Vikan - 01.08.1963, Qupperneq 45

in fremur snotur stúlka. Þau
mættust að húsabaki, en þar var
hún að líta eftir farangri fjöl-
skyldunnar, sem verið var að
stafla á flutningavagn. Hin auðu
herbergi hússins virtust nú
dimmri og óhreinni en áður
Rúmstæðin, borðin, kommóðan,
myndirnar af heilagri guðsmóð-
ur og Jóhannesi skírara og jafn-
vel naglarnir á veggjunum, sem
blómsturkerin höfðu hangið á,
allt lét þetta eftir sig merki á
„Þar sem þú ert að flytja héð-
an, mun ég aldrei leita hingað
framar, því það er eins og vetur
sé setztur að, að koma hér að
læstum dyrum.“
„í Marinero munum við kynn-
ast öðru fólki, þar býr t. d. Púddi
rauðhaus og dóttir skógarvarð-
arins. Það verður svei mér
skemmtilegt um uppskerutím-
ann, þegar áttatíu kornskurðar-
menn koma með sekkjapípurnar
sínar og þá verður nú hlöðuball
Sendum um allan heim. Sendum um allan heim.
íslenzkur listiðnaður úr gulli, silfri, beini og tré.
Ullar- og skinnavörur í miklu úrvali. Auk þess úrval af
innfluttum gjafavörum.
Listaverkaprentanir frá ítalíu og Japan.
RAMMAGERÐIN,
Hafnarstræti 17.
MINJAGRIPAYERZLUNIN,
Hafnarstræti 5.
Sendum um allan heim. Sendum um allan heim.
Og Ieli kinkaði kolli til sam-
þykkis.
„Þetta er vonlaus barátta,"
endurtók Agrippino ráðsmaður
hverju sinni sem hann kom að
heimsækja Menu. „Nú er bakt-
erían setzt að í blóðinu og þá er
öllu lokið.“
Menu hlustaði á hann án þess
að depla auga, en andlit hans
var hvítara en lín.
Hann fór ekki framar á fætur.
Ieli táraðist, þegar hann varð
þess vísari að hann brást þrótt
til að hjálpa föður sínum til að
snúa sér af einni hlið á aðra í
rúminu. Og er á leið missti Menu
næstum málið. Það síðasta sem
Ieli heyrði hann segja, var þetta:
„Þegar ég er fallinn frá, skaltu
fara til eiganda kúnna í Rageloti
og fá greiddar hjá honum þrjár
onzur og tólf túmolur, eða jafn-
virði þess í korni. Hann skuldar
mér þetta fyrir vinnu mína frá
maíbyrjun til þessa dags.“
„Nei,“ svaraði le’i. „Það eru
ekki nema tvær og hálf, því þú
hefur ekki gætt kúnna síðast-
liðinn hálfan nánuð og maður
verður að vera heiðarlegur í við-
skiptum sínum við húsbænd-
urna.“
„Það er rétt hjá þér,“ sagði
Menu og horfði á hann hálflukt-
um augum.
„Nú er ég einstæðingur í þ?ss-
um heimi, eins og yfirgefið fol-
ald ,sem hæglega gæti orðið úlf
um að bráð,“ hugsaði Ieli með
sér, þegar faðir haps hafði verið
jarðsettur í kirkjugarðinum í
Licodia.
Mara hafði jafnvel komið í
heimsókn, haldinn þeirri sjúk-
legu forvitni, sem jafnan vaknar
þegar skelfilegir atburðir gerast.
„Sjáðu, nú er ég einn og yfir-
gefinn,“ sagði Ieli við hana. Litla
stúlkan hörfaði undan óttaslegin,
eins og hún óttaðist að hann
mundi draga hana inn í þetta
sorgarinnar hús.
Ieli fór og sótti eftirlátna
fjármuni föður síns, en hélt síð-
an með stóðið til Passanitello,
en þar var komin ágæt beit á
nýræktinni, svo þar var nóg fóð-
ur fyrir hrossin um langan tíma.
Eftir því sem tíminn leið stælt-
ist Ieli og þroskaðist, og honum
varð oft hugsað til þess að Mara
hlyti að hafa stækkað og þrosk-
azt líka, einkum sóttu þessar
hugsanir á hann er hann var að
leika á hljóðpípuna. Þegar hann
hélt aftur til Tebidi eftir langan
tíma, rak hann stóðið hægt og ró-
lega eftir hinum hálu götutroðn-
ingum Fontana Dello Zio Cosimo.
Hann hvessti sjónir sínar í leit
að litlu brúnni í dalnum, hreys-
inu í Valle Del Iacitano og þaki
,,hússins“, þar sem dúfurnar voru
á ferð með sífelldu vængjablaki.
En er hér var komið sögu
hafði gósseigandinn rekið Agr-
ippino ráðsmann frá störfum, svo
fjölskylda Möru varð að flytjast
burtu. Ieli hitti samt Möru, sem
hafði þroskazt mikið og var orð-
gólfi og veggjum eftir öll þessi
ár.
„Við erum að flytja í burtu,“
sagði Mara, sem sá að hann
horfði á það sem fram fór. „Við
flytjum niður að Marinero, í
stóra húsið á sléttunni.“
Ieli hófst þegar handa við að
hjálpa Agrippino ráðsmanni og
Líu konu hans við að hlaða
vagninn. Og þegar allt hafði ver-
ið borið út úr herbergjunum
settist hann hjá Möru á brún
brynningarþróarinnar.
„Jafnvel húsin,“ sagði hann, er
síðasta byrðin var borin út í
vagninn, „jafnvel húsin breyta
um svip, þegar þau hafa verið
rúin innanstokksmunum, þau
virðast aldrei verða eins aftur.“
„f Marinero," sagði Mara,
„segir mamma að við komum til
með að búa í herbergi, sem er
stærra og fallegra og eins stórt
og ostagerðarhúsið hérna.“
í lagi.“
Agrippino ráðsmaður og kona
hans voru lögð af stað með ein-
um af vögnunum, en Mara skokk
aði á eftir og hélt á dúfnakörfu.
Ieli fylgdi henni áleiðis að litlu
brúnni. Þegar hún var að hverfa
úr augsýn í dalnum, kallaði hann
á eftir henni:
„Mara, halló, Mara.“
„Hvað viltu,“ sagði hún.
En hann vissi ekkert hvað hann
vildi.
„Hvað geturðu hafzt að hér
einsamall?“ spurði stúlkan.
„Ég verð hérna eftir hjá hross-
unum.“ ,
Mara þaut í burtu, hlaupandi
í takt við sippubandið sitt, en
hann stóð hreyfingarlaus imz
vagnhljóðið dó út í fjarlægðinni.
Sólin var farin að nálgast hæstu
tinda Poggio Alla Croce, hin
gráu lauf olívutrjánna skulfu í
hinu aðvífandi rökkri, en langt
úti í auðninni, langt, langt í
burtu heyrðist aðeins hljómur-
inn frá hálsbjöllu Biönchu, ann-
ars ríkti órofa þögnin ein.
Eftir flutninginn til Marineo,
í hópi nýrra kunningja og þrot-
lausri önn vínuppskerunnar,
gleymdi Mara honum. En Ieli
var alltaf að hugsa um hana, því
hvað hafði hann svo sem annað
að hugsa um milli þess sem hann
fylgdist með ferðum hrossanna?
Héðan af átti hann ekkert er-
indi niður í dalinn eða að baki
litlu brúarinnar og á búgarðinn
kom hann aldrei meir. Og tím-
inn leið án þess að það bærist
honum til eyrna að Mara væri
trúlofuð, því mikið vatn hafði
nú runnið til sjávar síðan hún
hvarf sjónum hans. Hann sá hana
loks aftur á Jónsmessuhátíðinni,
þegar hann rak folana á hrossa-
markaðinn. Þessi hátið varð að
eitri í hans beinum og olli því
að lokum, að hann missíi lífs-
uppeldi sitt vegna slyss er einn
af hestum húsbónda hans lenti í.
Svo hjálpi oss Guð. Á markaðs-
deginum var ráðsmaðurinn bú-
inn að bíða eftir hrossarekstrin-
um síðan í dögun. Hann var bú-
inn að þramma um fram og aft-
ur á gljáfægðum reiðstígvélum
aftan við hesta og múla, sem
stóðu í röðum beggja megin við
þjóðveginn. Markaðstíminn var
senn liðinn hjá, en enn sást ekk-
ert til lelis og hrossa hans í
hvaða átt sem litið varð frá
þjóðveginum.
í hinum skrælnuðu brekkum
Calvario og Mulino A Vento
voru enn smáhópar af kindum,
sem hópazt höfðu saman og
stóðu þar með hangandi höfuð,
en lífið virtist nær fjarað burt
úr augum þeirra. Þarna voru
einnig nokkrir langhærðir drátt-
aruxar, sú tegundin sem venju-
lega er seld til greiðslu lands-
skuldar. Þeir stóðu þarna hreyf-
ingarlausir í skini hinnar brenn-
andi sólar. Neðar í dalnum
heyrðist í kirkjuklukkum sem
hringdu til hámessu á Jóns-
messuhátíðinni, og bak við
klukknahlj óminn heyrðist brak-
ið frá sprengingum flugeldanna.
Það var því líkast sem hátíðar-
svæðið gengi í bylgjum og há-
vær hróp bárust frá borginni.
Það var eins og þau dokuðu við
á leiðinni við tjöld smáhöndlar-
anna, sem voru dreifð vfir
Salita Dei Galli, en héldu síðan
áfram upp eftir dalnum til
kirkjunnar. Lengi lifi heilagur
Jón.
„Fjandinn sjálfur eigi það,“
öskraði ráðsmaðurinn, „skepnan
hann Ieli lætur okkur missa af
markaðnum."
Kindurnar lyftu höfði í undr-
un og byrjuðu að jarma í einum
kór, uxarnir þokuðust áfram
hægt og rólega og horfðu í kring-
um sig, stórum, hrifnæmum aug-
um.
Ráðsmaðurinn var í slæmu
skapi vegna þess að þann dag
vikan 31. tbi. — 45