Vikan - 25.07.1963, Blaðsíða 43

en þannig að efnið i liana hafi
verið orðið úldið, þegar húri var
gcrð. Næsta morgun fór hún aft-
ur með pylsuna þangað sem hún
keypti hana, og vildi fá að skila
henni. Verzlunarstjórinn setti
upp spekingssvip, spændi ögn
úr pylsunni og staklc upp í sig.
Siðan sagði hann að þessi pylsa
ætti að vera söit, kjamsaði á bit-
anum og kingdi honum. Síðan
spændi hann annan bita lianda
aðstoðarmanni sinum, og þeim
manni tókst einnig að sporð-
renna flísinni. Ég dáist að þeim
því mér finnst sérlega vont að
finna ýldulykt, hvað þá ýldu-
bragð. Að lokum ákváðu þeir
þó að taka pylsuna aftur, með
hundshaus þó.
Ég veit ekki, hvernig öðrum
er farið, en ég get ekki þanið út
brjóstið af þjóðrembingsbelg-
ingi, meðan svona lagað á sér
slað, svo að segja á hverjum
degi. s/i.
Heirasfriðurinn í . . .
Framhald af bls. 27.
sjást lögregluþjónar taka svartan
mann fantatökum og eru ekki
færri en þrír á móti einum.
Orstutt er síðan menningar-
þjóðin Bretar lét hafa sig til
vansæmandi hryðjuverka á Kýp-
ur. I Algeir gegndu Fransmenn
böðulshlutverki fyrir stuttu og
Þjóðverjar hafa meira á sam-
vizkunni í þessum efnum en
nokkur önnur þjóð. Hverju er
ekki hægt að búast við af þjóð-
um, sem við köllum skammt á
veg Qiomnar, jiegar rótgrónar
inenningarþjóðir ganga á undan
með fordæmi, sem margir
kynoka sér við að trúa að geti
vcrið satt. Og hver er raunveru-
lega orsökin? Líklega er hún
einfaldlega sú, að það er lielzt
til skammt liðið síðan maðurinn
fór að ganga uppréttur.
ÚTLAGARNIR.
Framhald af bls. 12.
ið áður, og Katya spurði sjálfa
sig hver sæi um þessa drengi og
kæmi þeim í öruggt var, þegar
þannig stæði á. Hún vissi að
Dmitri var foringi þeirra, en
fannst það með öllu óhugsandi
að svo ungur drengur hefði til
að bera þá fyrirhyggju, gætni og
dómgreind, sem með þurfti þeim
til verndar í öllum þeim ósköp-
um, sem þá gengu á.
Vladimir kom allt í einu í ljós.
Hann hafði staðið á bak við tré.
„Góðan dag,“ sagði hann.
,,Ég var farin að halda að þú
kæmir ekki til móts við mig,“
sagði hún. „Ég er búin að bíða
hérna í hálftíma og svipast eftir
þér.“
„Ég sá það. Ég vildi bara full-
vissa mig um að þú værir ein
á ferð. Að þetta væri ekki nein
brella.“
„Þú treystir mér þá ekki? Þú
mátt trúa því, að ég vil einungis
það, sem þér er fyrir beztu.“
„Já, en það er bara ekki víst
að við lítum sömu augum á það,“
svaraði hann og brosti slægðar-
lega. „Og röðin er enn ekki kom-
in að mér, að ég verði tekinn og
leitað á mér. Ég greiddi minn
skatt í vikunni sem leið.“
„Hvað áttu við með því?“
Hann skildi þegar að hún hafði
ekki hugmynd um samninga
þeirra við Arnaldov fulltrúa.
„Það er ekki nejtt,“ sagði hann.
„Ertu með peningana?“
„Já,“ sagði hún um leið og hún
dró upp þúsund rúblurnar og
rétti honum.
Hann tók við þeim, taldi seðl-
ana og stakk þeim síðan inn á
sig. Svo leit hann á hana. „Þú
kannt ekki að verzla,“ sagði
hann. „Ég hefð hæglega getað
stungið á mig peningunum og
hlaupizt á brott, án þess að láta
þig hafa nokkuð í staðinn, skil-
urðu?“
„Já, það skil ég. Hvernig átti
ég að haga mér?“
„Þú áttir ekki að láta mig fá
peningana, fyrr en þú hafðir aðra
höndina á myndinni."
„Já, nú skil ég. Nei, ég er
hrædd um að ég kunni ekki að
verzla."
„Og samt heldurðu að þú get-
ir kennt mér,“ sagði hann stork-
andi um leið og hann afhenti
henni myndina.
Hún skoðaði hana gaumgæfi-
lega. Þótt hún væri hrjúft skorin,
bar hún þegar kennsl á strásóp-
inn og bogið bak gömlu konunn-
ar, sem hélt hreinni gangstétt-
inni úti fyrir pósthúsinu. Hún
hélt á myndinni í lófa sér, gagn-
tekin annarlegri kennd.
Þessa mynd átti hún sjálf. Það
var eitthvað innilegt og persónu-
legt við hana, eitthvað sem ekki
átti neitt skylt við neitt það, sem
hún hafði eignazt áður. Maður
verður ekki gripinn slíkri kennd
gagnvart fatnaði, mat, íbúð eða
húsbúnaði. Allt þessháttar lét
ríkið manni í té, allt eftir stöðu
og launaflokki. En þessa mynd
átti hún sjálf.
„Sagðir þú Dmitri frá því, að
við hefðum hitzt í gær?“ spurði
hún.
„Hef ég ekki sagt þér, að ég
þekki ekki neinn Dmitri?“ spurði
hann á móti.
„Vertu ekki að því arna. Ég
vil ekki neitt illt með því. Þú
hlýtur að hafa sagt honum frá
fundi okkar. Þið hljótið að hafa
rætt um það, sem við vorum að
tala um.“
Hún sá að hann brá svip, að
vísu ekki nema brot úr andrá,
en nógu lengi til þess, að hún
þurfti ekki að vera í neinum
vafa um, að Vladimir hafði
minnzt á hana við Dmitri, for-
ingjann.
„Og hvað álítur þú?“ hafði
Dmitri spurt.
„Ég veit ekki. Heldurðu að það
geti átt sér stað, Dmitri, að hún
vilji í raun og veru hjálpa okk-
ur?“
„Fannst þér hún vera einlæg?“
„Þótt undarlegt sé, þá fannst
mér það.“
Og nú, þegar hann stóð þarna
frammi fyrir henni, leit hann
fast á hana. „Má ég spyrja þig
einnar spurningar?“ sagði hann.
„Þú mátt spyrja mig hvers
sem þú vilt,“ svaraði hún. „Otta-
laust ...“
„Meinarðu það í raun og veru,
að þú viljir hjálpa okkur?“
„Já, ég meina það. Ég meina
það, að ég vil eingöngu hjálpa
ykkur.“
„Þá mundir þú hjálpa okkur
bezt, ef þú reyndir ekki að neyða
Dmitri til að eiga tal við þig.
Hann kemur af sjálfsdáðum, þeg-
ar það hentar.
Að svo mæltu var hann horf-
inn sjónum, og- hún stóð eftir á
strætinu með tréskurðarmyndina
litlu í lófa sér.
GRANT HOLLIS hafði verið
um borð í „Kvöldstjörninni" síð-
ari hluta dagsins, í heimsókn hjá
Ray Kennedy yfirforingja, en
þeir voru gamlir skipsfélagar.
Þetta var síðasti dagurinn, sem
skipið lá við hafnarbakka. Dag-
inn eftir, þegar það hafði verið
affermt að nokkru leyti og
bráðabirgðaviðgerð farið fram á
gapandi rifunni á byrðingi þess,
átti að leggja því við akkeri úti
á ytri höfninni.
„Hvað liggið þið þar lengi?“
spurði Grant Hollis.
„Það er óafráðið," svaraði Ray
Kennedy. „Og síðan verðum við
að leggjast aftur að hafnarbakka,
svo að affermingunni verði lokið,
og loks verður að gera betur við
byrðinginn, áður en lagt er af
stað heimleiðis. Hefurðu heyrt
nokkuð frekar um brottferðar-
leyfið, Grant?“
„Ekki orð.“
„Ég spurði flotafulltrúann
hvort hann mundi geta komið því
til leiðar, að þú fengir far með
okkur heim?“
„Og hverju svaraði hann?“
„Hann hét að gera það, sem í
hans valdi stæði, en við skyldum
ekki gera okkur of miklar vonir.“
Þegar Grant gekk frá borði
og hélt sem leið lá til Intourist-
gistihússins, varð honum hugsað
um Katyu. Það gekk á ýmsu um
kynni þeirra. Nóttina niðri í
kjallaranum, á meðan á loftárás-
unum stóð, hafði framkoma
hennar verið mjög alúðleg og ó-
þvinguð. En þegar morgnaði, dró
hún sig aftur í skel sína. Það var
ekki svo auðvelt að átta sig á
henni, enn sem komið var.
Og um þetta var hann einmitt
að hugsa, þegar hann gekk inn
í veitingastofuna. Þegar hann var
kominn þar inn á mitt gólf, nam
hann skyndilega staðar. Lítill
hlutur, sem stóð á afgreiðslu-
Ef /ður vantar vélar, verkfærl, varahluti, eða
þurfið að stofnsetja verksmiðju, verkstæði eða
önnur fyrirtæki, þá sendið fyrirspurn til okkar.
Við getum útvegað yður þetta allt með hagstæðu
verði og góðum kjörum.
Ennfremur járn, stál, bárujárn, vír og alls-
konar rör.
Einnig vörur úr gerfiefnum.
Fjárútvegun eftir samkomulagi þegar um verk-
smiðjur eða stærri framkvæmdir eða kaup er að
ræða.
Fyrirspurnum er svarað greiðlega.
Stuttur afgreiðslufrestur.
HABAG EXPORT & IMPORT
G. m. b. H.
BREITESTRASSE 28, DlíSSELDORF
Símnefni: HABAGEXPORT
VIKAN 30. tbl. —