Vikan - 01.08.1963, Blaðsíða 48

við hraÖa á bílnum m. a. er
hvinur hjólanna við veginn svo
mikill, að mér fannst nóg um.
Fjöðrunin er frekar stíf og bíll-
inn liggur ágætlega, og það er
engin frágangssök að hahla 80
lcm hraða úti á vegum. Hins
vegar vinnur hann mikið í mis-
hæðóttu landi, vegna þess live
vel „variomatic“ vinnur í brekk-
um, og hins, hve þægilegt er að
nota mótorbremsuna niður í
móti. Ég myndi telja, að fyrir
þann, sem ekki skreppur úr
bænum nema um góðviðrishelg-
ar og kannske eitt eða tvö ferð-
lög á sumri, væri þessi bíll mjög
heppilegur.
Sá sem ég prófaði, var dýr-
ari gerðin, DAFfodil. Það breytir
engu um aksturseiginleikana, því
eini munurinn á þessum bilum
er íburðarmunur. DAFfodil cr
bráðþokkalegur að innan, klædd-
líi' með áklæði, sem auðvelt er
að hreinsa, með undantekningu
af toppnum þó, hann er úr taui
og heldur tuskulegur Mælaborðið
er þokkalegt, bólstrað að ofan,
og sá bólsturkantur nær svo
langt inn, að maður rekur sigc-
rettuna i hann, þegar ætlunin
var að slá af henni i öskubakk-
snn, sem rnnars er á góðum stað
og tekur mikið. Mælar eru engir
utan hraðamælir, en ljós fyrir
i.murning, rafmagn og þess hátt-
ar, þar að auki kviknar gult ljós,
þegar farið er að siga mjög á
seinni hlutann í benzintanknum.
Rofar allir eru neðan við hraða-
mælinn ofan á stýrisleggnum;
ökuljósaskiptir er á legg vinstra
megin út úr stýrisstöng en stefnu
Ijósarofi á legg hinum megin;
l>ar í er lika all góð flauta. Fram-
sætin eru aðskilin og ágæt, en
það er tágt undir loft aftur í
og aftursætisbekkurinn hallar of
mikið fram að mínum dómi. En
það er svo sem nóg rúm fyrir
þá tvo farþega, sem þar mega
vcra, og það er auðvelt að kom-
ast inn og út. — Miðstöðin er all-
sæmileg og auðstillanleg.
Og þá er eftir að geta um
glansnúmer þessa bíls: Það er
farangursgeymslan. Hún er ein-
hver sú allra stærsta, sem til
er á bíl í þessum stærðarflokki,
og það þótt víðar væri leitað.
Sá, sem ekki er ánægður með
liana, ætti að fá sér stóran sendi-
ferðabil.
BANABLAKKUR.
Framhald af bls. 27.
takinu á hönd hennar. „Fjand-
inn hirði þig, Blossom Beck . . .
Hann starði á nakin brjóst
hennar með græðgi og skelf-
ingu í svip. „Þú . . . þú . . .
Með erfiðismunum tókzt hon-
um að ná aftur valdi á röddu
sinni. Hann strauk sér um aug-
un. „Góða nótt, Blossie. Þú verð-
ur að fyrirgefa mér. Ég meinti
ekki . . . meinti ekki það, sem . . .
Ég vona að þér sofnist vel. Ég
verð að fara að sofa . . . Góða
nótt . . . .“
Hið innra með sér heyrði
hann aðeins eitt orð; orð, sem
var endurtekið í sífellu. „Fljótur
. . . fljótur . . .“
Hún hlustaði eftir fótataki
hans út ganginn, lieyrði að hann
opnaði svefnherbergisdyr sínar,
fór inn og læsti að sér. Hún
hefði átt að vera búin að
slökkva á lampanum, þegar hann
kom inn til hennar, en nú var
það of seint séð. Og þó að tjöld-
in væru dregin fyrir, lýstu eld-
AVON
ingarleiftrin á gluggann og fylltu
hana hræðslu, svo að nú þorði
hún ekki að slökkva.
Langa hrið lá hún hreyfing-
arlaus og stjörf og lagði við
hlustirnar. Regnið huldi á þak-
inu; og stormurinn hvein í
reykháfnum.
Hún renndi sér mjúklega fram
úr rekkjunni, vafði að sér nátt-
kjólnum, hljóp berfætt lram
ganginn að dyrunum á svefn-
herbergi Camdens.
„Cam . . .“ kallaði hún lágt og
biðjandi. „Cam, opnaðu fyrir
mér“. Síðan hærra: „Cam, ó,
Cam, opnaðu fyrir mér í öllum
guðanna bænum . . .“
En Cam svaraði ekki.
Eldingarleiftur skein á glugg-
unum og lýsti upp ganginn.
Hún hratt hurðinni frá stöfum í
ofboði. Það logaði á lampanum
á dragkistunni við rúmið, en
rúmið var autt og óhreyft.
Hún tók lampann í hönd sér
og gekk fram í eldhúsið. Enginn
þar heldur.
Camden var kominn upp í
skóginn áður en rigningin skall
á. Hann hélt á skriðljósinu, og
þegar hann kom að skarðinu í
girðingunni, gekk hann austur
með henni um mílu vegar og
síðan spölkorn inn í kjarrið og
hélt hátt Ijóskerinu.
Banablakkur stóð inni í kjarr-
inu, þar sem hann hafði skilið
hann eftir, bundinn við trjá-
stofn. Við bjarmann af ljósker-
inu og eldingarleiftrunum mátti
sjá hvernig blakkur skrokkur-
inn, gljáandi af regninu, skalf
og nötraði og hverning hvítmat-
aði í augun, þegar hann sá mann-
inn nálgast.
„Rólegur, karlinn, rólegur!“
Cam talaði við hann í þeim
rómi, sem hann var vanur að
tala við hesta, á meðan hann tók
annarri hendi um harðstrengda
keðjuna, lagðist á hana til að
sveigja makka folans niður á
við og fá á hana slaka, svo að
hann gæti leyst hana.
„Rólegur, karlinn, rólegur.
Svona karlinn, svona já . . .“
Var hann hræddur við hesta?
Hverjir voru að segja að hann
væri hræddur við hesta?
Og folinn lagði hausinn að
barmi hans. Camden brá arm-
inum yfir makkan, strauk ennis-
toppinn frá augum hans og
bleytuna af snoppunni og talaði
við harin án afláts.
„Rólegur karlinn; þú átt þitt
í vændum, fjandinn hali það, en
ennþá er þetta svosem allt í lagi.
Rólegur, og nú komum við;
engan asa, karlinn, bara stilltur
og rólegur“.
Þegar liann hafði leyst keðj-
una, þuklaði hann með annarri
hendinni í grasinu kringum trjá-
stofninn þangað til að hann
fann liamarinn sinn. Þvínæst
kastaði hann skriðljósinu inn
i kjarrið, þar sem það blossaði
upp sem snöggvast um leið og
það slokknaði. Loks brá hann
keðjunni um snoppuna á fol-
anum sem einskonar múl og brá
sér á bak, kreppti hnén að síð-
unum á meðan hann beið þess
að sjá hvernig folanum yrði við,
en danglaði síðan með keðju-
endanum i lend hans, þegar i
ljós kom, að lionum brá ekki
hið minnsta. Það leyndi sér ekki
að Banablakk hafði verið riðið
áðUr . . .
Camden söng við raust, ])ar
sem hann stóð við aflinn i smiðj-
unni og blés svo að gneistarnir
hrukku i allar áttir. Hann hafði
ekkert lag, orðin voru bull og
vitleysa, og stormurinn og gnýr-
inn í fossinum sáu um það, að
hvorki heyrðist högg né söng-
ur úr smiðjunni. Hann heyrði
ekki einu sinni til sjálfs sín.
Öðru hverju varð honum litið
þangað sem folinn stóð bundinn,
og nú var augnaráð hans ekki
lengur syfjulegt eða dábundið.
Hræddur? Hann hræddur?
Nei, ' og ekki. Nú, þegar hann
þurfti ekki lengur að óttast að
tíminn rynni frá sér, óttaðist
liann hvorki eitt né neitt framar.
„Ertu smeykur, skrattinn
þinn!“ „Hann kinkaði kolli
glaðklakkalega. „Skelfurðu,
garmurinn? Já, þú skalt bara
skjálfa eins og þig lystir, kyn-
bótagripurinn. Á morgun
handsama þeir þig, helvízkir
aulabárðarnir. Á morgun
mega þeir handsama þig, mín
vegna, fyrst að mér tókst að
handsama þig í nótf'.
Hann var ekki einungis öðrum
mönnum meiri og sterkari, liann
var ekki einhamur. Hann dró
skeifu upp úr vasanum á skinn-
svuntunni, sem hann bar sýknt
og heilagt, varpaði henni á afl-
inn og blés og blés. Hann lyfti
henni upp með tönginni og hún
var orðin glóandi rauð, varp-
aði henni aftur á aflinn og blés
undir, þangað til hún var orðin
hvítglóandi. Þá tók hann hana,
brá henni á steðjann, sveiflaði
slaghamrinum annarri hendi
eins og berserkur. Þá var hann
tröllauknastur og mikilfengleg-
astur, þegar rauður bjarminn
frá aflinum lék um hann og
gneistaflugið stóð af steðja
hans. Sló og sló. í myrkri næt-
urinnar má vinna margt afrekið
með slaghamri; jafnvel slá til
skeifuna svo að hún dylji glæp.
Og hafi liann ekki reynzt nógu
örugglega falinn í náttmyrkrinu
í, hrossagerðinu, er óhætt að
treysta myrkrinu i kjarrinu uppi
í fjöllunum ....
Hann sveiflaði slaghamrinum,
hugsaði, og gneistarnir lirutu af
steðjanum eins og skínandi
stjörunregn. Sveiflaði slaghamr-
inum sinum sterku, óbilandi
örmum.
„Rólegur, blakki skratti! Ró-
legur, karlinn!“
Honum sást yfir það í ákefð
sinni, að vöðvar lians gátu
jireytzt þó miklir og efldir
væru. Undanfarnar þrjátíu
klukkustundir og vel það, höfðu
þeir ekki neinnar. hvíldar notið,
og nú var þeim nóg boðið. Meira
en nóg boðið.
Skeifan var enn dimmrauð,
þegar hann lyfti henni með
tönginni af steðjanum og nálg-
aðist folann. Hann lyfti fætin-
um til að ktofa yfir hóffjaðra-
kassann, eins og liann liafði gert
áður, oftar en hann vissi tölu á.
Eplastokkur, ha? Og þá hafði
liún hlegið að lionum. En hver
stóð næstur henni nú? Hræddur,
ha?
Fóturinn varð lionum þyngri
en hann reknaði með. Kannski
hafði hann klofað yfir fjaðra-
kassann fimm þúsund sinnum,
kannski var það í fimmþúsund-
asta og fyrsta skiptið, sem hann
lyfti fætinum brot úr þumlungi
of skainmt, svo að hann rak
hælinn i kassabrúnina og liras-
aði.
Hann reyndi að verjast falli
Ójálfrátt teygði hann frá sér
töngina með rauðglóandi skeif-
unni.
í sama bili kvað við skerandi
vein úr barka folans og um leið
snarkaði i hári og brá fyrir daun
af sviðnu holdi.
Þungt högg kvað við, yzf i
daumbrauðum bjarmanum frá
_ VIKAN 31. tbl,