Vikan - 22.08.1963, Blaðsíða 51

tíma. Og nú verðum við að taka
endanlega ákvörðun um það,
hvort við viljum heldur láta taka
okkur höndum — því að þeim
heppnast það áður en lýkur —
eða flýja land.“
„Hvernig skyldi vistin eigin-
lega vera í þessum betrunarskól-
um,“ varð Mikhail að orði.
„Ég geri ráð fyrir að okkur
þætti hún óþolandi," sagði Dmitri
umsvifalaust. „Sennilega yrðu
ráðamennirnir þar þó ekki eins
harðir ykkur og mér. En spurn-
ingin er ekki fyrst og fremst sú,
hvort ykkur fellur vistin í betr-
unarskólunum eða ekki. Þið
verðið fyrst og fremst að gera
ykkur það ljóst, að þið verðið
stimplaðir ævilangt, um leið og
þið gefið ykkur fram, eða verðið
teknir.“
„En hvernig getum við verið
vissir um að okkar bíði betri og
öruggari framtíð erlendis en hér
heima?"
„Þið getið ekki verið vissir um
það. Ef þið flýið land, er fram-
tíðni undir ykkur sjálfum kom-
in. Ef þið verðið kyrrir, ráðið
þið engu um hana sjálfir.“
Daginn eftir skrapp hann
þangað, sem hann hafði falið þær
birgðir, sem hann hugðist hafa
með sér á flóttanum til Noregs.
Hann fór eins gætilega og hon-
um var frekast unnt.
Þegar hann hafði sannfærzt um
að allt væri með kyrrum kjörum
í hellisskútanum, hélt hann til
baka.
Um leið og hann kom fyrir
leiti, sá hann hermennina. Hann
nam staðar, lá hreyfingarlaus
bak við stein. Eftir nokkra stund
tók hann að hörfa undan, út fyr-
ir hringinn, sem þeir höfðu slegið
um dvalarsvæði hellisbúanna og
þrengdu stöðugt. Þrívegis lá við
sjálft að hann hlypi í flasið á
þeim. Það var krökkt af her-
mönnum í klettaásunum.
Hann átti þess ekki nokkurn
kost að vara félaga sína við, enda
þótt hann væri þess fullviss, að
hermennirnir hlytu að finna hið
nýja fylgsni þeirra, svo nákvæm-
lega virtist leit þeirra skipulögð.
Næstu þrjá sólarhringana hélt
hann sig fjarri hellunum. Hafði
ekki annað til matar en nesti,
sem hann náði af föllnum her-
manni og fugl, sem honum
heppnaðist að snara. Á fjórða
degi sneri hann aftur til hellis-
ins, þar sem hann geymdi birgð-
irnar til flóttans. Hann gætti
þess að kveikja ekki eld. Hann
snerti ekki birgðirnar. Beið og
hafði gát á öllu, því að hann varð
að vita hvort nokkurt þeirra í
hópnum hefði sloppið undan her-
mönnunum og héldi sig einhvers
staðar í hellisskútunum.
Þegar hann þóttist viss um að
ekki væru neinir hermenn þarna
á hnotskóg laumaðist hann þang-
að, sem hópurinn hafði síðast
fylgsni. Þegar hann kom inn í
skútann, sá hann þess þegar
merki að hermennirnir höfðu lát-
ið þar greipar sópa og að enginn
úr hópnum hefði komizt undan.
Andartaksstund stóð hann á hell-
isgólfinu gripinn þeirri kennd
að nú færi hann einn enn frjáls
ferða sinna. Loks hélt hann á
brott þaðan.
Honum var nú ljóst að hann
mátti engan tíma missa. En end-
urminningarnar um þau hin, sem
hann hafði haldið hóp með svo
lengi, létu hann ekki í friði,
hvernig sem hann reyndi að verj-
ast ásókn þeirra. Hver yrðu nú
örlög þeirra? Hvernig mundi
þeim líða? Hann minntist þeirrar
stundar, þegar þau Nadya rædd-
ust síðast við. Þeirra orða, sem
þeim hafði farið á milli. Hins
nána sambands þeirra, þegar hún
hafði komið að honum í hellis-
skútanum, þar sem hann var að
fela birgðir sínar til flóttans.
Loforðsins, sem hann hafði gefið
henni um að taka hana með sér.
GAT hann kennt sér um það,
að hún hafði verið tekin með
þeim hinum? Hann stofnaði sér
í hættu með því að vera um
kyrrt stundinni lengur. Það var
ekki að vita nema Nadya væri
þegar á leiðinni með sveit her-
manna, að vísa þeim á fylgsni
hans, sem hún ein vissi um.
Nei, það mundi hún aldrei
gera. Það var hann viss um. En
hvaða meðferð mundi hún og fé-
lagar hans sæta? Hvaða ráðum
mundu þeir, sem tekið höfðu þau
til fanga, beita hana og drengina
til að láta uppskátt um fylgsni
hans?
Það er tilgangslaust að vera
að brjóta heilann um það, sagði
hann við sjálfan sig. Gangi mál-
anna verður ekki breytt. Yfir-
gefðu fylgsni þitt og haltu tafar-
laust af stað til Noregs. Þeim
tekst aldrei að hafa hendur í hári
þínu.
Hann bjó mal sinn, brá hon-
um um öxl sér og hugðist halda
af stað. En hann gat það ekki.
Loforðið, sem hann hafði gefið
Nadyu um að taka hana með sér,
hélt honum föstum. Hann varð
að komast að raun um hvað orðið
hefði um hana.
GRANT hafði fengið í hendur
brottfararskilríki sín. Hann var
skráður um borð á „Kvöldstjörn-
una“ þegar hún léti úr höfn.
Um leið og hann kom inn fyr-
ir þröskuldinn í herbergi Katyu
þetta kvöld, fann hún að eitt-
hvað óþægilegt hafði gerzt.
„Hvað er að?“ spurði hún. „Hef-
urðu frétt af unglingunum okk-
ar?“
„Hvaða unglingum?“ spurði
hann undrandi. „Um hvað ertu
að tala?“
„Yeiztu ekki að unglingarnir,
sem lögðu stund á ólöglegt mang,
hafa verið teknir höndum?“
Hann leit á hana, fast og
snöggt. „Dmitri líka?“ spurði
hann. Framhald í næsta blaði.
Gerð 4403-4 faanlegar með
3 eða 4 hellum, glópípu
eða steyptum (heilum),
klukku og Ijósi, glóðarrist
og hitaskúffu.
Verð frá kr. 4.750.00
H. F. RAFTÆKJAVERKSMIÐJAN
Hafnarfirfii - Siinar:. 50022, ~>002:> <xj 50X22. - Rqykjavik - Slmi 10322 - Vcsturvci
VIKAN 34. tbl. —