Vikan - 15.08.1963, Blaðsíða 17

Honum duldist ekki í hvílíku
uppnámi hún var. Hann gat ekki
látið sér til hugar koma að það
væri nærvera hans, sem því olli.
„Eigið þér í einhverjum vand-
ræðum?“ spurði hann hikandi.
„Vandræðum? Vandræðum?
Nei, nei, það er allt í stakasta
lagi.“ Það var eins og hún hefði
ekki einu sinni vald á hugsun
sinni.
Hann vissi ekki hvað hann átti
að halda. Eitthvað var að. Ef til
vill hafði hann vanmetið strang-
leika valdhafanna og þá erfið-
leika, sem Katya gat átt í vænd-
um, ef hún blandaði geði við
menn af bandamannaþjóð þeirra.
Hann virti hana fyrir sér, reyndi
að ráða í þessa óeðlilegu fram-
komu hennar, gekk skrefi nær
henni og tók um arm henni, og
hana þraut þegar mátt og hné
hennar titruðu.
„Hvað er að, Katya?“ spurði
hann. „Hef ég komið þér í ein-
hver vandræði?“
Hann virti fyrir sér andlit
hennar og hún hafði opnað
munninn, augu hennar skinu og
hún dró andann ótt og títt og
barmur hennar bifaðist.
„Nei, nei ... ekki nein ...
vandræði,“ stundi hún lágt.
Hann fann hvernig armar
hennar titruðu, hvernig allur
líkami hennar skalf og titraði,
sá hvernig barmur hennar reis
og hneig og brjóst hennar þrútn-
uðu undir þunnri treyjunni og
hvernig roðinn færðist um mjall-
hvítt hörundið á hálsi hennar og
sjáöldrin þöndust út. Hún varp-
aði sér í fang honum, þrýsti sér
að honum; ekki einungis að hana
þryti afl og vilja til að veita
honum viðnám, heldur varð hún
allt í einu gripin heitum, blygð-
unarlausum fúsleika til að ganga
honum skilyrðislaust á vald. Hún
hafði ekki minnstu hugmynd um
hvað olli slíku ósjálfræði; að
þessi framandi maður ... út-
lendingur ... skyldi ná slíkum
tökum á henni. Hún stundi af
ástríðu, þegar hart og strítt
skegg hans stakk hörund hennar,
þegar hrjúfar varir hans særðu
varir hennar.
Það var drepið á dyr.
Og veruleikinn skall yfir hana
eins og flóðbylgja, herbergið,
gistihúsið, hvar hún var stödd
og hver hún var, hverjar aðstæð-
ur hennar voru í lífinu, hvílíkt
brjálæði hafði gripið hana allt
í einu.
„Já, já . . .“ svaraði hún.
Brjálæði, hér í gistihúsinu um
hábjartan dag, með Bandaríkja-
manni. Það gat verið Arnaldov,
sem stóð fyrir utan herbergis-
dyrnar, eða einhver annar, sem
átti við hana erindi í sambandi
við starf hennar.
Rödd gömlu umsjónarkonunn-
ar heyrðist úti fyrir herbergis-
dyrum. „Jú, þér getið tekið yður
bað klukkan sex . . .“
Katyu létti svo að hún var að
því komin að hníga niður.
„Þakka yður fyrir,“ kallaði hún
án þess að opna dyrnar.
Hún heyrði fótatak konunnar
fjarlægjast fram ganginn og nið-
ur stigann. Svo sneri hún sér að
honum og lét hallast upp að
dyrastafnum.
Hann virti hana fyrir sér. Hún
steig skrefi nær honum, varpaði
sér enn í faðm hans.
„Ég stofna mér í mikla hættu,“
sagði hún lágt. „Þetta ... hér í
gistihúsinu."
„Já,“ svaraði hann. „Ég skil
það nú ...“
„Nú verður þú að fara,“ hvísl-
aði hún, er þau lágu enn í faðm-
lögum stundu síðar. „Þú ætlaðir
að færa mér einhverjar fréttir
af Dmitri?“
„Já,“ svaraði hann. „Því var
ég búinn að gleyma. Hann vill
eiga tal við þig á morgun. Uppi
í fjöllunum. Ég verð að vísa þér
leiðina. Hún er dálítið torfarin."
Framliald á bls. 50.

r&Mií
' ,%tr ' %
• '

'* > <«■ *, ' x ’-vV
I
P^P
,. - 's'z

iiíiiiii
m*m§m
émMmrnsM
, v i<

!

!:■ .'■■:. ■' ■

i MlSilPliw
... ... . . ■ :.

VXKAN 33. tbl.
17