Vikan - 01.08.1963, Síða 27

liöfðu i raurijnni aldrei augum
litið, hefði iagt byggðina i daln-
um undir einliverja ógnþrungna
myrkramakt, sem gerði allt ó-
tryggt. Áhrif hennar lágu á þeim
eins og ill og þrúgandi martröð,
og enginn þeirra kærði sig um
að bera fram þá spurningu, sem
þeim var öllum efst í Iiuga: „Er
þ::ð í rauninni víst, að Camden
sé eftir?“
Spurningin svaraði sér sjálf.
Þegar heim kom, var Camden
þar fyrir.
Hann var kominn til baka fyr-
ir stundu, tómhentur. Þegar
Blossom, sem heðið hafði ein
heima allan daginn, nema stutta
stund', sem cin af grankonun-
um leit inn til hennar, og ver-
ið að þvi komin að ganga af
vitinu, sá hann koma niður
brekkurnar, lotinn í herðum og
óstöðugan á fótum, fannst henni
sem hún hefði hann heimtan úr
Helju. Samt sem áður varð henni
það fyrst fyrir að spyrja: „Tókst
þér að handsama he.nn, Cam?“
En hann leiddi spurninguna hjá
sér. „Geturðu ekki gefið mér eitt-
hvað að éta?“ Það var allt og
sumt, sem hann sagði. „Og svo
vil ég fá frið til að leggja mig
dálítla stund“.
Það leit þó út fyrir að hann
væri þurfandi fyrir svefn i
tneira en dálitla stund. Þegar
hann var setztur við borðið og
og lét hallast fram á 'olnbogana,
var ekki annað sýnna en að augu
hans myridu lokast áður en hann
gæti opnað munninn.
Hann var allur lirumlaður og
særður og skyrtan hengilrifin
undir axlarhöndum leðursvunt-
unnar; en jjetta varu þó ekki
nema smámunir hjá þeirri
þreytu, sem lýsti sér í svip hans
og andliti. Þó að augu hans væru
opin, að minnsta kosti til hálfs,
var andlilið allt slakt og slappt,
eins og það svæfi.
Aðeins einu sinni brá hann
þessum vökublundi. Eins og
annars hugar hafði ltann sp’urt
eftir Frank. Og er Blossom svar-
aði því til, að hann hefði farið
upp í fjöllin í ntorgunsárið ásamt
nokkrum af nágrannabændun-
um, og þeir væru ekki enn komn-
ir til haka, reis hann í sæti sínu
við borðið hvessti á hana blóð-
hlaupin augun.
Rödd hans var þvogluleg og
drafandi eins og hann væri
dauðadrukkinn. „Leggi einhver
annar en ég hönd á folann, þá
drep ég hann. Sný liann úr háls-
liðnum!“
Að svo
mæltu rann á hann sama
mókið aftur. Hann virtist
hvorki vita í þennan heim né
annan; rankaði ekki einu sinni
við sér þegar leitarmenn komu
með líkið af bróður hans.
Þeir báru líkið inn og lögðu
það á eldhúsgólfið, þar sem
Jim hafði legið nár kvöldið
áður. Cam virtist eklci geta áttað
sig á livað um væri að vera.
„Ilvað gengur að Frank?“
„Þessi tilrayn
hans Jims heitins bróður þins,
hefur enn verið að verki“.
„Frank. Lítið þið á hann.
Hann er hræddur. Sjáið þið ekki
hræðslusvipinn á honum?“
„Hann er dauður, Cam“.
„Dauður, segirðu? Hann er þá
dauður úr hræðshi? Frank dauð-
ur . . . .“
Jafnvel þcgar j)oir lögðu líkið
á grúfu og sýndu honum áverk-
ann, var sem hann væri þess
ekki umkominn að gera sér
grein fvrir neinu; hvorki undr-
un, reiði né sorg várð á liohum
nierkt. Ilann starði ' á þá með
þvermóþskusvip og annars hug-
ar, og þegar hann var setztur við
borðið, mælti hann: „Fyrst verð
ég að fá frið til að éta, og síðan
til að sofa dálitla stund. Er það
ekki i lagi?“
„Ég gei’i ekki ráð fyrir að þú
getir aðhafzt neitt að gagni í
nótt, hvort eð er,“ varð Wliite
þónda að orði.
Þá var það að Blossom tók til
máls.
„Nei, ekki í nótt, Cam ....
Cam, Camden, þú mátt ekki fara
neitt i nótt; hú verður að lofa
þvi!“
„En i fyrramálið, Camden,
j)á söfnum við liði og förum upp
í fjöllin. Hver einasti maður í
dalnum, sem sctið getur á hesli.
Og við liættum ekki leitinni,
fyrr cn. við höfuð liandsamað
j)ennan djoful . . . .“
Camden renndi steikarbitan-
mn niður ineð erfiðismunum.
Rétti úr sér í sætinu og hvessti
á þá blóðhlaupin augun.
„Þið skulið bara leika ykkur
að ])vi, og óg skal snúa ykkur
úr hálsliðnum. Ég skal snúa
hvern þann af ykkur úr liáls-
liðnum, sem verður mér fyrri
til að leggja hendur á folann.
Það skuluð þið leggja ykkur vel
á minni . . .“
,,.Tá, já, Cain . . . auðvitað . . .“
Vesalings Blossom. „Jæja, White,
ég þakka ykkur hjálpina. Cam
fer ekkert í nótt . . . nei, Cam,
það fer enginn að grípa frani
fyrir hendurnar á j)ér. Nei nei
. . . hafðu ekki neinar áhyggjur
af þvi?“.
Veslings BlosSom. Það var ekki
ein háran stök. Ekkert ráðrúm
til að átta sig, eðlishvötin ein
varð að ráða eins og þegar nátt-
úruhamfarir leggja allt i rústir á
svipstundu og liver verður að
reynaaðbjarga sér, meðgóðueða
þá illu ef ekki vill betur. Það var
eins og lif hennar fjaraði út i
auðn og tóm, þegar þeir báru
Frank út í ishúsið til bróður sins
um lcið og þeir kvöddu og fóru.
Aðeins einn bróðurinn eftir af
þrem — og hún skyldi ganga
hljótt um, tala eða þegja, allt
eftir því livað svipurinn á liin-
um hálfsofandi manni, sem við
horðið sat, gaf til kynna að við
æfti og með þyrfti liverju sinni;
ef hann væri svangur, skyldi
hún finna mat handa honum
hvað sem það kostaði, ef hann
vildi s!)fa, skyldi liún sjá svo
um að hann fengi næði til að
sofa eins lengi og hann vildi, .
ef hann einungis svaf undir
sama þaki og hún sjálf, og hún
vissi af lionum þar.
Aðeins eitt skorti á. Að hún
mætti snerta Iiann. Vefja sig að
honum.
Eldíngárbjarmi leiftraði á
glugganuin og í næstu andrá
bergmálaði þrumugnýrinn i
fjöllunum háðum megin dals-
ins, ög húsið virtist nötra við.
Blossom flúði á bak við stólinn
])ar sem hann sat. Hún rétti út
höndina. Lagði lófann á öxl
honum, sem var nakin og hruml-
uð og 'storkin blóði og svita,
en jiað var engú að síður lifandi
hold, lieitt og kvikt. Lifandi
karlmaður, sem hún snart lófa
sínum.
spratt á fætur og bölvaði.
Hörfaði frá henni um skref
og hvessti á liana blóðlilaupin
augun. „Því í fjandanum kem-
urðu j)ér ekki í rúmið og ferð að
sofa . . .“
„Já, Cam, ég er að fará að.
hátta. Já . .
„Ég fer að minnsta kosti bcint
i háttinn, það get ég sagt ])ér.
Ég er jmrfandi fyrir svefn, fjand-
inn liafi það“, urraði hann.
„Já, það cr allt i lagi, Cam.
Góða nótt, Cam . . . en þú verð-
ur . . . þú verður að lofa mér
þvi að fara ekki neitt frá i
nótt . . .“
„Fara út í nótt, neit, fjandinn
hafi það . . . það máttu hóka.
Komdu þér i háttinn“.
Hún var óðara horfin inn i
svefnherbergi sitt, skauzt þang-
að inn hljóðum skrefum eins og
mús.
Camden stóð úti við glluggann
nokkra hrið og horfði út, þegar
næsta eldingarleiftur várpaði
hvítuni' bjarma yfir brekkurnar
og skóginn á brúninni hrot úr
andrá.
Það tók Bloosom ekki lengri
stund að hátta en að skjótast
inn í svefnherbergið.
Þegar Camden liélt til her-
bergis sins, heyrði hann hana
kalla: „Cam, aðeins andartak . .“
Hann nam staðar á inyrkum
ganginum fyrir utan dyrnar á
svefnherbergi hennar. Strauk
lófanum um andlit sér ósjálf-
rátt, gekk siðan inn.
„Já — hvað?“
„Cam, seztu hérna á stókkinn.
Bára andartak . . . Og Cam, ó,
Cam . . . haltu í höndina á
mér . . .“
Hann hlammaði sér á rckkju-
stokkinn, og þegar liann tók í
hönd henni, tóku liugsanir lians
rás, en dokuðu öðru hvcrju við
við vissa hluti . . . óðalið . . .
Jim fallinn frá . . . Frank fallinn
frá . . . smiðjan, búðin, búið . . .
allur dalurinn í grennd við
myllubrúna . . . allt, sem verið
hafði þrískipt, kom nú i einn
hlut . . .
„Cam . . . fyrir alla muni lialtu
fastara í höndina á mér! Svo að
ég finni til ...“
Honum varð litið á linúa sér,
síðan á höndina og upp eftir
handleggnum. Náttkjóllinn var
bryddaður blúndum og hún
liafði gleymt að binda hann að
sér í hálsinum, svo að flakti frá
og sá i nakin brjóstin.
„Fastara, Cam . . . Kreistu
mig . . .“
Eplastokkur. Minningin, sem
lá djúpt sokkin í vitund hans;
sem hafði legið þar í myrku
djúpinu og eitrað út frá sér,
eitrað allar hans liugsanir i
þögninni . . . stokkur með rauð-
um eplum, sem hann hafði fært
dóttur eplaræktarbóndans að
gjöf . . . stúlkunni, sem liljóp
inn í bæinn til þess að lilæja
að honum
Oc| riú sat
liann þarna inrii í svefnlier-
bergi liénriar, meira að segja
á rekkjustokknum og hélt i
aðra' hönd . hefani. Jim, sem
h'afði fcngið að njóta he.nnar og''
Frank, ’serii vildi feginn iricga*
njóta hennar, lágu hlið við hlið
steiridauðir úti i. íshúsi og úti
fyrir geysuðu þrumur og eld-
ingar. Og meðan sat hanu þarna,
„þurradrumburinn“, sem allir'
höfðu hent gaman að,- hélt
hvítri hönd liennar i greip sinni
og nakin brjóst hennar . . . Hann
spratt á fætur og járn skall við
járn í vasanum á leðursvunt-
unni lians, svo að glamraði við.
„Hver . . .“ Hann sleppti
-Framhald á bls. 48
vikan 31. tbi. — 27