Vikan - 01.08.1963, Blaðsíða 44

Hún vissi, að það var eitthvað,
sem hún varð að gera. Með því
að taka á öllu, sem hún átti,
lyfti hún höfðinu og leit á Art-
hur.
En þá þröngvaði umheimur-
inn sér aftur inn í vitund þeirra.
Bolti skall á jörðina við fætur
þeirra. Arthur beygði sig niður
og kastaði honum aftur til
drengsins, sem átti hann.
Svipur Arthurs var svo mild-
ur og blíður, þegar hann sneri
sér aftur að henni, að henni varð
aftur rótt. Þetta var eitthvað,
sem ekki var hægt að koma orð-
um að — eitthvað, sem hún gat
ekki skýrt.
En nú vissi hún að heimur
hennar stóð aftur á föstum
grunni, og að hann hafði verið
traustur allan tímann.
Arthur laut að henni og kyssti
varir hennar blíðlega.
- Þú skilur það, Molly, að ég
elska þig og enga aðra.
Molly opnaði töskuna sína og
langaði til að fara að gráta aft-
ur — af gléði. f staðinn skoðaði
hún sig i speglinum og hvíslaði:
— O, Arthur, að sjá hvernig
ég lít út. Við megum ekki
gleyma að skoða garðinn.
IELI, hestahirffirinn.
Framhald af bls. 14.
„Ég er Mara, dóttir massaro
Agrippino, sem er umboðsmað-
ur yfir öllum nærliggjandi lands-
svæðum hérna.“
Ieli sleppti samstundis takinu
á hári hennar, en sagði ekkert.
Og litla stúlkan hófst þegar
handa um að tína upp kræki-
berin sem hún hafði misst nið-
ur, en starði jafnframt á and-
stæðing sinn undrandi.
„Hinum megin við brúna, við
limgerðið á kálakrinum," sagði
litla stúlkan, „þar er allt svart
af krækiberjum, sem hænsnin
eru að háma í sig.“
Á meðan Ieli var að laumast
burt, hægum skrefum, fylgdi
Mara honum eftir með augun-
um unz hann var kominn í hvarf
bak við eikarlundinn, en þá tók
hún til fótanna og hljóp eins
hratt heimleiðis og fæturnir gátu
borið hana.
Upp frá þessum degi áttust
þau ekki illt við og virtust venj-
ast hvort öðru. Mara skemmti
sér við að tvinna hamp á
handriði litlu brúarinnar, en Ieli
stuggaði stóðinu í áttina að rót-
um Poggio Del Bandito. í fyrstu
hélt hann sig í hæfilegri fjar-
lægð, en var þó að hringsóla í
kringum hana og forvitnast um
hagi hennar. Smám saman fór
hann að nálgast hana meira, en
þó með allri varfærni, einna lík-
ast og hundur sem býst við að
hann verði grýttur. Þó kom þar,
að þau áttu samleið og gengu
steinþegjandi hvort við annars
hlið. Ieli starði fullur áhuga á
það sem hún var að prjóna að
fyrirlagi móður sinnar, en henni
varð starsýnt á útskorinn staf
sem hann hafði smíðað úr
möndlutré. Þegar leiðir skildust,
hélt hvort sína leið án þess að
skiptast á orðum. En þegar heim-
ili stúlkunnar kom í augsýn, tók
hún á sprett með slíkum pilsa-
þyt að sjá mátti greinilega rauð-
sokkótta fætur hennar undan
pilsinu.
Seinna, þegar kaktusfíkjurnar
höfðu náð þroska, dvaldist þeim
í þykkninu milli kaktustrjánna,
og þá afhýddu þau kaktusfíkjur
allan daginn. Þau löbbuðu sam-
síða undir aldagömlum valhnetu-
trjám, og Ieli hristi niður svo
margar valhnetur að niðurfall
þeirra líktist helzt hagléli á
vetrardegi. Litla stúlkan tíndi
upp eins margar hnetur og henni
var mögulegt og hrópaði hástöf-
um af kæti. En allt í einu tók
hún á sprett, hélt höndunum um
svuntuhornin og reikaði undir
byrðinni eins og lítil, gömul
kona.
Að vetrarlagi var Mara lítið á
ferli úti við, meðan kaldast var.
í veðri. Stundum, en einkum þó
er leið að kvöldi, sást reykur frá
bálkesti úr hrísi sem Ieli hafði
kveikt í Piano Del Lettighiere
eða á Poggio Di Macca, svo hann
frysi ekki í hel eins og igðurnar
sem hann fann á hverjum morgni
bak við steina og þúfur. Jafnvel
hrossin nutu þess að vera í ná-
grenni bálsins, en þar hnöppuð-
ust þau saman sér til hlýinda.
í byrjun marzmánaðar komu
lævirkjarnir niður á sléttlendið,
spörvarnir á húsþökin, lauf og
hreiður á limgirðingarnar. Mara
byrjaði líka að fara gönguferðir
með Ieli í mjúku grasinu milli
blómstrandi runna og undir
trjánum, sem enn voru ber, en
voru þó farin að fá á sig brum-
hnappa. Ieli stakk sér inn í þyrni-
brúskana eins og blóðhundur og
eyðilagði hreiður svartþrastanna,
sem horfðu á aðfarirnar með
smáum augum sínum er líktust
mest piparkornum. Stundum
voru börnin með hárlausa kan-
ínuunga undir skyrtunum, sem
þau höfðu tekið úr bælum þeirra,
en þeir voru óþægilegir í með-
förum vegna þess hve eyrun á
þeim voru stór. Þau hlupu á eft-
ir hrossunum á sléttunni, í átt-
ina til kornstönglanna bak við
þreskjarana. Þau héldu áfram í
hægðum sínum í slóð hestastóðs-
ins, sem hægði á sér ef einhver
hryssan fór að bíta. Er leið að
kvöldi voru þau komin að litlu
brúnni, og þá hélt hvort um sig
sína leið án þess að skiptast á
kveðjuorðum. Þannig leið sum-
arið hjá þeim. En nú var sólin
farin að ganga undir bak við
Poggio Alla Croce. Rauðbryst-
ingarnir sáust hvarvetna milli
kaktusbrúskanna og trjátíturn-
ar létu ekki lengur heyra til sín.
Það var því líkast sem náttúran
væri altekin af þunglyndi.
Um þetta leyti kom faðir
Ielis, kúahirðirinn, í heimsókn til
hans í kofann. Hann hafði veikzt
af malaríu í Rageloti og var svo
veikur að hann toldi varla á baki
asnans, sem hafði verið reiðskjóti
hans á ferðinni. Ieli kveikti strax
upp eld og hljóp heim í „húsið“
til að ná í nokkur egg handa hon-
um. „Þú ættir að búa mér hálm-
flet við eldinn,“ sagði faðir hans,
„ég finn að hitasóttin er að koma
aftur.“
Kuldahrollurinn var svo mikill
í Menu, að þótt hann breiddi yfir
sig kápu sína, söðulklæði asnans
og poka Ielis, þá skalf hann eins
og espilauf. Við skin hins glamp-
andi elds mátti sjá á hinu náföla
andliti hans, að dauðinn hafði
sett merki sitt á hann. Bændurn-
ir komu frá búgarðinum og
spurðu hann:
„Jæja, hvernig líður þér,
Menu?“
Hið eina svar sem þeir fengu
var eymdarvæl, líkt og smá-
hvolpur væri að væla.
„Svona malaríukast drepur
örugglegar en nokkurt byssu-
skot,“ sögðu vinir hans og hlýj-
uðu sér á höndunum við eldinn.
Þeir sendu eftir lækni, en það
var aðeins peningaeyðsla, því
þessi sjúkdómur var svo alkunn-
ur að hvert barn vissi ráð við
honum, og ef hitinn hefði ekki
orðið svona ofsalegur og þar með
ráðið úrslitum, hefði kínínið
komið að haldi. Menu hafði eytt
verulegu fé til kínínkaupa, en
það kom að engu haldi, það var
eins og að ausa olíu í eld.
„Reyndu að drekka sterkt
grasate, það kostar ekkert," sagði
Agrippino ráðsmaður. „Og ef
það gerir ekki meira gagn en
kínínið, þá er það þó alltaf nokk-
ur huggun að hafa ekki eytt
peningum að nauðsynjalausu.“
Hann reyndi grasateið líka, en
hitinn blossaði alltaf upp aftur
og sóttarköstin urðu sífellt ægi-
legri. Ieli hjúkraði föður sínum
eins vel og hann gat. Á hverjum
morgni áður en hann rak hross-
in til beitar, skildi hann eftir
handa honum tevatn í skál, eldi-
við, sem hann gat seilzt til og
egg, sem geymd voru í heitri
ösku. Hann kom rakleitt heim
snemma á kvöldin og hafði þá
meðferðis eldsneyti til nætur-
innar, litla vínflösku og sauða-
kjöt, en hann hafði þó orðið að
hlaupa alla leiðina til Licodia til
að kaupa hið siðasttalda. Aum-
ingja drengurinn sinnti öllum
heimilisstörfum af hinni mestu
samvizkusemi, svo að góð hús-
móðir hefði ekki gert það betur.
Faðir hans fylgdist með störfum
hans og mændi á hann þreyttum
augum. Hann brosti stundum
dauflega og hugsaði með sér, að
drengurinn mundi spjara sig,
þótt hann yrði innan skamms
munaðarlaus einstæðingur.
Dag einn varð hlé á sótthitan-
um í nokkra klukkutíma, svo
Menu komst á fætur. Hann var
eins og svipur hjá sjón eftir veik-
indin. Hann var með handklæði
vafið um höfuðið og hafði setzt
við dyrnar í sólskininu og beið
þar komu Ielis. Meðan Ieli var
að losa sig við eldsneytið við
dyrnar og koma fyrir flöskunni
og eggjunum á borðinu, tók faðir
hans hann tali og sagði við hann:
„Þú ættir að laga grasateið
fyrri nóttina," eða: „Þegar ég er
farinn, mundu þá að Agatha
móðursystir þín geymir pening-
ana, sem móðir þín lét eftir sig
handa þér.“
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ORKIN HA^S NOA’
l»að er alltaf sami leikurinn í hénni Ynd-
isfríð okkar. Hún hefur falið örkina hans
N6a einhvers staðar í blaðinu og hcitir
góðum verðlaunum handa þeim, sem getur
fundið örkina. Verðlaunin eru stór kon-
fektkassi, fullur af bezta konfckti, og
framleiðandinn er auðvitað Sælgætisgerð-
in Nói.
Nafn
Heimili
Örkin er á bls.
Síðast er dregið var hlaut verðlaunin:
ELIN KARLSDOTTIR,
Granaskjóli 26, Reykjavík.
Vinninganna má vitja á skrifstofu
Vikunnar.
££ — VIKAN 31. tbl.