Vikan - 25.07.1963, Blaðsíða 34
HVERNIG DÆMIR t>0?
SKILYRÐI BORGARSTJÓRANS.
Síðustu fréttir okkar af Jóni Jónssyni voru þær, að hann
stóð i málaferium vegna húsakaupa.
Einn morgun sagði Jón vi'ð Bentborgu sína, að liann hefði
komizt að raun um, að svik og prettir fylgdu ávallt húsa-
kaupum. Hann sagðist ætla að fara nýjar leiðir í þessum
efnum. Nú hefði hann í liyggju að verða sér úti um lóð og
byggja sjálfur. Þá kæmust engin svik að.
Jón sótti um lóð i lóða-flokki, sem bærinn var að úthluta,
en var synjað. Þá festi Jón kaup á 600 fermetra lóð í eldri
hluta borgarinnar, og var kaupverðið kr. 90.000,00. Hann
sótti nokkrum sinnum um hyggingarleyfi, en var jafnan synj-
að. Þegar liann spurðist fyrir um ástæðurnar fyrir þessum
synjunum, fékk han þau svör, að borgaryfirvöldin væru ekki
enn búin að endurskipuleggja svæði þetta.
Loks rann upp sá dagur, að Jón Jónsson fékk í pósti bréf
frá sjálfum borgarstjóranum, þar sem honum var tilkynnt,
að hið umbeðna leyfi fyrir tvilyftu húsi úr járnbeintri stein-
steypu á lóðinni væri veitt. Þó gat borgarstjórinn þess i bréf-
inu, að leyfið væri veitt með því skilyrði, að hann léti
ræmu af lóðinni, ca. 100 m2 undir fyrirhugaða götubreikkun
án endurgjalds.
f gleðivímu hóf Jón nú hina langþráðu húsbyggingu. Dag
nokkurn, þegar Jón og menn hans voru önnum kafnir við
byggingarvinnuna, komu stórvirkar vélar frá bænum og rót-
uðu til og grófu sundur neðsta hluta lóðarinnar. Þá mundi
Jón eftir skilyrðinu, sem borgarstjóri hafði sett fyrir bygg-
ingarleyfinu.
Næstu nótt íhugaði Jón málið í einstökum liðum og i heild.
Bærinn verður að leggja götur. Enginn getur staðið á móti
þvi. En áttu þeir ekki að framkvæma eignarnám og gjalda
mér bætur? Ég keypti lóðina háu verði, og nú verð ég að láta
stóran hluta hennar af hendi án endurgjalds. Byggingar-
leyfið mitt liefur sanarlega kostað skilding. Það er auðvitað
aldrei jöf-n aðstaða, þegar einstaklingur á í samningum við
bæjarfélag. En hefur Beykjavíkurborg ekki misbeitt aðstöðu
sinni að einhverju leyti gagnvart mér? Þarf e. t. v. ekki að
vera.
Þegar Jón vaknaði næsta dag, sagði hann: „Hvernig svo
sem liggja kann í máli þessu, er það þess virði, að dóm-
stólarnir fjalli um það“.
Spurning Vikunnar: VAR SKILYRÐI BORGARSTJÓRA
LÖGMÆTT? Sjá svar á bls. 50.
NEI, NEI, NEIÍ
Framhald af bls. 39.
og hraut. Ég barði með hamri á
stóra tunnu. Karlarnir þutu á
fætur og slöguðu fyrir framan
mig.
-— Klukkan er sex, öskraði ég,
la palavra va.
— An þess að segja orð, stigu
þeir inn í bílinn, og án þess að
segja orð byrjuðu þeir að vinna.
Eftir klukkutíma sagði Antonio:
— Hættum í kvöld, pípurnar
eru komnar í lag, nú er ekkert
eftir annað en kaupa sement og
nýjar gólfflísar.
•— Þá förum við núni í bíln-
um og kaupum það sem vantar,
sagði ég.
— Lokað, sagði Antonio á-
nægður, við komum aftur á
morgun og vcrðum þá búnir að
kaupa allt.
Ég gat ekkert sagt, og þeg-
ar pípulagningamennirnir hurfu
syngjandi niður stíginn, bárum
við hjónin rúmin inn í dagstof-
una og læstum dyrunum að
svefnherberginu. Ég komst líka
að samkomulagi við nágranna
okkar um að við fengjum að nota
klósettið hans.
— Hver veit, kannski koma
þeir hreinlega á morgun? sagði
ég við konuna mína.
— Ha, ha, ha, sagði hún bitur,
ha, ha, ha.
Antonio kom aftur. Ég vissi
hvað hann vildi og brosti.
- Ég var næstum búinn að
gleyma töluvert mikilvægu at-
riði, getum við fengið borgað
fyrir vinnuna í dag, það er nefni-
lega siður hér í landi, að ... ?
— Gerðu það ekki, veinaði
konan mín á sænsku, þá koma
þeir aldrei aftur.
Antonio hlýtur að hafa skilið
hvað hún sagði. Vinbrigðin lýstu
af honum og hann sagði:
— Viljið þið ekki borga í dag?
— Nei, sagði ég, ekki fyrr en
verkinu er lokið.
En Antonio hafði fleiri spil á
hendinni. Hann átti ás.
•— Það vantar rör, sement og
fjórtán gólfflísar, til þess að geta
keypt allt þetta, þarf ég þrjú
hundruð peseta.
— Heyrirðu hvað hann segir,
hrópaði ég til konunnar minnar.
— Já, við eigum engrar und-
ankomu auðið, nema ef þér gæti
dottið eitthvað í hug.
— Ég fer sjálfur og kaupi það
sem vantar á morgun, þegar
búðir eru opnaðar, sagði ég sigri-
hrósandi.
— Þá kostar það helmingi
meira, sagði hann.
Það var rétt. Ég mundi þurfa
að borga smásöluverð. Ég lét
Antonio fá þrjú hundruð peseta
og hann hvarf úr lífi mínu í þrjá
daga. Það var óþægilegt með alla
steypuna og tígulsteinana. Það
var líka óþægilegt að þurfa allt-
af að vera að heimsækja ná-
grannann, sem var mjög vin-
gjarnlegur, en vafalaust lítið
hrfinn af öllum þessum hlaup-
um okkar, því að hann sagði:
— Hvernig gengur það með
klósettið ykkar, gengur pípu-
lagningamanninum nokkuð með
verkið?
Að þremur dögum liðnum kom
Antonio aftur.
Veikur, sagði hann, ég hei'
verið ósegjanlega veikur og liðið
illa, það var þess vegpa, að ég
kom ekki í gær.
— f gær, þér áttuð að koma
fyrir þremur dögum.
— Þarna sjáið þér sjálfur,
senor, ég hef verið svo veikur,
að ég hef ekki einu sinni getað
haldið tölu á dögunum.
— Og hvar er sementið og
ílísarnar?
•—• Ég leyfði mér að taka pen-
ingana sem fyrirframgreiðslu
upp í kaupið mitt meðan ég lá.
svona dauðveikur.
— Við förum strax og kaupum
það sem þarf.
— Við ókum inn í borgina.
Allt sement var uppgengið. Gólf-
flísarnar voru bara til í hræði-
legum rauðum lit, þær hvítu
voru væntanlegar eftir nokkrar
vikur.
— Þetta er allt saman þér að
kenna, sagði ég á sænsku.
Loks gátum við náð í sement,
og það tókst líka að fá gólfflís-
ar. Þær voru reyndar af allt
annarri stærð og í andstyggileg-
um grænum lit, en það voru þó
flísar.
—■ Væri ekki betra að bíða,
þar til hinar flísarnar koma?
sagði Antonio og leit í huganum
fram á rélega viku. Ég svaraði
ekki, benti bara á bílinn, og við
ókum aítur heim.
Antonio skildi að mér var al-
vara, þegar ég settist hjá honum
með veiðibyssuna mína á hnján-
um. Hann vann af töluverðum
dugnaði, og um kvöldið var allt
tilbúið. I-Iann renndi niður úr
klósettinu, hann opnaði kranana
í eldhúsinu, og allt var í lagi.
Nú vildi hann fá borgað.
— Reyndu allt nokkur hundr-
uð sinnum áður en þú sleppir
honum, sagði konan mín.
— Ég reyndi allt og renndi
niður, og varð ekki var við neinn
galla. Antonio brosti.
-— Þetta eru spönsk vinrru-
brögð, eins og þau gerast bezt,
sagði hann.
Hann fékk peningana. Ég gekk
yfir til nágrannans og þakkaði
honum fyrirhöfnina og sagði
honum, að okkur mundi vera
ánægja að því að gera honum
greiða, þegar hann þyrfti á því
að halda.
— Þið fáið strax tækifæri til
þess, sagði hann, það er ekkert.
vatn í húsinu.
— Ekkert vatn, hvernig getur
það verið?
— Það er nú það, sagði hann,
það getur komið af ýmsu.
Það vaknaði hjá mér illur
grunur og ég hljóp inn í mitt
hús og opnaði kranana. Það foss-
aði úr þeim, en það sem fossaði
var ekki vatn, heldur loft.
— Li, öskraði ég, það er ekk-
ert vatn.
— Þá er ekki um annað að
gera, sagði Li, en að fá hingað
pípulagningamann. *
— VXKAN 30. tbl.