Vikan - 22.08.1963, Blaðsíða 24

HIÐ LJUFA
LÍF
BREZKA
AÐALSINS
ENDURMM
Ungfrú Christine Keeler gerði sér yfirieitt ekki mannamun og gekkst ekki upp
við titla, að því er hún hefur sagt. Þess vegna voru jafnt í kunningjahópi henn-
ar snauðir Vestur-Indíumenn, forskrúfaður lýður úr Soho, frægur læknir, slyng-
ur diplomat og faglærður njósnari og loks sjálfur hermálaráðherra hennar
hátignar. En njósnarinn var „sannur karlmaður“ og hermálaráðherrann „mjög
þægilegur maður“ og þá var Christine Keeler sama, hvaða stöður þeir skipuðu
í þjóðfélaginu. En nektarsundið í Chliveden og partíin hjá Ward urðu ekki
einkamál þessa fólks; þar kom kalda stríðið til sögunnar. Sjálfur hermálaráð-
herrann gat hafa stofnað öryggi landsins í hættu. Hér birtist fyrsti hluti end-
urminninga ungfrúarinnar, sem er sú eina, sem sleppur heilskinnuð úr ævin-
týrinu með vafasama heimsfrægð að launum og gnægð fjár fyrir kvikmynd og
endurminningar.
Þetta eru hjónin John Dennis Profumo og Valerie Hobson. Hann er 48 ára, var
nýlega orðinn hermálaráðherra og hafði í árslaun kr 700.000. Hann er af ítölsk-
um aðalsættum og hefur rétt til að kalla sig barón. John Dennis (Jack) nam
við Harrow og Oxford. Var um tíma yngsti þingmaður Englands. Kvæntist 1954
Valerie Hobson. Þau eiga einn son, David. Aðalhobby: Hundasport. Valerie,
kona hans er 46 ára, kvikmynda- og leikhússtjarna síðan hún var 15 ára. Var
gift kvikmyndaframleiðanda og á með honum tvo syni.
24 — VIKAN 34. tbl.
Þegar ég fyrst hitti Jack Profumo var hann
íldæddur smoking. Ég var sjálf umsveipuð hand-
þurrku einni saman. Hár mitt liékk rennblautt
Hm herðar mér, og vatnið draup af mér allri. Og
ég varð mjög undrandi — um stundarsakir.
Þessi sérstæðá júlínótt árið 1961 var mjög ó-
venjuleg sem ensk sumarnótt. Hún var bæði heit
og rök. Ég hafði verið á skemmtistað inni í London
með ungum manni. Ég man ekki einu sinni hvað
hann heitir. Ég hafði farið inn á skemmtistað-
inn um það bil einni ldukkustund áður en ég
átti heimboð til vinar míns, doktors Stephen
Ward, sem bjó um þessa helgi í sumarbústað
sínum í landareign Astors lávarðar við Cliveden
í Buckinghamshire.
Einhvern vegin æxlaðist það þannig, að ég ákvað
að taka unga manninn með mér til Stephen, og
við héldum af stað. Á strætisvagnabiðstöð tók ég
unga stúlku upp í bílinn. Ég stöðvaði bara bil-
inn og spurði hana hvort hún vildí ekki fá far
með okkur. Og þegar við ókum áfram, spurði ég
hana Iivort hún liefði nokkuð á mótí því að koma
með í smá gleðskap. Hún tók því með þökkum,
og slóst i fiirina.
Þegar við komum til sumarbústaðarins, var þar
fyrst ekkcrt um að vera. Doktor Stephen Ward
var þar einsumall. En það gerði ekfeert til. Við
röbbuðum saman um daginn og veginn, og dreypt-
um á nokkrum drykkjum.
En sumarnóttin var alveg dásamleg. Skamrnt frá
sáum við glampa »á sundlaug Astors lávarðar í
tunglsljósinu. Laiigin var ómótstæðilega freistandi.
Því var þar með sícgið föstu að fara í miðnætur-
sund. Það skipti engu rnáli þótt við hefðum engin
sundföt meðferðis. Bill Astor lét alltaf sundföt
hanga úti í laugarldefunum til þess að vera búinn
undir óvænta sundgesti.
Það var enginn nálægur þegar ég stakk mér í
laugina. Ég hreint og beint elska að synda. Síðan
ég var smástelpa, hefur alltaf verið tekið til þess