Vikan - 22.08.1963, Blaðsíða 17

Æsileg
saga aí
viðureign
við bófa
í áætlunar-
flugvél
Eftir
William
Chamberlain
á stundinni
stödd inni í áhafnarklefanum og tók til
kaffi handa þeim þremenningum.
Hún sá það út undan sér, að dyrnar
að áhafnarrýminu voru opnaSar og há-
vaxinn maSur í einkennisbúningi flugliSs-
foringja stóS á þröskuldinum. Án þess að'
lita um öxl, sagSi hún: „Ég bSi ySur af-
sökunar, en farþegum er ekki leyfSur
aSg'anrvur, nema . . .“ í sömu svifum var
þvi sem hvislaS aS henni, aS þarna væri
ekki ailt meS felldu, og um leiS og há-
vaxni maSurinn steig inn fyrir þröskuld-
inn veitti hún því athygli, aS hæSi ein-
kennisjakkinn og buxurnar voru honum
alltof stuttar og aS hann hélt á skamm-
hyssu í hendinni. Á hak viS hann stóS iág-
vaxinn náungi, sem einnig hafSi byssu
í höndum.
„Taktu þessu rólega, systir,“ sagSi há-
vaxni maSurinn, „og komdu hingaS fram
fyrir, svo aS þú verSir ekki fyrir neinu
hnjaski.“
Nú skyldi María allt i einu hvaS um
var aS vera. Án þess aS hún trySi því
fyllilega sjálf, hugsaSi hún meS sér: „ÞaS
er veriS aS ræna flugvélinni. Okkur hefur
veriS rænt . . .“ Um leiS hrópaSi hún:
„Kell5r . . . Kelly . . .“ En þó aS hrópin
létu hátt í hennar eijvin eyrum, drukknuSu
þau í gný hreyflanna.
„Þá verSur, því miSur ekki hjá því
komizt,“ mælti hávaxni náunginn afsak-
andi.
Um leiS brá hann hendinni leiftursnöggt
og lauzt Maríu hart viS gagnaugaS meS
byssuskeftinu — klofaSi síSan yfir hana,
þar sem hún lá meSvitundarlaus á gólf-
inu. Mark Bcnder laut yfir mælitækin;
fann þaS einhvernveginn á sér, en þó ekki
fyrr en andrá of seint, að einhver hætta
var á ferSum, rétti úr sér og leit um öxl.
Hann reyndi aS bera hönd fyrir höggið,
en skammbyssuskeftiS skall á höfSi hans,
rétt fyrir aftan eyrað, svo hart aS blóSið
spýttist út um brostinn hársvörðinn um
leiS og hann hneig niSur . . .
Kl. 2:25:26 síðd. '
Hávaxni maSurinn þrýsti köldu byssu-
hlaupinu að hálsi Kellys, rétt fyrir neð-
an hnakkagrófina. „Vertu rólegur, kunn-
ingi,“ sagði hann, næstum þvi vingjarn-
lega. „Þið verðið rólegir, báðir tveir. Það
er ekki af þvi, aS ég sjái eftir blýinu,
lieldur þarf ég á ykkur að halda til að
sigla skútunni lil Havanna, skiljiS þiS . .“
Sá lágvaxni, sem var nú kominn inn i
áhafnarklefann, skellti liurSinni að stöf-
um og læsti henni með einhverju málm-
áhaldi, sem hann dró upp úr vasa sínum.
Þvi næst laut hann aS Maríu, tók hana
upp af gólfinu, rétt eins og um einhvern
dauSan hlut væri aS ræSa, og varpaSi
henni upp á lægri svefnbálkinn. AS því
búnu dró hann Mark Bender úr sætinu,
yfir þvert gólfið svo aS blóSrákin lá eftir.
Regnið buldi á framrúðum flugvélarinn-
ar, sem skall til, um leiS og hún nálgaSist
óveðurssvæSiS.
Ósjálfrátt hafði Kelly gripið hljóSnem-
ann til aS ná sambandi viS flugturninn
í Tampa. Byssuhlaupinu var þrýst fast-
ara aS hálsi hans og rödd hávaxna manns-
ins varð eilitið hranaleg.
„Láttu þetta ógert, kunningi, viS töp-
um allir jafnt á því,“ sagSi liann. Nú
tekurSu stefnuna beint til Havanna, og
þá verSur samkomulagiS eins gott og
hugsazt getur.“ A3 svo mæltu sneri liann
sér að félaga sinum, lágvaxna mannin-
um.
„Gaztu læst hurðinni, Joe?“
„Já,“ svaraSi Joe aftur i áhafnarklef-
anum, og Kelly veitti því athygli aS hann
talaði öllu hærra en honum lá rórnur til
og nokkurrar taugaspennu íiætti í radd-
hreimnum. „Hurðin er lokuð og læst.
HvaS á ég aS gera viS þessi skötuhjú,
sem þú rotaðir, Morelli?“
„Þú skalt binda þau,“ svaraSi hávaxni
maðurinn, Morelli.
Kelly hvarflaSi augum um mælaborSið
og reiðin sauS í honum. Hann hleypti
brúnum og drættirnir á andliti hans
dýpkuSu og hörnuðu. Svo aS þeir liöfSu
rotað þau, Maríu og Mark, þessir bölv-
aðir fantar. Já, einmitt það! Um leiS varS
honum hugsaS til farþeganna fimmtiu
og sjö, og þessi kaldi þrimill, sem hann
liafði fundiS til undir bringspölunum sið-
astliðna tvo mánuði, olli honum aukn-
um óþægindum. ÞaS kom á hann dálítið
hik, en þaS hafði hann ekki vitað hvað
var fyrr en nú aS undanförnu, og um
leið varð liann undarlega þurr i kverk-
unum. Hann leit til liliðar og niður fyrir
sig og um leiS sá hann aS huxurnar, sem
sá einkennisklæddi var i, náðu ekki nema
ofan á öklann. í einhverri hliðargötu í
einhverri Texasborginni, liugsaSi hann
með sér, láu tveir ungir flugliðsforingj-
ar rotaðir og bundnir á nærklæSunum
eeinum saman, en einkennisbúningar
þeirra höfðu gert þessum bófum auðvelt
fyrir að komast um borð í vélina meS
marghleypurnar við belti sér.
„Við höfum ekki nóg bensin til að kom-
ast til Havanna," heyrði hann sjálfan sig
segja, og honum til mikillar undrunar
var röddin róleg og sannfærandi. ,,0g ég
er með farþega um borð, sem ég kæri mig
ekki um að drekkja í Mexikóflóanum.“
„Þér er þýSingarlaust að vera aS þvaðra
um bensínleysi kunningi,“ sagði Morelli
hranalega. „Ég veit eins vel og þú að
vélin er með varageyma. Taktu stefnuna á
Havanna, strax og orðalaust!“
„Það er óveðurssvæSi yfir Mexikófló-
anum,“ svaraði Kelly þvermóðskulega.
„Þrumur og eldingar. Ef við reynum að
fljúga þar í gegn, er eins vist að væne;-
irnir fari. Ef við krækjum fyrir óveðrið,
jirýtur bensiniS. Hvorn kostinn, sem við
tökum, verðum við jafnilla settir.“
„Þú verður afgreiddur samstundis, ef
þú breytir ekki um stefnu,“ sagði Morelli,
og fólskan í röddinni sannaði, að honum
var full alvara. „Ég þori að fullyrða, að
aðstoðarflugmaðurinn maldar ekki í mó-
inn, þegar hann sér heilann spýtast út
úr hausnum á þér . . . HvaS segirSu um
það, ungi maður?“
Kelly skotraði augunum til Lee Strange.
Lee sat eins og stjarfur í sæti sínu, bærði
varirnar, en kom ekki upp neinu orði,
starði framundan sér eins og svefngeng-
ill, en svitinn rann í stríSum straumum
niður enni hans og vanga. Einu sinni
hafði hann séð annan aðstoðarflugmann
sitja við hlið sér öldungis eins ásýndum.
Það var einmitt svipur hans, sem siðan
hafði livað eftir annað ásótt hann i mar-
traSardraumuin að undanförnu, sótt aS
honum svo harkalega, að hann hrökk upp
af svefnlyfjadáinu.
Lee bærði enn varirnar í sífellu, og
loks lieyrSist í honum, og röddin var hás
og gargkennd. „ÞaS er bezt að hlýðnast
skipun hans,“ sagði hann biðjandi. „Við
eigum ekki um annað að velja.“
„ASstoSarflugmaSurinn er ekki svo vit-
laus,“ urraði Morelli og þrýsti hlaupinu
enn í hnakkagróf Kellys. „Breyttu stefn-
unni, eða ég hleypi af . . .“
Efinn sótti á Kelly, enn sterkari en
fyrr. Hann átti ekki neinnar hjálpar að
vænta frá aðstoðarflugmanni sinum. Þegar
bófinn hefur rotað mig eða drepið, gerir
strákurinn það, sem þeir skipa honum,
hugsaði Kclly. Og einhvers staðar þarna
inni á óveSurssvæðinu, mundi bensínið
þrjóta og vélin steypast í sjóinn. Þar mcð
voru ífarþegarnir dauðadæmdir. Sæti Kelly
sjálfur undir stýri, og tækist með ein-
hverjum hörkubrögðum, eða sinni venju-
legu heppni að lenda í Havanna, var ekk-
ert liklegra en að þeir yrðu allir settir í
fangelsi — að minnsta kosti þeir, sem
voru i einkennisbúningi, og síðan yrði
hrópaS og æpt um undirbúna innrás!
„Þú þarft á flugvélinni að lialda“, heyrði
Kelly sjálfan sig segja. „Þér stendur á sama
um farþegana, er ekki svo? Leyfðu mér
þá að lenda í Tampa, þar sem þeir
fara úr vélinni, og um leið get ég tekið
þar benzín. Síðan flýg ég ykkur til Hav-
anna“.
Kelly fann að skammbyssuhlaupið var
tekið úr hnakkagróf hans, en i sömu and-
rá var hann lostinn svo hart aftan við
gagnaugað, að honum sortnaði fyrir aug-
um og sem snöggvast sljóvgaðist tilfinn-
ingin í höndum háns á stýrinu, svo að
fíugvélin tók dýfu.
„Heyrðu mig nú, kunningi“, sagði Mor-
Framhald á bls. 33.
VIKAN 34. tbl. — JY