Vikan - 01.08.1963, Blaðsíða 30
Te í grisjumog
1 venjulegt
Súkkulaðiduft
HjCexmargartegundirH
Gosdrykkir ■
Súpur í pökkúm,
ódýrar og ljúffengar
Niðursuðuvörur
sardmur, gaffalh,>ar
HBBsmiÖrsíld.p*™1
BBW^WmÍÍbBM kiöt.
I kjötbúðingur, svið,
‘iskbúðingur og
bskbolJu
Sígarettur,
vindJar,
B reyktóbak
neftóbak®
tW$8
-
[gPytur
[| Snyrtivörur
rakblöð.
rem
tannkrem
'Urstar,
wdabu.Su^
MATVÖRUBÚÐIR
KJÖRBÚBIR MATVÖRUBÚÐIR: - SÍMÁR: 11245' Skólavörðustíg 12. -
14520 Dunhági 18. - 14769 Ægisgötu 10. - 32715 Langholtsvegi 130. - 37360
Tunguvegi 19. - 15750 Barmahlíð.4. - 32188 Hrísateigi 19. - 11246 Þvervcgi 2. -
19645 Áifhólsvegi 32, Kópavogi. - 15963 Hlíðarvegi 19, Kópavogi. - 19212
Borgarholtsbraut 19, Kópavogi. - 14671 Grettisgötu 46. - 13507 Bræðraborgar-
stíg 47. — AÐRAR BÚÐIR KRON: SÍMAR: 12723 Vefnaðarvöru- og skóbúð,
Skólavörðustíg ll12. - 11248 Búsáhaldabúð, Skólávörðustíg 23. - 15345 Járn-
vörubúð, Hverfisgötu 52. - 16441 Raftækjabúð, Skólavörðustíg 6. - 15325
Bókabúð, Bankastræti 2.
gQ — VIJCAN 31. tbl.
HANA LANGAR HEIM.
Framhald af bls. 21.
fslendingum, seni ég héfði gam-
an af að raliba við.
Ég lét ekki segja mér það
tvisvar, og áður en liálftími var
liðinn vorum við komnir að
skólanum, sem er aðeins fyrir
utan þorpið í dásamlega fallegu
umhverfi.
Skólinn heitir Newbold Col-
lege og er í bænum Blacknell í
Berkshire. Frá miðju þorpsins
er líklega tveggja til þriggja
mínútna akstur, og þá er mað-
ur kominn upp i sveit.
Skólabyggingarnar eru dreifð-
ar um nokkuð stórt svæði, sem
skólinn á. Þar skiptast á blóma-
reitir, grasfletir og trjálundir,
eins og hezt og fegurst gerist í
ensku landslagi, enda ber öll
eignin með sér að vel er hirt
um alla hluti, hvort sem það er
ræktun eða vistarverur.
Skólahúsið sjálft er frekar
stórt og ákaflega snoturt, og það
sem mig undraði mest var hinn
nýtízkulegi blær, sem var á
öllu, þótt stofnunin sjálf sé
komin til ára sinna, og Englend-
ingar yfirleitt þekktir fyrir í-
haldssemi og tregðu til að
hlaupa á eftir nýjungum, — ekki
sízt í skólamálum.
Það var áberandi, strax og
við komum inn á skólalóðina,
hve allir voru einstaklega kurt-
eisir og tillitssamir, jafnvel svo
að maðurinn, sem með mér var
— fæddur og uppalinn Breti -—
hafði orð á þvi. Það var næst-
um eins og að koma inn i ann-
an heiin. Með þessu á ég alls
ekki við að Englendingar séu
yfirleitt ókurteisir menn, síður
en svo. En þarna var öll fram-
koma nemenda og kennara fág-
uð í háesta máta, án þcss þó að
bera nokkurn vott undirlægju-
Jiáttar né þvingunar.
Nemendur voru af ólikustu
þjóðernum, það mátti bæði sjá
af hörundslit og öðrum ein-
kennum, og heyra í framburði
enskunnar, sem ennþá var ekki
orðinn fullkominn hjá mörgum.
Stúlkan, sem vísaði okkur til
skrifstofu skólastjóra, var sýni-
lega nemandi við skólann, því
hún bar knippi af bókum i ann-
arri hendi, og af málfarinu
málti greinilega lieyra að hún
var frönsk. Svo illa stóð á, að
skólastjórinn sjálfur var ekki
viðstaddur, en ritari skólans mr.
Wood, tók okkur opnum örm-
uiii og sýndi okkur allt sem við
vildum sjá, og fræddi okkur
jafnframt.
Fyrst vildi ég auðvitað fá að
vita um íslenzku nemendurna,
hve margir þeir væru, hvort ég
gæti fengið að ræða við þá
o. s. frv. Þá kom i ljós að á
þessum tíma var aðeins ein ís-
lenzk stúlka nemandi þarna, en
á öðrum tímum hafa islenzkir
nemendur þar verið" allt áð 10
—15 i einu, enda var von á
nokkrum frá íslandi i haust,
sagði ritarinn.
Islenzka stúlkan var einmitt í
tíma í einni kennslustofunni, en
þaðan var hún kölluð út til að
rabba við mig dálitla stund. Hún
heitir Ásta Arnmundsdóttir, 17
ára frá Vestmannaeyjum, dótt-
ir Arnmunds Þorbjörnssonar
netagerðamanns þar.
Auðvitað varð hún bæði hissa,
feimin og fegin, þegar íslend-
ingur kom allt í einu í skólann
til að tala við hana. Hún hafði
engan Islending séð svo mánuð-
iim skipti, og það vita allir,
sem liafa dvalizt eitthvað er-
lendis, hve mikil hvíld og á-
nægja það er að geta talað sitt
móðurmál þvingunarlaust aftur,
eftir margra mánaða útilegu.
Ásta var búin að vera þarna i
skólanum síðan 21. jan. s.l., og
ætlar að vera þar þangað til í
ágúst i haust, eða sex til sjö
rnánuði.
—■ Leiðist þér ekki, Ásta, að
vera hérna eini íslendingurinn?
spurði ég.
„Mér leiddist fyrst í stað, að-
allega vegna þess að ég var
ekki nógu góð í málinu, en svo
fór það að lagast, og nú er ég
mjög ánægð með tilveruna.“
—- Þú færð auðvitað alltaf
bréf að heiman....?
„Já, ég fæ bréf í hverri viku,
og hlakka alltaf jafn mikið til
þess. Það er hátíðisdagur lijá
mér, þegar bréf kemur.“
■— Hvaða menntun hafðir þú,
þegar þú komst liingað fyrst?
„Ég tók landspróf.“
— Og hér ætlar þú að full-
komna þig i enskunni og fleiru?
„Já, fyrst og fremst er það
málið, sem ég er að komast
mikið inn í, og svo alls konar
önnur alhliða menntun.“
-— Er ekki mikil áherzla lögð
á enskuna í skólanum?
„Jú, flestir nemendurnir koma
hingað fyrst og fremst til þess
að læra málið, og þess vegna
er lögð á það mikil áherzla.“
— Hversu margir nemendur
eru í skólanum að jafnaði?
„Það munu vera um 120 nem-
endur núna, og frá 30 þjóðum,
held ég. Annars eru hér stund-
uin allt að 200 nemendur i einu.“
— Eru ekki venjulega nokkr-
ir Islendingar hérna, og hvers
vegna ert þú hér ein núna?
„Jú, það eru oft margir ís-
lendingar hér, en þeir koma
yfirleitt ekki fyrr en að hausti,
svo að ég er óheppin að því
leyti. Annars er það svo sem
allt í lagi, maður lærir bara
meira fyrir bragðið, ef maður
getur aldrei brugðið fyrir sig
móðurmálinu, og þarf jafnvel að
hugsa á ensku.“
— Hvað kostar svo að vera í
skólanum, Ásta?
„Það kostar hundrað ster-
lingspund i fjóra mánuði, og i