Vikan - 15.08.1963, Blaðsíða 27

Þetta var svo óvænt og um
leið svo ótrúlegt; þessi skyndi-
lega tareyting, ekki einungis
hvað röddina snerti, heldur og
allan persónuleika hinnar hljóð-
látu, dagfarsprúðu konu. Clar-
issa skildi bersýnilega ekki neitt
í neinu -— hló og kjökraði í senn
og vissi ekki hvaðan á sig stóð
veðrið.
„Off hættu þessu heimskulega
vinnukonuflissi..
Clarissa spratt á fætur. Hún
skalf og titraði, og ég láði henni
bað ekki.
„Mér er með öllu óskiljanlegt
hvað um er að vera“, stamaði
hún ráðþrota. „Alan er að öllu
leyti sá sami og hann hefur ver-
ið, og ég veit ekki annað en að
ég sé það líka. Sama er að segja
um pabba . .. en þú, það ert þú
ein, sem hefur breytzt!“ hrópaði
Clarissa í örvæntingu sinni. „Ég
þekki þig alls ekki fyrir sömu
móður...“
Og það var hún ekki heldur.
Molly var ekki sú sama, og hún
hafði verið. Þegar hún lyfti
höfðinu andrá síðar og leit á
okkur, var breytingin á henni
svo alger orðin, að ég hefði get-
að svarið, að það væri ekki hún,
heldur einhver allt önnur mann-
eskja.
,,Ef þú átt við það, að ég vil
koma í veg fyrir að einkadóttir
mín giftist bláfátækum skottu
(<
„Það er Alan ekki...“ greip
Clarissa fram í fyrir henni.
En nú reis George á fætur.
Hann lét hallast upp að arin-
hillunni og leit fast á konu sína.
„Viltu þá ekki koma í veg fyr-
ir að hún giftist, svona yfir-
leitt?“ spurði hann hörkulega.
„Kannski það“, svaraði Molly
kuldalega. „Hvað rekur hana til
þess? Og er það ekki fyrst og
fremst skylda hennar að vera
hjá móður sinni og annast
hana?“
„Nei“, svaraði George, fast-
mæltur og ákveðinn. „Þegar
Clarissa er komin á þennan ald-
ur, er það fyrst og fremst skylda
hennar að giftast heiðvirðum
manni og ala honum börn. Rétt-
ur móðurinnar . .
„Jæja, svo að þú viðurkennir
þó, að ég hafi einhvern rétt“,
mælti Molly og hækkaði raust-
ina. „Og ég leyfi mér að halda
því afdráttarlaust fram, að það
sé réttur móðurinnar, sem eigi
að ganga fyrir. Eða ól ég dóttur
mína kannski í þennan heim til
þess, að hún brygðist mér, þegar
mér reið mest á, hlypist á brott
frá mér veikri, þegar ég væri
mest þurfandi fyrir ástúð henn-
ar og umhyggju? Þið hljótið þó
að hafa gert ykkur það ljóst, að
ég er veik... sárþjáð mann-
eskja ... Skiptir það þig kannski
ekki neinu máli, Clarissa, að ég
er veik; að ég þarfnast þín...
dóttur minnar?"
Það voru ekki eingöngu orðin,
heldur röddin, þessi hvella,
ofstækisþrungna rödd, sem kom
okkur öllum svo á óvart, að
okkur setti hljóð við. Og þó var
það fyrst og fremst augnatillit-
ið, eða nánara talað, augun
sjálf. Það voru ekki augu Molly-
ar lengur. Það var eins og þau
hefðu meira að segja breytt um
lit. í stað þess að vera ljósblá og
skær, voru þau tinnusvört og
myrk .. . augu konu, sem hvor-
ugt okkar Clarissu bar kennsl á.
En George, sem kynnzt hafði
ömmu sinni og mundi hana ...
Clarissa greip hendi fyrir
munn sér og hljóp út úr stof-
unni.
9.
Ég veitti henni eftirför. Hún
hafði hnigið niður neðst í stig-
anum, og ég tók hana í faðm
mér, eins og ég hafði gert svo
oft áður á meðan hún var yngri,
og ég þakkaði mínum sæla fyr-
ir, að hún skyldi ekki amast
neitt við því. Ég hafði ekki hug-
mynd um hvað fram fór inni í
setustofunni þessa stundina;
fannst sem það skipti í rauninni
ekki svo ýkjamiklu máli, en hitt
vissi ég, að framtíð Clarissu var
í veði og að ekki mátti neinu
skeika. ..
„Taktu nú eftir því, sem ég
segi, Clarissa", mælti ég ákaft og
innilega. „Sé móðir þín ... veik,
við skulum að minnsta kosti
orða það þannig, þá getum við
séð um hana á allan hátt, faðir
þinn og ég. Þú mátt því ekki
fyrir nokkurn mun láta það
verða til þess að koma í veg fvr-
ir að þú giftist Alan“.
Hún leit á mig, náföl ásýndum
eins og vofa.
„Hvers vegna þurfum við að
orða það þannig, að hún sé
veik?“ spurði hún svo lágt að
varla heyrðist. „Hvers vegna
segirðu ekki að hún sé brjáluð?
Það er hún einmitt, og því þá
ekki að viðurkenna það?“
„Ef móðir þín er. . . að
minnsta kosti í bili... eitthvað
öðruvísi en hún á að sér“, sagði
ég, „þá getur þú ekki borið neina
ábyrgð á því. Og eins og ég
sagði, þá er þér óhætt að trúa
okkur fyrir henni, föður þínum
og mér. Þú lætur það því ekki
á þig fá, Clarissa mín, og gift-
ist Alan eins og ekkert hafi í
skorizt...“
En hún greip báðum höndum
um jakkabarm minn, og næstum
því hristi mig til.
„Skilurðu það ekki“, mælti
hún og röddin titraði af ekka.
„Skilurðu það ekki, að ef móð-
ir mín er brjáluð, þá get ég ekki
gifzt neinum .. .“
„Einmitt það“, hugsaði ég,
„þetta er þá sú aðferð, sem gild-
ir núna“.
Hún sleppti tökum og hljóp
grátandi upp stigann. Ég gat
heyrt þung og sár ekkasogin,
þó að hún lokaði hurðinni að
herbergi sínu.
10.
Ég mundi hafa veitt henni
enn eftirför og farið inn til henn-
ar, ef ég hefði ekki heyrt brest-
inn. Brestinn, og síðan rödd Ge-
orgs, þegar hann kallaði inni í
setustofunni.
Ekki veit ég með hvaða hætti
málverkið hefur fallið niður af
króknum yfir arinnhillunni.
Sennilega hefur Georg rekið
öxlina í umgerðina, þar sem
hann stóð — en þegar ég kom
inn í setustofuna, lá það á bál-
inu á arinnristinni og logaði
glatt. Það eitt, sem við gátum
gert, var að sjá svo um að það
rynni ekki logandi fram af ar-
instæðinu, út á ábreiðuna,
hvað við og reyndum, George
og ég með glóðartöngum. Svo
æstir voru logarnir, þegar þeir
hámuðu í sig olíuborinn strig-
ann, að hörundið á höndum okk-
ar sviðnaði. og það mátti ein-
kennilegt kallast hve gneista-
flugið sótti í augun, en við létum
hvorugt á okkur fá, lögðumst á
eitt og héldum málverkinu kyrru
í eldinum, þangað til ekkert var
eftir af því annað en hálfkoluð
umgerðin, en logarnir orðnir að
meinlausum glæðum. Þá fyrst
gafst mér tími til að hugleiða
hvað eiginlega hafði gerzt. Og
um leið mundi ég eftir Molly.
Hún lá á legubekknum, með-
vitundarlaus. Það hafði liðið yf-
:r hana.
11.
Ekki veit ég ...
Molly hafði náð sér að fullu
daginn eftir. Við George höfðum
vakað yfir henni næturlangt, og
hún hafði sofið án þess að
rumska; opnaði ekki augun fyrr
en undir morguninn, þegar Clar-
issa laumaðist inn með te og kex
á bakka. og nú voru það augu
Mollyar, minnar gömlu og góðu
Mollyar, sem á okkur störðu,
bláskær, hreinskilnisleg og ást-
úðleg... aðeins dálítið spyrj-
andi.
„Má það þá ekki koma fyrir
konu einu sinni á ævinni að hún
fái yfirlið, án þess að allt sé
sett á annan endann?" spurði
hún glettnislega. „Og hvernig
stendur á því, að Alan skuli ekki
vera viðlátinn •—• að hjúkra
tengdamóður sinni tilvonandi?"
Við George létum þær mæðg-
ur einar, en fórum fram í setu-
stofuna, og tókum að hreinsa til
á arinristinni. Þegar við geng-
um aftur að svefnherbergisdyr-
unum, heyrðum við að mæðg-
urnar voru að ræða um undir-
búninginn að afmælinu, opin-
beruninni — og giftingunni.
Þetta var nú það sem gerðist.
Ekki veit ég ...
VXKAN 33. tbl. — ^7