Vikan - 01.08.1963, Síða 26

BANABLAKKUR
„Nei, ég get ekki sofnað. Get
ekki liugsað. Gét ekki sofnað ...
ó, Frank!“
Hann settist á rekkjustokkinn.
„Ó, Frank ... Frank! Haltn i
höndina á mér!
Það lá við að hún væri hvers-
dagsleg^ á&ýn<iuzn, andlitið fölt
og svipiatist, hárið úfið og
flókið á svæfliniim. En hún
niundi ná sér aftur. Og stutt
ermin á náttkjólnum var brydd-
uð blúndu að framan.
„Ertu með úrið þitt hérná
hjá.þér?“ spurði Iiann. Hún dró
jzað undan svæflinum og rétti
honum. Ilann hristi það lika rétt
eins og hann gæti elcki trúað
því, að það gengi.
Hún hafði lönginn fögur vcr-
ið, hún Blossom Beck. Og nú
sat hann jzarna og hélt i hönd
henni. Undarlegt. Og annar
bræðra hans var dauður, hinn
uppi í fjöllunum. i
Og Bnainn
sat jzarna og lél liugann reika,
var sem martröð legðist á .liann,
hægt og smásaman. Hann varð
að beita sér til að hrista hana
af sér og beina hugsunum sínum
L stöðugan farveg .... kannski
yrði j)að smiðjan líka; smiðjan,
búðin og óðalið. Allt eins og það
lagði sig. Jörðin, íbúðarhúsið,
svefnherbergið, rekkjan og kon-
anr í rekkjunni. Svo fullkomlega,
að slíkt var ekki unnt að gera
sér í hugarlund. Þótt það væri
hryllilegu verði keypt, vár jiað
vel þess virði. Ef. .
„Frank. Er Cam kominn aft-
ur?“
„Cam?. Hafðu pkki áhyggjur
af honum. Hvar lét ég úrið. . . .“
Bændurnir Jiöfðu lengj riðið,
firnm sama^i, án þeSs að koma
auga á hráðina, og jrað var kom-
ið fram undir Iiádegi, þegar
þeir komust að raun um að fol-
inn var hvergi finnanlegur. . . .
elcki neins staðar í héitilandinu.
Þá fundli þe'ir -skarð, sera hrot-
ið hafði verið i girðinguna
langt Uppi' i iskóginum,- þar sem
Banablakkur hafði farið í gegn
með stóðhryssurnar, suður yfir
gilin og hærra upp í fjöllinn, og
nú fyrst hófst leitin fýrir: alvöru.
.Bændurnir líöfðu horfið frá
störfum sínum heima og lzeg-
ar skuggarnir tóku að lengjast
uppi i fjöllunum, fóru jzeir að
líta hver til annars, þar sem
þeir riðu á eftir leitarforingja
sinum. En jzeir þorðu samt sem
áður- ekki að ympra á neinu;
það var eitthvað það i fari
kaupmannsins i dag, einliver
einbeitni -og ofstækiskennd
Iiarka, sem gerði að jzeir minnt-
ust ekki á neitt og héldu leit-
inni möglunarlaust áfram.
Frank rakti slóðina. Það var
með öllu vonlaust að leitin bæri
nokkurn árangur fyrir sólsetur á
jiessu -viða, torfæra og kjarri
vaxna fjallcndi og meiðleitar-
menn hans sátu lotnir i söðlin-
um og riðu hlið við Iilið, áliuga-
' lausir og tóku ekki eftir neinu,
en jiegar hann hafði tapað slóð-
inni, fundið hana aftur, stokkið
af baki, athugað ryklagið á
jörðinni og hrópað til jzeirra:
„Hann er enn með jzeim,“ og
stigið á bak aftur, gaf hann jzeim
hendingu eins og herforingi um
að halda áfram og fylgja sér.
„Hvorn jieirra áttu við?“
spurði Darred eftir stundar-
jjögn,“ Cain eða folann?“
Frank sneri hesti sínum og
hleypli að þeim er spurði. Við-
brögð hans ■ voru óskiljanleg.
„Þú hefur ekki hugmynd um
livað þú ert að segja,“ mælti
hanii kaldranalega og af inni-
hyrgðum ofsa, svq að jieim varð
bylt við og litu spyrjandi hver
á annan. „Áfram, sauðhausarn-
ir ykkar. Ekkert kjaftæði ....
reynið að 'koma hykkjúnum úr
sporunum!“
Það má vel vera, að sagan
hafi ekki veríð sögð nákvæm-
lega eins í einstökum atriðum,
jiarna i sveitinni næstu daga,
og að liún liafi tekíð meiri
hreytingum eftir jiví sem sögu-
mennirnir urðu flciri, en mcg-
innþráðurinn var jió alltaf sá
liinn sami. Og að einu leyti
hélzt hún jafnvel orðrétt; sögu-
mennirnir gripu allir til sömu
samlíkingarinnar. -—' „Það var
eins og Frank hefði lent í kapp-
akstri við einhvern; miskunn-
arlausum kappakstri og léti
hCstana, sem vagn hans drógu,
óspart fá að kenna á svipunni."
Þeip vqpu
komnir rösklega sex inílur suð-
ur fyrir beitarlandsgirðinguna,
og liegar sýnt að jieir yrðu að
ríða mikinn hluta bakajeiðar-
innxjr í vniðan)yrkri.
Það var Darred, sem tók í
sig kjark. ,;Ég geri það i að til-
lögu minni, Frank. að við lát-
um þetta: gott heita í dag.“
Þeir liinir stöðvuðu hesta
sina, en. Frank reið enn, eins og
hann- hefði ekki heyrt hvað
Darred sagði. Og Darred liælck-
aði raustina: „Við skulúm láta
jietta gott heita í dag, Frank.
Kannski við höldum lejtinni á-
fram i fyrramálið, en jm sérð
það sjálfur að dagur er að kvöldi
komirin, og við höfum ekki orð-
ið neiris v-ísari.“
; i,Ekki enn,“ sagði Frank og
hélt áfram inn eftir daljirengsl-
unum.
Hryssa Whites bónda sperrti
allt í einu eyrun, nam staðar
og tók öll að skjálfa og titra. Og
í næstu andrá rak hún upp
hnegg mikið.
Það var eins og hnegg henn-
ar liefði lileypt af stað snjó-
flóði. Hófaslögín dundu uppi í
skóginum fyrir ofan til vinstri
og hryssustóðið nálgaðist á
Iiarðaspretti, henggjandi og hví-
andi.
Dapped
stöðvaði hest sinn og kallaði:
„Stóðið stefnir jiessa leið,
Frank!“ Og hann benti, en
Frank kallaði á móti: „Upp i
skóginn, drengir! Fljótir nú!“
Tónninn var liinn sami, skip-
andi, jirunginn ákefð og óþolin-
mæði, eins og um sjálft lífið
va>ri að tefla. Þegar þeir náðu
Iionum uppi í skóginum, var
hann stiginn af baki, lá á hnján-
urn mcð riffilinn í höndunum
og atluigaði slóðina gaumgæfi-
lega. Síðan spratt hann á fæt-
ur, lagði af stað upp í kjarr-
skóginn og kallaði um öxl sér:
„Dreifið ykkur! Svona, fljótir
1111!“
Einn af bændumím steig af
b'aki. En þegar hann sá að þeir
hinir þrír sátu sem fastast í
söðli, steig liann á bak aftur.
Það var White, sem tók til
máls að þessu sinni: „Fari jiað
bölvað, ef ég tek þátt í jiessu
stundinni lengur.“ Hann hækk-
aði röddina og kallaði á eftir
Frank: „Snúðu við! Myrkrið er
að skella á! Ég held að jni sért
ekki með öllum mjalla, maður!“
Franlc mátli jiví sjálfum sér
um kenna. Þeir skoruðu á hann
að snúa við, en hann lét sem
hann heyrði jiað ekki.
Nokkra stund heyrðu jieir
þrusk og steinahrun undan fót-
um hans uppi í kjarrinu. En svo
varð þögn, hvort heldur sem
liann var numinn staðar, eða
kominn svo langt, að jieir
' heyrðu ekki til lians lengur. Ef
til vill hafði hann numið stað-
ar í bili lil að hlusta, því að
stundu síðar heyrðu jieir steina-
hrunið aftur, hærra upp í kjarr-
inu og dálítið lengra til vinstri,
en aðeins andartak. Nú gerðist
myrkt í kjarrinu og um hrið
var allt dauðahljótt.
Darred þurrkaði svitann fram-
an úr sér á ermi sinni. „Guð sé
oss næstur, drengir,“ mælti
hann lágt.
Enn varð löng þögn og stöð-
ugt dinimdi af nótt.
Þá kvað við skothvellur. Ekk-
ert annað hljóð heyrðist. Ein-
ungis jiessi eini skothvellur. Og
enn varð stundarþögn, en síð-
an heyrðist brak í limi; hrak og
brestir og steinalirun, langt uppi
í niðamyrku kjarrinu nokkra
liríð og loks lágt þrusk og
steinahrun sem fjarlægðist og
að því búnu varð enn liögn.
Þeir kölluðu: „Frank!“ Ekk-
ert svar. Þeir kölluðu enn:
„Frank BIuedge!“ Ekkert svar
að heldur.
Það varð ekki hjá því kom-
izt að hafast eitthvað að. Þeir
lögðu af stað upp í kjarrið,
dreifðu sér, en kölluðust stöð-
ugt á, tóku stefnuna cftir minni,
en þó mátti jiað lieita heppni að
þeir skyldu finna kaupmann-
inn, þar sem hann lá í hrúgu af
Jirotnu limi i niðamyrku kjarr-
inu, með riffilinn undir sér.
Þeir báru hann ofan hrekkuna,
tinz þeir komu í rjóðrið. Horfðu
stöðugt um öxl á leiðinni og
lögðu við eyrun. Það var ekki
fyrr en þeir komu jiangað, sem
liestar jieirra stóðu, að þeir
lögðu hann niður, kveiktu ó
eldspýtum og reyndu að sjá á-
verkana.
Þeim varð minnisstæðast hve
hljótt var jiarna umhverfis.
Þögn og myrkur. Uppi i kjarr-
inu liafði verið svo myrkt, að
ekki sá á hönd sér. Áverkinn
sýndi að róðizt liafði verið aft-
an að kaupmanninum — leift-
ursnöggt og að yfirlögðu ráði.
Enn var jiað greinilegt að högg-
ið hafði verið greitt með hóf ó
framfæti; skeifan, sem mélað
Jiafði hryggjaliðina milli lierða-
blaðanna, var bersýnilega fram-
fótarskeifa; jiað sóu jicir jió að
Ijósið af eldspýtunum væri
dauft og flöktandi.
Þeir urðu ekki fyrir neinum
sérstökum töfum á leiðinni
lieim, en fannst þó sem ekkert
iniðaði niður fjöllin. Þeir lögðu
líkið yfir jiverbak á hesti kaup-
mannsins og gengu ineð lioniim
og teymdu hesta sína til haka og
jieir liöfðu farið upp brattann.
E11 nú var farið að rigna og
Iivergi sást stjarna á himni, og
jieim sóttist seint ferðin.
Loks komu jieir jiar aftur að,
sem skarðið hafði verið rofið i
girðinguna og vissu jiá að þeir
voru ó réttri leið. Skömmu síð-
ar sáu þeir ljós lieima á bæj-
unum, og það var sem fargi
væri af þeim létt, og nú fyrst
mælti Darred liau orð, sem lion-
um höfðu verið efst í huga á
leiðinni til baka:
„Jæja, liá er Cam einn eftir.“
Enginn tók undir við hann.
Enginn jieirra hafði löngun til
að ræða málið. Það var eins og
þessi forynja í hestlíki sem þeir