Vikan - 25.07.1963, Blaðsíða 38

— Allt stoppað aftur, sagði
konan mín, þegar hún kom út
úr baðherberginu.
— Heldurðu að það sé nokkuð
alvarlegt, er ekki bara hægt að
laga það með nokkrum vatns-
fötum og þessari gúmmíslöngu,
þú veizt?
— Ég er búin að reyna, það
er vonlaust.
— Ég skal líta á það einhvern
tíma eftir matinn.
— Bezt að þú gerir það strax,
það er allt á floti.
— Ég gat ímyndað mér fram-
haldið. Það beið mín alveg sér-
staklega andstyggilegt púl. Ég
beit á jaxlinn, gekk niður að
bílnum og ók inn til borgarinnar.
Ég stanzaði bílinn úti fyrir
verkstæði pípulagningamannsins,
gekk inn og barði á dyrnar.
Hurðin var læst og enginn svar-
aði.
— Fontanero, hrópaði ég,
pípulagningamaður, vaknaðu,
hér eru komnir viðskiptavinir!
Ekkert rauf þögnina og ég
gekk aftur að bílnum. Þá mundi
ég allt í einu eftir konu pípu-
lagningamannsins, sem var stór
og geðillur kvenmaður og var
alltaf að þvo þvott og tala við
alla, sem hún náði í upp í brekk-
unni bak við litla húsið. Hún
mundi kannski vita hvar hann
héldi sig.
Þegar ég nálgaðist húsið heyrði
ég í henni bak við það. Hún var
að skamma krakkana og syngja.
— Góðan daginn, sagði ég, ég
er að leita að manninum yðar,
ég hef dálitla vinnu fyrir hann.
— Er hann ekki á verkstæð-
inu?
— Ég er búinn að berja þar
og hrópa, en hann er hvergi sjá-
anlegur.
— Vamos a ver, það er bezt
að sjá hvar hann felur sig.
Ég hef verið svo dauðveikur,
sagði pípulagningamaðurinn. Ég leyfði mér
að taka peningana sem fyrirfram-
greiðslu meðan ég lá---.
SMÁSAGA
E F T I R
STURE
DALSTROM