Vikan - 22.08.1963, Blaðsíða 50

é 5-4-2
V A-G-4-2
4 K-D-10-5
A 8-3
N
V A
S
& A-K-D-G-8-7-6
y ekkert
+ 7-6-2
* K-D-G
Þegar rætt er um opnanir á
hindrunarsögnum, skiptast menn
í tvo ílokka, þá sem aðhyllast
þær og þá sem eru á móti þeim.
Þeir sem aðhyllast þær, færa
eftirfarandi rök fyrir opnun á
fjórum spöðum á suður höndina:
a) Hún kemur ekki í veg fyrir
að n-s geti náð slemmu, sem
ef til vill er fyrir hendi.
b) Hún útilokar andstæðingana,
sem geta átt tígul eða hjarta-
samning, eða a. m. k. ódýra
fórnarsögn, ef þeir fá að segja
óhindrað.
c) Hún tapast varla með meiru
en einum slag, þótt norður sé
slaglaus.
Þeir sem eru á móti segja að
opnun á fjórum spöðum:
a) minnki sagnrýmið (þ. e.
fækki sagnumferðunum) og
hindri n-s í því að ná þezta
lokasamningi.
„ÞETTA VISSI ÉG“.
Framhald af bls. 42.
—Ég bara fann það á mér.
Það var ekkert réttlæti, að
mamma fengi hann. Hún á íbúð.
Viljið þið ekki koma inn?
Þótt Unnur tæki tíðindunum
með ró, var henni ekki svo rótt
sem hún lét. En hún bar sig
vel.
Hún fræddi okkur um það, að
maðurinn hennar héti Ævar
Þorgeirsson, og að þau ættu tvö
börn. Ævar er stýrimaður á
Langjökli, og kemur ekki í land
fyrr en seinni partinn í ágúst.
Og hún ætlar að bíða með allar
ákvarðanir þangað til, og það
finnst okkur fallega gert af
henni. En hún bjóst við því, að
þau mundu velja sér Volks-
wagen og reiknaði með að þau
myndu selja hann — það er
ómögulegt að leyfa sér að eiga
b) forðar andstæðingnum frá því
að lenda í hugsanlegum ó-
göngum.
c) hindrar andstæðingana í því
að gefa nothæfar upplýsingar.
f spilinu hér að ofan var opn-
að á fjórum spöðum, allir sögðu
pass (austur mjög treglega) og
vestur spilaði út tígli. Austur
drap kóng norðurs með ásnum
og spilaði hjartakóng.
Suður kastaði tígli og ætlaði
síðan að gefa einn slag á lauf.
Það næsta sem hann mundi var
sjúkrabifreiðin. Um leið fékk
hann að vita að vestur hafði
trompað hjartakónginn og spilað
tígli. Austur trompaði og spilaði
laufi og á því augnabliki hafði
norður gripið í taumana.
Auðvitað átti suður að trompa
hjartakónginn með spaðaásnum,
taka trompin, fara inn á tígul og
kasta síðasta tíglinum í hjarta-
ásinn. *
bíl, meðan maður á ekki einu
sinni íbúð.
Og nú verðum við að bíða
átekta og sjá, hvort Ævar verð-
ur á sama máli.
sh
HÚS FRÁ GRUNNI.
Framhald af bls. 15.
sökklunum, þurfti að fá ýtu til að
jafna í kring og auðvelda steypu-
hílunum aðgang að mótunum.
Annars liefði þurft að fá krana
og það er mjög dýrf.
Þar með var allt tilbúið fyrir
steypu og raunar búið að panta
hana frá Steypustöðinni. En þá
vildi svo óheppilega til, að tveir
stærstu bílarnir jæirra biluðu,
svo steypan brást í þessari viku.
En vonandi verður hún komin,
þegar við segjum frá þriðja á-
fanga eftir tvær vikur. ★
ÚTLAGARNIR.
Framhald af bls. 13.
dugi það ekki til . . .“ Hún yppti
öxlum. ,,Þá það . ..“
Kvöld nokkurt sagði Grant:
„Ray Kennedy segir mér það eft-
ir flotafulltrúanum, að miklar
líkur séu til að ég geti haldið
heimleiðis með einhverju af
skipunum í lestinni, þegar hún
lætur úr höfn.“
„Og hún lætur úr höfn þegar
næsta, skipalest kemur,“ mælti
hún lágt.
„Já,“ varð Grant að orði.
„Herskipin, sem fylgja þeirri
lest hingað, fylgja hinni til baka.
Og flotafulltrúinn léí svo um
mælt, að Bandarikjamenn hefðu
nú s /o mörg skip til umráða, að
skortur 'væri þar á skipstjórum.
Ég hef öil skipstjórnarréttindi."
„Það hlaut p.'ö koma að þessu
fvrr eða síðar.- L'ka þessu,“ sagði
Katya.
„Kannski getum við seinkað
því. Kannski get ég fundið ein-
livr ráð til þess að ég verði af
skipalestinni."
..Þurfi þeir skipstjóra við til
að stjórna skipunum, láta þeir
ekki blekkjast. Það yrði einung-
is til að vekja grun á sjálfum
þér, og fyrr eða síðar kæmist
upp hvað héldi þér föstum.“
HÁLFUM mánuði eftir að Arn-
aldov fulltrúi skýrði Katyu frá
því að hann hefði falið Gradin-
kov að leysa vandamál ungling-
anna, lét Gradinkov sá til skar-
ar skríða.
Þrír úr hópi Dmitri voru tekn-
ir höndum í fyrstu atrennunni.
Yuri og Ivan og Vladimir, sá
minnsti af drengjunum.
Það vakti ekki neinn grun með
hellisbúum, þó ao þeir Ivan og
Yuri kæmu ekki heim þangað að
kvöldi, þar eð oft hafði komið
fyrir að þeir væru fjarverandi
sólarhring eða jafnvel lengur. En
þegar dagurinn leið og Vladimir
kom ekki til baka, gerðist Nadya
kvíðin og eirðarlaus. Dmitri
hafði farið með nokkra af
drengjunum með sér að leita
fanga í valnum og var ekki kom-
inn aftur.
„Hvernig gekk þeim þrem í
borginni?” spurði Dmitri, þegar
hann kom úr leiðangrinum.
„Þeir hafa ekki komið aftur.
Ekki enn . . .“ sagði Nadya.
Eitthvað var það í rödd henn-
ar, sem vakti athygli hans. „Eng-
inn þeirra? Ég geri ráð fyrir að
þeir hafi þá verið teknir,“ sagði
Dmitri.
„En það er ekki sá dagur í dag,
sem Yuri ...“
„Verði þeir ekki komnir til
baka á morgun, fer ég sjálfur
niður að höfninni og njósna, áð-
ur en nokkur úr hópnum fer til
borgarinnar," sagði Dmitri við
drengina.
„Mér mundi líða betur, ef þú
gerðir það,“ sagði Nadya. Hún
horfði á hann áhyggjuþrungnu
augnaráði: „En þú verður að
muna mig um að fara varlega.
Afar varlega."
Hann fór til borgarinnar dag-
inn eftir. Forðaðist hættusvæðin,
en reyndi að ná sambandi við
drengi i borginni, sem hann
þekkti úr starfinu, og fann fáa
þeirra. Hann hitti að máli for-
eldra sumra þeirra, og þeir höfðu
þungar áhyggjur af hvarfi
þeirra; kváðust hafa snúið sér til
viðkomandi yfirvalda í borginni,
sem ekkert hefðu viljað láta upp-
skátt, en lofað því að athuga
málið. Síðan hefði ekkert frá
þeim heyrzt.
Dmitri hafði ekki lengri dvöi
í borginni, en hraðaði ferð sinni
til baka út í hellana sem mest
hann mátti.
„Við verðum að flytja allt úr
þessum helli tafarlaust," sagði
hann, þegar þangað kom. „Það
þolir ekki neina bið.“
„Þá gernum við það samstund-
is,“ sagði Katya.
Þau unnu að flutningunum all-
an þann dag og þann næsta. Og
enn komu þeir Yuri, Ivan og
Vladimir ekki til baka.
Fjórum dögum seinna tilkynnti
Mikhail að fjórir hermenn nálg-
uðust hellana og væri einn óein-
kennisklæddur maður í fylgd
með þeim.
„Ekki neinar aðrjr?“ spurði
Dmitri.
Mikhail leit undan. „Jú,“ svar-
aði hann. „Yuri er með þeim.“
„Þá hafa þeir neytt hann til
sagna,“ varð Gregori að orði.
„Það gildir einu,“ sagði Dmitri.
„í rauninn er það betra. Það er
þess vegna að ég tók upp þær
varúðarráðstafanir, að flytja
birgðirnar alltaf á milli hella.
Þá vita þeir, sem kunna að verða
teknir, að þeir gera okkur ekki
neitt tjón þó að þeir láti undan,
þegar þeir eru krafðir sagna.
Það leysir þá undan ábyrgðinni
gagnvart okkur hinum.“
Þau yfirgáfu hellirinn og fylgd-
ust með því úr öruggu fylgsni,
er Yuri vísaði þeim leiðina á
gamla dvalarstaðinn, þar sem að-
albirgðunum hafði áður verið
komið fyrir.
„Ég sagði ykkur, að öllu
mundi hafa verið komið undan,“
heyrðu þau Yuri segja. „Það er
föst regla að flytja allt tafarlaust
á brott þegar einhver hefur verið
tekinn."
„Og þú fagnar því auðvitað,
litla blóðsugan þín, að hinir
skuli hafa komizt undan með all-
an ránsfeng sinn,“ sagði Gradin-
kov.
Stundu síðar sáu þau úr
fylgsni sínu, að leitarleiðangur-
inn hvarf á brott aftur.
„Þá vitum við að minnsta kosti
hvernig málin standa,“ mælti
Dmitri. „Héðan í frá fer enginn
af okkur til borgarinnar. Við
höfum nægar birgðir til langs
V ♦ * A V ♦ *
gQ — VXKAN 34. tbl.