Vikan - 22.08.1963, Blaðsíða 16

Havana, annars verður þú clrepiri
Enginn af starfsmönnum flugfélagsins
tók það alvarlega, ‘þegar l>að heyrSist aS
Kelly kaldi væri búinn aS fá nóg — hefSi
ákveðið að setjast í helgan stein. Þvaður,
,jkaldur“ var ekki nema fimmtíu og eins!
Hann hafði verið hjá flugfélaginu síðan
stríðinu lauk og var einn af elztu flug-
mönnum þess. Hafði ahlrei orðið fyrir
neinu óhappi eða slysi. Hafði flogið í
þijá áratugi og Hklegur til að ge-ta flogið
í einn áratug enn að öllu forfallalausu.
,4’essi gamli krummi verður enn á lofti
þegar við verðum komnir í mjólkurflutn-
inga til tunglsins“, varð Lee Strange, ein-
um af yngstu flugmönnun félagsins aS
orði, og leyndi sér ekki beiskjan í rödd-
inni, „en ég verð enn i hægra sætinu!
Hvers vegna hætta þessir gömlu skarfar
ekki og lofa okkur yngri mönnunum að
komast að?“ Hann mælti orð þessi við
annan af flugmönnum félagsins, nokkurn
veginn jafnaldra sinn. þegar þeir gengu
inn í afgreiðslusalinn, og hvorugur veitti
því athygli, að Kelly stóð þar úti í horni
og hlaut að heyra samtal þeirra.
„Það gera þeir aldred“, svaraði hinn
flugmaðurinn léttur í máli. „Ekki fyrr en
þeir eru orðnir svo ellihrumir, að þeir
verða að fara beint í ruggustólinn".
„Ellimörkin eru strax farin að segja
til sín“, sagði Lee hvatskeytislega. Hann
var ekki nema tuttugu og fjcigurra ára;
frá hans sjónarmiði skoðað var ekki svo
ýkjamikill munur á fimmtugum manni og
hundrað ára. „En þú þarft ekki að láta
þér til hugar koma að hann fari nokkurn
tíma í ruggustólinn, lagsmaður. Hann fer
beint niður og tekur áhöfnina og far-
þejrana með sér, skal ég segja þér. Og
þess verður skemmra að híða en nokkurn
grunar.“
„Ekki er ég svo viss um það,“ varð
hinum að orði. „Ég hef flogið með hon-
um sem aðstoðarflugmaður, og það oftar
en einu sinni. Það eru ekki taugar til í
hans skrokki, það get ég sagt þér. Ef væng-
urinn færi af vélinni, mætti trúa honum
til þess að stökkva fyrir horð, hlaupa með
vélinni og lialda henni á réttum kili með
öxlinni. Hann er svalur enn, liann Kelly
kaldi.“
„Einmitt það?“ hreytti Lee út úr sér.
„Jæja, ég hef flogið með honum sem að-
stoðarflugmaSur líka, og ég er anzi
hræddur um að taugakerfið hafi farið í
baklás, þegar orrústuþotan stefndi beint
inn í hliðina á okkur, þegar við komum
inn yfir ströndina. Jú, sá hinn frægi Kelly
kaldi varð miður sín af skelfingu —- sat
eins og stjarfur við stjórntækin!“
„Hver fjandinn! Gafstu skýrslu um
það?“
„Nei. Hvernig hefði ég átt að sanna
það? Hann gaf ekki ncina skýrslu um
það sjálfur, svo að framburður minn
hefði staðið gegn hans — og hvað hefði
ég haft upp úr þvi? En þess verður
áreiðanlega ekki langt að bíða að ég fái
sannanir, sem ekki verða vefengdar, og
þú getur hengt þig upp á það, að þá skal
ekki standa á mér. Kannski það verði
strax í kvöld.“
„Flýgur þú með honum?“
„Já.“ Lee Strange kinkaði kolli, þungur
á brúnina. „Aðstoðarflugmaðurinn hans
er eitthvað lasinn. Mér var skipað að
hlaupa í skarðið.“
Evan Kelly, sem gekk undir nafninu
„Kelly kaldi“, stóð enn úti í horni og
reykti vindil sinn. Honum var það sjálf-
um fyllilega ljóst, að Lee Strange hafði
lög að mæla. Honum var bezt að hætta
áður en það var um seinan. Hann var
orðinn hræddur við að fljúga. Hann komst
að visu ekki hjá því að fljúga vélinni
314 til Tampa í kvöld, samkvæmt áætlun,
en að því búnu var hann staSráSinn í
að hætta fyrir fullt og allt. Hafði medra
aS segja ákveSið það, áður en hann varð
heyrnarvitni að samtali ungu flugmann-
anna tveggja, sem varð honum því eins-
konar staðfesting þeirrar ákvörðunar.
Kl. 2:25:10 síðd.
Það var hálfrar klukkustundár flug
eftir til Tampa, þegar til atburða dró.
Flugvél 314 var með fjögurra manna
áhöfn og fimmtíu og sjö farþega innan-
borðs, og voru flestir þeirra flugliðar á
heimleið úr sumarleyfi. Kelly sat undir
stýri. Þrumuveður geysaði yfir flóanum
suður undan, og Kelly hafði tekið sjálf-
stýritækin úr sambandi og tekið stjórn-
ina i sínar hendur, þegar vélin nálgaðist
útjaðra óveðursvæðisins.
Lee Strange sat til hægri við liann, í
sæti aðstoðarflugmannsins. Mark Bender,
vélstjórinn, var í sínum stað i vélstjórnar-
klefanum, en Mary Burke, flugþernan, var
Jg — VIKAN 34. tbl.