Vikan - 01.08.1963, Síða 8
DAG-
BÓK
ÚR
SÍLD-
ARLEIT
fórum í bíó. Við erum með láns-
kvikmyndasýningavél og' nokkr-
ar kvikmyndafilmur. Þær eru
ekki mjög góðar.
Fyrst var sýnd laxakvikmynd
í pödduteljarastíl, sagði Geiri.
Svo einhver rússnesk. Þá ofsa-
lega leiðinleg mynd um einhvern
diöful, sem lét smíða bát í
Kanada. Svo voru myndir um
vísindaafrek, gervitungl og fleira.
Loks eldvarnamynd.
Þarna var legið um daginn, en
þá snérist hann í suðvestrið og
þá varð að hafa upp í ofboði.
Látið reka um nóttina austur af
Eyjum. Það er ákveðið að fara
inn til Eyja á morgun til að
sækja ýmislegt, sem vantar.
Mánudagur 8. febrúar.
Rokið lægði í nótt og það er
komið lygilega gott veður. Nú
mundi verða svikizt um inniver-
una í Vestmannaeyjum.
Þórarinn háseti er með vonda
ígerð í hnénu. Hann var eina
vonin í svipinn, því hann þurfti
læknishjálp. Eftir níuveðrið var
búið að svíkjast um inniveruna
fyrir fullt og fast og var nú skot-
ið út báti og ég fór í land með
sjúklinginn og einn pöddutelj-
rra, sem við notuðum tækifærið
til að sv'kja inn á Vestmanna-
eyinga í leiðinni. Núna eru bara
þrír cftir, Jakob, þessi með
prestsandlitið og sá granni.
Þórarinn var andskoti illa
leikinn eftir stýrimennina, en þó
taldi læknirinn sig ráða við
þetta. Kl. 1130 var akkerið haft
uppi og farið að skjögra austur
á bóginn. Asdikkið var nú aftur
í gangi. Fínt veður, en sjórinn er
enn görðóttur eftir rokið, sem
von er.
Síldin er slóttug skepna.
Verulega slóttug og það er eins
og hún setji allt sitt stolt í það
að forðast Grána gamla. Þegar
við vorum við Reykjanes, sást
hún útaf Grindavík. Þegar við
vorum útaf Grindavík, þá óð hún
„eins og vitlaus manneskja"
(Ingvar Pálmason) útaf Péturs-
ey og þegar við vorum útaf
Pétursey ? Pödduteljararnir
eru ágætis náungar, sagði Egill,
en þeir vita ekki hvar síldin held-
ur sig. Nokkuð til í því. — En,
sá hlær bezt sem síðast hlær.
Ilinn vísindalegi árangur leið-
angursins er ekki í neinni hættu,
því þessi með skeggið sagði: Við
vitum þó hvar hún er ekki —
bölvuð. Já, og svo höfum við
fengið prufur til að vinna úr til
vors, bætti hann við, þegar hann
sá hvað allir urðu hissa. Já, sögðu
strákarnir. Þetta er greindarpilt-
ur og verður ábyggilega fínn
teljari þegar fram líða stundir.
Þriðjudagur 9. febrúar.
Pödduteljarinn, sá með skegg-
ið á bágt. Hann er nefnilega
fiskifæla og það af alvarlegustu
sort. Það er alltaf vont að vera
fiskifæla og auðvitað er það al-
veg afleitt á leitarskipi.
í morgun þurfti hann ekki
annað en bregða um stund frá
asdikkinu og það var vart við
síld með það sama, og hún hvarf
sporlaust með það sama, þegar
hann lét sjá sig aftur. — Já, og
það hafði ennþá sannazt að síldin
var klók, að þegar við vorum
búnir að gefa upp alla von að
hún fyndist við Suðurland, þá
kom hún allt í einu -— og sem
um munaði. Meðallandsbugurinn
var svartur af síld. Þykkum torf-
um. Jakob leiðangursstjóri verð-
lagði þær í hvelli meðan við
renndum yfir þær. Þessi 3000
mál, þessi 4000 mál og svo fram-
vegis.
Við þeyttumst fram og aftur
um allan sjó yfir síldinni — í
ótal króka og hringi. Ég veit
svei mér ekki hvað þeir hafa
haldið um borð í nokkrum belg-
iskum togurum, sem þarna voru
á næstu grösum, að sjá gamla
Grána hegða sér svona. Kannski
hafa þeir haldið að við værum
"ullir?
Þó auðvitað láti pödduteljararn-
ir eins og þeir séu búnir að veiða
alla síldina og séu farnir að stíga
þyngra til jarðar en áður, þá er
sá með skeggið ekki ánægður.
Hann er fiskifæla og það ekki
svo um verði villzt. Svo er hann
lika hræddur við strákana.
Hræddur um að verða plataður.
Sennilega hefur einhver sagt
honum hvað strákarnir á Ægi
hafa gaman af því að plata nýju
teljarana. Já, þá nýju. Hinir láta
ekki plata sig svo glatt.
Einu sinni létu þeir veggjalús
í eina „prufuna". En glös með
pöddum nefnast prufur á máli
fiskifræðinganna. En pöddur
nefnast hinsvegar smádýr
og sýnishorn á máli skip-
verjanna á Ægi. Já, þeir
létu veggjalús í eina prufuna.
Þegar svo blessaður teljarinn fór
að skoða prufuna í smásjá, varð
honum ekki um sel. Hann sem
átti að þekkja allar heimsins
sjávarpöddur, að minnsta kosti
allar sem þrífast í íslandshafi.
En svo fór hann að skilja og þá
fór heldur en ekki að lifna yfir
mínum. Þetta var auðvitað hinn
langþráði vísindasigur. Nema
hvað. Hann sótti bókina sína, sem
hafði inni að halda lýsingu á
öllum sjávarins pöddum, en ekki
kannaðist bókin við veggjalús
(sem ekki var reyndar von).
Menn vita ekki gjörla hvernig
þessu lyktaði, nema eftir úthald-
ið hætti hann að heilsa á götu,
heldur kipraði samari varirnar,
reiðilega, þegar hann mætti þeim
af Ægi.
Já, svo var það líka anner
teljari. Hann spekúleraði í fugli.
Ekki svona eins og sjómenn gera,
þegar þeir svipast um eftir fiski,
eða veðurspá, heldur hugleiddi
hann hinar ýmsu tegundir.
Þegar hann kom fyrst um borð,
bað hann strákana grafalvarleg-
ur um að láta sig nú vita, ef þeir
sæju merkilega fugla á sveimi
við skipið. Já, ég hefi nefnilega
áhuga fyrir fugli, sagði hann til
skýringar, þegar hann sá svipinn
á strákunum. Já, hann óskaði
eftir aðstoð í fuglafræði. Og það
bar heldur ekki á öðru en hann
fengi dyggilega aðstoð. Dular-
fullir fuglar virtust bókstaflega
leggja Grána gamla í einelti.
Þetta var þó aðeins, þegar telj-
arinn var sofandi — og það brást
ekki heldur, að fuglinn var flog-
inn, þegar hann kom æðandi á
náttfötunum til að skoða. — Þá
komu lýsingarnar á fuglunum.
Elli var snjallastur við lýsing-
arnar. Teljarinn drakk í sig
hvert orð og gaf síðan hátíðlegan
úrskurð um tegundina, sem oft-
ast var „mjög óvenjulegur gestur
á þessum slóðum“. Svo fór hann
niður að skrifa. Hann skrifaði
nefnilega allt svoleiðis hjá sér
upp á seinni tímann. — En þeir
eyðilögðu þetta allt saman og að
lokum var svo komið, að teljar-
inn mátti ekki einu sinni heyra
minnzt á fugl án þess að skjálfa
af reiði.
Klukkan 23.00 voru lögð út
reknet. Það var kominn kurr í
strákana. Þeir vilja ekkert hafa
með helvitis vísindin að gera.
Þetta er brot á samningum,
að vera að láta menn vasast í
þessu, sögðu þeir. Næst fara þeir
að láta mann setja saman trakt-
ora á dekkinu, sögðu þeir og
hristu höfuðið. En þetta var nú
bara garnavindur og út fóru rek-
netin með hátíðleik og mikilli
eftirvæntingu.
Reknetaveiði hefur alla tíð
gengið heldur illa á Ægi. Hann
er stirður við allt svoleiðis. 1
stað þess að önnur skip leggjast
virðulega með stefnið upp í
vindinn, þegar þau liggja fyrir
netlögn, þá snúast netin í boga,
og ef ekki væri að gert, myndu
þau fara beint í skrúfuna. Ekki
hafa þær heldur verið ábatasam-
ar þessar veiðar, því einu sinni
reiknuðu þeir það út, að kostn-
aður við eina netalögn (sem
heppnaðist sæmilega) væri um
15.000.00 kr.
Miðvikudagur 10. febrúar.
Það er fínasta veður. Veiðin
í reknetin ein karfa og ein skúr-
ingafata af síld. Aflinn fór til
hádegisverðar, en afgangurinn
var látinn í skókassa og frystur.
Skipið er allt útatað í síldar-
hreistri, eins og eftir 10.000 mála
kast. Netin eru meira og minna
rifin og ekki er gott að segja til
um kostnaðinn.
Fimmtudagurinn 11. febrúar.
Fínt veður. Sól, heiðskírt, hiti
-h- 4°. Þetta er stærsti dagurinn
í leiðangrinum. Vorum að snuðra
í síldartorfu í allan morgun og
það var ekki nein smáræðis
Framhald á bls. 40.
g — VIKAN 31. tbl.