Vikan - 01.08.1963, Page 18

Eftir okkar upplýsingum þá
kynntist hún Champion á
Suðurströnd Tahoe vatnsins
síðastliðið sumar, og giftist
honum í Reno í september. Þetta
hlýtur að hafa verið vandræða-
ráðstöfun, því Dolly var kornin
þrjá mánuði á leið, þegar þau
giftu sig. Að minnsta kosti fædd-
ist barnið í marz, sex mánuðum
eftir giftinguna. Tveimur mánuð-
um seinna kálaði hann henni.‘“
„Tahoe vatnið er alltaf að
skjóta upp kollinum í þessu
máli,“ sagði ég. Blackwell fjöl-
skyldan á bústað þar, og Q. R.
Simpson dvaldi þar um tíma í
maí, nokkru áður en hann var
myrtur. Veiztu um það morð?“
„Já, ég veit um það. Hvað var
Simpson að gera uppi við
Tahoe?“
„Ég hef grun um, að hann
hafi verið að vinna í Dolly Cham-
pion málinu. Meðal anarra orða,
hvað varð um barnið?“
„Móðir hennar tók hann að
sér.“
Ég þakkaði Royal lögreglufor-
ingja, og lagði á. Síðan hringdi
ég út á flugvöll, og pantaði far
með næstu vél til Reno. Ef ungu
brúðhjónin voru í bústað Black-
well við Tahoe, þá ætlaði ég að
bjóða sjálfum mér í veizluna.
Þegar ég lagði frá mér símtól-
ið, tók ég eftir dagblaði, sem lá
á hinum enda skrifborðsins. Ég
braut blaðið í sundur.
Það var frá deginum áður, og
var eintak af Citrus Junction
News-Beacan. Heilsíðufyrirsögn-
in hljóðaði: „Maður frá Redwood
City myrtur hér: Lögreglan hef-
ur grun um að hér hafi bófa-
flokkur verið að verki.“ Grein-
in undir fyrirsögninni sagði mér
ekkert, sem ég ekki þegar vissi.
Ég stóð enn með blaðið í
hendinni þegar Blackwell kom
inn í herbergið. Han leit út eins
og draugur forfeðra sinna.
„Hvað eruð þér að gera með
þetta dagblað?"
„Ég var að furða mig á því,
hvernig það væri hingað kom-
ið.“
Hann reif það af mér, og rúll-
aði því vandlega saman. „Það eru
sumir hlutir, sem yður koma ekki
við. Til dæmis greiði ég yður
ekki stórfé fyrir að slúðra í ein-
hverja lögreglumenn sögum um
dóttur mína.“
,„Mér fannst ég heyra ein-
hvern inni á línunni. Hvernig er
það, hlera allir í þessu húsi sím-
töl annarra?“
Blackwell skalf af óstjórnlegri
reiði.
, Ég rek yður hér með. Út með
yður.“
„Þér skuldið mér þrjú hundr-
uð og fimmtíu dollara fyrir tíma
og útgjöld."
„Ég skal skrifa ávísun núna
strax.“
,„Þér getið stöðvað greiðslu á
tékka. Ég vil fá greitt í reiðufé."
Ég var reyndar aðeins að
teygja tímann í von um, að
Blackwell skipti um skoðun. Það
var byrjað að glytta í endalok
þessa máls, og fyrir mann í
mínu starfi, þá var gersamlega
ómögulegt að yfirgefa mál; sem
var í þann veginn að leysast.
„Ég á ekki svo mikið til hér
heima,“ sagði hann. Ég verð að
fara og selja ávísun. Þér gerið
svo vel og bíðið utan dyra þang-
að til ég kem aftur.“
Ég gekk fram forstofuna með
Blackwell á eftir mér, og hann
hóaði eins og kindasmali, og
bandaði blaðinu á eftir mér.
Hann bakkaði Caddilacnum út úr
bílskúmum, og ók á brott. Næstu
tíu mínúturnar braut ég heilann
um hvernig ég ætti að snúa mér
í þessu. Ég varð allavega að
fara til Tahoe, þó mér væri ekki
sérlega vel við að fara þangað á
eigin reikning.
Isobel Blackwell bar þá að í
litlum, evrópskum sportbíl. Ég
fór út úr mínum bíl, til þess að
hitta hana. Andlit henar var fölt
í sólinni, en hún kreisti fram bros
fyrir mig.
„Herra Archer, en ánægjulegt
að hitta yður hér.“
„Móttökur eiginmanns yðar
voru alls ekki svona hjartanleg-
ar.“
Hún sneri sér í áttina að hús-
inu, og kom auga á tóman bíl-
skúrinn. „Hvar er Mark?“
„Hann fór niður á hótel að
sækja peninga til þess að greiða,
það sem hann skuldar mér.“
„En ég skil ekki. Eigið þér við,
að þér viljið ekki vinna fyrir
hann lengur?“
„Það yrði víst að biðja mig um
það, og slíkt er ekki mjög senni-
legt.“
„Haxm hleraði símtal, sem ég
átti við lögreglumann. Ég lét í
ljósi óþvegið álit mitt á meðferð
hans á Harriet, og honum líkaði
það miður.“
„Og var það allt?“
„Ekki alveg. Ég lét honum í
té upplýsingar, sem hann virtist
ekki vilja heyra.“
Ég sagði henni frá Damis-
Champion. Hún tók viðbragð
með öllum líkama sínum. Hún
kreisti veskið upp að brjósti sér,
eins og það væri barn, sem hún
væri að reyna að vernda. „Svo
maðurinn er morðingi?“
„Málið er í höndum lögregl-
unnar.“
Hún færði sig nær mér. „Herra
Archer, viljið þér taka mig sem
skjólstæðing í stað mannsins
míns?“
„Ég held að höfuðsmanninum
myndi ekki líka það allt of vel.“
„Ég veit hvað hann er erfiður,
en látið mig um hann. Farið og
finnið Harriet fyrir mig, gerið
þér það.“
„Ég skal reyna.“
Hún fór inn í húsið áður en
Caddilac Blackwells renndi upp
heimkeyrsluna. Þegar hann rétti
mér peningana, var eins og hann
langaði til að segja eitthvað við
mig, en hann þagði. Reiðilegt, og
um leið örvæntngarfullt augna-
ráð hans fylgdi mér alla leið til
Reno.
Bústaður Blackwells stóð inn
á milli þéttvaxinna trjáa við enda
malbikaðrar götu. Þetta var
myndarleg bygging, úr tré, en
hálfir veggirnir hlaðnir úr
grjóti. Steinsteypt þrep með
járnhandriði lágu niður að
strönd Tahoe.
Ég stóð við vatnið góða stund,
og hugsaði hve djúpt og kalt
það hlyti að vera, og hvort
Harriet lægi einhvers staðar á
botninum. Eitthvað vakti athygli
mína. Það leit út eins og grá
netdrusla flækt í spýtnabraki,
sem flaut um það bil fimmtíu
fet frá landi.
Ég afklæddist í snatri, þar til
ég stóð á nærhaldinu einu sam-
an. Vatnið var ískalt eftir sum-
ardaginn. Ekki varð mér neitt
hlýrra, þegar ég komst að raun
um, hvað það var, sem flaut
þarna á vatninu. Þetta var hatt-
urinn hennar, með litlu slæðunni,
sem hafði blaktað í golunni.
Ég losaði hattinn úr spýtna-
brakinu, hélt honum upp úr
vatninu með vinstri hendi, og
synti hliðarsund til lands. Þeg-
ar þangað kom, uppgötvaði ég,
að það var meira og annað á
hattinum en slæðan. í blautu
silkifóðrinu var storknaður blóð-
blettur á stærð við nögl. Fastur
í blóðblettinum var um sex
þumlunga hárlokkur. Hárið var
Ijóst og slétt, alveg eins og á
Harriet. Ég hafði rétt lokið við
að klæða mig, þegar maður steig
allt í einu fram undan eikartré.
Hann var á miðjum aldri, hok-
inn og mjaðmalaus í bláum sam-
festing.
„Þetta er einkabaðstaður herra
minn. Komið yður í leppana
og —.“ Hann stoppaði skyndi-
lega, þegar augu hans féllu á
litla gráa hattinn með slæðunni.
„Hvar náðuð þér í þennan hatt?“
„Úti á vatninu."
„En — en ungfrú Blackwell á
þennan hatt. Hún var með hann
í gærkvöldi. En segið mér, hver
eruð þér eiginlega.
Ég sagði honum það.
Það kom áhyggjusvipur í blá
augun. „Ég vona að ungfrú
Blackwell sé ekki í neinum vand-
ræðum. Hún er bara taugaveikl-
uð ung stúlka, sem ekki kann
fótum sínum fjörráð.“
„Sáuð þér hana í gærkvöldi?“
„Já. Ég heiti Henry Sholto. Ég
hef augu með bústöðum hérna
megin við vatnið, þegar eigend-
urnir eru ekki hér. Ungfrú Black-
well sagðist þurfa að nota bú-
staðinn, en ég mátti ekki segja
pabba hennar frá því. Það var
karlmaður með henni. . . . “ Hann
leit niður á tær sér, og yggldi sig.
„En ég hélt, ja, hún er nógu
gömul, og ekki er ég gæzlumað-
ur hennar."
Ég tók upp sjálfsmyndina, sem
Champion hafði gefið Anne
Castle í Ajijic. „Er þetta mað-
urinn?“
Hann athugaði myndina. „Ég
myndi segja það, þó hann sé nú
ekki svona ljótur í raunveruleik-
anum. Kannske líkaði mannin-
um, sem teiknaði þetta ekki vel
við hann?“
„Kannske ekki.“
,,Hver er þessi maður?“
„Unnusti eða eiginmaður ung-
frú Blackwell?"
„Það gæti svo sem passað, þau
voru að rífast. Ekki svo, að ég
hafi verið að leggja við hlustirn-
ar, en eftir að ég lét hana hafa
lykilinn, sátu þau fyrir framan
húsið mitt, í bílnum hennar, og
gluggarnir voru opnir.“
„Voruð þér vitni að einhverju
ofbeldi?"
„Nei, aðeins rifrildi. Hún vildi
ekki fara í bústaðinn. Hann vildi
það. Hún var með heilmikil
læti, en hann var óhaggandi.
Hann róaði hana, og þau óku í
áttina hingað." Sholto virtist
áhyggjufullur. „Finnst yður ef
til vill, að ég hefði átt að hringja
til föður hennar?"
„Maðurinn, sem hún var með,“
sagði ég, ,,er viðriðinn tvö önn-
ur morð.“
„Önnur morð?“
„Annað var kona hans, Dolly
Stone Champion. Hún á að hafa
búið hér um tíma síðastliðið
sumar. Kannist þér við hana?“
„Nei.“
„Hvað með Q. R. Simpson, Ralp
Simpson?“
„Ralph, jú,“ sagði hann, tauga-
óstyrkur. „Hann vann hjá Black-
well hjónunum um hríð, yfir-
kokkur og uppvaskari. Þetta var
í byrjun maí, en hann tolldi ekki
- ÞAÐ ERU SUMIR HLUTIR, SEM KOMA
YÐUR EKKI VIÐ,
SAGÐI BLACKWELL OG REIF AF
MÉR DAGBLAÐIÐ.
— VIKAN 31. tbl.