Vikan - 15.08.1963, Blaðsíða 21

við þennan frakka, sem hann
kom með frá Tahoe. Ralph sagði
að honum hefði verið gefinn
hann, en — ja, þetta var mjög
vandaður og dýr tweedfrakki,
brúnt Harris Tweed með stórum
hnöppum, með leðurrönd. Hann
var nærri nýr, það vantaði bara
á hann einn hnappinn."
„Hvaða hnapp?“
„Þann efsta. Ralph var með
frakkann með sér, þegar hann
fór í áætlunarbílnum til Los
Angeles.
Núna mundi ég allt í einu,
hvar ég hafði séð nákvæmlega
svona frakka. Ein af stúlkunum
í röndótta líkbílnum hafði verið
í honum utan yfir blautan sund-
boiinn.
Ég ók til baka til strandar-
innar, og það var orðið hálf-
rokkið, þegar ég loksins fann
röndótta líkbílinn. Ég lagði min-
um bíl fyrir aftan hann, og gekk
niður á ströndina. A ströndinni
höfðu verið kveikt bál, og fólk-
ið sem sat í kringum þau leit út
eins og ég gat ímyndað mér þá,
sem komist hafa lífs af í atóm-
styrj öld.
í kring um eitt bálið sátu sex
manneskjur, vafðar inn í teppi.
Ég þekkti þau aftur, og ein
stúlknanna var í brúna tweed-
frakkanum. Þau gáfu mér engan
gaum fyrr en ég sýndi þeim
lögregluskjöldinn, sem ég hafði
einu sinni fengið í gömlum slag
niðri við höfn í San Pedro.
Ég beindi orðum mínum til
stúlkunnar. „Þessi frakki, sem
þér eruð í, ungfrú. Hafið þér
átt hann lengi?“
Saklaus augu hennar voru
stór og skelkuð. Einn ungu
mannanna sagði henni, að hún
þyrfti ekki að svara, en hún
gerði það samt: „í svona tvo
mánuði. Ég f-fann hann.“
„Hvar?“
„Á ströndinni fyrir ofan
Malibu. Hann bara rak þar á
land eins og hvert annað drasl.“
Hún bætti við, um leið og hún
rétti mér frakkann. „Af hverju
spyrjið þér, vill eigandinn fá
hann aftur?“
„Ég held að hann myndi verða
mjög undrandi, ef hann sæi hann
aftur.“
„Hver er eigandinn?"
„Ég veit það ekki, ennþá.“
Áður en ég yfirgaf staðinn,
skrifaði ég hjá mér nafn hennar
og heimilisfang. Ég gekk svo
upp að bílnum, og athugaði
vörumerkið á frakkanum: Cutt-
worth Ltd., Toronto. Fyrst datt
mér í hug að hringja til Cutt-
worth í Toronto þá strax, en að
nánar athuguðu máli sá ég, að
klukkan þar var komin langt
fram yfir lokunartíma,og allt,
sem ég mundi hafa upp úr því
var snakk við næturvörðinn.
Ég fór til baka inn í borgina,
og hringdi í símasvarþjónustu
mína. Leonard liðþjálfi í Citrus
Junction hafði verið að reyna að
ná í míg, og sagðist mundu verða
á varðstofunni til tíu. Erindið
var mjög áríðandi.
Leonard var aleinn þegar ég
kom inn á skrifstofu hans. Hann
var ekki með neinar vífilengjur,
og kom strax! að efninu: „Ég
heyri, að þú hafir haft tal af
móður Dolly í dag.“
„Já.“
„Mundirðu segja að hún væri
taugaveikluð kona, nær örvænt-
ingu út af dauða dóttur sinnar?“
„Hún er það alls ekki, að mínu
áliti. Af hverju spyrðu?"
„Af þessu.“
Þetta var ísteinn úr silfri með
ferköntuðu handfangi. Miði með
upphafsstöfum Leonards hékk
við handfangið með vírspotta,
sem var innsiglaður með blýi.
Hann sagði: „Þetta fannst í
morgun af leitarflokki fylkis-
fanga, sem ég hef látið grand-
leita um svæðið, þar sem lík
Simpsons fannst. Saksóknarinn
er ekki í bænum. Ég veit ekki
hvað ég ætti helzt að gera. Mér
er skapi næst að fara strax og
fá undirskrifaða játningu —“
„Hjá frú Stone.“
„Nú hún keypti þetta hjá
Drake Hardware búðinni hér í
bænum. Teinninn er hluti úr
samstæðu setti.“
„Þú ert viss um, að þetta sé
teinninn, sem varð Simpson að
bana?“
„Já, ég fór með hann í rann-
sóknarstofuna í Los Angeles.
Það er blóð á honum.“
Ég var enn að brjóta heilann
um, hvað hann vildi mér í þessu
sambandi.
Eftir stutta stund kom svarið
við þeim heilabrotum. „Án
beinna fyrirskipana frá saksókn-
aranum, þá get ég alls ekki rokið
til og farið að yfirheyra fólk eins
og Stone fjölskylduna, sem hefur
alltaf verið meðal betri borgar-
anna hér um slóðir. Konan mín
og frú Stone eru meira segja í
sama skemmtiklúbbnum."
„Ég skil hvað þú ert að fara.“
„Ég veit, að mér er óhætt að
treysta þér, Archer. Þú hefur
gott orð á þér í þessum bransa.“
„Eg skal gera mitt bezta til
þess að halda því. Má ég fá ís-
teininn að láni?“
Honum virtist létta við að losna
við hann.
Það logaði aðeins á einu ljósi
í húsinu, og frú Stone kom til
dyra í gömlum greiðsluslopp ut-
an yfir náttkjólnum. Hún var
mjög þreytuleg. „Það er mjög
framorðið. Hvað viljið þér?“
„Ég skal vera fljótur.“ Ég
sýndi henni ísteininn. „Kannist
þér við þetta, frú Stone?“
„Mér sýnist þetta vera •— já,
ég held að þetta sé hluti af setti,
sem ég gaf frú Jaimet í brúðar-
gjöf. Hún átti heima hérna hinum
megin við götuna og var alltaf
svo góð við Dolly, svo mig lang-
aði til þess að gefa henni eitt-
hvað varanlegt, jafnvel þó ég
haíi alls ekki haft efni á því.
Hún var Dolly eins og önnur
móðir, vegna þess að hún átti
engin börn sjálf.“
Ég sagði henni hvar ísteinninn
hefði fundizt.
Hún sagði ákveðið: „Yður er
óhætt að treysta því, að frú
Jaimet er ekki viðriðin neitt
morð. Þetta er sönn hefðarkona.
Ég ætti kannski ekki að kalla
hana frú Jaimet lengur, því hún
er gift aftur, en ég hef alltaf átt
svo erfitt með að muna nöfn.“
„Hafið þér nokkra hugmynd
um hvar ég get náð sambandi við
hana, frú Stone?“
„Hún býr í Los Angeles. Bíðið
aðeins. Ég fékk jólakoi't frá
henni, ég skal reyna að finna
það.“
Ég stóð á rykugu dyraþrepinu
og horfði yfir götuna. Það var
alger ógjörningur að sjá, hvar
hús þeirra Jaimet-hjóna hafði
staðið.
Frú Stone kom til baka með
rautt og hvítt jólakort.
„Gleðileg jól, gott og farsælt
nýtt ár,“ stóð á því. Undirskriftin
var: „Mark Blackwell höfuðs-
maður og frú.“
„Ég hefði svo sem átt að muna
að hann var höfuðsmaður," sagði
frú Stone, afsakandi. „Ronald
Jaimet, fyrri maður hennar, var
skólastjóri við gagnfræðaskól-
ann. Aumingja maðurinn, hann
þjáðist af sykursýki. Hann fót-
brotnaði í fjallgöngu uppi í
Sierra-fjöllunum, átti ekkert
insulin, og dó áður en þeir komu
honum á sjúkrahús. Frú Jai —
Blackwell varð fyrir miklu á-
falli, en hún stóð sig eins og
hetja.“
Ég vonaði, að hún gæti mætt
mér með sama hetjuskapnum
þegar ég heimsækti hana næst.
Hún kom til með að þurfa á öllu
sínu hugrekki að halda.
Ég fór með ísteininn og þessar
upplýsingar til Leonards lið-
þjálfa. Ég sagði honum samt
ekki, að frú Jaimet væri Isobel
Blackwell. Hann gat fengið þær
upplýsingar sjálfur næsta dag,
þegar ég væri búinn að tala við
hana.
Það var mjög framorðið þegar
ég kom upp í Bel Air en ljós log-
uðu í Blackwell-húsinu, og leigu-
bíll stóð fyrir utan húsið. Bíl-
stjórinn var sofandi við stýrið.
Ég var í þann veginn að vekja
hann, þegar aðaldyr hússins opn-
uðust, og kona kom út. Hún var
há og ljóshærð, og í fyrstu hélt
ég að þetta væri Isobel Black-
well, en þegar hún kom betur í
ljós, sá ég að þetta var móðir
Harriet, Pauline Hatchen.
Hún brosti þreytulega til mín.
„Hissa, herra Archer?"
„Ja, þetta er ekki beinlínis í
nágrenni við Ajijic."
„Ég flaug yfir í morgun. Hafið
þér ekkert heyrt frá Harriet?"
„Nei.“
„Ég verð að tala við einhvern,“
sagði hún. „Það þýðir ekkert að
tala við Isobel. Hún er svo var-
kár, og segir ekkert, nema það
sem hún sjálf vill. Ég hata svo-
leiðis fólk.“
Ég vísaði henni á bílinn minn,
og kveikti í sígarettu fyrir hana.
Ég sagði: „Þekkið þér Isobel
Blackwell vel?“
„Ég er búin að þekkja hana
mjög lengi, þó að það sé nú ekki
eitt og það sama. Ronald, fyrri
maður hennar, var bræðrabarn
Marks, og líka einn af beztu
vinum hans. Við hittum þau því
oft, og Mark var til dæmis með
Ronald uppi í fjöllunum, þegar
hann dó.“
„Hvar er Mark Blackwell
núna, frú Hatchen?“
„Uppi við Tahoe-vatn, að leita
að Harriet. Hann frétti um hatt-
inn.“ Hún beit í neðri vörina.
„Þetta — þetta var hennar hatt-
ur, var ekki svo?“
„Jú.“
„Haldið þér, að hún sé dáin?“
Rödd hennar var lág og döpur.
Það var eins og hún væri búin
að týna leiðinni til hamingjunn-
ar, sem hún þóttist hafa fundið,
og nú var eins og afleiðingar
flótta hennar helltust yfir hana
eins og ískaldur foss. „Guð fyrir-
gefi mér, ég brást henni. Ég yfir-
gaf hana í nauð.“
„Af hverju?“
„Ég gat ekki þolað Mark leng-
ur. Mark var mömmudrengur í
þess orðs fyllstu mei'kingu. Eft-
ir að móðir hans dó, hélt ég, að
ég gæti unnið hann, en þar
skjátlaðist mér. Hann sneri allri
sinni umhyggju og athygli að
Harriet, sér í lagi eftir að hann
komst á eftirlaun. Hann eyddi
öllum sínum tíma með henni,
valdi handa henni lesefni, leiki,
vini, og jafnvel innri hugsanir.
Hann gerði hana svo ruglaða, að
hún vissi ekki lengur hvort hún
var drengur eða stúlka, eða hvort
hann var faðir hennar eða elsk-
hugi.“ Röddin brást henni. „Hún
var aðeins ellefu ára.“
Ég sat og hlustaði á hana
gráta, og horfði á ljósin í Black-
well-húsinu slokkna hvert af
öðru.
„Hafið þér heyrt frá Harriet
eftir að hún fór frá Ajijic?“
„Ég fékk bréf frá henni í gær.
Hún skrifaði það á sunnudaginn
var.“
„Hvað stóð í því?“
„Hún sagði mér, að hún væri
að fara að gifta sig, og væri yfir
sig hamingjusöm, nema hana
vantaði aðeins fimm þúsund doll-
ara að láni til þess að komast til
Suður-Ameríku.“ Hún þagnaði
við. „Ég gleymi aldrei síðustu
málsgreininni: „Elsku mamma,
viltu gera þetta fyrir mig. Þetta
er það eina, sem ég hef nokkurn
tíma beðið þig um. Gefðu okkur
Burke tækifæri til þess að vera
saman. Ef ég fæ ekki notið hans,
þá dey ég!“ Hún steig út úr bíln-
Framhald á bls. 48
VIKAN 33. tbl. — 91