Vikan - 01.08.1963, Blaðsíða 25

reiðilegan svip; þá hypjuðu þeir
sig allir nema Darred og maður
nokkur Wliite að nafni, sem
hann gaf bendingu um að vera
kyrrum og sagði síöan við þá:
„Nú er það fyrst, að við getum
ekkj látið Jim liggja þarna“.
Hann opnaði skáp og náði i
rekkjuvoð. „Lánið mér hendi,
við skulum bera hann út í is-
húsið. Það er kannski ekki nær-
gætnislegt, en það fer ekki betur
um hann annarstaðar, vesaling-
inn, úr þvi sem komið er. Við
skulum vinda að þvi bráðan
bug — komdu Cam!“
Hann dokaði þó við og virti
fyrir sér heimskingjann bróður
sinn, sem stóð eins og trédrumb-
ur, en þó var farið að votta fyrir
roða í vöngum hans. „Hristu
þetta af þér Cam! Stattu ekki
þarna, stjarfur og hræddur, tröll-
ið þitt!“
Það brá fyrir glampa í star-
andi augunum og krampadrætt-
ir fóru um munninn og andlits-
vöðvana. „Hræddur?“
„Já, þú ert hræddur!“ Efri-
vör Franks ypptist svo að sá í
tennurnar. „Og eitt get ég sagt
þér; ef þú hefðir ekki verið
svona drephræddur, þá hefði
þessi hryllilega atburður kann-
ski aldrei gerzt. Hræddur! Þú,
sjálfur járnsmiðurinn! Hrædd-
ur við hest!“
„Hest!“ Enn fóru krampa-
drættir um munninn, eitthvað
sem minnti i senn á háðsglott
og tillitslausan viljastyrlc fávit-
ans. „Hversvegna ferðu ekki og
handsamar hann?“
„Haltu þér saman! Hér er
ekki staður né stund til að vera
með fíflalæti, i öllum guðanna
bænum. Komdu!“
Ég vil leggja það eitt til mál-
anna...“ Camden virtistennfjær
því að vera með réttu ráði en
nokkru sinni fyrr, þegar hann
hnyklaði brúnirnar. „Ég vil leggja
það eitt til málanna, að einhver
annar fari til að liandsama þenn-
an . .. þennan...“ Hann opnaði
dyrnar og liorfði út i nóttina,
lotinn í herðum og fingurnir
tifuðu á höndunum, sem héngu
máttvana með siðuin; og fyrr
en nokkurn varði, tók hann að
bölva og formæla. Hann tautaði
öll þau blótsyrði, sem liann
kunni, tvinnaði saman formæl-
ingarnar og klámsyrðin, hótan-
irnar og skammirnar, og hætti
ekki fyrr en Frank tókst að koma
honum i skilning um að Blossom
væri komin fram i eldhúsið aft-
ur. Og samt sem áður var eins
og hann gæti ekki áttað sig á að
hún væri viðstödd, heldur starði
hann blóðhlaupnum augum á
hana og riffilinn, sem hún hélt
i höndum sér.
Frank sneri sér að henni.
Lostið sagði til sín i óráðsupp-
námi, þegar hún rumskaði af
dvalanum. Hann gekk til hennar
framhjá líkinu, og yrti á hana,
rólega en ákveðið. „Hvað ertu
að gera með þennan riffil, Bloss-
ei? Þú sérð það sjálf að þú
hefur ekkert við hann að gera.
Skilurðu það ekki?“
Það hafði tilætluð áhrif. Æðið
rann af henni og hún stóð ráð-
þrota.
„Já, Frank
— en, jæja . . . hvenær verður
hann skotinn?“
„Já, já, Blossie, það verður
gert . . . en nú er bezt að þú
fáir mér riffilinn, já, það var
rétt, telpa mín“. Þegar hann
hafði tekið við skotvopninu,
lagði hann arminn um herðar
henni. „Já, já, vitanlega skjótum
við; geturðu látið þér annað til
hugar koma? Heldurðu að við
látum slíkan voðagrip leika
lausum hala. Strax á morgun. ..“
Æðið greip hana aftur. Hún
reis gegn honum i krafti þess.
„Strax, strax, strax! Hann drap
Jim! Drap manninn minn! Ég
vil ekki vita að hans sé óhefnt
stundinni lengur! Ég heimta að
hann sé skotinn strax! Og ég
skal gera það sjálf. Ég skal, skal,
skal! Frank, ég skal! Cam!“
Þegar hann heyrði hana nefna
þannig nafn sitt, hásri, æðis-
þrunginni röddu, fór titringur
um hann allan, þar sem hann
stóð á þröskuldinum, vætti var-
irnar með tugubroddinum og
siðan hvarf hann út i myrkrið.
„Þarna sérðu sjálf!“ sagði
Frank og gekk þegar á lagið
„Cam er farinn til að skjóta
hann. Cam er farinn, Blossie . . .
heyrðu mig, þú þarna, Darred
... taktu riffilino og hlauptu
með, hann á eftir1 honum“.
„Þú ert viss um að hann
skjóti hann, Frank? Þú er viss
um það?“
„Ekki í neinum vafa! Komdu
nú aftur inn i svefnherbergið og
vertu góð og hvíldu þig. Ég skal
koma með þér.“
Þegar Frank kom aftur fram í
eldhúsið eftir svo sem tíu min-
útur, var Darred komin inn aft-
ur.
„Jæja, Darred, við verðum að
bera vesalings Jim út; ekki get-
ur hann legið hérna.... hvert
er Cam nú farinn, bölvað flón-
ið!“
„Cam? Hann er farinn; þang-
að....“
„Þangað, hvert?“
„Upp í beitarhagann. Eins og
þú sagðir,“
„Eins og ég....“ Frank skipti
litum. Hann gekk út í dyrnar.
Milli bjarmans, sem lagði út fyr-
ir þröskuldinn og stjarnanna,
sem skinu yfir skógarþykkninu,
ríkti órofamyrkur. Myrkur og
kyrrð. Hann sneri sér að Dar-
red. „En þú hefur þó ekki feng-
ið honum riffilinn?“
„Hann vildi ekki taka við hon-
um.“
„Drottinn minn góðurl Og
hvað sag'ði hann?“
„Ekki orð. Hann hafði tekið
keðjuna, sem lá á vagninum,
þegar ég kom að honum, var
hann að leita að sleggjunni sinni
í girðingarbóakinu. Þegar hann
hafði fundið hana, lagði hann
óðara af stað. Cam, sagði ég,
hérna er byssan; viltu ekki hafa
hana með þér? Hann virtist ekki
einu sinni heyra það. Lagði
beint á brattann.“
„Hvernig var hann á svip-
inn?“
„Eins og hann var þegar þú
sást hann; utan við sig.“
„Helvizkt fíflið. ...“
Vesalingurinn
Jim, steindSuður. Vesalingur-
inn Cam, það erkiflón. Eftir að
Frankhafði lokað ishússhurðinni
og byrgt harmleikinn þar inni
og þeir White og Darred voru
farnir heim, reikaði hann um
hrið um húsagarðinn, fram og
aftur hljóðum skrefum, beið og
hlustaði — hugsanir hans sner-
ust ekki um hans eigin eignir og
starf, þær voru allar á reiki frá
einu til annars. Jim, bróðir hans,
sem hlotið liafði sviplegan og
hryllilegan dauðdaga. Kynbóta-
folinn. Þessi skepna, sem hafði
orðið honum að bana. Hann
bugsaði með reiðihatri og misk-
unnarlaust til þeirrar stundar,
þegar tími ynnist til að koma
fram við hann hefndum, hand-
sama hann og leggja að velli.
Undir þessum hugleiðingum,
sem riktu við yfirborð vitundar
hans og spenntu taugarnar eins
og undir hólmgöngu, láu fjöll-
in í myrkri þögn, sem gat rofn-
að þegar minnst varði af
henggi, veini, neistaflugi undan
járnuðum hófum sem skullu á
lausagrjóti, lágu öskri. Og enn
dýpra, þar sem tóku við hyljir
undirmeðvitundarinnar, lá býl-
ið, sem nú var bóndalaust, grasi
vafin engin, við beitarlöndin,
fullar hlöðurnar og vandað íbúð-
arhúsið, sem bar eins og sí-
breytilega skuggamynd með
gafla sína og reykháfa við
stjörnubjartan himin, þegar
hann reikaði um garðinn....
Jim farinn veg allrar verald-
ar.... Og Camden, kannski þá
og þegar....
Hann hitaði i andlitið. Svall
ósjálfrátt móður. „Ég ætti að
fara upp i brekkurnar. Taka
riffilinn og fara upp í brékk-
urnar.“ En rödd heilbrigðrar
skynsemi varð yfirsterkari. „Að
hvaða gagni gæti það komið?
Ég gæti ekki fundið hann i þessu
myrkri; Þar að auki má ekki
láta Blossom eftir eina.“
Að svo búnu gekk hann inn i
áttina að eldhúsdyrunum, var
að hugsa um að fara inn, en þeg-
ar honum varð litið á skriðljós-
ið, sem skilið hafði verið eftir
við hlöðuhornið, beindist hujg-'
ur hans að öðru. Það gæti
a. m.: k. orðið vöðvum hans
og taugum nokkurt við-
fangsefúi. Hann tók skriðljósið
og gekk út að girðingunni,
tíndi saman brotin borð og fór
að gera við girðinguna. Á með-
an hann vann að því, veitti
hann athygli sporum i mjúkri,
taðblandaðri moldinni — fót-
spor Camdens, sem lágu út
fyrir þröngan hring ljósbjarm-
ans. Og samhliða þeim lágu
djúp spor folans þangað sem
hann hafði tekið undir sig
stökkið. Þegar Frank hafði
horft á' sporin um hrið, lagðist
hann á linén þar sem moldin
var mjúkust og beindi skriðljós-
inu að sporunum.
Hann lét girðinguna eiga sig.
Þegar hann gekk heim að hús-
inu, steig hann fast til jarðar
og andlit hans, sem flðktandi
bjarminn af skriðljósinu féll á, w
var gerbreytt orðið. Svipur hans
lýsti i senn hálfgerðum ótta og
áköfum heilabrotum. Hann leit
á klukkuna á hillunni yfir eld-
stæðinu, hristi hana og leit aft-
ur á liana. Gekk að símanum og
tók hendinni um talnemann,
beið þangað til að hún hætti að
titra og lyfti síðan talnemanum
af króknum.
„Heyröu mig,
Darred,“ sagði liann, þegar
honum hafði loksins tekizt að
fá bóndann til að svara i sím-
ann,“ náðu i White og alla þá
bændur, sem þú getur fengið
til farar með þér, strax í birt-
ingu i fyrramálið. Þið komið
ríðandi ,og hafið með ykkurJr
byssur, og skotfæri. Nei, Cam er
ekki kominn aftur.“
Hann heyrði Blossom kalla.-
Nam svo snöggvast staðar fyrir
utan svefnherbergisdyrnar og
strauk sér um andlitið eins og
hann stryki framan úr sér með
þvottapoka. Gekk siðan inn fyr-
ir.
„Hvað er að, Blossie? Get-
urðu ekki sofnað?“ • • • •
VIKA.N 31. tbi. — 25