Vikan - 15.08.1963, Blaðsíða 49

FRAMLEIÐUM:
INNIHURÐIR ÚR:
Eik
Mahogany
Tekki
Oliveraski
Hvítaski
Frado
Rósaviði (indverskum.
Avodire
ÚTIHURÐIR ÚR:
Tekki
Afromosia
Afzelia
Oregon Pine
Þyljur með álímdum spæni á harðplötur og striga.
Tökum að okltur innréttingar íbúða, stórverk og minni
framkvæmdir.
BYGGIR h.f.
Sími 34069. — Reykjavík.
einhverju, þá var mér ekki til-
kynnt neitt um það.“
„Keypti höfuðsmaðurinn nokk-
urn tíma föt í Toronto?“
„Það er mjög sennilegt. Hann
hefur oft farið þangað, og ensk
ullarefni eru betri og ódýrari í
Kanada.“
„Má ég rannsaka klæðaskáp
manns yðar?“
„Nei! Hún bætti við, mildari
röddu: „Ekki án hans leyfis, og
hann er ekki hér.“
„Eruð þér að hylma yfir fyrir
sjálfa yður, frú Blackwell? Eða
fyrir mann yðar?“
Hún var þögul. Síðan sagði
hún: „Ég hélt alltaf, að á milli
okkar væri traust, jafnvel gagn-
kvæm vinátta."
„Yður líkaði vel við Harriet,
yður líkaði vel við Ralph Simp-
son, yður líkaði vel við Dolly
Stone. Ég er ekki viss um, að
mig langaði neitt til þess að vera
einn af þeim, sem yður líkar vel
við.“
„Hvað kemur Dolly Stone
þessu máli við? Ég hef ekki séð
stúlkuna í mörg ár.“
Ég sagði henni, að Dolly hefði
verið kyrkt í maí. Hún sagði
hvað eftir annað: „Nei, nei,“ og
hendur hennar krepptust og opn-
uðust á víxl.“
„Frú Stone sagði mér, að þér
hafið verið Dolly sem önnur
móðir, og að yður og fyrri manni
yðar hafi þótt mjög vænt um
hana, frú Blackwell."
„Ég — ég reyndi að hjálpa
henni. Hún þurfti styrkari hönd
en móðir hennar gat gefið henni,
og betri leiðsögn en faðir henn-
ar veitti. Maðurinn minn, Ronald
og ég reyndum að gefa henni
hvort tveggja. Við áttum engin
börn sjálf vegna sykursýki Ron-
alds. Við vorum einnig mjög
mikið fylgjandi því að aftra
unglingum í að lenda á glapstig-
um, og Dolly virtist vera vel á
veg komin með að lenda í vand-
ræðum. Unga fólkið beygist
snemma inn á þá braut að verða
morðingjar, og jafnsnemma inn
á að verða fórnarlömb. Þar, sem
þessar tvær leiðir mætast, verð-
ur hræðilegur glæpur.“
„Þér talið eins og þér séuð í
barnaverndarnefnd.“
„Ég var það áður en ég gifti
mig. Jafnvel áður en Ronald dó,
vissi ég, að við vorum búin að
missa Dolly. Hún var í vondum
félagsskap, ljúgandi, stelandi og
beitti svo öllum brögðum til þess
að komast undan hegningu. Já,
Dolly kunni vel að beita fegurð
sinni til þeirra hluta,“ sagði hún
hörkulega.
Ég hugsaði með mér, hvort
Dolly hefði reynt eitthvað af
þessum brögðum sínum við Ron-
ald Jaimet. Eftir framburði
mömmu hennar, var hún mikil
pabbastelpa, og stundum falla
miðaldra, barnlausir menn bæði
langt og hart fyrir stúlkum eins
og Dolly.
„Ég kann ekki við það, sem
þér eruð að hugsa,“ sagði Isobel
Blackwell, lágri röddu. „Jú,
Dolly reyndi að tæla Ronald, en
það bar ekki árangur.“
„En hann dó hræðilegum dauð-
daga líka.“
„Það var slys, sem ekki var
hægt að gera neitt við, og það
er allt annars eðlis. Reynið ekki
að gera morð úr dauða Ronalds,
herra Archer.“
„Sykursjúklingar eru nú ekki
vanir að fara í fjallgöngur upp
í Sierra-fjöllin."
„Ronald gerði það nú samt.
Það var honum mikilvægt sem
karlmanni. Svo var Mark líka
með honum til þess að líta eftir
honum. Þeir voru náfrændur, en
samrýmdir eins og bræður.
Mark bar Ronald á bakinu marg-
ar mílur eftir að hann fótbrotn-
aði.“ Hún lyfti höfðinu, stolt.
„Það var ekki honum að kenna,
að Ronald dó. Það var engum
að kenna.“
„Ef til vill kemur annað í
ljós.“
„Þér eyðið tíma yðar til ónýt-
is, herra Archer. Hvað með
Burke Damis?“
„Rétt nafn hans er Champion.
Hann er í varðhaldi í Redwood
City fyrir að hafa myrt konu
sína.“
„Konu sína?“
„Dolly Stone,“ ságði ég. „Hann
var kvæntur Dolly Stone. Viss-
uð þér það ekki, frú Blackwell.“
„Nei, það vissi ég ekki.“
„Þetta getur ekki verið tilvilj-
un ein. í fyrra giftist fósturdótt-
ir yðar þessum manni. f ár hefur
hann í huga að kvænast stjúp-
dóttur yðar, og þér virðist þessu
mjög fylgjandi.“
„Aðeins vegna þess, að Harriet
hafði engan annan. Einmanaleiki
hennar var hræðilegur, — ó-
bærilegur.“
„Fannst yður kannski, að hún
væri betur sett undir grænni
torfu?“
Augu hennar breyttust. Þau
urðu stór og fljótandi, og horfðu
í gegn um mig. Hún reis á fætur,
riðaði, og hljóp út úr herberg-
inu. Ég heyrði fótatak hennar í
stiganum, og svo var hurð skellt
uppi á lofti. Ég gekk fram í for-
stofuna.
Nálægt útidyrahurðinni var
fataskápur. Ég leit inn í hann.
Hann var nær fullur af frökk-
um og kápum. Sumir af henni,
sumir af Harriet, og aðrir af höf-
uðsmanninum. í einum þeirra
var merki frá Cuttworth, Ltd.,
Toronto. Ég sneri mér við. Isobel
Blackwell kom niður stigann.
„Hvert eruð þér að fara?“
spurði ég.
„Hvert sem er, bara héðan út.“
Hún gekk nær mér „Sjáið þér
nokkuð merki á enni mér, herra
Archer?“
„Nei.“
„Það er þarna. Merki ógæfunn-
ar. Ég hefi haft það síðan ég
fæddist."
„Vitleysa.“
Hún gekk út, og hallaði sér
upp að einni marmarasúlunni
á tröppupallinum. „Fyrir ári síð-
an var ég nærri búin að gleyma
þessari ógæfu. Þá var ég ekkja,
önnum kafin og sæmilega ánægð
með lífið. Þá kom Mark í spilið.
Hann vildi að ég giftist sér. Hann
sagði, að ef hann fengi mín, þá
væri það það eina, sem gæti
bjargað honurn."
„Frá hverju?“
„Almennri smán. Hann hafði
komið ungri stúlku í vandræði,
og hún hafði í hótunum við hann.
Hann lét hana hafa peninga, en
hún heimtaði meira, -— völd,
stöðu í þjóðfélaginu. Hann hélt,
að ef hann kvæntist mér, þá
myndi honum borgið."
„Og stúlkan var Dolly?“
„Já. Ég vissi það ekki þá, ann-
ars hefði ég aldrei gifzt honum.
Mér fannst lífið líka ekki hafa
nógu mikinn tilgang, og það
hafði sitt að segja. Mér var það
nauðsynlegt að vita, að einhver
þarfnaðist mín.“ Hún þrýsti enn-
inu upp að súlunni, eins og til
að kæla það. „Ég laug til um
frakkann. Mark átti hann, hann
keypti hann á brúðkaupsferðinni
okkar. Síðast þegar hann var í
honum, tók ég eftir, að efsti
hnappurinn var að losna.“
„Ekki þegar hann var í hon-
um síðast, frú Blackwell. Það
voru Dolly og barn hennar, sem
sáu hann í honum síðast.“
Ég hugsaði til þess, hve ein-
kennileg atburðarásin í þessu
máli var. Það var barn Dolly,
sem upptökin mátti rekja til, og
þegar málið yrði tekið fyrir í
réttinum, þá myndi barn Dolly
reka endahnútinn á málið, þegar
hnappurinn yrði notaður sem
aðalsönnunargagnið.
„Mark var búinn að þekkja
Dolly mjög lengi,“ sagði frú
Blackwell. „f fyrstu var það allt
saman mjög saklaust. Hún kall-
aði hann frænda, og hann gaf
henni gjafir, svona eins og
frændur gera. Það var Ronald,
sem fyrstur tók eftir breyting-
unni. Hann batt endi á það með
því að tala við Mark. Að minnsta
kosti hélt ég, að honum hefði
tekizt það.“
„Þér gefið höfuðsmanninum
fulla ástæðu til þess að hafa
drepið Ronald."
„Ég er viss um, að það gerði
hann ekki. Honum þótti vænt
um Ronald."
„Honum þótti líka vænt um
Harriet," benti ég á.
„Þér eigið þó ekki við það •—
að hann hafi myrt Harriet? Það
er útilokað, ómögulegt.“
„Það eru svo margir hlutir,
sem eru ómögulegir, þangað til
einhver gerir þá.“
Hún gekk burtu frá mér, burtu
frá mér, og húsinu, sem henni
VIKAN 33. tbl. —