Vikan - 08.08.1963, Blaðsíða 13

En lífið gengur sinn gang. Nú
ráfaði Ieli um með tóman mal
og með smalaprik í hendi í leit
sinni að húsbónda. Hljómsveit-
in á hátíðasvæðinu spilaði gleði-
lög, og ailir voru liljómsveitar-
mennirnir með fjaðurskreytta
liatta á höfðinu. Umhverfis
hljómsveitina var aragrúi af
fólki með hvítar húfur. Þetta
var eins og horfa á flugur á
haug, en þeir sem töldust til
efnafólks, sátu við káffiborð og
nutu þar lífsins. Allir voru i
hátíðaskrúða og dýrin á mark-
aðnum voru skreytt eftir föng-
um, en í liorni hátíðasvæðisins
var kona i stuttu pilsi og sokk-
uin sem voru svo líkir hörunds-
lit hennar, að til að 'sjá virtist
liún herfætt. Hún barði lieljar-
stóra bumbu framanvið stórt
málverk, sem á var máluð af-
taka kristins fólks og sást þar
blóð fljóta i stríðum straum-
um. í liópi áhorfenda sem
horfðu á með forkláruðum svip,
var massaro Cola, en Ieli ])ekkíi
hann frá þeim tíma er hann átti
heima í Passanitelle., Hann
bauðst til að útvega Ieli starf
lijá Isiíioro Macca, sem vantaði
svinahirði.
„En minnstu ekkert á óhapp-
ið með folann,“ sagði massaro
Cola i aðvörunarrómi, „óhapp
eins og þetta, getur komið fyrir
hvar og hvenær sem er, en það
er engin ástæða til að hafa orð
á því.“
Þeir fóru að leita að Macca og
fundu hann hjá fólki, sem var að
dansa. Og meðan massaro Cola
var að i-æða við hann, beið Ieli
úti á götunni meðal fólks sem
var að horfa innum dyrnar á
danssalnum. í þessu subbulega
húsnæði var talsvert al' fólki,
sem var að dansa og skemmta
sér, flest af því liátt uppi og
rauðþrútið í andliti. Mikill há-
vaði var þarna inni, en skór
fólksins skröpuðu flísalagt gólf-
ið, svo næstum ómögulegt var
að greina hljóðið í kontrabass-
anum. Jafnskjótt og hverju dans-
lagi lauk, sem kostaði smáskild-
ing, rétti einhver úr hópi dans-
endanna upp höndina, en það
þýddi eitt lag í viðbót, og
kontrabassaleilcarinn skrifaði
kross á vegginn með viðarkoli og
lióf samstundis að leika nýtt lag.
hestaJn.ir'ðirinn
EFTIR GIOVANNI VERGA
TEIKNING BALTASAR SÍÐARI HLUTI
„Þetta fólk eyðir peningum án þess að
hugsa,“ hugsaði Ieli með sjálfum sér. „Þuð
hlýtur að hafa fulla vasa fjár og eiga ekki við
neina erfiðleika að stríða eins og ég, sem hef
hvorki herra né húsbónda. En þarna stritast
það við að dansa, þar tii svitinn rennur af
því, eins og það sé að vinna erfiðisvinnu.“
Þegar massaro Cola kom til baka, sagði hann
að Macca vantaði engan mann til vinnu. Ieli
yfirgaf hann þvi hryggur í bragði.
Mara átti nú heima í nágrenni Saint Ant-
honys, en landslagi er þar svo háttað að það
er eins og luisin hangi utan í hlíðunum fceint
á móti Canziria-dalnum, sem er grænn af
kaktusgróðri, og þaðan sézt vatnsúðinn frá
mylluhljólunum, sem er snúið af straumið-
unni. En Ieli hafði ekki kjark í sér til að fara
þangað strax, ekki sízt vegna þcss að nýbúið
var að hafna honum sem svínshirði. En þeg-
ar hann var að rölta innan um fólksíjöldann,
þar sem hann var ýmist að rekast á einhvern
eða var hrundið af einhverjum, án þcss að
nokkur veitti hpnum sérstaka athygli, þá fann
hann fyrst hversu hann var einmana, ennþá
frekar en þegar liann hafði verið hjá hestun-
um í Passanitello-auðninni og li;,nn var gráti
nær af einstæðingsskap.
En að lokum rakst hann í massaro Agrippino,
sem var á gangi á hátiðasvæðinu og virti ;t
njóta hátíðahahlanna. H;nn kallaði til hai;:.:
„Halló, leli, halló.“ Og auðvitað br.uð hann
leli lieim með sér. Mara var uppstrokin og
fín, með langa eyrnalokka, sem slógust við vanga
hennar ef hún hreyfði sig. Ilendur hennar voru
hringum skreyttir, það sá hann er hún kom út
í dyrnar og studdi liöndum á mjaðmir sé’;.
Hún var að biða eftir því ;.ð dimmdi, en þá
átti að skjóta flugeldum.
„Þú hefur auðvitað komið vegna Jónsmessu-
hátíðahaldanna eins og aðrir,“ sagði liún.
Ieli þorði ekki að stíga fæti sínum innfyrir
dyr, vegna þess hvað hann var illa til fara,
en massaro Agripjiino tók í axlir hans og ýtti
honum inn í liúsið með þeim ummælum að
þeir væru nú ekki að sjást í fyrsta sinn, og auk
þess vissu allir að hann hefði rekið hesta hús-
bónda síns á markaðinn. Lia færði honum
stórt glas af vini, en siðan tóku þau liann með
sér ásamt öðrum vinum úr nágrenninu til að
horfa á ljósskreytingu borgarinnar. Þegar þau
komu til hátiðasvæðisins, féll Ieli í stafi af
undrun, því þar var til að sjá sem liorft væri
á eldhaf eða stórkostlegan sinubruna. En beg-
ar' betur var að gáð var þetta ótölulegur fjöldi
af rakettum, sem hinir trúuðu sprengdu íi!
heiðurs við dýrlinginn, sem sat svartklæddur
undir sigurboganum til Rosario. Hinir trúuðu
voru á ferð og flugi milli eldsloganna, eins og
aragrúi drísildjöfla, og i hópnum mátti jafnvel
sjá konu með öll fötin úr lagi færð, með hárið
í einni flókabendu og augu, sem virtust vera að
springa út úr augnatóftunum, og auðvitað var
hún að kveikja í rakettum eins og aðrir. Þar
mátti líka líta guðsmann með prestakjólinn
dreginn uppyfir höfuðið, hann var líka búinn
að tapa hattinum og virtist gagntekinn af trú-
arofstæki.
„Þetta er sonur massaro Neri, umboðsmanns-
ins í Salonia. Hann er búinn að eyða meiru en
tíu lírum í rakettur," sagði Lia og benti á ung-
an mann, sem var á gangi um hátíðasvæðið.
Hann var aldrei með minna en tvær rakettur
í einu og bar þær eins og liar.n væri með vax-
kerti í höndunum. En kvenþjóðin dáðist mjög
að honum og hrópaði til háns: „Lifi heilagur
Jón.“
„Faðir hans er efnamaður og á meira cn
tuttugu nautgripi," sagði massaro Agrippino.
Mara bætti því við, að liann hefði fcorið stór-
an fána i liátíðaskrúðgöngunni og haldi fána-
stönginni þráðbeinni — hann væri bæði sterk-
ur og ásjálegur ungur maður.
Sonur massaro Neri fékk veður af þessu
samtali og kveikti i rakettum fyrir Möru, sem
hvirfluðust í kringum liana. Og eftir flugelda-
sýninguna varð hann þeim samferða þangað
sem dansað var og á „veraldarsýninguna", þar
sem sjá mátti eitt og annað, ýmist nýtt eða
gamalt úr veraldarsögunni, og auðvitað borg-
aði hann aðgangseyri fyrir alla, jafnvel fyrir
leli, sem gekk á eftir hópnum, líkastur liundi
án húsbónda og varð jafnvel að horfa upp á
son massaro Neri dansa við Möru, sem snar-
snerist í kringum hann og beygði sig eins og
turtildúfa, en hélt annarri hendi í svuntu-
hornið og bar sig glæsilega. Sonur massero
Neris hoppaði eins og stóðhestur kringum
Möru, svo að Liu vöknaði um augu af ánægju.
Og massaro Agrippino kink: ði kolli og sagði:
„Þelta er lagið, svona á að skemmta sér.“
Að lokum voru þau orðin þreytt á þessu
öllu og gengu sér til afþreyingar fram og aft-
ur um gangstígana umhverfis hátíðarsvæðið
og bárust með fólksstraumnum, sem bar þau
með sér eins og fljót i vorleysingu. Siðan fóru
þau að horfa á skuggamyndir. Ein þessara
mynda sýndi hvernig heilagur Jón var liáls-
höggvinn, mynd, sem var svo átakanleg að hún
hefði getað hrært hið harðasta Tyrkjabrjóst til
meðcumkunar, einkum þegar dýrlingurinn
h.oppaði undir öxinni eins og villihafur. I
næsta nágrenni var hljómsveit að leika undir
timburhvelfingu, sem var öll ljósum prýdd og
á hátíðasvæðinu var þröngin svo mikil, að al-
mælt var að aldrei í manna minnum hefðu svo
margir kristnar sálir sótt hátíðahöldin.
Mara leiddi son massaro Neris, rétt eins og
hún væri rik stúlka, hvíslandi einhverju að
honum lilæjandi og virtist skemmta sér ágæt-
lega. leli, sem var dauðþreyttur, sofnaði þar
sem hann hafði setzt í liliðargötu og vaknaði
ekki fyrr en farið var að skjóta flugeldunum.
Þegar hann vaknaði, var Mara enn i félagsskap
sonar massaro Neris og studdi báðum höndum
á axlir hans. Við skin flugeldanna sást að hún
Framhald á bls. 43.
VIKAN 32. tbl. —