Vikan - 22.08.1963, Blaðsíða 49

'þann 20. september 1897:
„Hvítabjörninn er bezti vinur
heimskautafarans“.
ENDURMINNINGAR
CHRISTINE KEELER.
Framhald af bls. 27.
fyrir í ibúðinni, ókum við í
bilnum svo timum skipti. ÞaS
var indælt og fullt öryggis aS aka
um í litlum, þægilegum bilnum.
Skiljanlega var þaS allsendis
ómögulegt að halda samfundum
okkar algerlega leyndum. ÞaS
skeði til dæmis eitt kvöldið, er
Jack kom í heimsókn, að vel
þekktur höfuSsmaður úr hernum
kom i heimsókn, og ætlaði að
hitta Stephen. Ég neyddist til að
bjóða honum innfyrir, og kynnti
hann fyrir varnarmálaráðherran-
um. Höfuðsmaðurinn trúði vart
sínum eigin augum. Jack óskaði
þess helzt að hann væri dauður
og grafinn.
Svo einkennilegt sem það má
virðast, hugsaði ég aldrei til Jack
sem ráðherra. Ég gat ekki hugsað
mér að umgangast mann aðeins
vegna peninga hans eða þjóð-
fél'agsstöðu. Mér verður að þykja
vænt um manninn. Og mér þótti
vænt um Jack sem mann.
Nú, þegar ég lít til baka, geri
ég mér grein fyrir andstæðun-
um milli þessara þriggja mauna,
sem mestu máli skiptu i li-fi minu
um þetta leyti. Fyrst var það
Stephen Ward, opinn og hrifandi
maður, sem alltaf gerði allt sem
hann gat til þess að beina athygl-
inni að mér og sér. Hann hafði
sérstaka kimnigáfu, og var alltaf
að reyna að gera eitthvað, sem
myndi vekja athygli. Einu sinni
batt hann hundshálsbandi um
hálsinn á mér, og dró mig þannig
með sér á skemmtistaS.
Ivanov heimsótti okkur oft, og
það kom fyrir, að við fórum
saman út á nærliggjandi bar og
fengum okkur drykk saman. Einu
sinni fórum við öll saman á bar.
Ég var með hundhálsbandið um
hálsinn, sat við hliðina á Stephen,
og vorum við búin að ákveða
fyrir fram, að láta ekki sjá á okk-
ur svipbrigði, hvernig sem viS-
brögð fólksins kynnu að verða.
Ivanov fékk nærri því krampa af
hlátri á eftir yfir öllu saman.
ÞaS verður að fylgja sögunni, að
Ivanov var það sem maður getur
katlað bargarpur. Andstætt við
Jack, var það unun Ivanovs að
fara með mig út í skemmtanalíf-
ið, í veizlur, vín og gleðskap.
Jack bauð mér aldrei út, fyrir
utan langar bilferðir, og hann var
alltaf hálfhræddur um, að við
myndum sjást saman, Þess vegna
fengum við oft lánaðan stóran,
svartan bfl, sem Jolin Hare, at-
vinnumálaráðherra átti.
En þrátt fyrir alla varúð, var
fólk farið að stinga saman nefjum
út af sambandi okkar, sem nú var
orðið mjög náið. ÞaS hlaut að
koma að því, vegna hinnar opin-
beru, háu stöðu, sem Jack var í.
Dag einn fékk Stephen heim-
sókn frá leyniþjónustunni. Ég
man eftir manninum, sem kom,
því ég fór til dyra. Ég átti von
á að sjá myndarlegan mann með
uppbrettan rykfrakkakragann og
leitandi augu. Þess í stað birtist
lítill karlfauskur með legghlífar
og regnhlíf. Ég veit ekki hvað
hann sagði við Stephen, því ég
dró mig í lilé. Einhvern veginn
fannst mér eins og þeir vildu
ekki, að ég heyrði livað fram
fór þeirra í milli.
En þegar hann var farinn,
sagði Stephen mér, að allt væri
í lagi. Þeir voru aðeins að spyrja
um liver ég væri, vegna þess, að
Ivanov heimsótti okkur titt.
Upp úr þessu töluSum við
Stephen rósamál í simann. Okkur
grunaði nefnilega, að það væri
hlustaS á símtöl okkar. ViS
hringdum livort i annað, og sögð-
um eitthvað á þessa leið: „Er altt
eins og það á að vera? Er allt
planlagt og tilbúið? Fínt.“ Við
skemmtum okkur vel við þetta.
En þótt við hefðuni þessa hluti
í flimtingum, þá vildi Jack aldrei
líta Stephen auga. Hann hafði
lika stöðugar áliyggjur út af því,
að blöðin fengju pata af sam-
bandi okkar. Og svo var hann
skiljanlega hræddur um að Val-
eerie fengi vitneskju um okkur.
Endirinn á sambandi okkar
kom eins skyndilega og byrjun-
in. Það var ósköp venjulegt kvöld.
Jack náði í mig í bílnum sinum,
og við fórum í bíltúr í kring um
London. Þá sagði liann mér, að
kona hans væri á ferðalagi i Ir-
landi, og „ég vildi kannski sjá
hvernig hann byggi?“
Við ókurn til heimilis hans ná-
tægt liegent Park. HúsiS var
mjög fallegt, enda liafði frægur
liúsateiknari byggt það fyrir
sjálfan sig á sinum tíma.
Það var mjög áliðið. Dyravörð-
urinn og þjónustuliðið voru
gengnir til náða. Jack tauk sjálf-
ur upp dyrunum. Við gengum inn
í viðhafnarmikla forstofu.
Þessa stundina þráði ég Jack
meira en nokkru sinni fyrr. Þið
getið kannski ekki skilið það, en
nú elskaði ég hann heitar en
nokkru sinni fyrr . . .
Á eftir ókum við vítt og breitt,
og heilsuðum meðal annars upp á
háttsettan mann hjá flughernum,
George Ward. George var ósköp
venjulegur maður, og ég daðraði
svolítið við hann, og eiginlega
mest til að bjarga Jack undan
grunsemdum.
Nú færðist endirinn nær og
nær. Hann ók mér heim. Við
sátum i bílnum og röbbuSum sam-
an. Hann bað mig að flytja úr
íbúðinni, vegna þess að hann
hélt það vera orÖið of hættulegt
fyrir sig að heimsækja mig þang-
aS. En það vildi ég alls ekki
fallast á. Og svo væri Steph-
en Ward mér allt of kær jafn-
vel þótt við hefðum aldrei elskazt.
Jack sagði, að liann mundi
hætta að heimsækja mig ef ég
ekki flytti. Ég sagði lionum, að
það væri hans ákvörSun en ekki
mín, hljóp út úr bílnum og
skellti á eftir mér hurðinni. Ég
hef ekki séð hann síðan.
En ég fékk þrjú bréf frá hon-
um Hann skrifaði: „Ástin min!
Ég næ ekki símasambandi við
þig. Ég get ekki beðið lengur
eftir að fá að halda þér í örm-
um mínum. Elskan min, ekki
hverfa úr lífi mínu ...“
Þegar mér bárust fréttir af
uppgjöf Jacks, varð ég ekki hið
minnsta undrandi. En mér leidd-
ist það óhemju mikið.
Það er aldrei gaman að fá
fréttir af því, að einhver, sem
manni hefur þótt rnjög vænt um,
lendi í erfiðleikum; ekki sízt þeg-
ar hægt er að kenna sjálfum sér
um það.
Framti. i næsta blaði.
HN APPURINN.
Framhald af bls. 23.
gat fengið með henni. Engir raf-
magnsreikningar, sem þurfti að
hafa áhyggjur af, réttir litir,
réttir penslar. Málaralistin er
mitt líf. Allt annað veldur mér
sorg.“
„Af hverju giftist þú Dolly?“
„Ég hafði mínar ástæður fyrir
því. Hún vildi það endilega, og
hún átti peninga, en ég var 1
skuldum. Það getur verið að
þetta hljómi einkennilega, en
barnið hafði líka sitt að segja.
Ég elska börn, en mig langar
samt ekki til þess að vera faðir.
Mér fannst — og finnst •— ég
ekki hafa eiginleika til þess.“
„Vissirðu, að Blackwell var
faðir barnsins?"
„Harriet sagði eitthvað um það
einu sinni, en ég hélt, að hún
væri bara að gera að gamni sínu.
Hún kallaði barnið litla bróður.
Eftir að Dolly var myrt, minntist
ég þessa atburðar, ásamt ann-
arra, til dæmis hins óskiljanlega
áhuga Harriet á barninu, og
hins einkennilega sambands á
milli Dolly og Harriet. Þær virt-
ust beztu vinkonur á yfirborðinu,
en undir niðri ólgaði einhver ó-
vinátta, sem ég gat ekki skilið.“
„Óvináttan var skiljanleg,"
sagði ég. „Harriet vissi hver fað-
ir barnsins var, og Dolly vissi
um þessa vitneskju. Þetta var
hættulegt samband, hvernig sem
á það var litið. Þú hefur ekki
hugsað þetta mál rétt, Bruce,
annars hefðirðu ekki látið þetta
halda svona áfram.“
„Ég var að mála,“ sagði hann,
eins og það útskýrði allt. „Ég
hafði engan tíma til þess að
hugsa.“
„Eftir morð Dolly varst þú
handtekinn, og sleppt lausum
vegna sannanaskorts. Af hverju
stakkstu af?“
„Það var hugmynd Harriet.
Hún sagði, að þetta myndi allt
fyrnast, ef ég hyrfi af sjónar-
sviðinu. Hún var bersýnilega að
halda hlífiskildi yfir föður sín-
um, þó að ég hafi þá haldið, að
hún væri að vernda rnig. Henn-
ar uppástunga var, að við skyld-
um hittast í Mexico, og þykjast
hittast þar í fyrsta sinn, og taka
þar upp þráðinn, sem við hætt-
um síðast. Hvar svo sem það
var,“ bætti hann biturlega við.
„Ég er að brjóta heilann um
tilgang Harriet. Þú heldur, að
hún hafi verið að hjálpa föður
sínum. Vissi hún þá, að hann
hafði myrt Dolly?“
„Ég get ekki skilið þetta.“
Hann fitlaði við skrámurnar á
andliti sér. „Sjáðu bara hvern-
ig henni varð við, þegar ég sagði
henni frá grunsemdum mínum
um daginn.“
„Hvenær fékkst þú fyrst þess-
ar grunsemdir?"
Það tók eiginlega langan tíma.
Ralp Simpson kom með nafn
hans áður en ég fór héðan. Hann
hafði séð Dolly með Blackwell
sumarið áður. Ralph hélt sig
vera mikinn leynilögreglumann.
Aumingja Ralph.“ Champion
sat góða stund og starði tómum
augum fram fyrir sig. „Hann
hafði aldrei átt að kynnast mér.
Ég er andlegur taugaveikiberi."
„Það er mikið til í því,“ sagði
ég. „Hvenær komstu fyrst að
því, að Blackwell var viðriðinn
morð Dolly?“
„Kvöld eitt í Mexico, eftir að
Harriet kom. Við vorum að tala
saman í vinnustofu minni, og
bústað föður hennar við Tahoe
vatnið bar á góma. Hún var þá
í innilegum giftingarhugleiðing-
um, jafnvel þó ég væri eftir-
lýstur morðingi. Hana langaði
til að fara til baka til Banda-
ríkjanna og setjast að í bústaðn-
um fyrir tíma og eilífð. Hún kom
með skáldlegar lýsingar á staðn-
um. Það sem einkennilegast var,
ég hafði heyrt þetta allt saman
áður.“
„Hjá Harriet?"
„Hjá Dolly. Dolly sagði mér
frá indælli frú, sem hún kynnt-
ist síðastliðið sumar. Hún gaf
mér nákvæmar lýsingar á húsi
frúarinnar — bitunum í loftinu,
útsýninu yfir vatnið, herbergja-
skipaninni. Ég komst allt í einu
að raun um, að þetta var Black-
well húsið, og að Blackwell
var þessi indæla frú, og senni-
lega faðir barns míns •—“ hann
kyngdi — „barns Dolly. Ég sagði
Harriet ekki af grun mínum þá,
en fór með henni til baka til
þess að fá að vita meira um
frúna indælu. Nú hafði ég líka
fengið það.“
Framliald i næsta blaði
VIKAN 34. tbl. —