mexico, og þar hafi Harriet kynnzt DamiS.
FRAMHALDS-
SAGAN
3. HLUTI
EFTIR
DflQQ
MACKDONALD
„Þér eigið við þetta með
Damis?“
„Já.“ Hún sagði ekkert góða
stund. „Ég hef ekkert út á unga
manninn að setja. Satt að segja
vildi ég helzt, að þér fynduð
ekkert í fortíð hans, sem ekki
stæðist samanburð við nýfallna
mjöll.“
En það var einhver efasemd
í rödd hennar, sem gaf í skyn,
að hún var ekki viss um, nema
ég fyndi eitthvað annað. Isobel
Blackwell var eins áhyggjufull
á sinn hljóðláta hátt og höfuð-
maðurinn var á sinn hávaðasama
hátt.
Ég ók aftur til strandbústaðar-
ins og opnaði með lyklinum, sem
Blackwell hafði látið mig hafa.
Engar stórvægilegar breytingar
höfðu átt sér stað á efri hæðinni
síðan um morguninn, nema að
það var aska af brunnum pappír
í eldstónni, og allar ruslakörfur
höfðu verið tæmdar. Það eina,
sem Damis hafði skilið eft'ir, var
málverkið, sem enn stóð á trön-
unum, og var það enn blautt
sumsstaðar, og samanvöðlað bréf,
sem stungið hafði verið á milli
glerhurðanna, sennilega til þess
að þær skröltu ekki. Þegar ég
sléttaði úr bréfinu, sá ég, að
þetta var eins konar umslag, líkt
og farþegar flugfélaga fá til þess
að geyma farmiða sína í.
Þetta var umslag frá Mexicana
flugfélaginu, og voru upplýsing-
ar um flugið vélritaðar innan á
umslagið. Herra Q.R. Simpson,
stóð, átti að yfirgefa Guadalajara
flugvöllinn klukkan 8:30 fyrir
hádegi þann 10. júlí, og koma til
Los Angeles klukkan 1:30 eftir
hádegi sama dag.
Ég beindi athygli minni aftur
að málverkinu. Mig langaði
helzt til þess að taka það af
trönunum og fara með það til
sérfræðings. Ef Damis var
þekktur málari, þá hlaut stíll
hans að vera auðþekktur. En ég
gat ekki tekið það. Málningin
var enn blaut, og myndi kless-
ast. Blái bletturinn, sem Damis
hafði verið að bæta við um
morguninn glórði á mig eins og
geggjað auga.
Ég gekk út að bílnum til þess
að ná i myndavélina mína.
Röndótti líkbíllinn stóð mann-
laus við hlið hans. Fimm ungl-
inganna voru að leik í flæðar-
málinu; sá sjötti, stúlka, hallaði
sér að vélarhlíf líkvagnsins. Hún
skalf og nötraði, og lá við gráti.
Hún var í brúnum tweed-karl-
mannsfrakka, sem leit út fyrir
að hafa kostað skildinginn sinn
þrátt fyrir hvítar saltrendur, sem
gáfu til kynna, að hann hefði
legið í sjónum. Efsta hnappinn
vantaði á frakkann.
Ég sagði: „Er eitthvað að?“
Hún snéri í mig tweedklæddu
bakinu.
Ég setti filmu í myndavélina,
og tók nokkrar vel planlagðar
myndir. Á leiðinni út á flugvöll
skildi ég filmuna eftir hjá vini
mínum, sem er ljósmyndari í
Santa Monica, og hann lofaði að
framkalla hana mjög fljótlega.
Mjög kurteis, ungur maður í
flugafgreiðslu Mexicana leitaði
fyrir mig í farþegalistanum frá
10. júlí, og kom með þær upp-
lýsingar, að herra Q.R. Simpson
hefði verið með í þessu flugi frá
Guadalajara. Einnig Harriet
Blackwell. En enginn Burke
Damis.
Ég komst að þeirri niðurstöðu,
að Damis hefði komið til Banda-
ríkjanna undir nafninu Simpson.
Þar sem hann gat ekki komizt
út úr Mexico á óframseljanlegan
ferðamannapassa, og ekki kom-
izt inn í Bandaríkin án óvéfengj-
anlegra sannana um ríkisborg-
ararétt, ló beinast við að á-
kvarða, að Q.R. Simpson væri
hið rétta nafn Damis.
Ungi, kurteisi Mexicaninn sagði
mér einnig, að áhöfnin, sem flaug
þetta flug, væri einmitt nýkomin
frá Mexico. Flugmaðurinn og að-
stoðarflugmaðurinn væru inni á
skrifstofu, en hann efaðist um,
að þeir vissu nokkuð um far-
þegana. Flugfreyjurnar myndu
vita það, en þær væru farnar
heim. Þær ættu að fljúga aftur
í fyrramálið, og ef ég kæmi út
á völl skömmu fyrir brottfarar-
tíma, þá myndu þær ef til vill
geta gefið mér einhverjar upp-
lýsingar um Senor Simpson.
Ég ók niður í bæ. Vinur minn
Peter Colton sat í bás sínum á
skrifstofu Saksóknara Ríkisins á
bak við hurð, sem á stóð: Yfir-
maður Glæpadeildar.
Hann sagði, án þess að líta
upp: „Jæja, hvað er hann stór
núna?“
„Hvað er hver stór?“
„Greiðinn, sem þú ætlar að
biðja mig um.“
„Bara smávegis." Ég sagði
honum frá Burke Damis, og
grunsemdum mínum um að hann
hefði komið ólöglega inn í landið
undir nafninu Q. R- Simpson.
Colton gretti sig. „Hvað viltu
að ég geri, Lew. Slái á puttana
á honum?“
„Athuga fyrir mig, hvort hann
er á sakaskrá."
„Bíddu aðeins frammi. Ég ætla
að hringja í Sacramento."
Ritsíminn hlýtur að h^fa verið
upptekinn, því ég beið í nær því
klukkutíma áður en Colton birt-
ist með skeytaræmu í hendinni.
„Ekkert um Burke Damis,“
sagði hann. „Það er öðru máli
að gegna með Quincy Ralph
Simpson. Hann er eftirlýstur
sem týndur, og ér búinn að vera
í meira en tvær vikur. Konan
hans segir, að hún hafi ekki
heyrt í honum lengur en það.“
„Konan hans?“
„Það er hún, sem lýsti eftir
honum. Hún býr norður í San
Mateo.“
Það var seint í Ijósaskiptunum,
þegar þotan lenti í San Francis-
co. Ég fór í símaklefa, og fann
Q. R. Simpson í símaskránni
skráðan á 2160 Marvista Drive,
Redwood City. Ég tók leigubíl
þangað.
Húsið stóð nálægt aðalvegin-
um, í hverfi, sem var mjög ná-
lægt því að vera fátækrahverfi.
Unga konan, sem kom til dyra,
var mjög falleg, dökkhærð,
grönn og hvikandi, með dökk,
hungruð augu.
„Frú Simpson?"
„Ég er Vicky Simpson. Hvað
með það?“
„Mig langar til að tala við yð-
ur um mann yðar.“
„Hér er ekki meira um hann
að tala. Hann kom, hann sá,
hann sigraði, og hann stakk af.
Ég hef ekki séð hann í tvo mán-
uði.“
„Þér lýstuð ekki eftir honum
fyrr en fyrir tveimur vikum. Það
tók yður heillangan tíma að
verða áhyggjufull.
„Hann hefur svo sem týnzt
áður, en samt ekki svona lengi.
Hvað kemur yður þetta annars
við?“
„Ég er einkaleynilögreglumað-
ur.“ Ég gaf henni nafn mitt. „Ég
hitti mann í dag, sem gæti verið
eiginmaður yðar. Má ég koma
innfyrir?"
„Ætli það ekki.“
Hún færði sig til hliðar, og leit
um leið inn í setustofuna, eins
og til þess að sjá hana með aug-
um gestsins. Stofan var lítil,
hrein og fátækleg, og húsmun-
ir sem voru löngu ónýtir áður
en maður var búinn að borga
síðustu afborgunina.
Hún sagði: „Hvar sáuð þér
Ralph?“
„Malibu.“
„Hvað er hann að gera þar.
Elta flæðarmálsrotturnar?“
Ég svaraði spurningu hennar
ekki strax. Velkt eintak af bók-
inni Listin að vera leynilögreglu-
maður lá ofan á sjónvarpstæk-
inu. Þetta var eina bókin, sem
ég gat komið auga á í herberg-
inu. Ég tók hana upp, og blaðaði
í gegnum hana. Margar blaðsíð-
urnar voru mjög mikið undir-
strikaðar.
„Þetta var nú ein af vitleys-
unum úr Ralph. Hann ætlaði að
verða fær leynilögreglumaður,
og koma okkur út úr þessu bæli.
Hann komst ekki einu sinni upp
í fyrstu tröppu. Hann komst
reyndar aldrei neitt með allar
sínar háfleygu hugsjónir og fyr-
irætlanir. Maður, sem hann
þekkir í lögreglunni, sagði hon-
um, að með svona hegningar-
vottorð kæmist ...“
jg — VIKAN 29. tW.