Vikan - 18.07.1963, Blaðsíða 25

spurði frú Conneeley.
— Nei.
— Voru þetta makrílafuglar?
spurði Jackie. Hann vildi láta Eilis
heyra, að hann vissi svolítið líka.
— Nei, svaraði Pat. — Makríla-
fuglarnir eru svartir og hvítir eins
og skjórinn. Þessir voru dökk-mó-
rauðir. Ég veit ekki, hvaða fuglar
þetta voru. Ég hef aldrei séð þá
áður.
— Hvaðan komu þeir? spurði
Jackie. — Komu þeir frá megin-
landinu?
— Nei, þeir komu utan af hafi
— handan frá Skessunum. Það var
heill hópur — líklega einir fimm-
tíu. Og þeir tístu svo undarlega —
líkt og engissprettur.
—- Fyrir hverju heldurðu, að
þetta sé? spurði Eilis.
■—- Ég veit það ekki, svaraði Pat.
— Ég hef aldrei séð þá áður, og
ég býst ekki við, að neinn á eynni
hafi séð þá áður, nema kannski
Reece.
— Fékkst þú eitthvað í morgun?
spurði Jackie.
— Nei. Makríllinn gengur seint.
Hann ætti að hafa verið í tvær vik-
ur núna. Ég var að tala við mann
frá Cama, og þeir hafa ekkert feng-
ið þar, og maður sem ég hitti frá
Achill sagði mér, að þeir hefðu ekk-
ert fengið þar heldur. Makríllinn
bíður einhvers staðar í undirdjúp-
unum. Hann veit, að við ætlum að
góma hann, sagði Pat og hló við.
— Mér þætti gaman að vita, af
hverju hann kemur svona seint,
sagði Tigue.
— Svarið bíður í sjónum, svar-
aði faðir hans. — Kannski fuglam-
ir, sem við sáum, geti svarað því.
— Pabbi bað mig að spyrja, hvort
þú gætir komið og hjálpað honum
að ganga frá dyrunum, sagði Jackie.
— Með mestu ánægju, svaraði
Pat. — En segðu honum að hinkra
við í einn eða tvo daga. Ég þarf að
gera við netin, og það er ekki að vita,
hvenær makrílnum dettur í hug að
koma. Ef það er gat á netinu, fara
þeir allir þar í gegn. Næst eftir
laxinum er makríllinn vitrasti fiskur
í sjónum.
— Laxinn er óhultur í ánum
núna, sagði Jackie.
— Af hverju segirðu óhultur?
spurði Pat Conneeley og leit ein-
kennilega á Jackie.
— Pabbi segir, að það sé eitthvað
að í sjónum, og þess vegna sé
makríllinn ekki kominn, svaraði
Jackie. Hann reis á fætur og eld-
roðnaði. — Þökk fyrir teið, frú,
sagði hann. Svo tók hann mjólk-
urfötuna, leit á Eilis og sagði: —
Ég á að fara með þessa mjólk yfir
til Reece. Svo roðnaði hann meira
en nokkru sinni fyrr.
— Hún súrnar, ef þú flýtir þér
ekki, sagði Eilis kuldalega. Drengn-
um fannst eins og hurð hefði verið
skellt á nefið á honum. Hann fór,
og var kominn hálfa leið út á aðal-
stíginn, þegar Eilis kom hlaupandi
á eftir honum.
— Bíddu, kallaði hún. — Ég á
að fara með egg til Reece. Svo náði
hún honum og gekk við hlið hans.
Endrum og eins hoppaði hún svo-
lítið, svo dökkt hárið hrundi fyrir
andlit hennar, og við og við laum-
aðist hún til þess að líta á hann út
undan sér.
Þegar sást ekki lengur til þeirra
frá húsinu sagði hún: — Ég þurfti
ekki að fara með eggin. Ég spurði
mömmu, hvort ég mætti ekki fara
með þau.
Þetta var annað kraftaverk dags-
ins. Heilagur Brendan hafði gert
tvö kraftaverk þennan dag — ann-
að fyrir vespuna, hitt fyrir dreng-
inn.
Jackie var ekki oft einn með
Eilis, en þegar það kom fyrir, gat
hann aldrei fundið neitt til að tala
um. Hann sagði eiginlega aldrei
neitt við hana. Hann þorði ekki að
skýra henni frá tilfinningum sínum
af ótta við að fá afsvar, eða að hann
gæti ekki komið orðum að því. Þeg-
ar hann velti því fyrir sér, hvernig
hann gæti skýrt henni frá þeirri
virðingu —• þeim heitu tilfinningum
—• sem hann bar til hennar, roðnaði
hann bara ennþá meira. Svo hann
gekk þegjandi með henni eftir göt-
unni. Honum var bæði gleði og
kvöl að návist hennar.
Stúlkan skynjaði hugarástand
hans og ákvað að stríða honum svo-
lítið. Hún tók að segja honum frá
strókunum í skólanum á megin-
landinu, sérstaklega frá einum, sem
hafði gefið henni sippuband með
handföngum úr tré. Loks komust
þau alla leið að kofa Reece.
Michael Reece var að stafla
brenni í garðinum við húsið, og
kona hans hjálpaði honum. Ellin
hafði beygt hné Michaels. Til þess
að vega upp á móti hoknum hnjá-
liðum, var hann mjög beinn í baki
og brjóstið var ekki innfallið, eins
og á svo mörgum gömlum mönnum.
Yfir augu hans hafði færzt hula ár-
anna, og hvítan var orðin rauð.
Bæði vetur og sumar var hann
klæddur í ullarsamfesting, og bretti
rauðar skyrtuermar upp á sam-
festingsermarnar. Úlnliðirnir hans
voru sverir, en hendurnar voru ekki
annað en sinar og bein.
Samfestingurinn og skyrtan voru
opin í hálsmálið, og á beinaberu
brjóstinu voru fáein hringuð, hvít
hár. Hann var rauður í andliti, hátt
og hvasst nefið þó allra rauðast.
Kona hans var klædd í gamlan,
svartan slopp, sem náði næstum
niður á svera ökklana. Það var
ekkert snið á þessum slopp; hann
var aðeins hólkur utan um hana,
og hafði svo oft verið bættur, að
vafasamt var, að nokkuð væri eftir
af upprunalega efninu. Hún var
mjög gild og jafnvel ennþá ófríðari
en maður hennar. Árin höfðu tálg-
að utan af honum, en hlaðið utan
á hana.
— Guð sé með ykkur, sagði Jackie,
um leið og hann kom inn í garðinn.
— Móðir mín sendi ykkur svolítið
af mjólk.
— Guð og María sé með þér, sagði
Michael Reece, hann reis á fætur
og setti hendur á mjaðmir.
— Og ég kom með tvö egg, sagði
Eilis.
— Gæfan sé með ykkur, sagði
frú Reece, og tók við gjöfunum. —
Viljið þið koma inn og fá ykkur
sæti í eldhúsinu og hvíla ykkur
stundarkorn?
—- Ég vildi heldur, að herra
Reece segði okkur sögu, sagði
Eilis og settist niður á brennihlað-
ann.
— Sögu? Já, sögu skuluð þið fá,
sagði gamli maðurinn. Hann lét
augun hvarfla um garðinn, síðan
um akurblettina og túnskikana
umhverfis húsið, og loks út á hafið,
þangað sem hvítt brimið braut á
Skessunum. Hann horfði svo lengi
á Skessurnar, að Jackie hélt, að
hann hefði gleymt að segja söguna.
Svo strauk hann sinaberum hönd-
um um brjóst sér og tók til máls,
með lágri, söngrænni rödd, líkastri
ljúfum sumarþey. — Ungu trén
brotnuðu, og gömlu trén svignuðu,
tröllin voru komin í landið.
Það fór hrollur um bömin af
spenningi og tilhlökkun.
— Hávaðinn í tröllunum heyrðist
í þrjá daga, meðan þau voru á leið-
inni frá hinum helmingi hnattarins.
Fyrsta daginn var það eins og tifið
í veggjatítlu, næsta dag eins og
gargið í veiðibjöllu og þriðja daginn
var hávaðinn eins og öskrið í brim-
inu úti við Skessurnar, reiðilegur
og eyðandi, svo allir fuglar á eynni
dóu, allur nautpeningur varð óður
af hræðslu, hestarnir skulfu og
blóðið rann af þeim eins og svitinn,
allir fiskarnir söfnuðust niður á
hafsbotn af skelfingu, svo enginn
fiskur veiddist við eyjuna í heila
viku.
Fergus, sonur Mananaan, guðs
sjávarins, réði eynni á þessum dög-
um. Hann átti fimmtíu sinnum
fimm skip í höfninni, hvert siglu-
tré var úr gulli gert, síður þeirra
voru úr silfri, þilförin voru skín-
andi perlur, tógin voru úr hvítu
silki, stýrissveifarnar úr íbenholti,
stýrin úr tópaz. Hann átti líka
hundrað makrílanet og hundrað
önnur net, öll makrílanetin voru
fimmtíu mílna löng og öll hin netin
líka, og þau voru öll úr rauðagulli.
Dyrastafir hallar hans voru
hundrað og tíu feta háir, gerðir af
fílabeini, hurðirnar úr jadesteini, og
hann hafði látið þekja neðri hluta
eyjarinnar með rauðagulli og efri
hluta hennar með hvítu gulli.
Fjórða daginn komu tröllin á loft-
skipum, og þegar þau sáu fegurð
eyjarinnar, ákváðu þau að setjast
þar að. Tröllin voru tólf, og með
þeim voru tólf skessur, og minnsta
tröllið gat ekki einu sinni komið
fætinum inn fyrir þröskuldinn í höll
Fergusar, sonar Mananaans, og sú
skessan, sem skárst leit út, hafði ,
auga í miðri kinn og horn í miðju
enni, og andlit hennar var dökkt
eins og álaroð.
Þegar Fergus, sonur Mananaans,
sá tröllin, flýtti hann sér á sel ofan
í dýpstu undirdjúpin, þangað sem
faðir hans bjó. Þegar feðgarnir
höfðu heilsazt, sagði Fergus: —
Tröllin eru komin og hafa hertekið
eyjuna mína, og ég hef engin vopn
til að berjast á móti þeim og skess-
unum þeirra. Ég lét varpa að þeim
hundrað og tuttugu spjótum, og þau
féllu öll til jarðar eins og hnetur
og tröllin og skessurnar fundu ekki
einu sinni nálarstungur. Segðu mér
nú, faðir minn, hvað ég á að gera,
því það varst þú, sem gafst mér
eyna, og verður því að kenna mér
ráð til þess að verja hana.
—Fyrst verður þú að losna við
skessurnar, svaraði Mananaan.
— Það væri mér sönn ánægja,
sagði Fergus, — því þótt ljótt sé,
að segja svo um gesti sína, eru þær
mjög ófríðar.
— Þú verður að senda mér skess
urnar, sagði Mananaan.
— Hvernig á ég að fara að því?
spurði Fergus.
— Það verður þú að segja þér
sjálfur, svaraði Mananaan.
— Ef mér tekst að senda skess-
urnar til þín, hvað á ég þá að gera
við tröllin?
—- Þú verður að segja þeim að
fara að leita að konum sínum, svar-
aði Mananaan.
Svo hneigði Fergus sig fyrir föð-
ur sínum og Mananaan blessaði
hann, svo stökk Fergus aftur á bak
selnum og þeysti aftur til eyjarinn-
ar. Þegar hann gekk upp að höll-
inni sinni, sá hann að konan hans
hafði lagt barnið þeirra til svefns
í einu hinna gullnu fiskineta, og
barnið svaf þar sælt og ánægt. Þá
kallaði Fergus í foringja tröllanna,
Fomor, og sagði: — Þið eruð langt
að komin, og þótt þið tröllin verðið
kannski aldrei þreytt, getur verið,
að konur ykkar þarfnist hvíldar.
Ég bði forláts á því, að ég skuli
ekki bjóða þeim til hvílu hér á
eynni, en ég hef átt úr vöndu að
ráða, því ég á engin rúm, sem séu
nógu stór handa þeim eða vel búin.
— Það er rétt, að skessurnar okk-
ar eru farnar að þreytast, svaraði
Fomor. — En ef þær fá hægri hend-
ur af eitt hundrað sveinum og
vinstri fætur af éitt hundrað meyj-
um í málsverð, ná þær sér fullkom-
lega aftur.
— Ég hygg, að betra myndi fyr-
ir þær að hvílast fyrst, en njóta
síðan máltíðarinnar, sagði Fergus.
— Og ég hef í huga hinar beztu
hvílur, sem við höfum raunar látið
gera til þess að geta tekið með
sæmd á móti ykkur. Sjáið hér, hve
VIKAN 29. tbl. — 25