Vikan - 18.07.1963, Blaðsíða 35

Anna var ein inni með dreng-
inn. Þau stóðu þegjandi nokkurt
andartak en svo skýrði Otteior
henni frá því að hann hetði
hugsað málið og nú væri hann
kominn til að sækja hana. Cg
enn talaði hann um „heilagt
hjónaband".
Anna reiddist. Hún tilkynnt.
honum það lágum rómi en fast
mælt að sér kæmi ekki til hugar
að búa með honum, hún hefði
gifzt honum eingöngu barnsins
vegna.
Otterer leit flóttalega þangað
sem barnið lá og hjalaði en lét
þar við sitja. Við það varð Anna
enn reiðari.
Hann ræddi einnig raunhæfari
hlið málsins; þau skyldu hugsa
sig enn um; þau heima kipptu
sér ekki upp við smávægileg ó-
þægindi; móðir sín gæti sofið í
eldhúsinu. Kona bónda kom inn
þessu, heilsaði honum forvitni-
lega og bauð honum að snæða
síðdegisverð. Hann kinkaði kolli
til bónda án þess að minnsta
svipbreyting gæfi til kynna hvort
þeir hefðu sézt áður eða ekki.
Spurningum húsfreyju svaraði
hann stutt en laggott og skýrði
svo frá án þess að líta upp frá
mat sínum að hann hefði fengið
vinnu í Mering og hygðist taka
Önnu þangað til sín. En hvenær
sagði hann ekki.
Þegar hann kvaddi leit hann
eins og annars hugar á barnið í
vöggunni, en yrti hvorki á það
né snerti það.
Þá nótt varð Anna veik og lá
með sótthita svo vikum skipti.
Lengst af var hún rænulaus en
dag nokkurn þegar sótthitinn
rénaði, skreiddist hún fram úr
að vöggunni þar sem barnið lá
og breiddi ofan á það.
Fjórðu vikuna sem hún lá
rúmföst kom Otterer akandi í
vagni og sótti hana og barnið.
Fór hún með honum án þess að
hreyfa mótmælum.
Batinn reyndist hægfara, en
morgun einn sá hún að drengur-
inn var óhreinn og ekkert um
hann hugsað og þá tók hún í sig
kjark og fór á fætur.
Drengurinn fagnaði henni með
ástúðlegu brosi — það sótti hann
til hennar, sagði bróðir hennar
á stundum. Drengurinn hafði
stækkað og skreið ótrúlega hratt
um herbergið og sló lófunum í
gólfið og skríkti af kæti. Hún
baðaði hann í vatnskeraldi og
var sjálf sem ný manneskja á
eftir.
En þegar nokkrir dagar voru
liðnir undi hún ekki lengur slíku
lífi. Hún vafði drenginn ábreiðu-
druslum, stakk á sig brauðhleif
og ostbita og hraðaði sér á brott.
Hún hafði ákveðið að halda
til Santhofen en komst ekki
langt. Hún var harla veikburða
enn, vegurinn var einn krapaelg-
ur og stríðið hafði gert fólkið á
bæjunum tortryggið og ógestris-
ið. Þriðja daginn sem hún var á
ferðinni festi hún fótinn í holu
og snerist um ökla og það var
ekki fyrr en eftir langa hríð,
þegar hún var orðin mjög ugg-
andi um barnið, að henni barst
hjálp og fékk að liggja í hlöðu.
Loks var hún tilneydd að segja
fólkinu á bænum hvað eiginmað-
ur hennar héti og hann kom og
fór með hana aftur til Mering.
Smám saman sætti hún sig við
öriög ;ín og reyndi ekki að flýja
frsrnár
Svc rr að hún undi hag sín-
um i.- ‘iczta og hafði mikla
ánægó :>f aí fylgjast með því
hvað c.r-ngriu:v fór vel fram.
Þanrr bðu nokkur ár.
Dag nokkurn skrapp hún í
bæinn að kaupa sýróp handa
drengnum og þegar hún kom
heim aftur, var hann hvergi sjá-
anlegur inni, en maður hennar
sagði henni að fína frú hefði bor-
oð þar að garði og haft dreng-
inn á brott með sér. Varð henni
svo mikið um þetta að hún var
nærri hnigin í ómeginn og strax
þá um kvöldið lagði hún af stað
til Augsborgar með lítið nesti í
mal sínum.
Þegar þangað kom hélt hún
rakleitt þangað sem sútarinn
hafði átt heima. Henni var ekki
hleypt inn og ekki fékk hún að
sjá barnið.
Systir hennar og mágur reyndu
að hughreysta hana. Hún hraðaði
för sinni í ráðhúsið og hrópaði
í örvæntingu að hún hefði verið
rænd barni sínu.
Varla mundi erindi hennar
hafa borið nokkurn árangur ef
tilviljunin hefði ekki reynzt
henni hliðholl. Mál hennar kom
fyrir rétt og það sýndi sig að
dómarinn var harla frábrugðinn
því sem gerist og gengur.
Hann hét Ignaz Dollinger og
var frægur um gervallt Schwab-
en fyrir óbilgirni sína og lærdóm
er hann sótti kjörfurstann af
Bayern til sakar fyrir hönd höf-
uðstaðarins í fríríkinu. „Sá
lærði þrjótur“ var hann almennt
kallaður, en alþýða manna hældi
honum á hvert reipi.
Anna gekk á fund hans ásamt
mági sínum og systur. Hinn lág-
vaxni en lygilega feitlagni og
digri maður sat inni í litlu og
köldu herbergi meðal doðranta
sinna og hlýddi frásögn hennar.
Því næst hripaði hann eitthvað
á pappírsmiða og tuldraði:
„Farðu þangað en vertu snör í
snúningum". Með sinni kubbs-
legu og feitu hendi benti hann
henni að standa þar sem birtan
úr gluggaborunni féll á andlit
henni. Hann virti hana fyrir sér
um stund, varp svo þungt önd-
inni og gaf henni merki um að
hún mætti fara.
Daginn eftir sendi hann réttar-
vörð eftir henni og æpti um leið
og hún kom inn úr dyrunum:
„Hvers vegna minntist þú ekki
á það einu orði að þarna væri
um að ræða sútunarverkstæði á
mjög verðmætri lóð?“
Anna svaraði því til að það
væri einungis barnið sem hún
léti sig máli skipta.
„Láttu þér ekki það til hugar
koma að þú getir haft brögð í
tafli hvað sútunarverkstæðið
snertir,“ æpti dómarinn. „Eigir
þú drenginn í raun og sannleika,
þá verða það ættingjar Zinglis
sem taka það í arf eftir hann.“
„Drengurinn hefur ekki neina
þörf fyrir sútunarverkstæðið,"
sagði hún.
„Átt þú drenginn?" urraði í
dómaranum.
„Já,“ svaraði hún lágt. „Ég hef
alið önn fyrir honum frá því
fyrsta og nú er hann orðinn al-
# Ljúffengasti mjólkurréllurinn
NOUGAT#######
####### VANILLU
SÚKKULADI #####
####### ÁVAXTA

talandi. Og hann getur talið upp
að sjö.“
„Þú vilt fá drenginn. Og þessi
geitarskjáta með sína fimm
silkiklæðnaði vill líka fá hann.
En hann verður að njóta umönn-
unar sinnar réttu móður.“
„Já,“ svaraði Anna og horfðist
í augu við dómarann.
„Út með þig,“ tautaði hann.
„Á laugardaginn kemur málið
fyrir rétt.“
Þennan laugardag safnaðist
múgur manns saman á strætinu
og ráðhússtorginu við Perlach-
turm, því að allir vildu fylgjast
með réttarhöldunum varðandi
mótmælandabarnið. Höfðu þessir
óvenjulegu atburðir hvarvetna
vakið hina mestu athygli og harð-
ar deilur um það, bæði á heimil-
um og drykkjukrám hvor þeirra
væri þess rétta eða falska móðir.
Dollinger gamli var líka víð-
frægur fyrir hvassyrði sín og
lögkróka og hve lítils hann virti
form og venjur í öllum máls-
flutningi. Réttarhöldin voru mun
skemmtilegri undir stjórn hans
en torgfagnaðir og guðþjónustur.
Þessi réttarhöld fóru fram í
hinum svokallaða „gullna sal“,
sem var frægur fyrir það um allt
Þýzkaland að engin salarkynni
fyrirfundust eins stór án þess
að þakið hvíldi á súlum, en þak-
ið á þessum sal hékk í festum
úr mæniás.
Dollinger dómari sat eins og
fitukeppur úti við lokaðar dyr
með bronsehurð á öðrum lang-
vegg salarins og skildi einungis
lág kaðalgirðing hann frá áhorf-
endum. Hvorki hafði hann borð
fyrri framan sig eða pall undir
stól sínum. Hann hafði sjálfur
tekið upp þetta fyrirkomulag
fyrir allmörgum árum og því
varð ekki hnikað.
Frú Zingli stóð fyrir aftan
hann innan kaðalgirðingarinnar
ásamt foreldrum sínum, nánustu
ættingjar Zinglis heitins, tveir
virðulegir svissneskir herramenn
sem litu út eins og efnaðir kaup-
menn, og þar stóð Anna Otterer
líka ásamt systur sinni. Við hlið
frú Zingli stóð barnfóstra og hélt
á drengnum.
Réttarhöldin hófust á dálitlum
forleik. Þegar Anna leit barnið
hrópaði hún upp yfir sig og þá
vildi drengurinn ólmur komast
til hennar og brauzt um og grét
í örmum barnfóstrunnar. Dóm-
arinn lét þá fara með barnið út
úr réttarsalnum.
Þá var frú Zingli boðið fram
að ganga. Hún flutti mál sitt af
tilgerð nokkurri og bar lítinn
klút hvað eftir annað að augum
sér á meðan hún skýrði frá því
hvernig soldátar keisarans hefðu
rifið barnið úr faðmi hennar
þegar þeir ruddust inn í húsið
til að ræna og rupla. Um kvöldið
hefði svo vinnukonan komið
heim til foreldra hennar og skýrt
frá því — bersýnilega í þeim til-
gangi að verða sér úti um
drykkjupeninga — að barnið
væri enn í húsinu. Þá hefði elda-
buskan verið send til að sækja
barnið en ekki fundið það og
gerði hún, frú Zingli, ráð fyrir
að þá hefði þessi kvensnift (og
hún benti á Önnu) náð því á sitt
vald í þeim tilgangi að sér yrði
greitt nokkurt lausnargjald. Og
þessa fjárkúgunarbragðs mundi
hún eflaust hafa freistað fyrr
eða síðar, hefði barnið ekki ver-
ið tekið frá henni.
Þá spurði dómarinn frú Zingli
hvort það væri óhugsandi að hún
hefði hlaupizt frá barninu í
skelfingunni, sem greip hana
þegar soldátarnir ruddust inn.
VIKAN 29. tbl. — gg