Vikan - 01.08.1963, Blaðsíða 24

BANABIAKKUR
• • • 9
hún og hló vi8 og leit um öxl.
„Ég er viss um að það tekur
engiiin til þess. Að minnsta
kosti ekki Frank. Og hvað Camd-
en . . . .“
Camden sá þau enn einu
sinni. Hann stóð enn gleiðum
fótum með báðar hendur á
sleggjuskaftinu; starði álútur
og þungt husgi á Banablakk,
sem reisti makkann og virtist
hlusta með tortryggni útlagans
á raddirnar í hinu nýja um-
hverfi, anda að sér flenntum,
titrandi nösum hægri golunni,
mengaðri þef af framandi ver-
um; virti fyrir sér augum, sem
vön voru víðum stjóndeildar-
hring, þessa myrku haga, sem
lágu snarbratt í loft upp.
Hvað sem
smiðnum var í huga, þá sleppti
hann taki á sleggjunni og mælti
stundarhátt: „Jæja, þetta er þá
þú ha?“
Jim hafði vikið Blossom frá
sér og mælti: „Er kvöldmatur-
inn til? Ég er soltinn;" Kossinn
og meðvitundin um að njóta
hans að öðrum ásjáandi, hafði
komið henni í uppnám; hún
hagræddi lokkum sínum og var
lögð af stað inn í eldhúsið, þeg-
ar hún sneri sér að bræðrum
hans.
„Jæja, hvernig lízt ykkur svo
á hann?“
„Fimm hundruð dollarar,“
varð Frank að orði. „.Tæja, það
eru ykkar peningar“.
Camden var orðfærri í svör-
um. „Bezt að láta hann inn“,
sagði hann.
„Allt í lagi. Opnaðu hliðið;
við Frank teymum hann“.
„Nei, þakka þér fyrirl“ Kaup-
maðurinn tók ekki hendurnar
úr vösunum. „Ég bara leit hérna
við. Það er Cam, sem kann tök-
in á hestunum . . .“
„Hann kemur mér ekki við!“
Camden vætti varirnar, yppti
Öxlunum og hleypti brúnum.
„Nei, fjandinn hafði það!“ Hon-
um veittist alltaf örðugt að orða
það, sem hann meinti og það
gerði honum gramt í geði. Hafði
hann ekki sagt Jim það strax,
að hann þvæi hendur sínar af
þessum heimskulega braskvið-
skiptum fyrir milligöngu land-
búnaðarskólans, „og svo er þetta
manndrápari i þokkabót“.
„Jæja, svo að Cam er hrædd-
ur?“
„Hræddur?“ Og enn gat hann
ekkí bræðrum sínum til mikillar
undrunar, lótið sér þessa ögrun
frá því þeir voru strákar, sem
vind um eyrun þjóta, þessi stóri
sterki maður. „Hræddur? Fjand-
inn hafi það, ef ég hef nokk-
urntima orðið hræddur við
nokkurn hest á járnum! Komið
þjð bara, ég skal sýna ykkur það,
Ég skal sveimér sýna ykkur það“
„Jæja, farið þið varlega að
honum, drengir; hann getur ver-
ið framstyggur". Og Frank hvarf
fyrir hesthúshornið og blistraði
síðasta dægurlagið.
Þegar hann var kominn inn i
birtuna og ylinn í eldhúsinu, tók
hann að glettast við hina fögru
mógkonu sína, lét mikið og gerði
sér upp óþolinmæði og gaf ná-
grönnunum, sem höfðu safnazt
þar saman, hornauga um leið
og hann mælti: „Hvenær kem-
ur þessi kvöldmatur eiginlega?“
En hún maldaði í móinn. „Hef
ég ekki beðið með kvöldmatinn
frá því klukkan fimrn, eða hvað?
Og nú, þegar þú ert loksins kom-
inn, þá láta þeir á sér standa.
Erið þið kannski ekki alltaf
svona, þessir karlmenn?“
Slúðrið varð að fá útrás.
„Hvernig lízt þér á gripinn,
sem Jim var að kaupa, Frank?“
„Hann kaupir hann fyrir sína
peninga, Darred. Ef ég væri
bóndinn hérna . . . .“ Frank
hratt til stólnum með hávaða-
marri og lét þar við sitja.
Darred lét ekki slá sig af lag-
inu. „Ekki lízt mér þannig á
hann, að hann sé kvenna eða
barna meðfæri; ekki eins og er“.
„Iíúrekarnir ráða við svona
hesta, pabbi.“ Það var stóreygði,
tiu ára drengurinn hans Darr-
eds.
Blossom setti frá sér ketilinn.
„Hættið þessu þvaðri“, andmælti
hún, „þið gerið mig drephrædda
með öllu ykkar slúðri .... segi
ég það enn, hversvegna koma
þeir ekki, þessir strákaprakk-
arar?“ Hún opnaði dyrnar og
kallaði út i myrkrið: „Jim, Cam!
Því komið þið ekki?“
Hún Heyrði
til þeirra, en óljóst, þvi að úti-
húsin bar á milli; brot úr setn-
íngum, mjúkt hófatak, þrusk og
stuttaraleg orðaskipti þeirra:
;>Eigum við ekki að lofa hon-
þm að vera i gerðinu í nótt?“
Bölvaður heimskingi, sagðirðu?
Reyndu að koma honum inn um
dyrnar og við skulum sjá hvor
er heimskinginn!“ ... Svona*,
ertu hræddur, eða hvað?“ ...
Hræddur? Ha . . . hræddur?11
Hvernig mótti það vera, að
hún fann að hún lagði alltaf sér-
staklega við hlustirnar, þegar
hún heyrði Camden tala? Kann-
ski vegna þess að það bar svo
sjaldan við, og að hann var þá
svo hranalegur i orði, að það
var eins og hann væri sjálfum
sér reiður fyrir þumbaraskap-
inn. Hvað um það.
„Siðasta kall til kvöldverðar-
borðs, drengir!" kallaði hún og
lokaði dyrunum. Hún sneri sér
aftur að eldavélinni og var í
þann veginn að setja tevatnið
yfir í þriðja sinn, þegar hún
hlustaði við og spurði: „Hvað
er þetta?“
Enginn nema hún hafði heyrt
neitt. Gestirnir litu hver á ann-
an.
„Frank . . . farðu og athugaðu
. . . Segðu piltunum að koma
inn.“
Frank hikaðí við, skammaðist
sin fyrir kjánaskapinn, gekk til
dyra.
í sömu andrá spruttu allir úr
sætum sínum.
Þrjú hljóð kváðu við hvert á
eftir öðru. Fyrsta hljóðið var úr
mannsbarka, en þagnaði um
leið og það kvað við. Eins var
um annað hljóðið, nema hvað
það kom ekki úr mannsbarka.
Það þriðja var brothljóð, brak
og brestir í viði.
Þegar þeir
komu út í gerðið var Camden
að skríða undan brakinu úr
girðingunni, sem var rofin þar
sem sneri að bithaganum.
Hann hlaut að hafa fengið
högg á höfuðið, þvi að hann
virtist utan við sig. Hann virtist
ekki hafa hugmynd um að þá
hafði borið að. Nokkurt andar-
tak stóð hann þarna, hélt ann-
arri hendinni um hnakkann og
horfði upp i brekkurnar, starði
i áttina, þar sem dynjandi hófa-
skellirnar kváðu við út í myrkr-
inu, hátt uppi í brattanum, sem
ekki varð greindur í myrkrinu.
Þannig leið andartak. Þá lét
hesturinn enn til sín heyra, hátt,
tryllingslegt hví, og um leið
kviknuðu gneistar uppi i grýtt-
um brekkunum, þegar stóð-
liryssurnar tóku til fótanna. Þá
var sem smiðurinn rumskaði.
Hann opnaði varirnar: „Guð
almáttugur!" Hann benti á hest-
húsið. „Þarna! Þarna“
Loks tók einhver sig fram:
um að koma með skriðljós. Þcir
fundu Jim Bluedge liggjandi á
bakinu í horni gerðisins við
hesthúsdyrnar. Vjð bjarmann af
skriðljósinu sáu þeir — og þó'
enn betur, þegar þeir höfðu
borið Jim inn í eldhúsið —
verksummerki þess, að Cam-
den, sem nú hafði aftur tekið
þögn sína vitandi vits, virtist
ekki geta hermt þeim á annan
hátt en að stara út í bláinn.
Áverkinn á höfðinu hefði
nægt til að verða manninum að
bana, en það var hinn áverkinn,
á barminum við bjarðaðstað,
sem ekki varð um villzt. í dæld-
inni yfir brotnum rifjunum, þar
sem ljóslóað hörundið var þegar
tekið að blána, sáust greinileg
merki eftir skeifuna, og þegar
þeir flettu frá tætlunum af
skyrtunni, sást að tá skeifunnar
hafði vitað upp á við en skafl-
arnir niður, og þá þurftu þeir
einskis að spyrja frekar um það,
hvernig hið leiftursnögga og
þunga högg hefði verið greitL
Hér var ekki um það að ræða
að hesturinn hefði slegið aftur
undan sérihræðsluofboði. Hann
hafði snúið sér að manninum
beinlinis i þeim tilgangi að
vinna á honum; risið upp á aft-
urfæturnar, trylltur af ofsa og
krafsað til hans hófunum í
myrkrinu . . . Og það var ekki
fyrr en hann hafði greitt högg-
ið að blóðhræðslan, sem kemur
hestinum i samvizku stað, ærði
hann svo að hann stökk á girð-
inguna og rauf skarð i hana . . .
Enginn hafði neitt um þetta
að fjölyrða. Enginn virtist hafa
hugmynd um hvað til bragðs
ætti að taka.
Ekki varð Camden heldur að
neinu liði. Hann stóð þarna, eins
og hann hefði verið reistur upp
á fæturna. Frá þvi er hann hafði
brotið af sér viðjar dásefjunar-
innar með orðunum, „guð al-
máttugur“, var sem þeir skelfi-
legu atburðir, sem hann einn
hafði orðið vitni að, næðu stöð-
ugt fastari tökum á honum. Svit-
inn stóð í stórum dropum á
enni hans, augnatillitið starandi,
tungan bundin. Hann gat ekki
orðið að neinu liði.
Og hvað
Blossom snerti, þá var eins og
viðbrögð hennar væru bundin
athöfn og beinni, líkamlegri
snertingu — jafnvel aldrei frek-
; ar en nú. Hún kraup á kné sem
næst lampanum, sem settur hafði
vcrið á gólfið, tók skóinn af
öðrum fæti sins látna, hélt hon-
um milli handa sér og vaggaði
honum sitt á hvað, hægt og leti-
lega. Það var allt og sumt. Mælti
ekki orð af vörum. Og þegar
Frank, sem einn virtist hafa
nokkurnveginn vald á sér af
þeim þrem, reisti hana loks á
fætur og leiddi hana inn til sín,
vafffi hún sig að honum. Það var
heppilegt að Frank var öllum
framkvæmdum vanur. Bróðir
hans var látinn, hafði beðið
bana á voveiflegan og hryllileg-
' an hátt, en harmurinn varð að
biða morgundagsins. Nú var það
margt, sem kallaði að. Hann
varð að koma nágrönnunum á
brott. Til þess þurfti ekki nema
nokkur hvatskeytisleg orð og
24 — VIKAN 31. tu.