Vikan - 01.08.1963, Blaðsíða 40

Sjón er sögu
1 ríkari-þér hafió
aidrei séð hvitt
Ifn jafn hvftt.
Aldrei séó litina
jafn skæra. Reynió
sjálf og sannfærizt.
OMO sparar pvottaefniá
OMO er kröftugra en önnur þvottaefni, og
þar sem þér notió minna magn, er OMO
notadrýgra. Reynið sjálf og sannfærizt!
skilar
hvítasta
bvottinum!
X'OMO f»/lC'M4l
Dagbók í síldarleit.
Framhald af bls. 8.
torfa. Skipið var 12 mínútur að
sigla í gegnum hana, eða með
öðrum orðum hún hefur verið
fjóra kílómetra að lengd. Laus-
lega metin til f jár á 100.000.000.00
kr. Já og menn eru glaðir. Það
hefði verið leitt, ef ekkert hefði
fundizt. Sérstaklega er teljarinn
með skeggið glaður, því hann var
á asdikkvakt og fann torfuna.
Hánn gerir sig nú ákveðinn og
hugsi á svipinn, eins og hann sé
orðinn „þekkt stærð“ í fiskveiði-
'málum þjóðarinnar.
Við erum búnir að stíma 1000
mílur síðan við fórum frá
Reykjavík og brytinn heldur því
fram að við ættum að vera
komnir langleiðina í Miðjarðar
hafið, ef hann hefði fengið að
ráða stefnunni. Sólin glampar á
hafflötinn og það er til efs, að
Miðjarðarhafið státi af meiri
fegurð í dag. Þó allt sé slétt og
gárulaust á yfirborði sjávarins,
má þó marka, að niðri i djúpinu
sé hið grimma líf kvikindanna
í fullum gangi. Já, það eru fleiri
en ríkisvaldið, útgerðarmenn og
fiskifræðingar, sem hafa áhuga
á silfri hafsins. Fjórði aðilinn.
með svipaðan karakter, beinhá-
karlinn er mættur á staðnum og
djöfsi lét bara fara vel um sig
í torfunni stóru og raðaði í sig
útflutningsverðmætunum í ó-
smáum skömmtum. Við og við
kemur svartur bakugginn upp úr
sjóskorpunni og blaktir eins og
gunnfáni, eins og til að minna á,
að betra sé fyrir hvern og einn
að halda sig í hæfilegri fjarlægð
meðan hákarlinn er í mat. Yfir
sveimuðu þúsundir af fugli.
Til þess að allt yrði nú ekki
of alþýðlegt, ákváðu teljararnir
að taka prufu. Já, og þeir voru
ábúðarfullir á svipinn. Já, og
líka torpedo. (Mælir hita á ýmsu
mismunandi dýpi). Það skyldi
ekki vera hinn minnsti vafi á
því, að Gráni var með vísinda-
menn innanborðs. Samhengið er
fyrir öllu. Aldrei var það að vita,
hvort það væri hættandi á að
mæla með því að síld hefði fund-
izt með hinni gömlu aðferð ■—
að gefa gaum að fugli. Fyrsta vís-
bendingin um síldargönguna
miklu var mikið fuglager — þús-
undir af fugli. Þess vegna, til að
fyrirbyggja misskilning var viss-
ara að hafa tekið prufu. Já
og torpedo líka. Svo gat heimur
andað léttar. Síldin hafði fundizt
-— formlega.
Föstudagurinn 12. febrúar.
„Fínt veður og tíkin bundin
Einu sinni var tík á Ægi.
Hún var af Schaffer kyni, stór
eins og kálfur. Hún var, sem hún
átti kyn til, mesta stillingar-
skepna, ljóngáfuð, enda kom það
sér betur, ef tillit var tekið til
stærðarinnar. Þó gat þessari
skynsömu skepnu ofboðið. Hún
þoldi ekki pödduteljarana. Hún
lét sér nægja að urra grimmdar-
lega á þá og þótt það út af fyrir
sig væri nægjanlegt til að skjóta
flestum skelk í bringu, þá létu
þeir sér það flestir í léttu rúmi
liggja, nema leiðangursstjórinn.
(Það var annar maður þá).
Hann þorði ekki fyrir sitt litla
líf að vera á ferli, nema tíkin
væri bundin, enda var henni
meinilla við hann. Þannig komst
máltækið á, því kafarinn ræsti
leiðangursstjórann einn morgun
sem oftar með þesusm orðum:
Fínt veður og tíkin bundin. Þá
gat hann farið að klæða sig, án
þess að hætta væri á, að tíkin
hefði sjálfan leiðangursstjórann
til morgunverðar þann daginn.
Það hélzt sama blíðan og við
fórum að halda vestur með land-
inu á nýjan leik. Það hafði nokk-
uð áunnizt. Að vísu var þetta
svo sem ekkert nýtt — að síld
væri á þessum slóðum á þessum
tíma. Það hafa menn vitað í
margar aldir. Það vissu Eggert
og Bjarni á 18. öld. Það vissu
menn á 19. öld. Það vissi Bjarni
Sæmundsson á 20. öld. Það vissi
Þorsteinn í Laufási og allir þess-
ar gömlu formenn, og það vita
allir, sem þorsk veiða og hafa
veitt fyrir suðurströndinni.
Kannski hafa allir vítað þetta
betur en við, en nú hafði þetta
verið kannað allrækilega. f vor
mun hún síga vestur með landi.
Mæta með pomp og pragt á Sel-
vogsbanka og í maí mun hana
vera að finna upp við hvala-
bástrana dýpst í Faxaflóa. Síldin
er að verða mikið ævintýri á fs-
landi.
Það skal ekki reynt að lýsa
siglingaleiðinni frá Meðallands-
sandi vestur fyrir Vestmanna-
eyjar. Allr sízt í svona fögru
veðri, en uppörvandi hefði það
verið í dag fyrir þá sem eru að
gera ísland að ferðamannalandi.
Vetrarríkið er fagurt og bátar
stóðu á fiski austast.
Það var dimmt að nóttu, þeg-
ar við komum að Vestmanna-
eyjum, en þangað var ferðinni
heitið ■— vestur fyrir Einidrang
til að slæða drauganet. Þetta er
ef til vill merkasti hluti leiðang-
ursins.
Drauganet eru þau nefnd,
þorskanetin, sem tapast í sjó. Net
þessi eru úr nyloni og öðrum níð-
sterkum gerviefnum og eru
geysiendingargóð. Þó bólfærin
séu slitin af og bátarnir hafi því
engin ráð til þess að ná þeim upp,
þá eru þau — að menn ætla —
— VÍKAN 31. tbl.