Vikan - 01.08.1963, Page 47

stinga brauði í ofninn á þeirri
mínútu. Hún breiddi dúk á borð-
ið, en virtist þó eitthvað vera
öðruvísi en áður. ,,Þú manst
ennþá eftir Tebidi?“ spurði ég
hana þegar Lia veik frá okkur
til að sækja ferskt vín í tunn-
una. — ',,Já, vissulega man ég,“
svaraði hún mér. „f Tebidi, þar
var klukka og klukknaturn sem
líktist einna helzt handfangi á
saltkeri, og sá sem hringdi klukk-
unni stóð uppi á palli. Þar voru
líka tveir kettir, höggnir í stein,
sem sátu malandi sitt hvoru meg-
in við garðshliðið. — Það var
eins og kæmi það frá mínu eigin
brjósti, allt það, sem hún var að
tala um. Mara horfði á mig og
mældi mig með augunum frá
hvirfli til ilja. Hún sagði aftur
og aftur: „Þú ert svei mér orð-
inn stór núna.“ Svo byrjaði hún
að hlæja og sló til mín.“
En svo skeði óhappið, sem varð
þess valdandi að Ieli, hesta-
strákurinn, missti atvinnu sína.
Skyndilega kom vagn í ljós á
veginum, sem þeir höfðu ekki
heyrt til áður, þegar hann var
að silast upp bratta fjallgötuna
og farið lúshægt. Þegar hann var
kominn upp á jafnsléttu hafði
ferð hans verið aukin, og þegar
við skröltið í honum bættust
svipusmellir og kliður frá bjöll-
um, varð hávaðinn því líkastur
sem sá vondi sjálfur væri þar á
ferð. Folarnir urðu hræddir við
hávaðann og þutu í allar áttir
eins og fjaðrafok eins og stund-
um bar við þegar jarðhræringar
áttu sér stað. Það kostaði Ieli
mikil hróp og köll að ná þeim
saman aftur, og ekki sparaði
hann hljóðpípuna. Að lokum
tókst Ieli og drengnum að koma
folunum undir stjórn Biönchu,
sem brokkaði afskiptalaus áfram
veginn með bjölluna um hálsinn.
Þegar Ieli hafði talið hrossin,
varð hann þess vísari að folann
Stellato vantaði. Hann reitti hár
sitt í örvæntingu, því þessi hluti
leiðarinnar lá eftir gjánni, og
það var einmitt í henni sem
Stellato lá hryggbrotinn, foli sem
var tólf onzu virði, jafnvirði tólf
engla í Paradís. Gráti nær hafði
Ieli hrópað á folann: Ahoo, ahoo,
ahoo. Því enn var dimmt af
nóttu. Að lokum svaraði Stellato
honum með sársaukafullu hneggi
neðan úr gjárbotninum, rétt eins
og hann gæti talað, veslings
skepnan.
„Ó, Guð minn góður,“ hrópuðu
þeir Ieli og drengurinn. ,,Ó, hví-
líkt ólán, Guð minn góður.“
Vegfarendur, sem voru á leið
á Jónsmessuhátíðina, heyrðu
hróp þeirra í myrkrinu og komu
til þeirra til að forvitnast um
hvað væri á seyði, Og þegar þeim
hafði verið skýrt frá því í ein-
stökum atriðum hvað komið
hefði fyrir, fóru þeir sína leið.
Stellato lá hreyfingarlaus á
þeim stað, sem hann hafði komið
niður, með fæturna upp í loftið.
Ieli þreifaði á honum grátandi
og talaði við hann, eins og vesl-
ings folinn skildi mannamál.
Veslings skepnan hreyfði makk-
ann með sýnilegum sársauka og
snéri höfðinu til hans með
krampakenndum sogum.
„Hann hlýtur að hafa bein-
brotnað,” öskraði Ieli með
í hverjum mánuði.
skelfdri röddu, því hann gat ekki
athugað meiðsli folans til fulls
vegna myrkursins. En folinn, sem
nú virtist vera fallinn í dá, reisti
ekki framar höfuð sitt frá jörðu.
Alfio, sem hafði orðið eftir á
þjóðveginum til að líta eftir stóð-
inu, hafði orðið fyrri til að jafna
sig og var nú búinn að taka
brauð sitt upp úr malnum.
Nú fór að lýsa af degi, og það
var eins og fjallahnjúkarnir risu
úr hafi einn á fætur öðrum, háir
og dimmir. Frá beygjunni á þjóð-
veginum byrjaði að örla á borg-
inni með Monte Del Calvario og
Monte Del Mulino A Vento í
baksýn í hinni fölu birtu aftur-
eldingarinnar. Fjöllin voru að
nokkru hulin þokumóðu, svo
fjárhóparnir í hlíðum þeirra
sýndust úr fjarlægðinni vera
hvítir blettir. Og þegar uxarnir
á fjallatoppunum fóru að bíta
í bláma morgunsins og hreyfðu
sig til og frá, virtust fjallshlíð-
arnar komast á hreyfingu og iða
af lífi. Frá veginum í botni gjár-
innar heyrðist nú ekki framar
neinn bjölluhljómur, vegfarend-
urnir urðu smám saman færri
og þeir sem framhjá fóru, voru
allir á hraðri ferð til markaðs-
hátíðarinnar. Veslings Ieli gat
ekki gert það upp við sig til
hvaða dýrlings hann ætti að
snúa sér í þessari auðn. Og þar
sem hann sá ekki fram á að Alfio
gæti orðið honum til neinnar
hjálpar, settist hann niður og
reyndi að borða eitthvað af
brauði sínu. Að lokum sást til
•
ráðsmannsins, sem kom fleng-
ríðandi úr múldýri í áttina til
þeirra, en bölv hans og ragn
heyrðist langt að, er hann varð
þess visari að hrossareksturinn
hafði staðnæmzt þar við veginn.
Alfio varð svo hræddur að hann
tók sprett upp eftir hlíðinni, eins
hratt og fæturnir gátu borið
hann. En Ieli veik ekki fet frá
Stellato. Ráðsmaðurinn fór af
baki uppi á veginum og flýtti sér
niður í gjána. Hann reyndi að
fá folann til að rísa á fætur með
því að toga í taglið á honum.
„Láttu hann í friði,“ ságði Ieli.
Hann var svo fölur í andliti að
halda mátti að það væri hann,
sem hefði beinbrótnað. „Láttu
hann í friði. Sérðu ekki að hann
getur ekki hreyft sig, veslings
skepnan?“
Þetta var satt, því að í hvert
skipti sem komið var við folann
eða gerð tilraun til að fá hann
til að rísa á fætur, gaf hann frá
sér hljóð, sem líktist mest
dauðahryglu mannlegrar veru.
Ráðsmaðurinn snéri nú vonzku
sinni að Ieli og ýmist barði hann
eða sparkaði í hann og jós yfir
hann skömmum, sem voru svo
mergjaðar að englar og helgir
menn hefðu roðnað, ef þeir hefðu
verið vottar að þeim. Alfio hafði
sótt í sig kjarkinn meðan á
þessu stóð. Hann hafði rölt niður
á veginn til að hóa hrossahópn-
um saman. Nú byrjaði hanrí að
afsaka sig og sagði: „Ég á enga
sök á þessu. Ég var með fremstu
hrossunum hjá Biönchu.“
„Hér er ekkert hægt að gera,“
sagði ráðsmaðurinn að lokum,
þegar hann sá að tilraunir þeirra
voru aðeins tímaeyðsla. „Hið
eina af folanum sem er einhvers
virði, er húðin, meðan hún er
óskemmd.“
Ieli byrjaði að skjálfa, þegar
hann sá ráðsmanninn vera að
losa byssu frá söðlinum á múl-
dýrinu.
„Farðu frá, auðnuleysingi,“
öskraði ráðsmaðurinn. „Ég veit
eiginlega ekki hvað ætti að
hindra mig í að láta þig fara
sömu leið og hestinn, sem er
margfalt meira virði en þú, þrátt
fyrir skírnarskítinn sem prest-
þjófurinn klíndi á þig.“
Stellato, sem hafði legið hreyf-
ingarlaus, hreyfði nú snöggvast
höfuðið og horfði á þá uppglennt-
um, starandi augum, eins og
hann skildi það sem fram
fór. Og húðin á honum lagðist
í fellingar utaná rifjunum, eins
og honum rynni kalt vatn milli
skinns og hörunds. Svo skaut
ráðsmaðurinn Stellato þarna á
staðnum, svo hann næði þó húð-
inni. Þegar dauðaskotið reið af
svona nálægt, fannst Ieli eins og
einhver strengur innra með hon-
um hefði borstið á þeirri stundu.
„Ef þú vilt hafa mín ráð,“
sagði ráðsmaðurinn, „þá reyndu
ekki að inheimta kaupið þitt hjá
húsbóndanum, því hann greiðir
þér senilega í þeirri mynt, sem
ekki er hentug til vörukaupa."
Ráðsmaðurinn fór sína leið
ásamt Alfio. Þeir héldu til hross-
anna. sem voru á beit á vegar-
brúninni óg litu aldrei í áttina
þangað sem Stellato lá. Að lok-
Um var Stellato einn eftirígjánni
og beið þar mannsins sem kæmi
til að flá hann. Augu hans voru
galopin og fæturnir beinir og
stífir, því nú var hann sem bet-
ur fór laus við allar þjáningar.
Ieli hafði horft á þegar ráðsmað-
urinn miðaði byssunni á folann
og síðan hvernig hann skaut
hann með köldu blóði, en þá
hafði folinn hreyft til höfuðið og
verið á svipinn eins og mannleg
vera. Ieli var nú hættur að
gráta. Hann sat þarna á steini
og starði á folann unz fláningar-
maðurinn kom á vettvang, þá
flýtti hann sér burtu.
Nú gat hann farið hvert sem
hann vildi, það héldu honum
engin bönd lengur. Hann gat far-
ið á Jónsmessuhátíðina og verið
á hátíðarsvæðinu allan daginn og
horft á auðmennina þegar þeir
voru að drekka kaffi. Hann var
frjáls að gera það sem honum
sýndist, því nú átti hann ekkert
brauð í mal sínum né þak vfir
höfuðið. Hann varð því að svip-
ast um eftir nýjum húsbónda, ef
nokkur maður fékkst þá til að
ráða hann til sín, eftir óhappið
með Stellato.
DAF (fodil).
Framhald af bls. 21.
ynni vel. Þar við bætist, að það
er fullur aflflutningur til beggja
afturhjólanna i senn, svo að mis-
munadrifið tekur ekki það hjól-
ið úr sambandi, sem þyngra er
fyrir, og gefur þetta miklu betri
spyrnu og öryggari. Viðbragð-
ið er líka all gott, þegar maður
liefur lært að stíga bara nógu
fast á benzingjöfina. Þessi afl-
flutningur hefur verið þraut-
reyndur við alls konar aðstæður
og hlýtur nú orðið lof flestra
þeirra, sem um hann tala. Og
verksmiðjan er ekki hrædd um
hann; hún tekur fulla ábyrgð á
sjálfskiftingunni fyrstu tvö árin
eða fyrir 40 þús. km. akstur, en
12 mánaða ábyrgð á vélinni. Hún
er tveggja strokka fjórgengisvél
loftkæld, ekki gang falleg en hef-
ur ekki svo hátt, að liún pirri
einn eða neinn. Eyðslan er sögð
7 1. pr. 1000 km. i innanbæjar-
akstri.
Innan bæjar er billinn sem
sagt eins og hugur manns. Úti
á vegum er hann ekki eins
skemmtilegur, en þó ekki slæm-
ur. Hann er t. d. mjög góður í
stýrinu, léttur og nákvæmur,
og mér virtist hann litið næmur
fyrir utan að komandi áhrifum,
vegi og vindum og þ. h. Ilins
vegar verður maður mikið var
- 47
VIKAN 31. tbl.