Vikan - 15.08.1963, Blaðsíða 33

SJÖUNDI MAÐURINN.
Framhald a£ bls. 9.
Hann hefur bæði þekkingu og
tæki til að ákvarða aldur bréfs-
ins upp á ár og dag ...
ÞEGAR Melton var farinn út
með bréfið, reyndi Ransome að
einbeita huganum að starfinu.
En bréfið reyndist undarlega á-
leitið. Hann lygndi aftur augun-
um andartak og um leið lék
heitur blær um vanga honum
og annarlegan þef af rotnuðum
gróðri lagði fyrir vit honum.
Hann heyrði líka undarleg hljóð
— skræki í fuglum og dýrum,
klið og gný. Um leið og hann
opnaði augun aftur hvarf hvort-
tveggja, þefurinn og hljóðin.
ímyndun, sagði hann við sjálfan
sig. Ekkert nema ímyndun.
Nú kom Melton inn aftur.
— Johnson lofaði að athuga
bréfið í kvöld. Þú færð að vita
vissu þína á morgun.
Venjulega svaf Ransome fast
og draumlaust, en þessa nótt var
ekki því að heilsa. Hann dreymdi
án afláts. Hann var staddur í
skógi, trén voru bæði há og þétt;
stofnar þeirra umvafðir klifur-
jurtum með afarstórum lauf-
blöðum og moldin undir fótum
hans var mjúk og rök og and-
rúmsloftið svækjuheitt og þrung-
ið sterkum daun af rotnandi
jurtum. Hann gekk eftir þröng-
um stíg eða slóða og umhverfið
varð enn annarlegra fyrir daufa
tunglsbirtuna, sem sáldraðist
niður á milli trjákrónanna uppi
yfir. Sem snöggvast sá hann ein-
hvern skammt á undan sér,
mann með brúnan, barðamik-
inn hatt og klæddan kakískyrtu,
rennblautri af svita. Maðurinn
leit um öxl til hans og Ransome
hrökk upp af svéfninum í einu
svitabaði.
Það var molluhiti þessa nótt,
og Ransome taldi að þao væri
orsök draumsins. Um morguninn
var enn molluhiti og lágskýjað.
Þegar hann kom í rannsókna-
stofuna, var vinnufélagi hans;
ekki mættur og um leið og
Ransome kom inn, breyttist and-
rúmsloftið og lyktin af efna-
blöndunum vék fyrir hinum ann-
arlega, sterka rotnunardaun
frumskóganna og angan fram-
andlegra jurta. Þetta stóð þó
ekki nema andartak, hvarf eins
óvænt og skyndilega og það
hafði komið. Melton gekk inn í
rannsóknastofuna, þungur á brún.
eins og hann væri að glíma við-
einhverja torráðna gátu.
Hann hélt á bréfinu í hendi:
sér. — Ég kem beint frá John-
son, sagði hann. Það lítur út fyr-
ir að þarna sé um einhvern ó-
skiljanlegan leyndardóm að;
ræða. Hann kveðst vera þess
fullviss að bréfið sé skrifað fyrir
fáeinum dögum, og hefur ekki
aðra skýringu handbæra, en að
einhver hljóti að vera að gabba
Allt til bygginga!
TIMBCR, allskonar
Harðviður: tekk, eik, afromosia
Steypustyrktarjárn
Krossviður
Þilplötur
Spónaplötur
Gaboon
' Linoleum-dúkar
Harðviðarspónn
Aluminium, einangrunarpappír
Hljóðeinangrunarplötur
Sorplúgur
Saumur
Plastpiötur á svalir
Eikarparkett
Tarkett-flísar og lím á gólf.
Hagstæð innkaup, gerð beint frá framleiðslu-
löndunum.
Samband ísl. Bvggingaíélaga
Símar 17992 — 17672. — Reykjavík.
þig. Hann kveðst mun greinilega
eftir þessum leiðangri Rumbolds
og örlögum hans. Það hafi verið
eitthvað leyndardómsfullt við
dauða þeirra leiðangursmanna
sex. Fyrst hafi verið álitið að
eintrjáningsbátum þeirra hafi
hvolft og mennirnir drukknað,
en síðar hafi bátarnir fundizt á
réttum kili. Johnson fann líka
upplýsingar um Balsa Magna í
bókasafninu. Það er þorpið, þar
sem Rumbold bjó og sennilega
býr ekkja hans þar enn. Hann
heldur að ef til vill sé það hún,
sem lagði bréfið í póst.
— Skrifað fyrir fáeinum dög-
um, endurtók Ransome. Nei, það
er óhugsandi. Það eru tuttugu og
fimm ár síðan maður hennar
lézt. Johnson hlýtur að hafa
skjátlazt.
— Það er að vísu ekki útilok-
að, enda þótt hann sé sérfræð-
ingur á þessu sviði. Hann segir
að Balsa Magna sé ekki nema
nokkra kílómetra frá Chelms-
ford. Þangað er því ekki svo
ýkjalangt héðan.
— Nei, varð Ransome að orði.
Það er ekki svo ýkjalangt.
— Kannski þú fengir lausnina
á gátunni, ef þú skryppir þang-
að, sagði Melton. Þú skilur hvað
ég á við. Það er alltaf betra að
hafast eitthvað að og reyna að
komast til botns í hlutunum, en
láta ímyndunaraf iíti hlaupa með
sig í gönur.
—1 Já, svaraði Ransome og ætl-
aði víst að segja eitthvað meira,
en síminn hringdi í sömu svifum.
Melton tók talnemann.
— Það er spurt eftir þér, sagði
hann. Einhver Hollinger pró-
fessor.
— Konunglega rannsóknaráð-
ið, mælti Ransome og gleymdi
samstundis bréfinu. Ég sendi
skýrsluna mína þangað. Hann
tók talnemann. Halló — þetta
-er Ransome, sem talar .. .
Síðan hlustaði hann um hríð
á þann, sem við hann talaði og
svipur hans lýsti sívaxandi undr-
un. Skýrsla hans hafði vakið
gífurlega athygli. •— Rannsóknir
þær, sem þér hafið leyst þarna
af hendi, fullkomna það starf,
sem við hérna höfum verið að
fást við að undanförnu, sagði
röddin með miklum myndugleik.
Niðurstöður yðar brúa þar mikið
bil. Okkur væri það kærkominn
heiður, ef þér hefðuð tíma og
tækifæri til að koma hingað
sjálfur ...
Og síðan tók röddin að ræða
einstök atriði skýrslunnar.
— Þér álítið þá að ég hafi ekki
sóað tómstundum mínum til
einkis í þessar rannsóknir, varð
Ransome að orði, þegar hann
loks komst að. Þér álítið með
öðrum orðum, að þetta dundur
mitt hafi borið árangur?
Hollinger prófessor virtist að
því kominn að springa. — Ham-
ingjan góða; hvað eruð þér eig-
inlega að fara? Þér hafið gert
þá uppgötvun, sem hefur ómet-
anlega þýðingu fyrir gervallt
mannkyn. Ég hygg að ég kveði
ekki of fast að orði þó að ég
segi að sú uppgötvun geti bein-
línis orðið til að bjarga því,
þegar þar að kemur að við höf-
um öðlazt kunnáttu til að hag-
nýta hana að fullu!
Þegar símtalinu var lokið,
komst Ransome þannig að orði
við Melton, vinnufélaga sinn:
— í stuttu máli, þá hef ég
reynt að einangra það efni sem
hefur þau áhrif, að hinir ýmsu
líkamshlutar humarsins endur-
nýjast jafnóðum og hann missir
þá, verði hann fyrir einhverju
hnjaski. Skýrsla mín fjallar ein-
mitt um þá aðferð, sem ég not-
aði við að einangra þetta efni.
Missi humarinn til dæmis kló,
vex hún aftur af sjálfu sér fyr.ir
áhrif þessa efnis. Veikist hann
af einhverjum sjúkdómi hefur
efnið aftur á móti önnur áhrif
— það eyðir sóttkveikjunum.
Efnið ver humarinn einnig gegn
öðrum utanaðkomandi áhrifum
— svo sem geislun. Væri unnt
að dæla hæfilegum skammti af
þessu efni í líkama mannsins,
yrði hann ónæmur fyrir allri
geislun á eftir. Það var þetta,
sem prófessorinn átti við, þegar
hann sagði að uppgötvun mín
gæti orðið til að bjarga mann-
kyninu þegar þar að kæmi.
— Það er ekkert smáræðis af-
rek, sem þú hefur unnið, varð
Melton að orði. Ég vona að þú
hljótir þá viðurkenningu fyrir
það, sem þér ber. Þú átt það
skilið eftir öll þessi ár.
Öll þessi ár. Það var sem sig-
urgleði Ransome fjaraði út.
Hefði honum borizt bréfið í
tæka tíð, mundi hann aldrei hafa
unnið þetta afrek. Til þess hafði
hann fengið þessi tuttugu og
fimm ár að láni. Hann studdi
höndunum á borðið til þess að
ekki sæist hve þær titruðu. Nú
hafði hann lokið þessu hlutverki,
og hvaða ályktun mátti af því
draga? Raunar hlaut þetta, þrátt
fyrir allt, að vera tilviljun ein.
Engu að síður varð hann að
rannsaka uppruna bréfsins að
svo miklu leyti sem það kynni
að reynast kleift, annars fengi
hann engan sálarfrið.
ÞENNAN dag hætti hann
störfum sínum í rannsóknastof-
unni klukkustundu fyrr en hann
var vanur. Hann dottaði öðru
hverju í lestarklefanum á leið-
inni til Chelmsford. Þegar hann
hrökk upp, stóðu svitadropar á
enni hans og lófarnir voru þvalir.
Hann var móður og fann enn
frumskógaþefinn í vitum sér.
Klukkan var orðin sjö, þegar
lestin náði til Chelmsford.
Myrkt var yfir og engu líkara
en að skýin hvíldu á húsþökun-
um. Eftir langa bið kom svo hér-
aðslest, sem gekk til Balsa
33
VIKAN 33. tbl.