Vikan - 08.08.1963, Blaðsíða 33

MORÐINGI FYRIR
HÖND MARJORIE.
Framhald af hls. 11.
svo óumræðilega, að ég held
næstum því að ég hefði getað
fyrirgefið Marjorie alla meðferð-
ina. Þegar allt kom til alls, hafði
ég ekki orðið fyrir neinu því
hnjaski að ég hefði nokkurt var-
anlegt tjón af.
En Marjorie var ekki á því að
biðja mig f y rir gef ningar. Hún
benti mér á hrúgu, sem lá á göt-
unni við bílinn. — Þarna eru
fötin þín, sagði hún og tók að
fjarlægjast, skref fyrir skref aft-
ur á bak, og miðaði stöðugt á
mig skammbyssunni unz hún
hvarf mér sjónum út í myrkrið.
Hún var svartklædd og því fljótt
samdökkva skuggunum.
ÞEGAR liðin var mínúta eða
kannski tvær, taldi ég að mér
mundi óhætt að fara að hypja
mig aftur í spjarirnar. Þegar ég
var að klæða mig í skyrtuna og
buxurnar, varð ég þess var að á
þeim var einhver slepjubleyta á
blettum. Jakkinn lá þarna ekki,
en ég fann hann í aftursætinu.
Skórnir virtust hafa óhreinkazt
að mun, og einhvernveginn fékk
ég þá firru í höfuðið að Marjorie
hefði farið í þessar spjarir mín-
ar, enda þótt ég gerði mér um
leið grein fyrir því að slíkt náði
að sjálfsögðu ekki neinni átt.
Hægt og gætilega steig ég inn
í bílinn og settist undir stýri.
Þegar hvorki heyrðist skothvell-
ur né nokkurt annað hljóð utan
úr myrkrinu, tók ég í mig kjark
og ræsti hreyfilinn, en þó eins
hljóðlega og mér var unnt. Og
eins varlega fór ég að öllu, þegar
ég ók af stað.
Þar sem ég hafði ekki hug-
mynd um í hvaða borgarhluta
ég væri staddur, ók ég götuna
beint af augum, unz ég kom að
Ijóskersstólpa með leiðarmerkj-
um. Þar nam ég staðar til að
lesa götuheitið, og það var þá
fyrst að ég sá að þessir bleytu-
blettir á fötunum mínum voru
blóðrauðir. Ég hafði líka fengið
rauða flekki á hendurnar. Blóð-
rauða.
Þegar með manni vaknar allt
í einu sá grunur, að nú sé hann
kominn í þokkalega klípu, verð-
ur honum oft að gera illt verra
með fumi og flani.
Ég var staddur í því borgar-
hverfi sem fjarst var því, þar
sem ég átti heima; hafði ekið í
gagnstæða átt og sneri því óðara
við og ók greitt heim á leið. Ég
hugsaði ekki um annað en að ég
yrði að komast heim sem fyrst,
hafa fataskipti og þvo af mér
rauðu flekkina, sem ég var ekki
lengur í neinum vafa um að væru
mannblóð. Því næst hugðist ég
fylgjast með blaðafréttum, ef ég
mætti verða einhvers vísari um
hvað gerzt hefði.
I etió orðið liÉltsbnih í fegnuríeínémili Beorgiu Ml
HANDSAPA
hvít, bleik, blá, græn og gul
LUX-sápan gerir hörund mitt svo dásamlega hreint”, segir hin fagra
kvikmyndastjarna Georgia Moll.
Fegurstu konur heims nota hina hreinu, mjúku LUX-sápu.—Konur eins og hin
dáða Georgia Moll.
“Hugsið vel um hörund yðar, eins og ég geri”, segir Georgia. “Notið
I.UX-sápu, það er ekki til betra fegrunarmeðal í heimi”.
Með þvf að nota LUX-sápu daglega, verðið þe'r einnig þáttakandi í
fegrunarleyndarmáli Georgiu Moll. LUX-sápan gefur yður kvikmyndastjörnu
útlit, heilbrigða, heillandi fcgurð, scm vekur^ eftirtekt hvarvetna. Notið ávallt
uppáhaldssápu kvikmyndastjarnanna, LUX-SAPUNA.
9 af hverjum 10 kvikmyndastjörnum nota LUX-handsápu
X-LTS 941/IC-6441
Þar með gleymdist mér það
gersamlega, að lögreglubílar
búnir talstöðvum eru stöðugt á
ferð um götur og vegi og stöðva
sérhvern þann bílstjóra, sem hag-
ar sér á einhvern hátt grunsam-
lega. Það voru einmitt verðir lag-
anna í einum slíkum bíl, sem sáu
mig snúa við, þótti atferli mitt
allt einkennilegt, óku fram fyr-
ir mig og gáfu mér merki um
að nema tafarlaust staðar.
.— Ég bið ykkur afsökunar á
því að ég skyldi ekki nema stað-
ar samstundis, sagði ég. En ég
tók ekki eftir því að þið veittuð
mér eftirför.
Einn af lögregluþjónunum
steig út úr bílnum og kom til
mín, laut að hurðarglugganum
og mælti: — Það var varla von,
því að lokið á farangursgeymsl-
unni er uppspennt, svo að þér
getið alls ekki séð neitt fyrir aft-
an yður í speglinum.
Og um leið kom hann að sjálf-
sögðu auga á blóðblettina á
höndum mínum og fötum, og þá
var ekki að sökum að spyrja.
Hann kallaði óðara á félaga sína,
þeir drógu mig út úr bíl mínum
og skoðuðu mig í krók og kring.
Ég gat ekki láð þeim það, ekki
heldur hitt, að þeir stungu mér
inn í lögreglubílinn og óku með
mig á lögreglustöðina, grunað-
an um morð — enda þótt þeir
vissu það ekki þá, frekar en ég,
hvort nokkurt morð hefði verið
framið.
Lögreglufulltrúi nokkur, Bentz
að nafni, annaðist yfirheyrsluna.
Fundum okkar bar saman
strax morguninn eftir. Ég hafði
sofið af nóttina í fangaklefa, á
meðan þeir í lögreglunni brutu
heilann um hugsanlegan glæp
minn. í morgunsárið gerðist svo
það, að þeir þurftu ekki að vera
í neinum vafa lengur, og nokkru
síðar var ég svo leiddur fyrir
Bentz fulltrúa.
— Þér heitið semsé Herbert
Norman? spurði hann.
— Já.
— Þekkið þér mann nokkurn,
Eugen Sperry að nafni?
Ég hristi höfuðið.
— Myrtuð þér þá mann í
kvöld er leið, sem þér vissuð
ekki einu sinni hvað hét?
Ég hristi enn höfuðið og af
meiri ákefð en fyrr. Og þó að
Bentz hefði ekki farið fram á
það við mig, sagði ég honum
upp alla söguna. Það var í fyrsta
skiptið sem mér bauðst tækifæri
til að rifja þannig upp alla þá
undarlegu hluti, sem fyrir mig
VXKAN 3Z. tbl. — gg