Vikan - 22.08.1963, Blaðsíða 23
\
Andlit hans var fölt, og þakið skeggi. Hann sagði dauflega: Það er hlóð í haðherbergjnu. Ég var að raka mig, og skar mig.
þess að hún var dóttir Marks.
Hann grunaði Mark um að hafa
drepið konu sína, og þóttist vera
ástfanginn í dótturinni, til þess
að komast nær honum. Hann
hefði ábyggilega ekki komið til
baka frá Mexico með morðkæru
hangandi yfir sér, nema því að-
eins að hann héldi, að hann gæti
hreinsað sig af gruninum.“
„Hvað skeði þá í bústaðnum?“
„Hann hefur sennilega orðið
óþolinmóður, og gloprað út úr
sér við Harriet, að hann héldi
að faðir hennar hefði myrt Dollv.
Það hefur hún ekki þolað. Þetta
hefur algerlega eyðilagt mynd-
ina, sem hún vildi hafa af föð-
ur sínum. Það hlýtur að hafa
verið áfall fyrir hana, að fá það
líka beint í andlitið, að Champion
hafi aðeins verið að nota hana
sem skálkaskjól til þess að graf-
ast fyrir um morðið á konu sinni.
Þau rifust, ofsalega. Hún kiór-
aði hann í framan, en fékk í stað-
inn högg á höfuðið, einhvern-
veginn datt hatturinn hennar í
vatnið. Hún getur ekki hafa ver-
ið hættulega særð, — hún var
allavega fær um að aka til
Malibu — en Champion vissi það
ekki. Ef dæma má eftir háttalagi
hans þegar við yfirheyrðum
hann, þá held ég að hann hafi
ímyndað sér, að hann hafi drep-
ið hana, eða að minnsta kosti
sært hana mikið.“
„En ók hún sjálf frá Tahoe til
Malibu?“
„Bersýnilega. Það tók hana
rúmar 24 klst. Kannski lét hún
líta á höfuðsár sitt á leiðinni.
Hún kom til strandbústaðarins
snemma í gærmorgun og hringdi
í föður sinn. Ef til vill ákærði
hún hann um morð í gegn um
símann, eða gaf honum tækifæri
til þess að neita því. Hann sagði
yður, að hann ætlaði til Tahoe-
vatnsins, til þess að villa yður
sýn. Síðan fór hann til strand-
bústaðarins og myrti hana. Hann
bar lík hennar niður í flæðar-
málið, og lét flóðið um að bera
hana frá landi.
En hann hafði myrt einu sinni
of oft. Það blæddi úr þessari
dúkku. Það var blóð dóttur hans,
raunverulegt blóð.“
Allt of raunverulegt. Þefurinn
af því var enn í nösum mínum,
eins og af gerjaðri saft.
Ég fór í flugvél til Redwood
City. Champion hafði verið
fluttur úr sjúkrahúsinu í héraðs-
fangelsið í San Mateo. Hann vildi
enn ekki segja neitt, frétti ég hjá
Royal lögregluforingja. Ég fékk
leyfi til þess að tala við hann
einan í heimsóknarherberginu.
Champion sneri baki í dyrnar.
Hann heilsaði ekki, né kinkaði
kolli. Hann var fölur og tekinn
eftir langar nætur í fangelsinu.
Ég sagði: „Hvernig hefurðu
það, Bruce?“
„Er það nú bara Bruce.“ Hann
gretti sig. „Síðan hvenær urðum
við dús?“
„Mark Blackwell hefur játað
á sig morðið á Dolly. Var Royal
búinn að segja þér það?“
„Hann sagði mér það. Hún
kom heldur seint sú játning.“
„Sérstaklega þó fyrir Harriet,"
sagði ég. „Ef þú hefðir sagt okk-
ur sannleikann á sjúkrahúsinu
um daginn, þá gæti verið, að
Harriet væri enn á lífi. Þú lézt
okkur halda að hún væri dáin, og
að þú hefðir drekkt henni.“
„Ég gat ekki sannað, að svo
væri ekki. Ég hélt, að hún hefði
drukknað. Hún slapp frá mér í
myrkrinu. Ég reyndi að stöðva
hana, en ég er ekki góður sund-
maður. tlún varð alveg viti sínu
fjær af reiði eða sorg, eða hvort
tveggja, þegar ég sagði henni,
að ég héldi, að faðir hennar hefði
myrt Dolly. Hún rauk á mig,
klórandi og argandi. Ég varð að
slá hana, til þess að ná henni
af mér. Áður en ég gat áttað
mig á hvað var að ske, rauk hún
út, og niður að vatninu. Ég
stakk mér á eftir henni, en þá
var hún horfin. Ég er hræddur
um að þá hafi skelfingin gripið
mig helgreipum.“
Alls konar tilfinningar lýstu
sér í andliti hans. Meðaumkvun,
eftirsjá, sjálfsóbeit.
„Ég virðist aðeins vera góður
í hugarheiminum. Hvenær sem
ég reyni að gera eitthvað í hin-
um raunverulega heimi, þá fer
allt í bál og brand. Aðeins einu
sinni — ein stúlka — þá virtist
mér ég geta aðlagað mig raun-
veruleikanum.“
„Anne Castle?"
Hann leit á mig með undrun
í svipnum. „Hver sagði þér frá
henni?“
„Hún gerði það sjálf. Ég var
í Ajijic fyrir nokkrum dögum.
Hún talaði um þig af mikilli
ástúð.“
„Jæja,“ sagði hann. „Það er
tilbreyting að heyra þetta.
Hvernig líður henni?“
„Henni liði sennilega vel, ef
hún hefði ekki svona miklar á-
hyggjur af þér. Hún hefur ekki
á heilli sér tekið síðan þú stakkst
af með Harriet. Það minnsta,
sem þú getur gert, er að skrifa
henni."
Hann sat, hljóður. Ég held, að
hann hafi verið að semja bréf-
ið í huganum.
„Ef þér þótti svona vænt um
Anne, hvers vegna fórstu þá
með Harriet?“
„Ég var þegar bundinn af lof-
orði.“ Hann virtist enn vera að
rýna sjálfan sig niður í kjölinn.
„Ég er ekki alveg með.“
„Ég kynntist Harriet ekki í
Mexico, eins og þú virðist halda.
Ég hitti hana hér í mínu eigin
húsi, í Redwood City, nokkrum
vikum áður en ég fór til Mexico.
Hún kom að hitta Dolly og barn-
ið. Hún og Dolly voru gamlar
vinkonur. En Dolly var ekki
heima þennan eftirmiðdag. Hún
hafði farið með barnið í læknis-
skoðun. Harriet stóð og horfði
á mig mála. Hún var áhugamál-
ari sjálf, og var alveg yfir sig
hrifin af því, sem ég var að gera.
Hún var mjög áhrifagjörn."
„Og hvað svo?“
„Nú, hún féll fyrir mér, og
ég féll líka. Ekki fyrir Harriet,
heldur fyrir framtíðinni, sem ég
Framhald á bls. 49.
VIKAN 34. tbl. — 23