Vikan - 01.08.1963, Blaðsíða 22

V 1
vöðvamikill náungi, mundi hann súkkuiaðimoia vaíða í silíur- úrlegu brosí.
aldrei hafa borið hyggindi til pappír, fulla tveggja punda dós. „Jæja, Frank, hvað eru þessir
að stjórna búðinni eða búskapn- Jim hafði lagt Bluedge-óðalið að náungar að vilja?“
um. Aftur á móti var honum sú fótum hennar og boðizt til að p,vj f^r fjarri að Frank forð-
list lagin að hamra járnið — gera hana að drottningu i daln- agist ag brosa eiris óg Camdens
liamra það meðan það var um. Og Camden! Hann hafið fært var vandi; hann endurgalt lierini
hvítglóandi svo að gneistaflug — henni, 'dóttur Ed Becks, epla- systurlega ós,túðina eins og bróð-
stóð frá steðjanuin og liugsa ræktarbóndans, stokk með epl- ur saimdi og vel það. „Þeir eru
sitt, en láta öðrum eftir að geta um! — og hafði meira að segja orðnir þreyttir á að hiða þarna
sér til livað liann væri að liugsa. glápt á liana eins og liann vissi niðri á veginúm, svo að þcir liafa
Blossom Bluedge, kona bróð- ekki hvaðan á hann stóð veðrið, komið liingað til að vera við-
ur lians, sat uppi á liliðargrind- þegar liún ætlaði að springa af staddir þegar liann kemur með
inni í gerðinu,. belt, pilsinu að lilátri, varð að gripa liendi fyrir gripinn." Hápn íiafði tileink-
ökklum sér nf eilítið of auðs'ærri ipunn sér og hlaupa inn í bæ ag ser nokkra lieimsmenrisku,
aðgætni tjl þess að það gæti t)l að flissa. gat blandað ræðu síriii liófstilltri
verið hcnni nieð •ölliv ósjálfrátt, \ Kannski stóð hánri ekki ein- liæðni. „Þeir vilja ekki fyri.r
og virti liann fyrir sér, þar sem úngis öldungis dolfallinn og nokkurn mun setja sig úr færi
liann rák niður girðingarstóip- sí:arði á eftir henni. Hafði hún gð leita.uppi annmarka á þess-
ana. Þegar liann horfði -upp i sjálf, eða nokkurt þeirra yfirleitt ari fimm liundruð dollara til-
brekkurnar, starði hann á stóð- brotið lieilann um það? Þegj- raun Jims“.
hryssurnar, sem liöfðu raðað andalegur hafði hapn löngura „Frank, hefurðu ekki neinar
sér þar á beit eins og í lier- Verið, en eftir þetta keyrði um áhyggjur af Jim? Að liánn skuli
fylkingu, og sneru allar liöfði í þverbak og það liafði ekki lag- ekld vera kominn?“
sömu átt. En Blossom liélt að azt, svo mikið var víst. „Ég skil eliki hvers vegna“.
liann væri að liorfa í húmið, Jæja, fyrst hann kaus að vera „Það veit ég ekki, en ég vildi
og einangrunarkenndin náði eins og þurradrumbur, þá liann samt að annaðnyort þú eða Cam
enn tökum á lienni, sterkari en um það. Hún lijó til totu á freist- liefðu farið með lionum“.
fyrrr. andi fallegar varir sér, hnyklaði „Ég sé ekki neina ástæðu til
„Þú liefur búizt við Jim fyrr mjúklega bogadregnar augna- þess. Hann hafði þá alla þarna
heim; gerðirðu'það ekki, Cam?“ brúnirnar, lét þennan ímyndun- á hrossaræktabúinu í Twinhead,
Mágur liennar svaraði henni arsnauða þurradrumb lönd og sér til aðstoðar við að koma
engu orði. leið og kleif niður af hliðgrind- klárnum fyrir í flutningalest-
„Cam, líttu á mig, maður.“ inni. Og nú, þegar hun tók eftir inni, og háriri tók með sér bæði
Það var kviðinn, þó ekki éin- þvi að sól var gengin undir, gat reiptögl og keðjur, svó það gildir
göngu kviðinn — hún var feg- hún ekki lengur varizt áhyggj- einu, hve óður og trylltur þessi
urst kveriria í dalnum; dálítil unum og kviðanum, sem annir folaskratti kann að vera, hann
ástleitni og glettni ívaf töfra og erill dagsins höfðu haldið i leikur sér varla að því, að
liennar. skefjum. Það liafði verið svo stökkva yfir gaflfjölina á stóra
BANABIAKKUR
SAGA í HEILU LAGI EFTIR WILBUR DANIEL STEEL
stað, lét hann sleggjuhausinn
hvila í vasanum á leðursvunt-
unni, sem hann gekk með alla
daga og virtist orðin honum
samgróin, og í vasann safnaði
hann alls konar dóti, sem féll
til í starfinu, nöglum, skrúfum
og ryðguðum róm, jafnvel göml-
um skeifum, og þannig stóð
liann andartak, þerraði svitann
af enni sér og horfði til fjalla.
Hann var
þeirra bræðra fámálugastur. Það
var viðburður, ef liann hafði
eitthvað til málanna að leggja.
Þetta var eins og vilji forlag-
anna, sagði fólk, að þeir bræð-
ur skyldu líka hafa tekið við
smiðju þarna við brúna; þó að
Camden væri stór og sterkur og
Járnsmiðurinn tók að reka
niður annan stólpa; sVeiflaði
sleggjunni hátt yfir höfuð sér en
vöðvarnir gerðu ýmist að linykl-
ast eða slakna, fjaðurmagnað og
taktbundið, undir liörundinu á
baki hans, og á barminum, sem
þakinri var ljósri hárló. Blos-
son virti hana fyrir sér frá lilið
og tuldraði: „Jæja, líttu þá ekki
á mig!“
Hann var alltof mikill þurra-
drumbur til þess að nokkra
ánægju mætti af honum hafa-
ulanveltu við allt, eins og saga
þessi sannar; þegar þeir Blued-
gesstrákarnir, allir þrír, gengu
á eftir lienni með grasið 1 skón-
um fyrir nokkrum árum hafði
Frank, sem var þeirra elztur,
fært henni að gjöf sælgæti,
mikið skrafað, undanfarnir vik-
ur, svo mikið slúður, bollalegg-
ingar og efasemdir.
„Camden“, sagði hún allt í
einu, „segðu mér eitt; hefur þú
nokkuð heyrt ... ?“
Hún þagnaði i miðri setningu.
Nokkrir menn komu inn i húsa-
garðinn, myrkir skuggar, aðVíf-
andi í rökkurdimmunni. Þeir
létu flestir fyrir berast á dyra-
pallinum, tóku sér sætiáþrepun-
um og kveiktu sér í pípu. Sá eini
sem kom til þeirra út í gerðið,
var Frank, annar af mágum
hennar. Hún fagnaði komu haris.
Fransk var ekkert líkur Camden;
það þurfti ekki að toga orðin
út úr honum. Hún sneri sér að
honum, hafði gát á pilsunum og
heilsaði honum með hlýju syst-
gripavagninum á leiðirini heim
frá stöðinni. Þar að auki er
þetta hrossakyn í; Vesturríkjun-
um ekki svo ýkjastjórvaxið, jafn-
vel ekki kynbótaliestarnir“.
„Það gildir einu . . . líttu und-
an, Frank . . . “Það sá á fót-
leggi hennar þegar hún kleif
yfir hliðgrindina og stökk' nið-
ur þeim megin, sem Frank stóð.
„Heyrðu mig, Frarik, ségðu mér
eitt; hefurðu nokkuð heyrt á-
stæðuria fyrir þvi að Jim fékk
folann svo ódýrt — að það hafi
verið vegna þess að liarin hafði
orðið mannsbani þarna vestra,
hvað lieitir það riú aftur, þarna
i Wyoming?“
Frank var að taka af sér erma-
hlífarnar og liafði stungið titu-
prjónunum í munn sér. Það var
Níötri viö
myllubrúna var þegar komið
sólarlag. Efst í brekkunum, þar
sem skógurinn tók við af grýttu
beitilandi Jims Bluedges, log-
aði rautt haustlaufið enn á
báli aftanskinsins; þar fyrir
neðan hafði húmið lagt dalinn
undir sig og vafði byggingarn-
ar, sem stóðu dreift við brúna,
blárri rökkurmóðu, íbúðarliús
Jims, hesthúsin og hlöðuna, búð
Franks og járnsmiðju Camdens.
Myllan hafði verið rifin fyrir
fimmtán árum, en fossinn, sem
áður sneri hjóli liennar, féll
enn í gljúfrinu, og þegar vind-
urinn stóð inn dalinn, þeytti
hann úðanum af fossbrúninni
um þak og veggi smiðjunnar,
sem byggð var úr grjótinu úr
myllunni og á grunni hennar,
og hamarshögg Camdens
drukknuðu í fossgnýnum.
Að þessu sinni var það ekki
fyrir fossgnýinn að hamars-
högg heyrðust ekki úr smiðj-
unni, þvi að Camden var þar
ekki; hann var heima á býli
hró'ður síns. Þar stóð hann í
lirossagerðinu bak við liesthús-
in og rak niður stólpa, liöggna
úr nýgræðingi, svo að ekki bæri
eins mikið á því hvar fimm feta
liá girðingin var ótraustust, ef
á reyndi. Öðru hverju, þegar
hann hafði lokið við að reka
niður stólpa og séð þeim næsta
22 — VIKAN 31. tbl.