Vikan - 01.08.1963, Blaðsíða 23

„Ertu smeykur, skrattinn þinn!” Hann
kinkaði kolli glaðklakkalega.
„Skelíurðu, garpurinn? Já þú skalt
bara titra og skjálfa eins og
þig lystir, kynbótagripurinn. A
morgun handsama þeir þig,
helvízkir aulabárðarnir. A morgun
mega þeir handsama þig, mín vegna,
fyrst að mér tókst að handsama
þig í NOTT.“
Camden, sem tók allt í einu til
máls sinni iirjúfu, þyrrkings-
legu röddu, úti við girðinguna:
„Hver hefur borið i þig það
hölvað slúður'?"
Frank týndi títuprjóna út úr
sér. „Ég býst við að ég fari
nærri um livað hefur komið
þessi inn hjá þér, Blossom;
þetta nufn á folanum, Banablakk-
,ur“.
„Nei, herra minn! Ég hef
snefil af skynsemi og heyri
sæmilega. Þið farið ekki i kring-
um mig.“
Frank l)ló ástúðlcga og lagði
höndina létt á öxl lienni.
„Hafðu engar áhyggjur. Hesta-
menn, eins og Jim og Cam . . .“
„Vertu ekki að blanda mér í
þetta! Ekki kemur þessi klár-
skratti mér neitt við. Ég sagði
Jim það . . . “Camden þagnaði
við, vatt sér yfir girðinguna,
liafði báðar hendur á sleggju
skaftinu og stóð gleitt fyrir
utan hana; liefði sýnzt dálítið
álappalegur, ef einhver hefði
verið til að veita honum athygli.
Jim var kominn. Það heyrðust
lágir hófaskellir og skrölt í vagn-
lijólum og um leið var hann
kominn inn i liúsagarðinn og
numinn staðar, og kallaði liátt
um leið og hann kastaði taum-
uilum á dráttarhestunum úr
hendi sér: „Jæja, gott fólk, þá
erum við komnir!“
Fopvitnin rak
skuggana á vettvang, liljóðir og
vnrkárir stóðu þeir i liring, og
það var orðið svo myrkt, að
það var engin leið að gera
sér neina grein fyrir ,,tilraun“
Jims, þar sem luin gnæfði
eins og formvana sorti, hund-
in aftur á vagninum. Bónd-
inn batt endi á þá viðleitni
þeirra, er hann hrópaði ofan
úr hásæti sinu: „Svona nú; látið
hann í friði i kvöld, i öllum
guðanna bænum! Komið ykkur
á burt!“ Hann stökk ofan úr
ekilsætinu og tók að berja 'sér,
því að honum var hrollkalt eftir
aksturinn, en Blossom fjötraði
hendur hans fyrirvaralaust, með
því að vefja hann örmum.
„Ó, Jim, ég er svo feginn, að
þú ert kominn. Ég lief verið svo
lirædd; kysstu mig!“
Bóndi roðnaði og varð litið
jiangað sem fylking skugganna
stóð og óskaði þess lieilshugnr
að hún hefði getað dregið þetta
andartak. „Komið ykkur burt,
. kunningjar, var ég ekki að segja
ykkur það,“ hrópaði liann enn,
og skaphiti þeirra Bluedge-
bræðra gerði vart við sig i rödd-
inni. „Komið ylckur inn í éldhús
og biðið min þar; ég skal segja
ykkur allt af létta, þegar ég
kem inn . . . Jæja, kona . . . “
„Hvað gengur að þér?“ spurði
VIKAN 31. tbi. — 23