Vikan - 01.08.1963, Blaðsíða 16

EFTIR
CHARLES SMITH
Allan þennan heita og sólríka dag
hafði Molly fundizt eitthvað ógna
öryggi tilveru sinnar. Það var ekki
hægt að koma orðum að því - en
Arthur varð að skilja hana.
Dagurinn byrjaði ekki vel. Það hafði
hvesst um nóttina og vindurinn var kaldur
og hráslagalegur. Yfir gráum þökunum var
himininn eins og blautur dagblaðapappír.
Arthur Brown var þegar farinn að sjá eft-
ir því, að hafa stungið upp á þessari bílferð.
Hann varð þess ergilegri eftir því sem tím-
inn leið og Molly hljóp í allar áttir til að sjá
um að allt væri í lagi. Hún náði í hreinan
vasaklút, opnaði töskuna til að sjá hvort
gleraugun væru þar, fór fram í eldhúsið til
að fullvissa sig um að búið væri að loka gas-
hananum og spurði hann, hvort hann hefði
lykil.
— Auðvitað hef ég lykil, sagði hann. — í
guðanna bænum, hættu nú og við skulum
reyna að fara að komast af stað.
Svo var ekki hægt að koma bílnum í gang.
Herra Brown blótaði hressilega þegar hann
fór út að athuga vélina.
— Það .hjálpar lítið að blóta, sagði konan
hans.
Það tók hann tíu mínútur að koma bíln-
um í gang og þá byrjuðu stórir regndropar
að falla hér og þar.
— Þetta lítur ekki vel út, sagði Molly. Það
rignir alltaf, þegar þú átt frí.
En þegar þau voru komin út úr borginni
fór sólin aftur að skína, og Molly Brown hag-
ræddi sér í sætinu.
Arthur Brown leit á konuna sína. Hún var
í lillabláum kjól með stórum rósum. Hann
andvarpaði. Þessi stórrósótti kjóll fór henni
illa og blái liturinn á hattinum hennar fór illa
við kjólinn. Hún var of mikið púðruð á hök-
unni.
En það var hatturinn, sem kom honum í
verst skap. Hann lét hana sýnast svo setta og
miðaldra. Á hinn bóginn var það einmitt það,
sem Molly Brown var, þó að hún væri aðeins
fjörutíu og fimm ára gömul. Einhvern veg-
inn tókst henni að sýnast tuttugu árum eldri
en maðurinn hennar, sem bar vel sín fimm-
tíu ár með silfurgráum lokkum í þykku hár-
inu og glæsilegt lítið yfirskegg.
Þau voru á leið til Warvick, til þess að
skoða höllina. Umferðin var ekki mikil á
vegunum, sá Molly sér til hugarléttis.
Arthur hafði svo gaman af höllum og göml-
um húsum, en þó kanski meira af húsgögn-
unum í þeim. Molly var ekki jafnhrifin af
slíku, hún varð bara þreytt í fótunum af að