Vikan - 08.08.1963, Blaðsíða 25

út á íslandi til þess aS
skemmta sér, og íslendingar eru
yfirleitt skemmtilegir, þeir sem
ég hef kynnzt.
Fullorðið fólk á íslandi er
ekki nógu virðulegt í um-
gengni sinni viS unglinganna.
Til dæmis er ég alveg hissa á
því, þegar fullorSnir menn
kaupa sér vin, og vilja endilega
fá þá, sem yngri eru til þess aS
drekka þaS meS sér. Eins vilja
þeir venja þá á aS taka í nefíS
og reykja, ef þeir gera þaS sjálf-
ir. Þetta er ólikt því, sem tíSk-
ast i Marokko. Eldra fólk held-
ur unglingum frá ólifnaSi eins
lengi og þaS getur. ÞaS þekkir
vitin, og reynir aS kenna ung-
lingum aS varast þau, í staS þess
aS láta þau vcrSa þeim aS bráS.
íslenzlut börnin,- fig held þau
séu ekki nógu vel itppalin. Þeim
er ekki bent nægilega oft á,
hvaS ekki ssemir þeim aS gera.
íslenzku stúlkuriiar. Þær eru
mjög fallegar, og mjög tómar í
höfSihu. (Þessu mótniæiir frúih
harðlega). Jú, þær ertt tómar í
höfSinn.
AS lokum: fsland fallegt land.
fsland svolitið kalt.
Salut.
Ég fékk arabiskt te, framreitt
í arabiskum bollum, af Abdess-
lem Banine.
ÞaS er rnjög gott.
Salut.
ÞaS var i Edinborg i Skotlandi
fyrir hartnær tveimur árum, aS
þangaS kom ónefndur Ástralíu-
búi í lieirosreisu sinni. Hann
hafSi ferSazt víSa, dvaliS i
mörgum lönduni og unniS sér
fyrir farareyri landi á milli i
þeim löndum, þar sem pening-
ana þraut. Þrátt fyrir þessa víS-
förli sína, ráSIagSi Ástraliubú-
ungrí og ævintýraþyrstri Edin-
borgarstúlku aS fara tíl íslands,
ef hana langaSi aS sjá sig um í
heiminum og hafa þaS gott.
Hann gaf ltenni upp heiti og
staSsetningu á verskmiSju, sem
stendur skamntt fyrir utan höf-
ttSborg íslands, Reykjavík. Verk-
smiSja þessi hafSi á höndum
ttllariSnaS og hét Álafoss aS
sögn Ástralíubúans, og var mik-
íð ágæti aS vínna þar. Þarf ekki
aS orSlengja þaS, aS Margrét
Andrews skrifaSi bréf til ís-
lands og sótti um vinnu, sem var
hentti veítt.
Nú er hún búirt aS vínna viS
góðan orSstir á fslandi, á Ála-
fossi i 15 mánuSi, og hefur i
engti reynt Ástralíumenn lygara
ennþá sém kórrtiS er.
Hún liefiir ékki orSiS vör viS
marga galla á fslendíngum,
minntíst aSeíns á einn: íslenzk-
ir karlmenn erti stundum gróf-
ir, brútalir viS kvenfólk. Hún
saknar einnig sjónvarpsins á ís-
landi. En þaS er ýmislegt, sem
kcmttr i staSinn: harSfiskur og
fallegir, litlir hestar. Ilún verS-
ttr eitt sólskinsbros, þegar harS-
fiskurinn kenmr til ttmræSu.
— Ó, ég elska barSfisk, hann
er yndislegur. fig ætla aS taka
eins ntikiS af hontim meS mér
heim og ég get. ög islenzkt sntjör
meS. Þabbí kom hingaS til fs-
lands i fyrrasumar og smakkaSi
ItarSfisk. Montim fannst hann
eínn bezti réttur, sem hann
hafSi fengiS. Ég verS aS taka
meS mér handa honum. Hangi-
kjöt þykir mér líka ágætt. Skyr,
— já, la, la.
Já, og íslenzku smáhestarnir.
Þeir ertt yndislegir.
Þögn.
— Ykkur vantar náttúrlega
sjónvarp, en þiS hafiS harSfisk
KONSTANTIN
EBERHARDT
Lesendur Vikunnar kannast ef-
laust viS Konstantin Eberhardt.
Ævisaga hans hefur veriS rakin
i blaSinu, enda ekki ómerkileg.
Hann hefur slegiS í gegn i þætt-
iiium hans Svavars Gests. Og
síðast en ekki sízt, — hann er
innheimtumaÖur Vikunnar. Rit-
stjórínn segir, aS hann væri
ekkí samvizkusamari i vinnunni,
þótt hanri ætti fyrirtækiS sjálf-
ttr.
Konstantin Eberhardt er
þýzkur aS ætt og uppruna. Þess
vegna er hann míkíll reglttmaS-
ut' um starf sitt, og þess vegna
finnst hontim íslendingar róleg-
ir i tíSinni. Hann heídur, aS
jteim veittí ekki af aS kynnast
eilitiS þýzkum lteraga. Ekki
samt of mikiS.
— Þeir mæta seint á morgn-
ana tíl vinnu sinnar, og þá eru
þeif sofandi. ÞaS er eSIilegt,
því oftast hafa þeir veriS fullir
kvöldiS áSur. Þeir kunna ekki
aS vera stundvísir.
Svo ungviSiS á íslandi.
GuS niinn góSur. Tiu ára pott-
oi-mar eru meS grjótkast á al-
tnannafæri. Og orSbragSiÖ:
„fittu skít, — haltu kjafti“ viS
fullorSiS fólk. Þetta nær ekki
nokkurri átt. Og ef foreldrarnir
ætla að segja þeim til, þá segja
þau bara: „O, þið vorttS ekk-
ert betri!“
GjafaæSið er að helríSa ts-
lendingum. Þetta á ekki aS
þekkjast. Jólagjafir og ferming-
argjafir gera ekki annaS en
eySiJeggja þessar hátiSir. MaS-
ur verSur aS gefa ölltim kunn-
ingjum sínum og ættingjum
stórgjafir viS hvert minnsta
tækifæri. ÞaS er betra aS vera
sæmilega efnaSttr. fig segi ekk-
ert nenta þaö.
VeSráttan á íslandi er skrýt-
in, finnst mér. ftg gleynti þvi
aldrei þegar ég kom til íslands
1920 og þurfti aS vaSa drullu-
pollana til aS komast á áfanga-
staS, kápulaús og allslaus. Þá
hélt ég margt um islenzka veðr-
LandslagiS á íslandi er ein-
kennilegt og fallegt, og ég myndi
sakna þess ef ég færi til annarra
landa. ÞaS vantar bara ávaxta-
trén.
Jú, ég mundi bera íslending-
um vel söguna, ef ég færi nokk-
ttrn tíma út fyrir landsteinana
aftur. Þeir eru iSnir, hjálpsam-
ir. Ég hef kynnzt mörgunt góS-
ttm íslendingi.
ÞaS er verst hvað þeir drekka
mikiS. Kannske væri hægt að
bæta úr því með bjórnum. Þá
gætu menn fariS á kvöldin og
fengiS sér eina kollu og fariS
síSan heim aS sofa, — i stað
þess aS kaupa sér brennivin í
þriggja pela flöskum og drekka
til klukkan sjö á morgnana!
— Svo kemur innheimtu-
maSurinn upp í Konstantin
Eberhardt og liann mundi eftir
einum galla á íslendingum:
— O, já, — svo eru þeir
hræSilega skuldseigir! Bæði ein-
staklingar og fyrirtæki.
*K-
DOMALD
FRIÐRIKSSON
Domald FriSrilcsson á heima að
Austurbrún 23 i Reykjavík. ÁSur
hét ltann Donald Walker og átti
heima í Yorkshire i NorSur-
Englandi. AS eigin sögn et' hann
því miður ekki skyldur náungn
að nafni Joliánnie Walker, en sá
er viiimargur víða uni heim og
vel þekktur.
Dontald vinnur t Steinavör h.f.
Hann er kvæntur Þórdísi GuS-
jónsdóttur. Þau eiga tvö ung
börn. ÞaS var hljómlistin, sem
kom Dómald WalkertilaS leggja
leiS sina yfir ItafiS til íslands
fyrir átta árttm. Hann leikur
nefnilega á kontrabassa, og kom
hingað til þess að leika meS
enskri liljómsveit á Gamla
VIKAN 32. tbl. — 25