Vikan - 08.08.1963, Blaðsíða 22

FRAMHALDS-
SAGAN
6. HLUTI
EFTIR
ROSS
MACKDONALD
Ég sagði henni ekki hve marg-
ir höfðu heyrt um þann stað síð-
an Ralph Simpson var myrtur.
„Segðu mér eitt, voru Bruce og
Dolly gift þegar þetta skeði?“
„Nei, en ég gat séð, að þau
hefðu átt að vera það. Dolly var
alltaf að tala um að giftast, en
Bruce virtist ekkert um það.
Þeir eru ekki svo áfjáðir eftir
að þeir fá það, sem þeir vilja.“
Hún fitjaöi upp á nefið af vand-
lEetingu. „Drap Champion raun-
verulega Dolly?“ j
„Það berast flest bönd að hon-
um.“
„Ralph sagði, að lögreglan
lægi á einhverjum sönnunar-
.gögnum."
„Talaði hann nokkuð um hvað
það var?“
„Nei, hann vgr alltaf jafn
leyndardómsf ullur. “
„Sýndi hann þér nokkuð?"
„Nei, en — jæja, eitthvað ein-
um eða tveimur dögum áður en
hann hætti að vinna við vatnið,
kom hann hingað með böggul,
sem hann bað mig að geyma fyr-
ir sig. Ég lofaði að opna hann
ekki, en ég þreifaði á honum.
Mér fannst vera fatnaður í hon-
um. Hann tók böggulinn með sér
þegar hann fór héðan í síðasta
sinn.“
..Heldurðu að það hafi verið
ránsfengur í bögglinum?" Hún
hristi höfuðið. „Ralph er enginn
þjófur. Og jafnvel þó svo væri,
myndi hann aldrei gera mig
samseka. Ralph er vinur vina
sinna.“
„Hve lengi voru þeir Champ-
ion vinir?“
„Um árabil. Ralph tilbað
Bruce. Hann heldur að hann sé
heimsins "bezt'i málari. Þeir voru
saman í stríðinu í Kóreu. Ég
heyrði þá tala um það kvöldið,
sem Ralph fór með mig í heim-
sókn til Dolly og Bruce.“
„Ég hef áhuga fyrir þessum
kofa.“
„Hvers vegna? Champion átti
hann ekki. Hann fékk hann bara
lánaðan í viku eða svo.“
„Hvar er hann?“
Hún vísaði mér leiðina með
orðum. Hún var svo nákvæm í
leiðbeiningunum, að mig fór að
gruna, að hún hlyti að hafa far-
ið þengað oftar en einu sinni.
Ég gekk út í bílinn, sem ég
hafði tekið á leigu og hélt aftur
í áttina til Tahoe. Það var byrjað
að rökkva.
Kofinn stóð á runnavöxnu
nesi, sem skagaði út í vatnið. Ég
skildi bilinn eftir, og gekk niður
grasi vaxna moldargötu. Ljós-
geiri féll út um glugga á kofan-
um.
Ég nálgaðist hann frá hlið, og
gægðist inn fyrir. Lágvaxinn
maður, ekki Champion, stóð fyr-
ir framan eldstæðið. Ég bankaði
á hurðina. Lágvaxni maðurinn
skaut lokunni frá, og leit for-
vitnislega út, í gegn um um-
gjörðalaus gleraugu.
„Mér þykir leitt að trufla yð-
ur,“ sagði ég. „Mér var sagt, að
maður að nafni Bruce Champion
hafi búið hér.“
Augu hans hörðnuðu sýnilega
bak við gleraugun. Hann mælti,
rólega og yfirvegandi: „Það mun
rétt vera. Siðastliðið sumar léði
ég Bruce Champion þennan stað.
Hann var hér í ágústmánuði og
hluta af september. Þá kvæntist
hann og flutti.“
„Vitið þér nokkuð hvað varð
um hann eftir það?“
„Nei, ég hef verið á ferðalagi
í Evrópu, og ekkert. samband
haft við vini mína í Bandaríkj-
unum.
„Er Champion vinur yðar?“
„Ég dáist að listahæfileikum
hans.“ Hann vó orð sín vandlega.
„Ég reyni ætíð að rétta efnileg-
um, ungum mönnum hjálpar-
hönd ef ég get.“
„Hafið þér séð Champion ný-
lega?“
„Hvað kemur yður það við?“
„Ég er leynilögreglumaður í
samvinnu við allmargar lög-
reglustofnanir.“ Ég sýndi honum
skilríki mín.
„í samvinnu um hvað?“
„Rannsckn á tveimur morðum,
ef til vill þremur.“
I-Iann renndi niður munnvatni,
og fölnaði. „í því tilfelli, gjörið
svo vel að koma inn fyrir. Ég
er Dr. Damis,“ sagði hann. „Ed-
mund Burke Damis, kennari við
listaháskólanum í Berkeley."
Það var eins og hann væri að
raða um sig vígi með þessum
upplýsingum.
„Þekkið þér Champion það-
an?“
„Ég hitti hann fyrir nokkrum
árum við listaskólann í Chicago.
Ég er aðdáandi málverka hans,
eins og ég hef sagt. Síðan hef
ég haldið sambandi við hann,
eða réttara sagt, hann hefur
haldið sambandinu við mig.“
Þetta var hrein og bein skýrslu-
gjöf. Hann vildi sem minnst
kenna sig við Champion.
„Ég hef áður heyrt að hann sé
góður málari. Er hann eins góð-
ur maður?“
„Ekki vil ég fella hér neina
dóma. Champion lifir fyrir list
sína. Allt annað er honum óvið-
komandi."
„Einnig konur?“
„Einnig konur •— vinir, allt.“
„Var yður kunnugt um, að
Champion hefur notað hluta af
nafni yðar undanfarið? Hann
hefur kallað sig Burke Damis.“
Hann skipti litum af reiði.
„Hann tók allt annað, sem ég
hafði upp á að bjóða. Ég væri
ekki hissa þótt hann hefði tekið
nafn mitt líka.“
„Champion er eftirlýstur fyrir
morðið á konu sinni. Vissuð þér
það, herra Damis?“
„Ég hafði ekki um það hina
minnstu hugmynd. Ég kom frá
Ítalíu í síðustu viku, og ók beint
hingað.“
Hann var hvítur sem nár, og lá
við að hann skylfi. „Ég hef ver-
ið úr sambandi við allt og alla.“
„En þér hafið haft samband
við Champion. Þér mynduð tala
öðruvísi um hann ef þér hefðuð
ekki séð hann í heilt ár. Nú,
segið mér hvar og hvenær þér
sáuð hann.“
„í morgun,“ sagði hann, og
horfði niður í gólfið. „Hérna.“
„Til hvers kom hann hingað?“
„Að leita hælis, sennilega.
Hann játaði, að hann væri í
vandræðum, en sagði mér ekki
hvers kyns. Hann vildi fá að
dveljast hér hjá mér. Ég gat
ekki séð hvernig það var mögu-
legt, né að mér bæri nein skylda
til þess að fela hann.“
„Hvenær fór hann héðan?“
„Um hádegisbilið. Ég gaf hon-
um að borða.“
„Hvernig fór hann?“
„Hann tók bílinn minn,“ sagði
Damis, fýlulega.
„Með valdi?“
„Ekki líkamlegu valdi. Hann
vildi fá hann, og ég lét hann
hafa hann. Þannig skeði það.“
Hann hafði misst allt stolt sitt,
og virtist mjög ungur án þess.
Hann lýsti bílnum, rauðum
1959 Chevrólet blæjubil, skrá-
setningarnúmer TKU 37964.
Ég spurði: „Var Champion
einn þegar hann kom hér í
morgun?“
„Já.‘
„Hvernig leit hann út?“
„Hræðilega, eins og hann
hefði verið í slagsmálum. Fötin
rifin og andlitið blóðrisa."
Dr. Damis gat gefið mér upp-
lýsingar um eitt mikilvægt at-
riði í viðbót. Þegar Champion
var á ferðinni, sem var oft, not-
aði hann hús systur sinnar í
Menlo Park sem heimilisfang.
„Frú Thor Jurgensen, 401
Schoolhouse Road,“ sagði Dam-
is. „Þér finnið Champion ekki
þar. Hún er mjög siðavönd kona,
og þeim kemur ekki vel saman.“
„Kannski getur hann ekki
lengur látið slíkt á sig fá.“
Ég ók niður að r.æsta síma-
klefa, og pantaði einkasímtal
við frú Thor Jurgensen í Menlo
Park. Síminn hringdi þrettán
sinnum, áður en karlmaður
svaraði. Hann sagði símastúlk-
unni að frú Jurgensen væri ekki
í bænum, en hvort hann gæti
ekki tekið skilaboð.
„Viljið þér skilja eftir skila-
boð?“ spurði símastúlkan mig.
En ég lagði á, því Champion
þekkti rödd mína eins vel og ég
þekkti hans.
Stuttu eftir miðnætti lagði ég
bílnum mínum skammt frá 401
Schoolhouse Road í Menlo Park,
nálægt Redwood City. Um þetta
leyti var myrkur í flestum hús-
unum, en ljós var í bakglugga
á 401. Ég læddist í kringum hús-
ið. Ég faldi mig á bak við runna,
og gægðist á milli bambus-
gluggatjaldanna inn í upplýst
herbergið. Það var stórt eldhús,
fyrir opinni setustofu, þar sem
Champion lá sofandi á legubekk
fyrir framan arin. Hann var í-
klæddur því, sem eftir var af
gráu fötunum, útötuðum í olíu,
leðju eða blóði. Hann var klór-
aður í framan, og andlitið var
þakið skeggbroddum. Hægri
handleggur hans lá niður á gólf,
og við fætur hans lá lítil, nikk-
elhúðuð marghleypa.
Ég efaðist ekki um, að ég
hefði átt að hringja í lögregl-
una. En ég vildi taka hann einn.
Frístandandi bílskúr, nógu
stór fyrir þrjá bíla, stóð bakatil
í lóðinni. Ég komst þangað í
gegn um garðinn, og inn um ó-
Ég stökk í felur, og sá móta fyrir líkama hans
í dyragættinni. Ég sló hann aftan í hnakkann, ekki
of fast og ekki of laust.
Hann datt á byssuna og ég náði henni undan
honum, og stakk henni í jakkavasa minn.
22 — VIKAN 32. tbl.