Vikan - 01.08.1963, Side 17

ganga um sýningarsalina. Hún gat aldrei
munaS hver hafði málað hvað eða hvaða
kóngur hafði drepið hvaða drottningu í hvaða
svefnherbergi.
En nú voru þau þó úti saman og bílferðin
var þó skemmtileg.
Þegar þau stönzuðu til þess að fá sér kaffi,
vildi Arthur fá sér rjómaköku.
— Viltu ekki fá rjómaköku, Moll? spurði
hann, þegar þau höfðu fundið laust borð.
— Ó, Arthur, sagði hún, — ég vildi að þú
hættir að kalla mig Moll. Þar að auki veiztu
vel, að ég þori ekki að borða rjómakökur.
En fáðu þér sjálfur eina, gerðu það.
Arthur bað um kaffi fyrir tvo. Molly lagði
gleraugun sín á borðið meðan hún náði sér
í höfuðverkjartöflu, og þar lét hún þau liggja.
Þau komu til Warvick um hádegisbilið.
Svalur vindurinn var orðinn að hlýrri golu
og sólin hitaði tígulsteinana. Á fljótinu þar
skammt frá liðu hvít segl framhjá eins og
stórir svanir.
Arthur var óþolinmóður að komast inn í
höllina, en honum fannst að þau ættu að
borða hádegismat fyrst og fá sér einn drykk.
í raúninni var það ekki drykkurinn, sem
freistaði hans, heldur gamla veitingahúsið
með fægðum koparhlutum á veggjunum og
dökkum viðarþiljum.
Molly lét sig falla niður í stól og mjakaði
af sér skónum um leið og hún andvarpaði
fegin.
- Hvað viltu fá að borða? spurði Arthur.
— Mér er alveg sama. Bara það sem þú
ætlar að fá, sagði hún.
Arthur stundi.
Það var ekki fyrr en hann kom með drykk-
ina, að Molly uppgötvaði að hún var ekki
með gleraugun sín. Hún sá strax fyrir sér,
hvernig hún hafði lagt þau á borðið, þar sem
þau drukku kaffið. Þó að hún vissi, að hún
ætti ekki að nefna það við Arthur, hafði
málgefni hennar yfirhöndina og hún vissi
ekki fyrr en hún var búin að segja:
— Arthur, ég er búin að týna gleraugun-
um mínum.
Maður hennar setti glösin á borðið og sagði:
— Þau eru sjálfsagt í bílnum.
— Nei, þau eru ekki þar. Ég lagði þau á
borðið, þar sem við drukkum kaffi, sagði
Molly.
— Hvað meinarðu með því?
Ánægjan yfir drykknum var horfin. Art-
hur var ergilegur.
— Hvað átti það að þýða?
— Láttu ekki svona, sagði hún. Ég
gleymdi þeim ekki með vilja.
— Þú finnur alltaf upp á einhverju þessu
líku . . .
Molly sagði særð:
— Þú hefur enga ástæðu til að segja þetta.
— Jæja, við getum ekkert gert núna. Við
getum ekki ekið þangað og sótt þau.
— Það hef ég heldur ekki sagt. Molly sá
að fólk var farið að horfa á þau. Vektu eklci
athygli á okkur, Arthur.
Ekkert gat verið Arthur fjær. Eðli hans
gerði uppreisn gegn því að vera miðdepill,
vekja athygli allra viðstaddra.
Þau drukku þegjandi úr glösunum og
gengu síðan inn í matsalinn. Maturinn róaði
þau.
— Satt að segja þurfti ég að fá ný gler-
augu, sagði Molly.
En undir yfirborðinu fann hún fyrir þeirri
titrandi óró, sem vaxið hafði með henni síð-
ustu mánuðina.
Framhald á bls. 41.
Veröld hennar hrundi saman á einu augnabliki.