Vikan - 01.08.1963, Síða 49
aflinum, annað hljóð og enn brá
fyrir daun að sviSnu hörundi.
Þeir heyrðu hnegg folans í
smiðjunni daginn eftir og fundu
smiðinn liggjandi á gólfinu, liáls-
brotin og með brostna höfuS-
skel. Þeir gerðu ráS fyrir að
sjá á honum merkiS eftir skeif-
una og fundu þaS á hálsi lians,
undir kjálkabarðinu. Að þessu
sinni var það ekki marblátt,
lieldur rautt eins og brennimark,
en það var ekki fyrr en þeir
höfðu opnað dyrnar up á gátt
svo að bjart var inni, sem þeir
áttuðu sig á þessum mun.
Darred benti þeim á folann,
sem stóð bundinn bak við afl-
inn.
„GuS almáttugur!" sagði hann.
Orðin hljómuSu annarlega af
vörum hans. Þau létu enn annar-
legar í eyrum, en þegar smið-
urinn hafði tautað þau, þar sem
hann stóð við girðinguna, sem
hann hafði brotið niður, og
vciti þvi athygli, að hófar hryss-
anna slóu gneista úr grjótinu
uppi í brekkunum, en aftur á
móti sáust ekki neinir gneistar
undan hófum folans. Og þetta
hafSi honum sézt yfir — sjálfum
járnsmiðnum!
„GuS almáttugur!" endurtók
Darred. „Lítið á liófana á fol-
anum . .
Annar framhófurinn hafði
verið tegldur til undir skeifu.
Hinir hófarnir þrír höfðu aldrei
verið snertir hófjárni eða fjöður.
Banablakkur liafði aldrei veriS
járnaður. . . .
ÚTLAGAR.
Framhald af bls. 39.
ur. Ef ég bíð vorsins, verSur það
um seinan.“
„Þú heldur að yfirvöldin sitji
um big?“
„Þau hafa alltaf setið um mig.
Eins og stendur er það þægileg-
ar fyrir þau að láta okkur af-
skiptalaus. En það breytist fvrr
en varir, og þá verður okkur
smalað saman.“
„Það er meira en hundrað
mílna leið héðan til norsku
landamæranna. Kanski hátt í tvö
hundruð. Og það er torfær og
erfið leið.“
„Ég er orðinn vanur veðrátt-
unni hér nyrðra. Ég var iðuglega
úti í skógunum með föður mín-
um, svo að ég þekkti allar að
stæður.“
„En þú yrðir að fara þvert yfir
víglínurnar á norðurvígstöðvun-
um?“
„Við förum yfir víglínurnar á
hverjum degi eftir herfangi. Mér
yrði ekki mikið fyrir því.“
„Ég skil.“
„Þú heldur að það sé ekki
lengra en tvö hundruð mílna
leið?“
„Alls ekki lengra. Kannski
talsvert skemmra. Ef þú vilt, þá
gæti ég náð í landabréf yfir þetta
svæði handa þér, og þá getum
við gert okkur nokkurn veginn
nákvæma grein fyrir hvaða borg-
ir og bæir eru á þessuin slóðurn."
„Mundirðu vilja gera mér
þann greiða? Ég skal láta þig
hafa tvær flöskur af vodka fyr-
ir.“
„Ég mundi ekki vilja taka
vodka fyrir þess háttar viðvik,"
sagði Grant.
„Hvað þá heldur? Ég hef eitt-
hvað handbært af bandarískum
peningum?“
Grant þóttist sjá að drengur-
inn yrði ósveigjanlegur hvað
þetta snerti. „Ég mundi ekki
geta fengið sjálf landabréfin um
borð í skipunum,“ sagði hann.
„Ég gæti hins vegar gert af-
rit af þeim á gagnsæjan pappír.
Þú gætir svo gert uppdrátt eftir
því á venjulegan pappír.“
„Yrði það erfitt?“
„Ekki eins erfitt og það, sem
þú hefur í huga að ráðast í, áð
þeim upplýsingum fengnum."
Þeir þögðu báðir um hríð og
hugsuðu hvor sitt. „Það er þessi
kona,“ mælti Dmitri. „Þessi
kona, sem þú ætlar að finna í
gistihúsinu á eftir. Hún er mjög
fríð sýnum?“
„Já,“ svaraði Grant seinlega.
„Jú, hún er það víst.“
Dmitri kinkaði kolli. „Vladi-
mir sagði það. Það hlýtur að
vera. Jæja, vertu sæll að sinni.“
Grant sat þarna á trjábolnum
góða stund eftir að Dmitri var
horfinn sjónum. Hann hugleiddi
samtal þeirra og skildi nú margt
betur. Meðal annars það, hvers
vegna Katya var allt í einu svo
áfram um að kynni tækjust með
þeim. Hún var lögreglukona og
ekkert annað. Það voru ekki næl-
onsokkar, sem hún var að seilast
eftir, telpan, sagði Grant við
sjálfan sig. Ekki heldur sápa eða
hundrað pund af smjöri. Það var
kjöt. Mannakjöt. Kjöt af ungviði,
eins og skessurnar.
Hann reiddist ákaflega. Fjand-
inn hafi hana, hugsaði hann. Hún
skal fá að bíða. En smámsaman
áttaði hann sig á að það mundi
öruggara, allra hluta vegna, að
hann kæmi til fundar við hana,
eins og ákveðið hafði verið. Ekki
mundi það saka Dmitri neitt og
kanski gæti hann orðið einhvers
áskynja, sem verða mætti
drengnum að gagni.
Klukkan fimm mínútur fyrir
þrjú lagði Grant upp stigann í
Intourist-gistihúsinu. Hann hélt
inn ganginn á þriðju hæð og
nam staðar úti fyrir dyrum her-
bergisins nr. 17. Hann drap létt
á dyr. Hurð var óðara dregin frá
stöfum og Katya mælti hvísllágt:
„Kom inn.“
Hann hraðaði sér inn fyrir og
hún lokaði dyrunum.
„Varð umsjónarkonan nokkuð
vör við yður?“ spurði hún, áður
en hún heilsaði honum eða bauð
hann velkominn.
„Ég mætti henni í stiganum.
SÖLUBÖRN
— hérna er VIKAN afgreidd
á Laugavegi 133.
Það er húsið, sem þið sjáið hér á myndinni. Örin
vísar á dyrnar, þar sem gengið er inn. Þetta hús
er mjög nálægt þeim stað þar sem Laugavegur og
Hverfisgata mætast. Skammt frá húsinu stanza
fjölmargir strætisvagnar (við Rauðarárstíginn)
og til hægðarauka höfum við tekið saman skrá
yfir þá.
Þessir vagnar stanza við Rauðarárstíg, en þaðan er styzt að
ganga, ef farið er í Blaðadreifingu:
Leið 3 — Kleppur
Leið 4 — Sundlaugar
Leið 6-7-8 — Sogamýri (Rafstöð, Blesugróf, Bústaðahverfi)
Leið 13 — Kleppur, hraðferð
Leið 14 — Vogar, hraðferð
Leið 17 -— Austurbær Vesturbær, hraðferð
Leið 18 — Bústaðahverfi, hraðferð
Leið 21 — Álfheimar
Leið 23 — Háaleiti
Leið 25 — Safamýri
Þessir vagnar stanza líka allir í bakaleið við Rauðarárstíg nema
leið 8, leið 14, leið 17 og leið 18.
Auk þess stanza þessir vagnar við Rauðarárstíg í bakaleiðinni:
Leið 12 — Lækjarbotnar
Leið 15 — Vogar, hraðferð
Leið 16 — Vesturbær Austurbær, hraðferð
Leið 20 — Bústaðahverfi
VIKAN 31. tbi. —