Vikan - 01.08.1963, Page 50

En hvernig ætti hún að vita hvert
ég var að fara? Það eru mörg
herbergi við ganginn."
Það var eins og henni létti
nokkuð við. „Viljið þér ekki fá
yður sæti?“ spurði hún. Hún
benti honum á tréstól við skrif-
borðið. Sjálf gekk hún fram og
aftur um gólfið með sígarettuna.
Hann virti hana fyrir sér þangað
til hún tók eftir því.
„Ég er öll í uppnámi," viður-
kenndi hún hreinskilningslega.
„Á ég sök á því?“ spurði hann.
„Það hjálpast allt að. Ég kem
engu í framkvæmd. Það getur
komið mér í alvarlega klípu.“
„Þér viljið kannski að éá fari?“
„Nei, néi. Ég hef þegar teflt á
þá hættu. Nú er eftir að vita
hvort árangurinn verður eftir
því. Viljið þér hjálpa mér?“
„Hvað er það, sem þér ætlizt
til?“
„Þér þekkið Dmitri. Þér gætuð
komið því þannig fyrir að ég
hitti hann að máli. Það er mjög
áríðandi."
„Áríðandi? Hvers vegna?“
„Það get ég ekki skýrt nánar.“
„Ég skil.“ Hann slökkti vand-
lega í sígarettunni og stóð upp.
„Ég ætla þá að kveðj^ yðuv. . . . ‘
Hann tók hart viðbragð. „Ætl-
ið þér að hjálpa mér?“
„Nei. Hvers vegna ætti ég að
fara að tefla á tvær hættur án
þess að ég fái einu sinni að vita
hvað um er að ræða.? Hann gat
ekki hamið reiði sína lengur.
„Hvað eruð þér mér? Kona, sem
vinnur í veitingastofu. . . . “
„Ég er kenslukona," sagði hún
og roðnaði ákaflega og augu
hennar skutu gneistum af reiði.
„Ég er einungis tilneydd að
vinna í veitingastofunni, vegna
þess að ég kem ekki í fram-
kvæmd því starfi, sem mér hef-
ur verið falið. Ég á í rauninni
að vinna meðal þessara unglinga,
hjálpa þeim og kenna þeim, en
þess í stað verð ég að sitja öll
kvöld í tóbakssvælu og þrefa við
blindfulla dóna um áfengis-
skammta."
Skyndilega setti að henni grát.
Reiði hennar hafði ekki haft nein
áhrif á hann, en honum leið illa
í návist hennar, þegar hún fór að
gráta.
„Hvers vegna viljið þér ekki
gera neitt til þess að ég vilji
hjálpa yður?“ spurði hann lágt
og rólega. „Segja mér einhverja
ástæðu fyrir því?“
„Þér meinið, að þér verðið að
fá eitthvað í skiptum... . svipað
og drukkni skipstjórinn með
hundrað smjörpundin?"
„Ég get sagt yður það, að ef
mig langar til að komast yfir
kvenmann, þá þekki ég margar,
sem eru fáanlegar fyrir sápu-
stykki. En ég þekki þennan
dreng. Og mér fellur vel við
hann. Ef þér getið ekki fengið
hann til að tala við yður, er
ástæðan einfaldlega sú, að hann
óttast það erindi, sem þér eigið
við hann. Þér getið því ekki bú-
izt við að ég fari að svíkja hann
í hendur yður. Ef þér viljið að
ég reyni að verða yður til að-
stöðar, verðið þér fyrst að sanrt-
færa mig um að sú aðstoð eigi
rétt á sér.“
Hún leit á hann. „Ég skil,“
sagði hún.
Hann lyfti hendinni. „Enn eitt,
áður en við ræðumst við frek-
ar. Jafnvel þótt þér segið mér
allar ástæður, get ég ekki heitið
neinu. Og jafnvel þó að svo fari,
að ég geti hjálpað yður, kann
það að taka sinn tíma. Ég vil
ekki vekja með yður neinar tál-
vonir."
„Ég hef haft yður fyrir rangri
sök,“ sagði hún rólega. „Ég ætla
að treysta yður.“
„Þér eruð önnur manneskjan,
sem tekur þá ákvörðun í dag,“
sagði hann.
„Og hver var hin?“
„Dmitri. . . . ‘
„Einmitt það. Jæja, ég ætla þá
Þegar andstæðingarnir stoppa
í bút og þú hefur mjög slæm
spil, þá er hætta á því að þú
slappir af; þú bjóst við úttekt
eða jafnvel slemmu og þessi
endalok eru þér mjög kærkomin.
Áður en lengra er haldið, er
rétt að þú birgir spil vesturs og
suðurs.
Suður opnaði á tveimur hjört-
um, sem voru pössuð hringinn.
Vestur spilaði út spaðatíu, suð-
ur drap á gosann og spilaði
hjartaás og meiri hjarta. Vestur
drap seinni hjartaslaginn á
drottningu og spilaði spaðaníu,
sem suður drap með ás.
Nú spilaði suður hjartagosa,
vestur drap með kóng, blindur
lét spaða og austur ... jæja,
hverju mundir þú henda?
Ef makker á laufakóng, þá
myndir þú vilja lauf út, en þar
að skýra yður frá afstöðu minni.
Ég var send hingað frá Moskvu
sérlegra erinda. Mér var falið
að fá Dmitri og aðra þá unglinga,
sem nú lifa útilegumannalífi hér
í Rfurmansk, til að hefja skóla-
nám á ný.“
„Ég geri varla ráð fyrir því að
Dmitri verði yfir sig hrifinn, af
því skólanámi, sem þér ætlið
honurn að stunda," svaraði
Grant.
„Hvaðan kemur yður réttur til
að fullyrða slíkt? Eða álítið þér
kanski að tíu ára krakkar eigi
að ráða slíku sjálf? “
„Dmitri er orðinn tólf ára.“
„Já. En hinir drengirnir, sem
hann ræður yfir, eru allir yngri.
Jafnvel sjö og átta ára strákar
eru á flækingi niðri við höfnina,
og stunda alls konar verzlunar-
mang við sjóara, til að draga
fram lífið. Álítið þér það æski-
legt uppeldi fyrir börn? Á að
leyía þeim að ákvarða slíkt sjálf-
um? Mundu stjórnarvöldin í
eð þú vilt ekki hafa áhrif á út-
spil makkers leitar þú að hlut-
lausu afkasti og finnur aumingja
spaðafjarkann. Þú hendir honum
— og 210 punktum með honum.
Ef þú geymir spaðafjarkann,
þá getur þú látið makker trompa
spaða, þegar þú kemst inn á tíg-
uldrottninguna. Og þar með haf-
ið þið hnekkt spilinu með tveim-
ur á hjarta, tveimur á lauf, tígul-
slag og ítrompun.
Já, en það standa fjórir spað-
ar, segir einhver. Ef þið athugið
spilið gaumgæfilega, þá sjáið þið
fljótt, að fleiri en níu slagi er
ekki hægt að fá í spaðaspili,
jafnvel með hjartakóng út.
Það er satt, að tvö hjörtu er
enginn óskasamningur, en ég
sagði heldur aldrei, að þau væru
það. ★

Allir utan hættu, austur gefur.
♦
¥
♦
*
10-9
K-D-8-4
K-10-8
A-10-8-7
_ VIKAN 31. tbL
heimalandi yðar láta slíkt við-
gangast? Mundu þau láta börn
á þessum aldri sjálf um að
ákveða hvort þau gengu í skóla
eða ekki? Ég býst ekki við því.
Einhvern tíma lýkur styrjöld-
inni — og hvað býður þeirra þá?
Dmitri er foringi þessara
drengja. Þess vegna verð ég að
ná tali af honum. Takist mér að
sannfæra hann um að það, sem
ég vil honum, sé honum og þeim
hinum fyrir beztu, getur hann
talað um fyrir þeim. Þetta hljót-
ið þér að skilja. Það er þess
vegna, sem mér er svo áríðandi
að tala við hann.“
„Jú, ég skil það.“ Grant þagði
um hríð og hugsaði málið.
Þegar hún sá hvernig hann
brást við, gerðist hún enn opin-
skárri. „Þér vilduð fá að vita
hvers vegna litla tréskurðar-
myndin var mér svo mikils
virði?“ mælti hún. „Þó að í litlu
væri, þá var hún mér eins konar
tákn þess, að ég hefði loks kom-
izt í snertingu við þessa ung-
linga. Ég er sanfærð um að ég
geti unnið þeim gagn. Og þegar
ég talaði við Vladimir síðast,
varð mér ljóst að hann hafði
minnzt á mig við Dmitri."
„Hvers vegna viljið þér að ég
hafi þarna milligöngu, fyrst þér
hafið þegar komizt í samband
við Dmitri að vissu leyti?“
„Vegna þess að fresturinn
rennur út fyrr en varir, bæði
hvað snertir Dmitri og sjálfan
og...“ Hún var að því komin
að segja, „og mig“, en gætti að
sér og bætti við: „og þá alla,
hina drengina".
„Þér skiljið að ég get ekkert
í þessu gert án þess að hann
sjálfur vilji?“
„Ég læt yður um það hvaða
leið þér farið. Það er einungis
árangurinn, sem skiptir mig
máli“.
„Ég skal reyna. En ég get ekki
lofað neinu.Er mér óhætt að fara
núna — ég á við, að það komi
yður ekki í vanda?“
„Já, ég geri ráð fyrir því. En
fyrst verð ég að koma því þann-
ig fyrir að umsjónarkonan verði
ekki á vegi yðar á ganginum .“
Hann beið á meðan hún fór
fram á ganginn og ræddi í hálf-
um hljóðum við umsjónarkon-
una. Hann gekk yfir að borð-
inu, dró aðra tréskurðarmynd
upp úr úlpuvasa sínum og skildi
þar eftir; mynd af gömlum
manni, sem hann hafði nýlokið
við.
Katya kom inn aftur að and-
artaki liðnu. „Þér verðið að hafa
hraðann á“, hvíslaði hún.
Hún horfði á eftir honum út
um dyragættina, þegar hann hélt
fram ganginn og ofan stigann.
Síðan lokaði hún að sér og svip-
aðist um í herberginu. Hún veitti
tréskurðarmyndinni, sem hann
hafði skilið eftir, þegar athygli.
Framliald í næsta blaði