Vikan - 01.08.1963, Síða 41

síður en svo hætt að fiska. Þarna
sitja þau um líf fisksins. Hann
festist, berst um og rotnar svo
hægt og bítandi í draugadræs-
unni. Þar sem netin geta skipt
þúsundum, sem þannig sitja fyr-
ir sjávarbúum, gefur það auga
leið, að alvarlegt ástand getur
skapazt.
Það hefur komið fyrir, að tog-
arar hafa fengið þessi net í vörp-
urnar og það mun vera sérdeilis
óhugnanlegt lífsatriði. Svört
kássa af dauðum hálfrotnuðum
fiski, beinagrindum og inn um
þetta spriklar svo lifandi fiskur.
Nályktin gýs upp og menn taka
fyrir vitin til að halda niðri.
Við byrjuðum að slæða við
Vestmannaeyjar um kvöldið, en
það gekk heldur illa. Veðrið fór
líka versnandi. Það fór að draga
upp á himininn um kvöldið og
áður en varði, var komið austan
rok. Nokkrar netjaslitrur komu
upp, svo og tóg, en ekkert virki-
legt drauganet.
Laugardagurinn 13. febrúar.
Það er komin bræla. Skipið
veltur og heggur í Grindavíkur-
dýpinu og menn eru aftur byrj-
aðir að bölva fiskifræðinni. Hann
er kominn í vestrið og sjórinn
er þungur og görðóttur. Það er
ekki laust við að Gráni gamli
sé farinn að reika svolítið, því
hann er farinn að léttast. Búið er
að brenna 20.000 lítrum af olíu
og drekka 40.000 lítra af vatni
og svo er farið að ganga á mat-
vælin, sem skiptu bílförmum.
Veltingur á skipum er hvim-
leiður og ekki bætir úr skák, ef
maður þykist geta kennt ein-
hverjum sérstökum. Þess vegna
eru blessaðir pödduteljararnir
ekkert vel séðir í svipinn. Stjáni
spurði þennan með skeggið hvaða
ár sá hafi verið myrtur, sem
fann upp fiskifræðina og fleiri
glósur heyrðust. Þó bætti það
nokkuð úr skák, að heyrzt hefur,
að skipið komi inn eftir miðnætt-
ið. Upp úr hádeginu snérist vind-
urinn til norðausturs.
Það er komið kvöld og menn
skrafa saman. Já, það er
undarlega friðsælt. Menn skrafa
saman, æðurin og svartbak-
urinn líka, því Elli báts-
maður er að segja — í mestu
vinsemd — frá ostinum og ýmsu
fleiru náttúrufræðilegs eðlis.
Hann er að tala við þennan með
skeggið. Já, eftir allt voru allir
í sama báti — fiskideildarfólkið
og varðskipsmenn. Já, allir í
sama báti.
Komum til Reykjavíkur klukk-
an 1100.
Það er undarlegt að ganga upp
í borgina að næturþeli. Myrkrið
skýlir sóðalegum fiskhúsunum og
vörugeymslunum niður við höfn-
ina og ljósin speglast í svörtu
vatninu, eins og kvikasilfri sé
hellt í rökkrið. Fullir menn kyss-
ast við pylsuvagninn og mjúkir
bílar líða yfir strætin. Það var
þröng í Austurstræti. Lífsglatt
fólk á laugardegi. Á morgun
myndi verða sunnudagur í landi
— sætsúpa til sjós. Sundlauga-
bíllinn fór klukkan 24.00. *
PÁFUGLINN.
Framhald af hls. 17.
Það var kannski kjánalegt, en
henni fannst eins og hún mundi
ekki hafa gleymt gleraugunum,
ef hún hefði verið ánægð og í
jafnvægi. Meðan hún tæmdi
bollann með hinu ágæta kaffi
veitingahússins, gerði hún sér
ljóst, að hún hefði átt að njóta
ferðarinnar' betur en hún gerði.
Mjög fær leiðsögumaður sýndi
þeim safnið ásamt nokkrum
öðrum ferðamönnum. Það var
allt mjög gamalt og mjög fallegt,
en Molly hefði heldur kosið að
sitja í einum af útsaumuðu stól-
unum en að skoða þá.
Þess ákafari og hrifnari sem
Arthur varð, þess daufari varð
Molly, og hún fór að óska
þess, að hann héldi sig svolítið
meira út af fyrir sig. Hann þurfti
nú ekki að standa þarna og tala
við þessa laglegu háfættu ame-
rísku konu, aðeins vegna þess að
hún hafði spurt hann að ein-
hverju viðvíkjandi gömlum sófa.
Molly var fegin þegar sýning-
in tók enda og þau gátu loks
komizt út í sólskinið.
Grasfletirnir voru fagurgræn-
ir og sólin lýsti sterkgul í volgri
golunni. Þau gengu hlið við hlið
eftir malarstígnum að aldingarð-
inum.
Skyndilega stóðu páfuglar í
vegi fyrir þeim. Konunglegir
eins og konungarnir, sem átt
höfðu garðinn.
Fyrir framan þau breiddi einn
hinna yndisfögru fugla úr stél-
inu, málmgrænu, blikandi bláu
og titrandi, hann reisti upp silki-
gljáandi hálsinn eins og skipandi
og hvessti augun án þess að
depla þeim á páfuglshænuna,
sem stóð þarna litlaus, grá og
lítilsigld.
Molly starði eins og dáleidd á
sjonina.
— Ó, sjáðu Arthur, er hann
ekki íallegur!
Arthur umlaði eitthvað til sam-
þykkis.
— En hvað þetta eru dásam-
legir litir! Ég vildi óska, að við
hefðum haft myndavélina með
okkur.
En Arthur var þegar genginn
af stað.
•— Arthur, finnst þér ekki . . .
Molly þagnaði, þegar hún varð
vör við að hann stóð ekki leng-
ur hjá henni og leit í kringum
sig.
Arthur stóð skammt frá henni.
Hann veitti fuglunum ekki mikla
athygli. Hinum megin við litlu
tjörnina stóð ung stúlka, fallegri
en nokkur páfugl.
Andartak birtist þessi sýn
skýr og skörp, eins og rnynd
grafin á gler.
Hún sá Arthur, myndarlegan
og áhyggjulausan, rétta stoltan
úr bakinu og horfa á stúlkuna.
Stúlkan leit einnig á hann með
smábros á vörum.
Hvernig það vildi til vissi hún
ekki, en á þessu opinberunar-
augnabliki var eins 03 hundrað
blæjum væri lyft frá augum
hennar. Allt eirðarleysi hennar,
áhygjur og hræðsla safnaðist í
ofsalegan stormsveip í huga
hennar, sem bar næstum að of-
urliði þennan feitlagna, mið-
aldra konulíkama.
Hún gat ekki bælt hann nið-
ur. Þó að hennar innri maður
segði ákveðið aftur og aftur: Ég
má ekki gráta, má ekki gráta,
ekki hér, alls ekki hér, þá skók
þessi stormur líkama hennar og
fætur hennar skulfu ákaflega.
Hún vra varnarlaus í greipum
hans.
Heili hennar sagði: Hvað segir
Arthur við þessu? en storminn
lægði ekki, heldur brauzt hann
fram í löngum og ofsalegum
ekkasogum.
Mitt í þessum fallega garði,
umkringd ókunnugu fólki, grét
Molly Brown, miðaldra, feitlag-
in húsmóðir með hræðilegan
hatt, grét af örvilnan.
Arthur, sem hafði snúið sér
við til þess að sjá, hvað um væri
að vera, stóð orðlaus. Hann lang-
aði til að snúa sér frá þessari
sjón, láta eins og hann þekkti
hana ekki.
En samt var hann strax kom-
inn til hennar.
— Molly, hvað er að þér?
Hann tók utan um hana. Molly,
hvað hefur komið fyrir? Gráttu
ekki, elsku bezta, gráttu ekki.
Það stóðu bekkir undir trján-
um.
— Komdu og setztu hér. Art-
hur leiddi hana að lausum bekk,
og hún hrasaði í hverju spori,
blinduð af tárum.
— Molly, hvers vegna ertu að
gráta? Hvað er að?
Arthur vissi ekki hvað hann
átti að gera. Hvaða maður hef-
VIKAN 31. tbl. —